มิวะส่ายหน้ารัวๆเหมือนจะบอกว่าไม่ใช่ สีหน้าตอนนี้กำลังดูกังวลแต่ก็เป็นห่วงอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน

“...!“

ชี้ๆๆไปที่หัวโจกที่หมดแรงเพราะโดนต่อย ก่อนจะยกแขนไขว้ขึ้นกันเป็นกากบาท ปากขยับเป็นคำช้าๆแต่หนักแน่นไม่รู้อีกฝ่ายจะเข้าใจมากน้อยแค่ไหน

‘พอ ได้ แล้ว ค่ะ’

‘ปลอด ภัย แล้ว!‘

ส่วนสมุดของตัวเองก็แทบไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำว่ามันจะตกอยู่ตรงไหน..

แน่นอนว่าเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเหมือนสั่งได้(?) คงเพราะได้ยินเสียงจิ๊แล้วกลัวอีกฝ่ายจะว่ามากกว่า

“....;;”

ร้านสะดวกซื้ออยู่ไม่ไกล พวกเราน่าจะเริ่มเห็นกันแล้ว--

🎀กิจกรรม "ดูเหมือนว่าฉัน..จะตกหลุมรักซะแล้วล่ะ!?"

ชินดันสุ่มสถานการณ์ปิ๊งๆ ❤︎ !

“ เอ๊ะ?! ระ-หรือว่าสถานการณ์แบบนี้มัน— doki doki ❤︎ ”

💞: th.shindanmaker.com/1255515

🎀ของรางวัลสำหรับคนที่เข้าร่วมกิจกรรม‪‪

” หัวใจของเธอ .. ฉันขอนะ ! ! ”

ยิงธนูให้เข้าเป้าแลกของรางวัลตามแต้มที่ได้รับ
ค่าเข้าร่วมกิจกรรมตอนนี้มีโปรโมชั่น "ลูกธนู 3 ดอก 500 เยน✨"

สามารถดูรายละเอียดกิจกรรมเพิ่มเติมได้ที่นี่
: bit.ly/4s1iwJs

แน่นอนว่าไม่ทันเหวี่ยงโดนก็ดันกลายเป็นตัวเองที่โดนซัดกลับมาแทน พวกลูกน้องเห็นท่าทางไม่ดีก็รีบวิ่งหนีเอาตัวรอด

แค่จะแกล้งยัยผู้หญิงคนนั้นเล่นๆ ไม่ได้คิดจะมีเรื่องจริงๆนี่หว่า!!!!!

“...!!“

ทางมิวะที่เห็นว่าเหลือแค่ตัวหัวโจกคนเดียวแล้วก็รีบพุ่งเข้าไปจะห้ามอีกฝ่ายให้หยุดทันที ไม่มีทีท่าว่าจะกลัวลูกหลงเลยสักนิด

มือเล็กตัดสินใจเอื้อมคว้าชายเสื้อเอาไว้ก่อนจะดึงให้สุดแรง หวังแค่จะให้เขารู้ตัวเท่านั้น

มิวะตาโตขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆอย่างนึกเข้าใจเหตุผล

นิ้วมือเคาะๆลงบนสมุดของตนก่อนจะเริ่มเขียนต่อ

‘บางครั้งที่จะใช้สมาธิวาดฉันก็จะขลุกอยู่แต่ในห้องเหมือนกันค่ะ’

‘พอออกมาข้างนอกบางครั้งสมาธิก็หายหมด’

ยิ้มแหะ,, ชูข้อความเสร็จก็หันกลับมาเขียนคำถามเพิ่ม

‘เวลาฮานะโอกะซังนึกไอเดียวาดรูปไม่ออก มีวิธีแก้ยังไงบ้างเหรอคะ?’

เหมือนกำลังโดนหิ้วต่องแต่งๆ(...)

“....!!💦”

รีบผงกศีรษะรัวๆเหมือนจะบอกขอโทษอีกฝ่าย เตรียมจะสับท้าวจ้ำแล้ว--

เหมือนคนที่เก่งแต่ปาก แค่อีกฝ่ายพุ่งเข้าไปต่อยก็ยังหลบไม่ได้ด้วยซ้ำ เลยโชคร้ายโดนหมัดเข้าเต็มๆ สมุดที่ถือเอาไว้ทีแรกกระเด็นออกไปตกอยู่ตรงมุมนึง..

“....!!”

มิวะรีบยกมือขึ้นป้องปากคงเพราะตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า

สองลูกสมุนท่าทางกล้าๆกลัวๆ ลังเลว่าจะเข้ามาช่วยลูกพี่(?)ดีมั้ย ส่วนหัวโจกร้องโอดโอยแถมกำลังโมโหสุดๆ เตรียมจะลุกขึ้นมาสวนกลับ

“กล้าดียังไงวะ--!?”

เจ้าตัวพยักหน้าลงยิ้มๆพร้อมกับเขียนข้อความตอบ

‘ใช่ค่ะ..ฉันชอบวาดภาพวิวทิวทัศน์ที่เห็นด้วยตาน่ะค่ะ’

‘เวลาวาดก็ดื่มด่ำบรรยากาศไปด้วย ช่วงฤดูใบไม้ผลิกับฤดูใบไม้ร่วงจะชอบเป็นพิเศษ‘

หลุบตาลง อมยิ้มกับตัวเอง,,

’ฮานะโอกะซังออกมาวาดบ่อยมั้ยคะ?‘

จะรีบปฏิเสธแต่ก็ไม่ทันอีกฝ่ายที่หันกลับไปเสียแล้ว และถึงจะโดนบังยังไงคนข้างหลังก็ยังแอบชะโงกหน้ามาดู มือยกขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ

“ไม่ให้”

เจ้าหัวโจกยกสมุดขึ้นสูงราวกับจะกวนประสาทอีกฝ่าย ก่อนจะลดมือลงแล้วเริ่มเปิดสมุดดู

“คนอะไรเขียนคุยอยู่คนเดียว เป็นบ้าเหรอ?”

ยิ้มเยาะเย้ยพร้อมกับเสียงหัวเราะของลูกสมุน

ส่วนคนทางนี้ตัวหดไปแล้ว มือที่กำเสื้ออีกฝ่ายไว้คงจะแน่นขึ้นจนเจ้าของอาจจะรู้ตัว

1....

คงเพราะเดินก้าวสั้นและเดินช้ากว่าอีกฝ่ายมากนัก รู้ตัวอีกทีก็ถูกชนจนกระเด็นเล๋กน้อย(?) เซไปข้างหน้าเสียแล้ว--

อ๊ะ-💦

สามคนยังจ้องหาเรื่องอีกฝ่ายอยู่แบบนั้น และเหมือนมิวะก็ยังไม่ได้รีบไปในทันที

สถานการณ์แบบนี้จะปล่อยอีกฝ่ายเอาไว้คนเดียวได้ยังไงกัน 💦 เพราะงั้นถึงได้รีบส่ายหน้ารัวๆปฏิเสธออกไปก่อน

“....!”

ขยับปากเป็นคำว่า ‘เป็น ห่วง ค่ะ‘ 💦

(/เขินป๊อง--* ขอบคุณมากค่ะ!🥺💦 มาพยายามด้วยกันนะ~ กัมบัตเตะ!)

เงยหน้าขึ้นมองตาม สายฝนยังคงตกลงมาไม่ขาดสายจนท้องฟ้าแทบจะเป็นสีขาว ก่อนจะกลับมาเขียนข้อความต่อ

‘กลับกันเลย ฉันไม่ค่อยชอบฤดูฝนสักเท่าไหร่เลยค่ะ’

ถึงจะเป็นประโยคแสดงความไม่ชอบใจแต่ใบหน้าของเจ้าตัวยังคงยิ้มแย้ม

‘เพราะว่าถ้าฝนตกก็จะไม่ได้ออกมาวาดรูปข้างนอก’

‘วิวสวยๆที่อยากจะวาดก็อาจจะต้องเลื่อนไปก่อน‘

ยิ้มแหะ,,

มองปริบๆก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆ รอยยิ้มคลี่บาง

‘ได้ค่ะ’

‘ตอนนี้ฉันก็ยังสนุกอยู่นะคะ ถึงจะมีความกดดันเล็กๆก็เถอะ’

ยิ้มหน่อยๆ

‘เล่าเรื่องที่เซโตกุจิซังชอบทำให้ฟังบ้างได้มั้ยคะ?