Bazı filmler vardır; onları izlemek bir anlatıya tanık olmak değil, bir içsel göğe bakmak gibidir. Andrei Tarkovsky’nin 1966 yapımı başyapıtı Andrei Rublev, böyle bir filmdir. Anlatmaz, düşündürür. Göstermektense sezdirir. Ve her planıyla zamanın tozlu tavanlarına bir ışık oyar.

Angelopoulos, Sonsuzluk ve Bir Gün filminde, ölümün hemen öncesindeki bir günü anlatarak, zamanın derinliklerine dair bir poetika inşa eder. Heidegger’in deyimiyle ‘sahici varlık, varoluşun açığa çıkmasıdır.’

…Bergman, Yedinci Mühür ile bize şunu fısıldar: Anlam, gökten inmeyecek. Tanrı susacak. Ölüm elini uzatacak. Ama tüm bunlara rağmen, bir gülümseme, bir dokunuş, bir bakış hâlâ mümkündür. Ve belki de tüm anlam, tam da oradadır ‘sessizliğin ortasında yankılanan bir insan sesinde.’