หัวหน้าห้องผมจะใส่ชุดผิดมาได้ยังไงกัน ... คนที่ผิดน่ะคือผมเองต่างหาก

โฮมุระตอนนี้... กำลังไล่หาคนยืมชุดญป.จากทั้งโรงเรียนเพื่อแก้ไข(?)สถานการณ์ปัจจุบัน

คาบนี้ = โดดแบบไม่ตั้งใจ

สมองประมวลผลอยู่ ขาเลยยังไม่ขยับ ถึงตามไปได้ก็วิ่งไม่ได้อยู่ดี

แต่อีกคนไปแล้ว ตามมารยาทแล้ว เราก็ควรจะพูดอะไรสักอย่าง
คิดอะไรไม่ทัน เจนคำที่คุ้นหูและชินปากออกมาทันทีว่า

"ครั้งนี้รอดไปก่อนนะครับ!"
"ครั้งหน้าเจอกันรับรองสวยแน่ครับ!!"

ตะโกนเสียงดัง บอกลา(?)เพื่อนใหม่อย่างสุดชีวิตพร้อมรอยยิ้ม ที่ไม่ได้มีความเป็นมิตรสักเท่าไร ตามการตั้งค่าจากท้องแม่

แม่ครับ ได้เพื่อนใหม่แล้วครับ

"แม่บอกว่าให้ตอบว่าเป็นคาเฟ่ครับ"
ดังนั้นเป็นคาเฟ่ครับ...

อีกคนบอกว่าพวกเรายัง🍶🥃🍻ไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็...

"มี🥛นะครับ แบบ🍼ก็มีครับ"
"เด็กเข้าได้ครับ"
ตอบกลับหน้านิ่ง ยืนรอคำตอบว่าแบบนี้ใช้ได้ไหม

เถียงในใจว่า สึกิจังต่างหากที่น่ารัก

"ครับ สึกิจัง" รีเฟล็คตอบกลับอัตโนมัติแม้อีกคนแค่ลองเรียกเฉยๆ
แล้วค่อยพยักหน้าว่าแบบนี้ดีกว่า

มือข้างที่ว่าง หยิบโทรศัพท์มาเปิดหน้าสแกนไoน์ให้อีกคน
ภาพโปรไฟล์ไม่มี ชื่อเขียนไว้ด้วยฮิรางานะ

"แปลว่า จะได้เจอสึกิจังอีกสินะครับ"
"จะรอนะครับ"

พยักหน้าว่าใช่ ตามที่อีกคนเข้าใจ

"ฟุวาริซัง แรงบันดาลใจหรอครับ?"
ทวนซ้ำให้อีกคนเล่าต่อ

คำนั้นหมายถึง...ใช้กับการสร้างสรรค์อะไรสักอย่าง?

ขาที่โดนหางแมวปัดโดนรู้สึกจั๊กจี้นิดๆ พวกสัตว์เนี่ยนุ่มนิ่มไปทั้งตัวเลยสินะ

#KengakuRKM

OSAKA TRIP THREAD (ปี 2)

เว็บไซต์ทริป
จองที่นั่งรถบัส
ห้องพักและรูมเมท

กิจกรรมของเด็กปี 2 จะใส่ในเธรดนี้ค่ะ

มองเหรียญ5เยนที่ได้รับมา

"แค่นี้...ซื้ออะไรแทบไม่ได้เลยครับ"
ความทรงจำครั้งสุดท้ายที่ศาลเจ้า...ไม่มี ลืมว่า5เยนไว้ทำอะไร นึกว่าอีกคนให้เงินเฉยๆ

"ถ้าคุณไม่สะดวก"

ก้าวเข้าไปใกล้คล้ายกลัวอีกคนหนี จริงๆแค่อยากจะสร้างความใกล้ชิด
แม่ครับ ผมเจอคนใจดีอีกคนแล้ว เราต้องเป็นเพื่อนกันได้แน่ๆ

"เรา...ไปโบสถ์กันก็ได้"
"ให้ผมได้ส่งคุณไปหาพระเจ้านะครับ"
ความหมาย จะเดินไปส่งเฉยๆ

แม้จะเป็นเหตุผลที่ไร้สาระแค่ไหน แต่...
"อย่างนี้นี่เองครับ"
เสียงนิ่งแบบปกติที่คงไม่ได้ช่วยให้อีกคนรู้สึกโล่งใจขึ้น

ยังคงมองคุณแบบไม่ละสายตา(ตามปกติ)
“ถ้าอย่างนั้น…ไปด้วยกันครับ”
“รีบไปขอขมาเทพเจ้า ก่อนที่จะไม่มีโอกาสสำหรับคุณ”

หมายถึงว่าตอนนี้ยังว่าง ไปด้วยกันก็ดี เดี๋ยวไม่ว่าง

ว่าแล้วก็จับไหล่อีกคนด้วย กำลังซาบซึ้งว่าคนๆนี้ใจดีจัง แต่มือหนักตามปกติเหมือนกำลังบีบไหล่อีกคนอย่างมีนัยยะ

พอโทนบรรยากาศเปลี่ยนไปเป็นแบบทางการ ตัวเขาก็ดูจะคุ้นเคย และตอบกลับได้ว่า "เช่นกันครับ ฟุวาริซัง" ได้อย่างไม่ติดขัด แต่หลังจากนั้นก็ติดโหลดเหมือนเดิม

โซนF...
"ไกลจังครับ"

"มาเที่ยวหรอครับ?"
จริงๆใช้คำว่ามาเดินเล่นน่าจะถูกกว่า

"คำขอโทษ..."
"ควรเป็นเงินไม่ใช่หรอครับ"

พูดด้วยน้ำเสียงปกติ น้ำเสียงเรียบนิ่ง หน้าตาพร้อมหาเรื่องตามปกติ และเป็นประโยคคำถาม(ที่เจ้าตัวคิดว่า)ปกติ

แบบว่าจากประสบการณ์แล้ว...เหมือนพวกผู้ใหญ่จะชอบพูดแบบนั้นบ่อยๆ

ไม่ได้กำลังรีดไถคุณ...จริงๆนะ

โรลเปิด | 19เมษา17:00น. | สวนมิฮานาดะ

วันนี้อากาศค่อนข้างดี ทุกสิ่งทุกอย่างก็ค่อนข้างเป็นใจ นั่นจึงทำให้นาโอะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

แต่ก็จนกระทั่งเขากดน้ำเปล่าพลาดเป็นซุปถั่วแดงนี่ล่ะ..

ทำไมกันนะ หน้าตาคนละแบบเลยแท้ๆ??

คำถามมากมายเกิดขึ้นภายใต้รอยยิ้มที่ดูใจเย็น

กระป๋องเหล็กแข็งอุ่นๆที่ไม่น่าดื่ม..

นาโอะเริ่มมองหาสิ่งที่จะพอรับกรรมต่อจากเขาได้ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น

(ขอแจมแปปนึงนะคะ)

เดินสำรวจพื้นที่รอบๆอยู่แบบคนไม่ชินทาง ก่อนที่จะ ...
โป๊ก-!

หลังมันโป๊กแล้ว ก็แปะลงบนมือเขาอย่างพอเหมาะพอเจาะ

"..."
ถือซุปถั่วแดงไว้อย่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
สีหน้ายังเป็นหน้าเหวี่ยงตามปกติ แต่ดูโง่ขึ้นนิดหน่อย

"นี่ครับ"
ยื่นคืนคุณด้วย

d3
1 หัวโนนิดหน่อยพอเป็นพิธี
2 เลือดไหลเป็นทางเพราะโดนขอบกระป๋องพอดี
3 แข็งแกร่งเกินไป กระป๋องบุบ ส่วนหัวยังปกติ

"สึกิจัง พูดสุภาพ น่ารักครับ"
รู้สึกจั๊กจี้ๆขึ้นมานิดนึง อาจเพราะไม่ชินด้วย เพราะรอยยิ้มกับท่าทางของอีกคนด้วย เพราะมาเรียกว่ารุ่นพี่ด้วย

หัวโล่งแปปนึง ก่อนจะประมวลผลคำตอบต่อมาได้

"แต่ว่า ชอบตอนคุยกันแบบทั่วไปครับ"
"รู้สึกเหมือนสนิทกับสึกิจัง"
"อยากสนิทกับสึกิจังครับ"

ถึงอีกคนจะถามอะไรมาแต่ตัวเองก็ไม่รู้จะตอบอะไรอยู่ดี... ไม่ได้เตรียมสคริปเล่าเรื่องนี้ไว้ในหัว เลยแค่พยักหน้าตอบไปว่า 'ใช่แล้วครับ ปรับตัวหลายอย่าง' โดยไม่ได้เล่าอะไรต่อ

"คุณแม่เป็นคนญี่ปุ่น..." ทวนคำ
ก็อยากจะถามว่า แล้วคุณพ่อล่ะครับ แต่จากประสบการณ์ตัวเองที่เหมือนโลกนี้มีแต่เรื่องที่อาจจะไม่ควรพูดเต็มไปหมด เลยรับรู้ข้อมูลเท่าที่อีกคนเล่ามา โดยไม่ได้ถามต่อ
+

"...!?"
เห็นแล้วสะดุ้ง คิดว่าเป็นตัวเองที่ใส่ชุดมาผิดวัน

ยืมห้องข้างๆเอาได้ไหมนะ(...)

"จริงด้วยครับ"
ลองสังเกตอีกคนดีๆขึ้นมาอีกหน่อย

ผมทรงรีเจน❌ กางเกงขาม้า❌ สำเนียงคันไซ❌
ผ่านทุกเช็คพ้อย

ว่าแต่
"โรงเรียนเดียวกันหรอครับ"
เหมือนเจ้าตัวจะสนใจอันนี้

"ปี 2 ครับ"
ชี้ตัวเอง จะบอกว่าเขาอยู่ปี 2

ในเมื่ออีกคนยืนยันมาแบบนั้น ก็จะเชื่อมั่นแบบนั้น

ตอนเห็นข้อความ สะดุ้งเล็กน้อยกับมี ! เด้งขึ้นมา
ขอปากกาในมือเธอ แล้วเขียนชื่อลงไปในสมุด ถัดจากชื่อเธอ

"เขียนแบบนี้ครับ"
"โทชิกิ โฮมุระ ครับ"
ตอนแรกก็พูดได้อย่างปกติอยู่หรอก

"พึ่งย้ายมาเมืองนี้เมื่อสัปดาห์ก่อน ตอนนี้อาศัยอยู่แถว ๆ ย่านคอนโดโซนBครับ ขอฝากตัวด้วย"
อันนี้ท่องบทมา (และจะเป็นสคริปเดียวกับที่ใช้ตอนแนะนำตัวในห้องเรียน)

เอ๊ะ
"ไม่ครับ เป็นเพราะผมเอง"
"ฮานาซากิซัง ไม่หนักครับ" 💦
ย้ำอันนี้อีกรอบ

"คือว่า ... หนักเท่าฟูกหลังเอาไปตากแดดครับ"

เห็นอีกคนยื่นมือมา เลยจับเพราะสงสัยว่าจะทำอะไร แล้วก็นั่งค้างไว้แบบงงๆ ปล่อยอีกคนฮึ้บแบบไม่ให้ความร่วมมือเท่าไร ... คนที่หนักอย่างแท้จริงน่ะคือหมอนี่เอง

"ทำอะไรหรอครับ?"

พออีกคนอนุญาตก็เดินตามไปไม่ได้ถามอะไรต่อ ทางโฮมุระเองก็ยังไม่ชินกับสายรถ เดินเอาก็ได้เห็นอะไรรอบๆดี

"..."
"ปี 2 ครับ"
"เข้ามาเมื่อสัปดาห์ก่อนครับ"
เหมือนจะเป็นการย้ายมาแบบกระทันหัน

แลกเปลี่ยน...
โหลดข้อมูลแปป วอนคู่สนทนาเข้าใจ

"สึกิจัง ต่างประเทศหรอครับ?"
พยักหน้าขึ้นลงๆ สุดยอดไปเลยครับ

"แต่ว่าชื่อ...เป็นคนญี่ปุ่น?"
หย่อนคำถามให้อีกคนเล่าเรื่องตัวเองต่อ

นกเอียงหัว เธอเอียงหัว เขาเลยเอียงด้วย
สองคนหนึ่งตัวเอียงหัวจ้องกัน

นกร้องตอบเธอว่า ปี๊ป

"จริงด้วยครับ" เกือบลืม
มองชุดนักเรียนเธอด้วย ชุดนักเรียนไม่คุ้น...

"คุณเองก็ โรงเรียนหรอครับ?"
ว่าแต่ตอนนี้เขาอยู่ตรงไหนในเมือง...แย่ละ หรือว่า หลง?

จริงๆแล้ว...
"แม่บอกว่าถ้าให้เงินไปแล้ว ก็ให้วิ่งหนีน่ะครับ..."
ถึงจะยังวิ่งไม่ได้ก็เถอะ

ตอบกลับหน้านิ่งแต่ดูโง่ขึ้นนิดนึง
สรุปคือเป็นสคริปเอาไว้สำหรับเวลาโดนไถเงิน(...)

"ผม...ไม่ต้องหนีคุณใช่ไหมครับ?"

ตอนนี้มือว่างแล้ว ถึงได้เริ่มสนใจแก้วชาร้อน

"จริงๆนะครับ?"

คนที่บอกว่าไม่ต้องห่วงนี่...
ทำให้อดห่วงไม่ได้ทุกคนเลยนะ

เรื่องที่อยากพูดมีมากกว่านั้น แต่หัวคิดคำไม่ทัน เลยคงทำได้แต่ปล่อยไปก่อน

"ครับ?" หน้ายังเหมือนเดิม​ แต่ดูโง่ๆ

นึกๆไปก็... ไม่เห็นนักเรียนจริงๆด้วย

"เข้าใจแล้วครับ"
"จนกว่าจะอายุยี่สิบ..."

ทวนตาม​ พยักหน้าหนักแน่น

"จะไม่กลับบ้านครับ"
"ถึงแม่จะเป็นห่วง.. แต่ต้องไม่ผิดกฎหมายครับ"

ว่าแล้วก็มองเธอแบบเลื่อมใสอีกสักที​ คนๆนี้ฉลาดจัง

"​เรื่องตอบแทน... ไว้อายุยี่สิบ​ ผมจะตอบแทนคุณครับ"

พยักหน้า
"ครับ ไปเกือบทุกวันครับ"
ตอบกลับหน้านิ่ง

"อายุ..?"
มีอายุที่เข้าไปไม่ได้ด้วยหรอ?

"ผมกับคุณ...ก็ไม่ควรไปหรอครับ?"

หน้าไม่เปลี่ยน แต่เริ่มล่กแบบพึ่งรู้ว่ามันผิด
แม่ครับ ผมกลับบ้านไม่ได้แล้วครับ...

"...."
ถือกระเป๋าตังค์แป้ะๆค้างไว้ในมือ

หันมองอีกคนแบบ ...แล้วผมล่ะ

มองเธอ มองชา มองกระเป๋าตังค์ตัว

"เชิญครับ" ยื่นให้ โค้ง90องศา💰
"ช่วยรับไว้ แล้วแยกย้ายกันเถอะครับ"

จริงๆประโยคนี้ท่องไว้ในสถานการณ์อื่น แต่ตอนนี้คิดไม่ออกเลยกดพูดไปก่อน