ระหว่าางที่พากันเดินไปยังห้องนํ้า เด็กหนุ่มถามเขาด้วยความสงสัยในทักษะการสื่อสารของเขา

"คงเพราะผมอยู่ที่ญี่ปุ่นมา4ปีแล้วน่ะ"

มันไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนสงสัยและถาม เพราะงั้นเขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับความสงสัยนี้และตอบออกไปอย่างว่าง่าย

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ฟุคุชิคุง"

"มาแถวนี้บ่อยเหรอครับ?"

ตอบรับด้วยนํ้าเสียงราบเรียบตามปกติและท่าทางดูจะไม่ได้ซีเรียสที่อีกฝ่ายไม่ได้มีนามบัตรแถมยังชวนคุยต่อ

พยักหน้ารับทราบต่อคำพูดของอีกฝ่ายนิดๆ

"เท่านี่ก็เพียงพอแล้วครับ"

ก่อนจะพูดตอบกลับไปตามตรง เพราะอาหารที่มีตอนนี้ก็เพียงพอสำหรับเขาแล้วจริงๆและหลังจากนั้นไม่นานนักอีกฝ่ายก็ตอบรับต่ออาหารที่เขาได้เลื่อนออกไปให้ใกล้มากขึ้น

พอเห็นเช่นนั้นก็เป็นที่น่าพอใจสำหรับเขาไม่น้อย อีกทั้งหลังจากที่เจ้าตัวได้ชิมไปจานนึงแล้วเขาก็เลื่อนจานของอารันชินีให้ให้จาน

"ลองอันนี้ด้วยสิครับ"

พร้อมบอกให้ลองชิมอีก

ไม่ลืมที่จะบอกเอาไว้ด้วยว่าสามารถขอชิมอาหารของเขาได้เช่นกัน โดยที่ระหว่างนั้นก็คงเห็นเจ้าตัวทำมือขยับเหมือนจะดันแว่นของตน ทั้งๆที่ไม่ได้ใส่แว่นเอาไว้(....)

เขาแค่ยิ้มนิดๆแต่ก็ไม่ได้ทักเรื่องที่อีกฝ่ายโชว์ด้านเป๋อๆออกมาด้วยความเคยชิน

แล้วเขาก็เลื่อนจานของตัวเองให้ไปใกล้กับอีกฝ่ายมากขึ้น

"ขอบคุณครับ"

ในเมื่ออีกฝ่ายอนุญาตเรียบร้อยแล้ว มือที่ถือช้อนของตัวเองที่ยังไม่ได้ใช้ก็เริ่มทำการตักริช็อตโต้ของเจ้าตัวมาใส่จานของตนอย่างระมัดระวังและเป็นในปริมาณที่พอเหมาะสำหรับแก่การชิมเท่านั้น

"ผมแค่ก็อยากลองชิมดูเฉยๆ เพราะงั้นเท่านี้ก็พอแล้วล่ะครับ"

ตักมาในปริมาณที่โอเคแล้วก็กล่าวบอกอีกฝ่ายเล็กน้อย

"ถ้าคุณอยากลองชิมจานของผม ก็บอกได้เช่นกันนะ"

+

"โอ้ว ถ้าถูกก็ดีสิครับ จะได้มีรถสักคันเอาไว้สำหรับไปท่องเที่ยวสถานที่ต่างๆได้มากขึ้นด้วย......ไว้ใช้ไปทำธุระก็สะดวกดีนะครับ

แม้ในใจจะคิดว่าเป็นคำขอที่ดูยิ่งใหญ่มาก แต่คงได้แต่เพียงพูดเป็นกำลังใจให้อีกฝ่าย

"แล้วหลังจากนั้นล่ะครับ?"

จู่ๆก็เกิดนึกสงสัยขึ้นมาว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงต่อหลังจากซื้อรถแล้ว แน่นอนว่าสองเท้าก็ยังคงก้าวเดินไปยังจุดมุ่งหมายอยู่เสมอ แต่เพราะยังไม่ถึงเลยชวนคุยไปด้วยระหว่างนั้น

เพราะในตอนนี้ท่าทางของเด็กหนุ่มตรงหน้าจะดูคลายความกังวลที่มีต่อตัวตนของเขาไปได้เยอะอย่างเห็นได้ชัด(...)

"ระวังตัวดีนะครับ....แต่เราไปห้องนํ้ากันเลยดีกว่านะครับ"

กล่าวชมเรื่องความระมัดระวังตัวของอีกฝ่าย แต่ยังไม่ลืมถึงจุดมุ่งหมายของบทสนทนานี่

"เรียกฟูโระก็ได้ครับ"

เห็นหนุ่มน้อยตรงหน้าออกเสียงด้วยความไม่แน่ใจขนาดนั้น เลยรีบบอกทันทีว่าให้เรียกแค่นี้ก็ได้

หลังจากนั้นเขาก็ผงกหัวตอบรับต่อคำถามของเจ้าตัว

"ครับ สอนประจำอยู่ที่เมืองข้างๆนี่เลยครับ"
"อยากถามอะไรอีกมั้ยครับ?"

ตอบกลับอย่างฉะฉานและไร้ซึ่งการโกหกใดๆทั้งสิ้นเพราะทุกอย่างที่พูดบอกไปมันคือเรื่องจริงทั้งหมด แล้วดูเหมือนความจริงใจของเขามันจะได้ผลเสียด้วย

+

กลับหยิบจานใบที่ยังพอว่างอยู่เคลื่อนเข้าไปใกล้ๆ

"งั้นขออนุญาตนะครับ"

แต่ก็ยังไม่ยอมตักในทันที เหมือนกับรอให้เจ้าตัวอนุญาตเสียก่อน(....)

"ก็...ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีรองเท้าไอซ์สเก็ตนี่น่ะครับ"

เข้าใจดีในจุดนั้นแถมดูจะไม่ได้ถือสาอะไรถ้าอีกฝ่ายจะยิ้มขำกับเรื่องนั้นด้วย กลับกันแล้วคิดว่าดีเสียอีก

ในระหว่างนั้นหลังจากจบบทสนทนาเรื่องก่อนหน้าไป เมื่ออาหารถูกเลื่อนไปอยู่ตำแหน่งที่ถูกต้อง ก็ถูกชวนให้ชิมอาหารของอีกฝ่ายดู

เขาจึงผงกหัวตอบรับต่อคำชวนและยังไม่ได้ถือวิสาสะนำช้อนของตัวเองไปตักอาหารในจานอีกฝ่ายแต่อย่างใด

+

เขาถือกล่องเหล็กที่คาดว่าเป็นกล่องใส่นามบัตรเอาไว้ในมือ ก่อนที่เขาจะเปิดและหยิบนามบัตรออกมายื่นให้กับอีกฝ่าย

บนนามบัตรมีรายละเอียดของอาชีพที่เขาทำไปจนถึงอีเมล์และเบอร์โทรของเขา

(เวลคัมแบคจ้า--)

ตอนแรกยังไม่ทันรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นหยุดเดินตามเขาแล้ว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะคำพูดของอีกฝ่ายแทนและเพราะเช่นนั้นเขาจึงหยุดเดินแล้วหันมามองยังหนุ่มน้อยคนนั้น

"อ๋อ เข้าใจแล้วครับ"

พูดตอบด้วยนํ้าเสียงราบเรียบพร้อมๆกับล้วงหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าสะพานคาดอกไปด้วย

"ถ้างั้น....แบบนี้พอจะสร้างความเชื่อใจและไว้วางใจให้กับคุณได้มั้ยครับ?"

+

"ไม่แน่ว่าอาจจะมีเรื่องดีๆรออยู่ก็ได้นะครับ อย่างเช่นแขวนคำอธิษฐานแล้วอาจจะยิ่งเพิ่มโอกาสเป็นจริงได้มากขึ้น?"

พูดสมุมติบางอย่างขึ้นนมาที่ดูจะเป็นไปได้มากที่สุด

พยักหน้าตอบรับเห็นด้วยกับที่อีกฝ่ายถาม

ก่อนจะเริ่มฟังอีกฝ่ายพูดไปเรื่อยๆจนบรรจบกับเรื่องสุ่มหนังสือเหมือนเป็นการบอกกลายๆว่าควรเดินกลับไปในเส้นเดิม

"ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลย โฮโนกะซังเชื่อมโยงเก่งมากเลยครับ"

ชื่นชมในความเชื่อมโยงของอีกฝ่ายไม่น้อยเลยที่สามารถมองเป็นสัญญาณในการให้เขาเดินกลับสู่เส้นทางเดิมได้

"ถ้างั้นพวกเราก็ควรจะเดินไปยังจุดมุ่งหมายเดิมกันเร็วๆแล้วสิ"

+

"อย่างผมก็เป็นทำความสะอาดรองเท้าสเก็ตครับ ถึงปกติจะทำอยู่แล้วก็เถอะ"

บอกวิธีของตัวเองจบก็เริ่มหยิบจานอาหารที่ถูกวางถูกวางลงบนโต๊ะจัดแจงให้เข้าที่เข้าทางง่ายต่อการทานและสะดวกต่อพื้นที่ใช้สอยของอีกฝ่ายด้วย

กำลังคิดจะตอบแต่กลับถูกอีกฝ่ายนั้นชิงตอบไปเสียแล้ว เพราะแบบนั้นเขาจึงผงกหัวเป็นการตอบรับกลับไปแทน

ในระหว่างนั้นจะไม่ได้ขัดจังหวะริริโอะที่กำลังพูดถึงกิจกรรมที่คิดจะทำเพื่อระบายอารมณ์ในแบบของเธอ

"น่าเสียดายที่ไม่มีซิปไลน์ใกล้ๆ แต่วิธีระบายอารมณ์ที่ใกล้ๆและสะดวกที่สุดของคุณก็ดูเป็นเฉพาะของคุณดีนะครับ"

พอได้ฟังถึงวิธีที่อีกฝ่ายมักจะใช้ในยามโกธรนั้นมันก็เป็นอะไรที่ใกล้ตัวอีกฝ่ายมากที่สุด

+

(ได้จ้า ก็หลังจากนี้คุยกันไปสักพักก็แยกย่อยแหละ ขอบคุณสำหรับรูทมาก!!)