طفلک‌ها

مشکوکه وضعیتم.

بققق )) یک عده کلا صاحب‌عزان، فرقی نمی‌کنه کی مرده، همیشه یک حالی‌ان که بقیه باید برن بهشون تسلیت بگن و آرومشون کنن.

دقیقاً. خیلی ناراحت‌کننده و عجیبه آدمیزاد، واکنش‌های حتی مثلاً مهربانانه‌‌شون هم آزار نهفته داره. چقدر باید خودتو مرکز همه چیز ببینی که نتونی یک لحظه هم عبور کنی و صرفاً از خودکشی کسی که می‌شناختیش ناراحت باشی؟

بعد تا ما رو دید، خیلی مسئولانه قیافه رو جدی کرد، خودش رو تکوند، و اومد طرف ما، قشنگ یک حالی که باز این خنگ‌ها اومدن، برم دنبالشون گم نشن‌. هیچ وقت نمی‌فهمم سگ‌ها در آدمیزاد چی می‌بینند که انقدر بهش محبت می‌کنند.

شاید از اینا بوده که والدینش بهش گفتن سفیر شو، در کنارش آواز خوندن رو هم ادامه بده.

فکر می‌کنم یک ارزش‌گذاری پایه‌ای در جوامع انسانی هست که توضیح کاری نکردن رو خیلی سخت می‌کنه. انگار باید همواره در حال تلاش و راه رفتن باشند، حتی بی‌معنی.

آخه نشستن باطل خیلی بهتره به نظرم، آسیبش هم برای دنیا کم‌تره.

امید واهی به نظرم خیلی ناامیدکننده‌ست. واقعاً آدمیزاد چند بار باید ناامید بشه تا بالاخره بفهمه تو چه فاضلابی گرفتاره؟

حلزون.