เกือบเดินผ่านไปเพราะแม่บอกไม่ให้ยุ่งกับสถานการณ์ทำนองนี้ แต่นั่น...เพื่อนห้องเดียวกัน

พอเห็นแบบนั้นเลยเดินเข้าไปหาโดยไม่ลังเล

"หยุดเถอะนะครับ"
ตอนที่มองอยู่ห่างๆแล้วสถานการณ์ดูไม่ค่อยปกติเหมือนเท่าไร เลยขยับมายืนบังเธอเอาไว้ด้วย

ทิ้งช่วงยืนเงียบๆให้อีกคนใช้สมาธิสักพัก

"แม่นไหมครับ?"

"เอ๊ะ..."

เหล่าเด็กๆก็โบกไม้โบกมือตอบ "คร้าบบ--บ / ค่าาา" กลับไป

เดิมทีก็ไม่ใช่คนเสียงดังอยู่แล้ว ตอนพูดปกติก็แทบจะกลืนไปกับบรรยายกาศ แถมพอจะพูดอะไรซักอย่าง ก็โดนกลบเหมือนเดิม

พอยื่นมือไปจะบอกให้อีกคนอย่าพึ่งไป ก็มีเด็กๆมายืนรุมคุยกันว่าจะชวนพี่ชายเล่นอะไรต่อดีนะ...

(RIPโฮมุระ ลาก่อนเซนะจัง)

"... เป็นคำตอบที่เกินความคาดหมายมากเลยครับ"
"ทั้งที่คำถามก็ไม่ง่าย แต่คุณก็สามารถตอบมันกลับมาได้ง่ายๆ เลยนะครับ ... สุดยอดมากเลยครับ"

"ก่อนอื่นควรเริ่มจากการหาแรงโน้มถ่วงที่มากพอก่อนสินะครับ"
ส่วนเรื่องอื่นๆที่ได้ฟังไป อาจจะต้องใช้เวลาอีกสักพักสำหรับการตกผลึก

"ของมัตสึโมโต้ซัง นานไหมครับ? กว่าจะได้เจอกับสิ่งที่ว่า"

ฟังอีกคนตั้งแต่ต้นจนจบโดยไม่แทรก ปล่อยให้น้ำเสียงจังหวะการพูดต่างๆผ่านเข้ามาทีละประโยค

“นั่นคือตอนที่คุณเปลี่ยนความว่างเปล่าพวกนั้นให้กลายเป็นสิ่งที่มีค่าขึ้นมาสินะครับ"

ข้อมูลที่เปรียบเปรยไว้อาจเรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ซับซ้อนเกินไปสำหรับตัวเขาเองที่ไม่ถนัดวิชาหมวดวิทยาศาสตร์ แต่ถึงอย่างนั้นก็คิดว่าเข้าใจเจตนาความหมายของอีกคนได้

+

รับ3คืนมา

"ได้27เหรอครับ"
พูดไปก็เหมือนจะเริ่มอ๋อ

"ได้เหมือนกันเลยนะครับ เบอร์27"
สีหน้าไม่เปลี่ยน แต่โง่ะขึ้นอีกนิด ...
ยังไม่เก็ตว่าอีกคนหมายถึงอะไร

“ถึงอย่างนั้นผมก็อยากฟังอยู่ดีครับ”

“ถึงคุณจะบอกว่ามันไม่ใช่สิ่งที่มีค่า แต่แค่พูดถึงผ่าน ๆ คุณยังดูมีพลังขึ้นมาแบบนั้น…มันทำให้ผมรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้อาจจะมีอะไรมากกว่านั้น”

หายใจเข้าลึกๆ มือที่กำไว้เกร็งนิดๆ คล้ายกำลังประเมินว่าตัวเองก้าวล้ำเส้นไปแค่ไหน

"ขอโทษที่เอาแต่ใจนะครับ"
โน้มศีรษะนิดเดียวเป็นเชิงขอโทษ

"..."
1 2 3 วิ ผ่านไป

อ๋อ! เข้าใจแล้ว

ว่าแล้วโฮมุระก็ขยับลุกขึ้นนิดหน่อย ให้ไม้กระดานฝั่งโฮตารุเอนลง
มองอีกคนตาใสแบบ ... แบบนี้ใช่ไหม?

ส่วนเหล่าเด็กรอบๆ พอเห็นว่าโฮตารุทำไม้กระดานเอนลงได้แล้วก็ ว้าววววว!! พี่ชายสึโค่ย!! ลูกพี่!!! เอาอีกๆ!!!

แทนที่จะหยุด... กลายเป็นว่าโกลาหลกว่าเดิม

สบตาปริ๊งๆ✨
คนๆนี้ จะมาช่วยเราใช่ไหม!?

พยายามจะส่งเสียงเรียกคุณ แต่โดนเสียงโหวกเหวกรอบตัวกลบหมด ทำได้แค่พะงาบๆ ส่งสัญญาณSOSผ่านกระแสจิตไปให้คนตรงหน้าว่า ช่ ว ย ด้ ว ย ค รั บ

เหมือนว่าเด็กๆกำลังพยายามซ้อนตัวกันที่ฝั่งนึงของไม้กระดก เพื่อทำให้ไม้กระดกมันขยับอยู่ล่ะ แต่ฝั่งตรงข้ามคือโฮมุระที่นั่งนิ่งเป็นหนึ่งเดียวกับเครื่องเล่นไม่ให้ความร่วมมือเท่าไร

โฮมุระเห็นนายเป็นนางฟ้าล่ะ
แม่ครับ ที่เขาบอกพระเจ้าอยู่รอบตัว เป็นเรื่องจริงด้วยครับ

เด็กๆส่งเสียวเจี๊ยวจ๊าว ตอบโฮตารุว่า กระดานหก
แต่เหมือนว่าไม่ว่าจะทำยังไง ก็ทำให้พี่ชายอีกฝั่งเด้งขึ้นไม่ได้สักที
(เพราะโฮมุระนั่งเฉยๆเป็นหนึ่งเดียวกับเครื่องเล่น ไม่ได้ให้ความร่วมมืออะไร)

เด็กๆส่ง invite ให้นายเข้าร่วมปาร์ตี้กระดานหก
ส่วนโฮมุระส่งสายตาเลิ่กลั่ก นายมาช่วย ไม่เข้าร่วมใช่ไหม..ใช่ไหม?

"มัตสึโมโต้ซัง สุดยอดครับ"
เงยมองสีหน้าอีกคนขณะพูดประโยคสุดท้าย

"ฉลาดครับ ทั้งการตีความเรื่องเซียมซี"
"แล้วเมื่อกี้ เหมือนเป็นดวงดาวที่ส่องแสงอยู่ครับ"

คำพูดลื่นไหล ท่าทางตะกุกตะกักช่วงแรกหายไปโดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้สังเกต

"สิ่งที่ทำให้คุณยังมีความหวังและกระเสือกกระสน คงจะเป็นสิ่งที่มีคุณค่าพอจะให้ดันทุรังสินะครับ"

"อยากพูดถึงมันไหมครับ?"
"ถ้าไม่รังเกียจ ผมอยากฟังเรื่องราวของคุณ"

"เปล่าครับ..."
"อันนี้ขอผมครับ" ชี้เบอร์ 3

"ส่วนอันนี้(เบอร์27) ... เทพเจ้าคงจะส่งมาปลอบใจครับ"
ตอบหน้านิ่ง

"นิ%^#$โนะซังล่ะครับ"

bsky.app/profile/rkmh...

"ลูกพี่...เป็นที่รักของเด็กๆดีนะครับ ..."
พูดต่อไม่ดูบรรยากาศ ระบบตัดสิ่งรบกวนภายนอกทำงาน

"แล้ว..."
พูดต่อไม่สนเสียงโหวกเหวกของเหล่าเด็กที่ดูกำลังสุมหัวกันวางแผนจัดการโควเฮย์อยู่ในเทิร์นหน้า

"ผมทรงรีเจนท์ล่ะครับ?"
สีหน้าดูสะเทือนใจกับเรื่องนายตัดผมใหม่

"ทำ...ทำปกติครับ"
ลุกขึ้น ยืดตัวคุย แม้ว่าจะยังมีเด็กคนสองคนเกาะหลังอยู่ แต่ก็ดูไม่มีผลอะไรกับโฮมุระ กลับเป็นเด็กประถมที่ร้องลั่น แล้วลื่นลงไปเอง

... เหมือนว่าหมอนี่จะเป็นที่รักของเหล่าสัตว์โลกอ่อนแอ เจ้าหญิงดิสนี่ที่นั่งเฉยๆก็มีนกมาทำรังบนหัว แต่คราวนี้ซวยหน่อยที่ตัวที่มาทำรังกลับเป็นกลุ่มเด็กประถม

ว๊ากกกก!!! ยักษ์มาแล้ว!!!
หนีเร็ว!!!
+

"เพื่อที่จะพบว่าเป็นแค่ความว่างเปล่าที่พยายามสร้างความหมายให้ตัวเองเพื่อไม่ให้จมลงไปในความไม่มีค่า ที่ก็เป็นใครสักคนกำหนดเอาไว้ให้เหมือนกัน"

สายตาเลื่อนกลับไปยังอีกฝ่าย มองตรงเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลของเขา น้ำเสียงพูดเบาลง หลุบตาลงเล็กน้อย

"ถ้านั่นไม่ใช่สิ่งที่เรากำลังรับรู้ร่วมกันก็คงจะดีนะครับ"

"เป็นแนวคิดในเชิงปรัชญาสินะครับ"

"อาจจะเป็นอย่างที่คุณว่าครับ"

"เรายังเด็ก"
เอ่ยต่อช้า ๆ มองฝ่ามือตัวเองคล้ายกำลังเหม่อ

"บางที…เราอาจไม่มีตัวตนอะไรเลยนอกจากสิ่งที่คนอื่นกำหนดให้ก็ได้ครับ และความสงสัยนี้ไม่ได้นำไปสู่คำตอบอะไร การที่เรายังค้นหามัน…อาจเป็นเพียงการหลอกตัวเองให้คิดว่าเรามีอำนาจในการกำหนดสิ่งใดสักอย่าง"
+

"หากไร้สถานะพวกนั้นเหรอครับ..."
ทวนคำ น้ำเสียงแผ่วลงเล็กน้อย ดวงตาเหลือบมองด้านล่างราวกับกำลังค้นหาคำตอบในความว่างเปล่า

"หากไม่จำเป็นต้องเป็นอะไรให้ใครดู"
"มองอีกแบบ นั่นถือว่าเป็นโอกาสในยืนยันตัวตนและการตัดสินใจของตัวเองเลยนะครับ"
สถานการณ์ที่ไม่มีใครตัดสิน ไม่ว่าจะทำอะไร

"แต่สำหรับผม ก็คงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครครับ"

"คำตอบของมัตสึโมโต้ซังล่ะครับ?"

คนๆนี้ใครกันนะ
อ๋อ💡

"ลูกพี่!"
ตาวาวเป็นประกายปริ๊งๆ

เหล่าเด็กที่เกาะอยู่ตามตัวเขาหันไปมองตาม ก่อนเสียงเจี๊ยวจ๊าวหยุดชะงักไปแปปนึง

แล้วตามด้วยเสียงโหวกเหวกที่ยิ่งกว่าเดิม
ช่วงเซ็ตสึบุนผ่านมาแล้ว แต่ทำไมยังมียักษ์อยู่ตรงนี้อีกล่ะ!
น่ากลัวจัง ตัวใหญ่จัง
ยักษ์!!! เป็นยักษ์แน่ๆ!!!
มีใครมีถั่วบ้าง เอาถั่วมาปาเร็ว!

บางคนยกมือชี้โควเฮย์สั่น ๆ บางคนวิ่งหนี

คำตอบของอีกคนทำให้นึกชื่นชมที่คนตรงหน้าสามารถรับจุดที่ว่านั่นออกมานั่นได้ ในขณะที่ตัวเขาเองแค่ให้พูดถึงก็เหมือนมีก้อนความกังวงจุกอยู่ในปาก

หลบสายตาไปแปปนึง ก่อนจะหันกลับมามองคู่สนทนาต่อ
"ถ้าไม่รบกวนเกินไป ก็อยากฟังครับ"

พยักหน้าปิดท้ายว่ายังตามทันอยู่
"พอจะเข้าใจแล้วครับ"

"..."
"ยากจังนะครับ"
พูดขึ้นมาหลังตกตะกอนอะไรบางอย่าง

"แต่ไม่ได้หมายความว่ามัตสึโมโต้ซังอธิบายไม่เข้าใจนะครับ .. อันที่จริงแล้ว เข้าใจง่ายกว่าในห้องเรียนอีกครับ คำพูดของมัตสึโมโต้ซัง"💦
ล่กแปป เรียกชื่ออีกคนรัวๆแทบทุกจังหวะ

"มัตสึโมโต้ซัง มีบทบาทไหนที่คิดว่ายังทำได้ไม่ดีไหมครับ"

ตรงไหมน่ะเหรอ...
"อันที่จริง ... จะว่าตรงหรือไม่ตรงก็ได้ทั้งนั้นครับ"
"ส่วนใหญ่ ...ให้ไปคิดเอาเองครับ"
หมายถึงเนื้อหาเซียมซีของเขา บอกให้เขาไปคิดเอาเอง

ระหว่างกำลังนึกถึงเนื้อหาที่ตัวเองอ่านไม่เข้าใจ ก็นึกได้ว่ามีคนที่ฉลาดอยู่ตรงหน้าแล้วนี่

"ถ้าบอกว่า... 'จงตระหนักถึงบทบาทที่แท้จริงของตนเอง' "
"มัตสึโมโต้ซังนึกถึงอะไรเหรอครับ?"

"ของผม.."
รีแอคแรกคือเหมือนจะคลำๆกระเป๋ากางเกงตัวเอง ก่อนจะนึกได้ว่าไม่ได้เอากลับมาตั้งแต่แรกนี่นา

"ยกให้เพื่อนที่สะสมเซียมซีไปแล้วครับ"
"แต่ว่าเป็นคำทำนายที่ดีครับ น่าจะหมายเลข3ครับ"

"บอกว่า ให้อย่าลืมสิ่งที่ตัวเองเป็น...ประมาณนั้นครับ"💦

เห็นอีกคนชูใบเซียมซีให้ดู เลยเริ่มลองหาในอินเทอเน็ตว่าจะมีคนโพสลงไว้ไหมนะ

แต่คนๆนี้ จำได้ด้วย ... ในขณะที่ตัวเขาจำได้แค่เป็นวัด
พยายามสังเกตกับเก็บรายละเอียด ไม่ได้มีจุดประสงค์อะไรนอกจากนำไปปรับปรุงบุคลิกตัวเอง

เอ๊ะ เซียมซีสินะ

"ป่าแห่งตำรา ... คำสอนของอดีต ... เท่ดีนะครับ"
"ขอโทษนะครับ เผลออ่านของมัตสึโมโต้ซังไปนิดนึง ..."💦
อ่านไปแค่ตรงหัว ไม่แน่ใจว่าเรื่องนี้ส่วนตัวแค่ไหน แต่ขอโทษไว้ก่อน
+

"อีกใบไหมครับ?"
"เดี๋ยวผมไปสุ่มมาเพิ่มให้นะครับ"

เห็นคนเราชอบเก็บสะสมพวกของจากการเสี่ยงโชคกันนี่นา... กล่องสุ่มอะไรงี้ คนๆนี้คงสะสมเซียมซีสินะ