“Asırlar sonra, zamanımızda, şehirleri geceleyin nura boğan elektriğin ruhlarımızdaki karanlığı artıracağını sezemeyen bir çağın emekleme yıllarında, bu çizgi, varış değil, kalkış noktasını buluyor.”

Tanpınar “…Çünkü hayat, bu dağınık düşüncelerin akışı ölümün ve acının inkarıyla vardır. Onu yok bildikçe, ondan habersiz kaldıkça yaşarız.” der.

Bazı filmler vardır; onları izlemek bir anlatıya tanık olmak değil, bir içsel göğe bakmak gibidir. Andrei Tarkovsky’nin 1966 yapımı başyapıtı Andrei Rublev, böyle bir filmdir. Anlatmaz, düşündürür. Göstermektense sezdirir. Ve her planıyla zamanın tozlu tavanlarına bir ışık oyar.

Hiç tanımadığın insanların kararlarıyla şekillenmiş bir hayatı yaşıyorsun.
Tarihi okumak biraz da bunu fark etmek.

Hiçbir yere ait hissetmemek, bazen en derin aidiyet biçimi olabilir mi?

Angelopoulos, Sonsuzluk ve Bir Gün filminde, ölümün hemen öncesindeki bir günü anlatarak, zamanın derinliklerine dair bir poetika inşa eder. Heidegger’in deyimiyle ‘sahici varlık, varoluşun açığa çıkmasıdır.’

We leave a trace of ourselves everywhere we go, in everything we touch.

Gittiğimiz her yerde, dokunduğumuz her şeyde kendimizden bir iz bırakırız.

Dijital göç devam ediyor. Merhaba Bluesky!

…Bergman, Yedinci Mühür ile bize şunu fısıldar: Anlam, gökten inmeyecek. Tanrı susacak. Ölüm elini uzatacak. Ama tüm bunlara rağmen, bir gülümseme, bir dokunuş, bir bakış hâlâ mümkündür. Ve belki de tüm anlam, tam da oradadır ‘sessizliğin ortasında yankılanan bir insan sesinde.’