#槙島の公園
“เมื่อวานฉันเห็นเคะมุริพยาบาลด้วยล่ะ”
“เอ็งเพี้ยนไปแล้วหรือนั่น นอกจากแม่นกเสียงหวานที่คอยเดินจูงหางไอ้จิ้งจอกตนนั้น กับไอ้สองสหายคู่หูที่ชอบทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีเคะมุริตนใดในมารุคิสึเนะแล้วหนา”
บทสนทนาเคล้าคลอไปด้วยน้ำเสียงเมากรึ่มขึ้นจมูกของเพื่อนรักวัยใกล้เคียง พอสุรารินไหลเข้าสู่ร่างกายก็พากันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก และพูดคุยไปเรื่อยอย่างไร้แก่นสาร
⠀
#槙島の公園
“เมื่อวานฉันเห็นเคะมุริพยาบาลด้วยล่ะ”
“เอ็งเพี้ยนไปแล้วหรือนั่น นอกจากแม่นกเสียงหวานที่คอยเดินจูงหางไอ้จิ้งจอกตนนั้น กับไอ้สองสหายคู่หูที่ชอบทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีเคะมุริตนใดในมารุคิสึเนะแล้วหนา”
บทสนทนาเคล้าคลอไปด้วยน้ำเสียงเมากรึ่มขึ้นจมูกของเพื่อนรักวัยใกล้เคียง พอสุรารินไหลเข้าสู่ร่างกายก็พากันหัวเราะเอิ๊กอ๊าก และพูดคุยไปเรื่อยอย่างไร้แก่นสาร
⠀
พ่อแม่ ผู้ปกครอง ไอ้เด็กพวกนี้ไปไหนกันหมด
ㅤ
พ่อแม่ ผู้ปกครอง ไอ้เด็กพวกนี้ไปไหนกันหมด
ㅤ
“ฉันไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นหรอก” โอไดพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่แววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความกังวลต่อปฏิกิริยาท่าทางของอีกฝ่ายว่าจะคิดเห็นเช่นไรกับคำตอบที่ได้รับ
แต่เมื่อเขานึกไปถึงคำแก้ตัวของโนบุจิก่อนหน้านี้ที่บอกว่ายังไม่เคยมีแฟนมาก่อน รอยยิ้มอันโล่งใจก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากพร้อมเสียงแค่นขำขึ้นจมูกอย่างลืมตัว
ㅤ
“ฉันไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นหรอก” โอไดพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง แต่แววตานั้นกลับแฝงไปด้วยความกังวลต่อปฏิกิริยาท่าทางของอีกฝ่ายว่าจะคิดเห็นเช่นไรกับคำตอบที่ได้รับ
แต่เมื่อเขานึกไปถึงคำแก้ตัวของโนบุจิก่อนหน้านี้ที่บอกว่ายังไม่เคยมีแฟนมาก่อน รอยยิ้มอันโล่งใจก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากพร้อมเสียงแค่นขำขึ้นจมูกอย่างลืมตัว
ㅤ
เฮ้ย ! ไอ้เด็กพวกนี้ ถ้าข้าเห็นจะจับฟ้องพ่อแม่ให้หมด อย่าแม้แต่จะคิด !!
เฮ้ย ! ไอ้เด็กพวกนี้ ถ้าข้าเห็นจะจับฟ้องพ่อแม่ให้หมด อย่าแม้แต่จะคิด !!
“หาา แค่เนื้อม้าถาดเดียวยังเฝ้าไว้ไม่ได้ งานอื่นในครัวมันจะทำการอะไรเป็น ไม่ได้เรื่อง!”
“ขอโทษครับเถ้าแก่! ขอโทษครับ!!”
“ไม่ได้เรื่อง!”
เสียงเอ็ดตะโรฟาดฟันดังต่อเนื่อง ไม่ไกลจากอาณาบริเวณมัชชารสีนวลกำลังแทะเล็มเนื้ออาชาวาดลายสวยในอุ้งมือ มันกดคมเล็บขณะกัดคำใหญ่บ้างเล็กบ้างไปพลาง ขณะเงี่ยหูคลอฟังเสียงทะเลาะก่นด่าไปพลางอย่างสบายอารมณ์
ㅤ
“หาา แค่เนื้อม้าถาดเดียวยังเฝ้าไว้ไม่ได้ งานอื่นในครัวมันจะทำการอะไรเป็น ไม่ได้เรื่อง!”
“ขอโทษครับเถ้าแก่! ขอโทษครับ!!”
“ไม่ได้เรื่อง!”
เสียงเอ็ดตะโรฟาดฟันดังต่อเนื่อง ไม่ไกลจากอาณาบริเวณมัชชารสีนวลกำลังแทะเล็มเนื้ออาชาวาดลายสวยในอุ้งมือ มันกดคมเล็บขณะกัดคำใหญ่บ้างเล็กบ้างไปพลาง ขณะเงี่ยหูคลอฟังเสียงทะเลาะก่นด่าไปพลางอย่างสบายอารมณ์
ㅤ
ถ้าไม่มีคำว่าสัตว์ในความคุ้มครองแปะหราอยู่ ข้าจะถลกกหนังเจ้ามาเสียบไม้ปิ้งเสียให้เข็ด วาจาขาดการยั้งคิด เจ้าสัตว์เล็กกระจ้อยร่อยมิรู้จักต่ำสูง
ㅤ
ถ้าไม่มีคำว่าสัตว์ในความคุ้มครองแปะหราอยู่ ข้าจะถลกกหนังเจ้ามาเสียบไม้ปิ้งเสียให้เข็ด วาจาขาดการยั้งคิด เจ้าสัตว์เล็กกระจ้อยร่อยมิรู้จักต่ำสูง
ㅤ
ตำรวจหนุ่มผู้คุ้นหน้าคุ้นตาวางกล่องอินาริซูชิ 3 กล่อง ลงหน้าเคาน์เตอร์ สร้างความประหลาดใจให้กับไดยะไม่น้อย เพราะโดยปกติจะเจอกับจิโร่ช่วงเย็นเป็นประจำทุกวัน แต่คราวนี้กลับเจอเขาช่วงเข้ากะกลางคืน ซึ่งน้อยนักที่จะได้พบเจอกันในช่วงเวลานี้
"เพิ่งเลิกงานงั้นเหรอ" เขาถามขณะกดเครื่องสแกนบาร์โค้ดเพื่อรวมยอดคิดเงิน "รับถุงด้วยไหมครับ"
ㅤ
ทางด้านจิโร่ที่เลิกงานช่วงเวลานี้พอดี ไม่ได้สนใจสินค้าลดครึ่งราคาแต่อย่างใด แต่หวังว่าจะได้เจอฟุกุดะซังเลยอดไม่ได้ที่จะแวะเข้ามาด้อม ๆ มอง ๆ เมื่อเห็นคนคุ้นหน้าก็รีบปรี่เข้าไปในร้านสะดวกซื้อทันที
แม้เจ้าหมาใหญ่แบบเขาจะไม่ถนัดกินเต้าหู้ทอดนัก แต่ถ้านั่นเป็นการได้ช่วยสนับสนุนอาชีพของคุณฟุกุดะ เขาไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้วล่ะ
“ของผม 3 กล่องครับ !!”
ㅤ
#槙島の公園 อินาริซูชิ 3 ชิ้น 『いなり寿司3ヶ入 』ลดครึ่งราคา!ที่ร้านสะดวกซื้อมารุคิสึเนะ อินาริซูชิเป็นซูชิที่ใช้เต้าหู้ทอดหมักในซุปคอมบุและคัตสึโอะ เพื่อให้ได้รสชาติที่เข้มข้นและชุ่มฉ่ำ
จำหน่ายในราคา : 129 เยน (รวมภาษี 139 เยน)
ㅤ
ตำรวจหนุ่มผู้คุ้นหน้าคุ้นตาวางกล่องอินาริซูชิ 3 กล่อง ลงหน้าเคาน์เตอร์ สร้างความประหลาดใจให้กับไดยะไม่น้อย เพราะโดยปกติจะเจอกับจิโร่ช่วงเย็นเป็นประจำทุกวัน แต่คราวนี้กลับเจอเขาช่วงเข้ากะกลางคืน ซึ่งน้อยนักที่จะได้พบเจอกันในช่วงเวลานี้
"เพิ่งเลิกงานงั้นเหรอ" เขาถามขณะกดเครื่องสแกนบาร์โค้ดเพื่อรวมยอดคิดเงิน "รับถุงด้วยไหมครับ"
ㅤ
#槙島の公園
“โอ้——เร็นชิ จะออกไปท่าเรือเหรอ” ลุงโคบายาชิเรียกรั้งตัวเร็นชิเอาไว้หลังจบประมูลขายส่งทูน่าเสร็จสิ้น แกอายุราว ๆ 60 ปี อัธยาศัยดี และชอบบริจาคเงินให้กับกองทุนส่วนกลาง ใคร ๆ ก็บอกว่าแกได้รับมรดกจากเมียที่ตายมากกว่า 500 ล้านเยน ถึงเสื้อผ้าที่ใส่จะดูซอมซ่อแต่ก็น่าเชื่อถือ
ㅤ
#槙島の公園
“โอ้——เร็นชิ จะออกไปท่าเรือเหรอ” ลุงโคบายาชิเรียกรั้งตัวเร็นชิเอาไว้หลังจบประมูลขายส่งทูน่าเสร็จสิ้น แกอายุราว ๆ 60 ปี อัธยาศัยดี และชอบบริจาคเงินให้กับกองทุนส่วนกลาง ใคร ๆ ก็บอกว่าแกได้รับมรดกจากเมียที่ตายมากกว่า 500 ล้านเยน ถึงเสื้อผ้าที่ใส่จะดูซอมซ่อแต่ก็น่าเชื่อถือ
ㅤ
ระหว่างเดินทางไปยังร้านสะดวกซื้อสาขาตีนเขาอันเป็นสถานที่ทำงานของไดยะ ซึ่งยามนี้ใกล้ได้เวลากะเวรของเขาแล้วในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า จู่ ๆ สัญชาตญาณบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตอันตรายก็ปรากฏขึ้นเป็นหยาดเหงื่อบริเวณกรอบหน้า คล้ายเตือนภัยให้เขาระวังตัว ไดยะหยุดชะงักกระทันหันก่อนจะก้าวเดินต่อไปด้วยความหวาดระแวง
ㅤ
”สายัณสวัสดิ์ มดงานผู้ขยันขันแข็ง“
ไอริย้ายมาอยู่ตรงหน้าราวกับปรากฏตัวจากตรงนั้นทีแล้วมาโผล่ตรงนี้ทีพลางกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงไม่ทุกข์ร้อน กลิ่นหอมของดวงวิญญาณพวกชั้นรองหอมรัญจวนจิต
มันระวังไม่ให้รอยยิ้มเผยกว้างจนเห็นคมเขี้ยว เขานึกอยากเล่นกับอาหารต่ออีกสักหน่อย
”เรากำลังแวะไปที่ร้านค้าของท่านอยู่เลย ร้านตาเฒ่านั่นปิดทำการ ข้าเลยกำลังมองหา ’สาเกอาเมะบันทัน‘ อยู่น่ะ“
ㅤ
ระหว่างเดินทางไปยังร้านสะดวกซื้อสาขาตีนเขาอันเป็นสถานที่ทำงานของไดยะ ซึ่งยามนี้ใกล้ได้เวลากะเวรของเขาแล้วในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า จู่ ๆ สัญชาตญาณบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตอันตรายก็ปรากฏขึ้นเป็นหยาดเหงื่อบริเวณกรอบหน้า คล้ายเตือนภัยให้เขาระวังตัว ไดยะหยุดชะงักกระทันหันก่อนจะก้าวเดินต่อไปด้วยความหวาดระแวง
ㅤ
“แล้วด้วยเหตุใดทำไมข้าต้องหลีกทางให้เจ้าด้วย ถ้าข้าฟังเจ้าที่นี่จะมีจิ้งจอกไว้เพื่ออันใด เจ้าเข้ามารุกล้ำในอาณาเขตของข้า สร้างความเดือดร้อนให้สัตว์น้อยใหญ่กริ่งเกรงมิกล้าพากันมาหลับนอนยังถิ่นของตน เห็นข้าไม่ทำอะไรก็ได้อกได้ใจเวียนมาสูบวิญญาณอยู่เรื่อย . . . ช่วยแจ้งข้า ว่าเจ้ามาที่นี่ทำไมแล้วข้าจะหลีกทางให้ถ้าเหตุผลเจ้ามันฟังขึ้น”
ㅤ
“แล้วด้วยเหตุใดเราจึงต้องไขข้อสงสัยของท่านด้วย…และช่วยหลีกทางแก่เราด้วย ท่านกำลังทำให้เราเสียเวลาเปล่า” ไอริชะเง้อชะแง้จับตามองพวกนามารินินสองสามตนแถวนั้นไม่ให้คลาดสายตา
ㅤ
“แล้วด้วยเหตุใดทำไมข้าต้องหลีกทางให้เจ้าด้วย ถ้าข้าฟังเจ้าที่นี่จะมีจิ้งจอกไว้เพื่ออันใด เจ้าเข้ามารุกล้ำในอาณาเขตของข้า สร้างความเดือดร้อนให้สัตว์น้อยใหญ่กริ่งเกรงมิกล้าพากันมาหลับนอนยังถิ่นของตน เห็นข้าไม่ทำอะไรก็ได้อกได้ใจเวียนมาสูบวิญญาณอยู่เรื่อย . . . ช่วยแจ้งข้า ว่าเจ้ามาที่นี่ทำไมแล้วข้าจะหลีกทางให้ถ้าเหตุผลเจ้ามันฟังขึ้น”
ㅤ
หมดไฟ = โทษเป็นความผิดทูวาย
(ทูทาวน์หายไป เพราะมาแค่อิสคัมมิ่ง)
(ทูทาวน์หายไป เพราะมาแค่อิสคัมมิ่ง)
คำพูดคำจาของชายแปลกหน้าคนนี้ฟังดูเหมือนคนยุคสมัยต้นเอโดะ ทั้งการแต่งกาย ท่าทางอันสงวนท่าทีนั่นก็ด้วย ความจริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมพบเจอคนหลงยุคสมัยในเมืองนี้หรอก มันย้อนกลับไปตั้งแต่ที่พอจะจำความได้ก็ตั้งแต่เกิด แต่นั่นยืนยันได้ว่าที่มารุคิสึเนะไม่เคยเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเลยสักนิด คงเป็น ‘เสน่ห์’ ของที่นี่ล่ะมั้ง วัฒนธรรมที่ไม่เคยถูกทำลาย ถึงอย่างนั้นผมกลับไม่รู้สึกชินสักที
ㅤ
”ทำหน้าตกใจอย่างกับเห็นเราเป็นภูติผีไปได้…“ แม้ตัวเขาจะเป็นดังกล่าว แต่ก็เล่นเอาไอริอดจะหัวเราะหยอกเอินเสียไม่ได้
“ว่าแต่ท่า—คุณน่ะ” มันเขยิบเถิบเข้าไปใกล้บุรุษตรงหน้า “มาจากโตเกียวงั้นหรือ ที่นั่นน่ะ เป็นอย่างไร ตั้งแต่เกิดมาเรายังมิเคยไปเยือนที่นั่นสักหน คงจะมีสุราให้เมามายได้ทั้งวันคืนซีนา”
ㅤ
อ่า นั่นสิน้า ถ้าที่นี่คือโตเกียวก็พอจะแนะนำได้อยู่หรอก
คำพูดคำจาของชายแปลกหน้าคนนี้ฟังดูเหมือนคนยุคสมัยต้นเอโดะ ทั้งการแต่งกาย ท่าทางอันสงวนท่าทีนั่นก็ด้วย ความจริงนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมพบเจอคนหลงยุคสมัยในเมืองนี้หรอก มันย้อนกลับไปตั้งแต่ที่พอจะจำความได้ก็ตั้งแต่เกิด แต่นั่นยืนยันได้ว่าที่มารุคิสึเนะไม่เคยเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเลยสักนิด คงเป็น ‘เสน่ห์’ ของที่นี่ล่ะมั้ง วัฒนธรรมที่ไม่เคยถูกทำลาย ถึงอย่างนั้นผมกลับไม่รู้สึกชินสักที
ㅤ
ปิดร้านไม่มีกำหนด ของหมด
ㅤ
ปิดร้านไม่มีกำหนด ของหมด
ㅤ
‘พิธีโคดามะคิสึเนะ’ จัดขึ้นในวันที่ 15 เดือน 3 ของทุกปี เป็นพิธีกรรมที่ถูกจัดขึ้นเพื่อขอขมาหากได้มีการล่วงเกิน หรือละเลยหน้าที่ในการดูแลป่าไม้ และขออนุญาตตัดไม้เพื่อนำมาใช้ประโยชน์ภายในย่านมารุคิสึเนะ
🌳🪓
ลังเลใจอยู่นานขณะที่เท้ากำลังย่ำย่างเข้าใกล้เขตย่านการค้ามารุคิสึเนะ ซึ่งวันนี้เขาไม่ได้มีนัดกับพ่อไว้ แต่ได้ยินแว่ว ๆ ก่อนออกมาจากบ้านเมื่อตอนเช้าก่อนไปโรงเรียน ว่าพ่อจะไปช่วยครอบครัวสึจิตระเตรียมไม้สำหรับพิธีโคดามะคิสึเนะบนภูเขาฝั่งโน้น กว่าจะกลับคงค่ำมืด เลยคิดว่ามื้อเย็นวันนี้คงต้องไปฝากท้องไว้กับสักร้านหนึ่งในย่านการค้ามารุคิสึเนะ
ㅤ
‘พิธีโคดามะคิสึเนะ’ จัดขึ้นในวันที่ 15 เดือน 3 ของทุกปี เป็นพิธีกรรมที่ถูกจัดขึ้นเพื่อขอขมาหากได้มีการล่วงเกิน หรือละเลยหน้าที่ในการดูแลป่าไม้ และขออนุญาตตัดไม้เพื่อนำมาใช้ประโยชน์ภายในย่านมารุคิสึเนะ
🌳🪓
บรรยากาศใกล้ค่ำยังคงน่าอภิรมย์อย่างน่าเหลือเชื่อ ไม่ว่าจะพักวางสายตาไว้ที่ไหนก็จะเห็นแสงไฟจากร้านรวงต่าง ๆ สว่างวาบสลับสีส้มและขาว ขลับเข้ากันดีกับท้องฟ้าสีส้มคล้ายกับชิ้นเนื้อปลาชาเกะตอนถูกหั่นแล่เต็มคำพร้อมรับประทาน เขาคงหิวมากถึงขั้นจินตนาการทุกอย่างเป็นของกิน และจมูกก็ได้กลิ่นของข้าวที่หุงเสร็จใหม่ ๆ กับกลิ่นของน้ำซุปดาชิจากสักร้านลอยเข้ามาแตะปลายจมูกพานพาให้ท้องส่งเสียงร้อง
ㅤ
บรรยากาศใกล้ค่ำยังคงน่าอภิรมย์อย่างน่าเหลือเชื่อ ไม่ว่าจะพักวางสายตาไว้ที่ไหนก็จะเห็นแสงไฟจากร้านรวงต่าง ๆ สว่างวาบสลับสีส้มและขาว ขลับเข้ากันดีกับท้องฟ้าสีส้มคล้ายกับชิ้นเนื้อปลาชาเกะตอนถูกหั่นแล่เต็มคำพร้อมรับประทาน เขาคงหิวมากถึงขั้นจินตนาการทุกอย่างเป็นของกิน และจมูกก็ได้กลิ่นของข้าวที่หุงเสร็จใหม่ ๆ กับกลิ่นของน้ำซุปดาชิจากสักร้านลอยเข้ามาแตะปลายจมูกพานพาให้ท้องส่งเสียงร้อง
ㅤ