#หกสิ #แหกกกก
'......อาจจะ' แดเนียลตอบไม่ซื่อตรงเป็นคราวแรกเพราะเจ้าของคลื่นลมและต้นกำเนิดนั้นอยู่เหนือการควบคุม "เจ้าดูไม่มั่นใจหนา"
'หากสมุทรเห็นใจ เจ้าคงปลอดภับ ออกเช้าสักนิดและค้างสักคืนก็ปลอดภัย'​

แดเนียลเพยิดหน้าให้ดั๊กหาที่นั่งหลังเดินมายาวนาน คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่เลือกชะง่อนหินที่มีกุหลาบหินเถาเกาะเป็นที่ยืนพิง เมื่อเห็นว่าเหมาะสมก็สบตาคนรักที่ยืนรอสร้างจากหินที่ราชาจับและน้ำทะเลที่มารดาสมุทรวักรดจนเกิดเป็นแท่งหดเหลี่ยมขนาดเล็กที่ปักลงดินได้ ต้องให้สองคนประสานมือช่วยกันมอบกำลังและคำอนุอนุญาตเปิดทวารบาล​ในยุคสมัยใหม่ 'สักสองสามวันคงเกิดผลให้เห็น'​

แก้วตาราชาพยักหน้ารับก่อนจะมีรอยยิ้มชวนสงสัยผุดจนดั๊กเกือบเอ่ยทัก 'แต่เรื่องบาทหลวง เจ้าต้องไปขอเองหนา เดาใจท่านนั้นยากยิ่งกว่ามหาสมุทร'​

'ข้าคิดว่าทำได้มากกว่านั้น... นี่แหละ เราฟื้นฟูทวารบาลและให้ผู้มีสร้อยผู้สืบสายปัญญาใต้น้ำเรียกคลื่นมารับกลับบ้านเป็นอย่างไรพ่อ'​ แดเนียลเอ่ยถามคนรักที่เพิ่งพัฒนาเป็นสามีโดยแท้ ยิ้มพอใจเมื่อมีคนอึกอักกับชื่อเรียกใหม่ ก่อนอธิบายกลไกและการตั้งปากประตูบนแผ่นดินใหม่ และดั๊กจะได้สะดวกในการลงไปรับกระแสธารและเพลิงบริสุทธิ์ด้วย

แดเนียลมองละอองสีทองอยู่ครู่ใหญ่จนมีสองมือเล็กใหญ่มาประคอง '...หากเป็นน้องชาย ให้ชื่ออะไรดีหนา'​ ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนขณะจูงมือสองคนเดินขึ้นฝั่งมาสมทบกับทูตศั​ก​ดิ์สิทธิ์ที่กลายเป็นคู่เทียบในบัลลังก์ใต้สมุทร

'จะมีปัญหาอันใด เจ้าอยากให้เมนเดซทำพิธีให้ มิใช่หรือ?'
"ทำได้หรือ?"
'เจ้าคิดว่าบนเกาะนั้นมีชาวแอตแลนติสย่างกรายไปง่ายดายเพราะใครกัน'
แดเนียลขยิบดวงตาสีขาวนวลให้ก่อนดันหลังให้ลูกสาวที่มีลวดลายมงกุฎบนหน้าม้าเดินไปพยุงดั๊กให้ยืนบนน้ำ มารดาลูบหัวยูกาที่ทรุดลงหมอบกับผืนน้ำ ตัวของมันเรืองรองสะท้อนคลื่นน้ำ '​ไม่ต้องกลัว...ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ' เมื่อมันหลับตาลงก็สลายลอยเข้าหาเจ้าของ

'ว่าตามตรงว่าสิบปีก็ถึงเวลาเสื่อมถอย ข้าและสามีเพียงประคองให้ช้าลงเท่านั้น ให้นาง(แอตแลนติส)​ค่อยๆ หลับไหลอย่างที่อารยธรรมทรงภูมิควรเป็น'​ แดเนียลจับมือราชาองค์ใหม่ไว้ใกล้ตัว ท่ามกลางเสียงหยอกเย้าของลูกสาวว่าพ่อหน้าแดงและยิ้มประหลาดเหลือเกิน

แดเนียลยิ้มอ่อนโยนก่อยหันไปยืนใกล้วงสีทองที่ปรากฏขึ้น แบมือออกรับหยดฝนที่โปรยขึ้นจากแผ่นน้ำ เมื่อแสงเรืองรองสว่างจ้า มีชายคุ้นตาและตรีศูลอันเรืองรองกว่าผู้ใด 'มาเร็วนัก ก่อนเวลานัดราว 5 นาทีเชียว'​

'แต่เดิมข้าจะมอบวิญญานให้เมื่อหมดอายุขัย แต่เมื่อข้าเปลี่ยนไปแล้ว เด็กผู้นี้จะมิได้รับรางวัลใดๆ เมื่อข้ามอบพลังให้ ปีศาจในตัวถูกชะล้างจนเหลือเพียงแก่นวิญญานแสนน่าสงสารไร้ที่ไป ข้าจึงจะรับมาดูแลหลังจอห์นแกร่งพอจะใช้บัญชาสมุทรได้... โอ้ อย่ากังวล ร่างของเด็กผู้นี้ยังไม่โตดี' แดเนียลหัวเราะเบาๆ ขณะลูบท้องน้อยตัวเอง ถือเป็นโอกาสดีในความสะเพร่าของลาร์คเองที่หน้ามืดละเลงผลงานจนฟ้าสว่าง

แดนนี่หันไปยังทิศที่หิมะตกใต้ท้องสมุทรและทิ้งรอยน้ำแข็งไว้ใต้เท้าผู้ครองใจสมุทรเพื่อปกป้องมิให้สิ่งอื่นลอบทำร้าย ในขณะที่บรรยากาศข้างบน​เบาบาง ไร้วิญญานก่อกวน 'ข้าคิดว่าจอห์นกำลังจะชนะ แต่เจ้าทั้งสองอาจใช้ตรีศูลได้มิเท่าเดิม แต่เลือดกษัตริย์ยังคุมน้ำทะเลได้... โอ้ ยูกา มิเป็นไร... ข้าและจอห์นให้คำมั่นแล้วว่าจะรับเจ้าเป็นบุตรผู้รอง'

เด็กสาววิ่งมาทักทายเหล่าคุณลุงที่กลับมาจากข้างนอก ร้องเรียกมารดาที่ยืนบนพื้นน้ำที่เสมือนลานพิธีวิวาห์สมุทร เหล่าฉลามวาฬว่ายมาใกล้ฝั่ง เช่นเดียวเจ้ายูกาที่วันนี้มาในร่างใสบริสุทธิ์ไร้คราบตะไคร่น้ำ​ มันลดตัวลงให้ดั๊กนั่งบนหลัง ในขณะที่เงือกเด็กยืนบนหลังวาฬอย่างคล่องแคล่ว

"ก็เจ้าห้ามนู่นห้ามนี่จนข้าขยับตัวไม่ได้สักนิด..." ดั๊กบ่นอุบอิบขณะยกเท้าตาม ที่เรว์ขอเพื่อถอดรองเท้าหนังออกให้ วันนี้ทะเลสงบ รถม้าไม่ถูกพัดปลิว ปลายสุดเส้นขอบฟ้า มีประกายดาวเล่นล้อกับหัวใจสมุทรที่ยืนเหนือแผ่นน้ำ รอผู้มุ่งมั่นนำเอาตรีศูลจากเทพปกครองแผ่นน้ำ เป็นช่วงเวลาว่างจากสงครามที่ไร้เรือรบเดินสมุทรมายุ่มย่ามพิธีการ

"...เจ้าอยู่กับข้าไหม?" เสียงอ้อนออเซาะเรียกเสียงอุทานด้วยสะใจของลาสเซนเป็นนัยว่าดั๊กเข้าใจชีวิตการมีคู่อีกระดับแล้ว คนท้องอ่อนหน้างอและซุกหน้ากับบ่าคนรักแม้จะดูท่าทางขลุกขลักก็ตาม

ดั๊กเม้มปากสักพักก็ยอมเล่าเรื่องราวที่พบเจอลุงยศสูง(ว่าที่นายกรัฐมนตรี)​ ด้วยฮอร์โมนที่ผันผวนพอๆ กับคลื่นน้ำยามค่ำทำให้การเล่าเรื่องธรรมดากลายเป็นเรื่องเคล้าน้ำตา แขนเสื้อคนรักจีงแปรเป็นที่ซับน้ำตาชั้นดีราคาแพง

"... ไม่ ไม่เลย..." ดั๊กส่งรอยยิ้มบางๆ ให้ขณะยื่นหน้าออกมารถม้า รอยแดงใต้ตายังปรากฎเพราะเจ้าตัวยังปลดปลงไม่ได้ดีเท่าที่ลาสเซนสอน

ดั๊กหันมองหน่วยตั้งลับที่พร้อมเปลี่ยนจุดตั้งเสมออีกครั้งก่อนเดินตามลาสเซนกลับรถม้า สร้อยคอที่ตั้งใจมาคืนยังคล้องบนคอเช่นเดิม แถมท้ายด้วยคำขอบคุณจากผู้ที่ตั้งใจจะจบอายุขัยในฐานะมนุษย์ เจ้าตัวนั่งเงียบตลอดทาง ไม่ตื่นตกใจเสียงหมาป่าหอนระหว่างทางกลับเรือน

ระหว่างตาหลานไม่แท้ การเล่าเรื่องทุกอย่างรวมถึงปัญหาที่ตนเผชิญในปัจจุบันกินเวลาจนโพล้เพล้​ ดั๊กสูดจมูกแดงเมื่อถึงเวลาต้องบอกลาผู้ปกครองอีกครั้ง เขาได้คำมั่นว่าจะให้คนไปช่วยหากเกิดใครบุกทำลายงานแต่งที่ช่วยให้ตนมีร่างเป็นมนุษย์โดยสมบูรณ์ "... ฮึก... ท่าน... แก่ขึ้น... จนข้าหัวใจสลาย..." เอ่ยแก่ลาสเซนที่ยืนรอรับหน้าที่ตั้งหน่วยลับ

"ข้าได้ยินมาว่าช่วงนี้พักรบนี่หนา ลุงท่านคงพอมีเวลาให้ข้าบ้างหลังผ่านมาจวนครึ่งทศวรรษ" ดั๊กผ่อนลมหายใจและขึ้นรถม้าไปพร้อมสารพัดของเล็กน้อยที่บอกเล่าเรื่องราวการผจญภัยที่ตนต้องเผชิญ การเข้าหารัฐมนตรีพลเรือนนั้นเป็นไปไม่ได้ แต่เข้าหาหัวหน้าสูงสุดหน่วยแสนพิเรนทร์นี้ ไม่ต่างจากม้ากระโดดข้ามกำแพงเหล็กและพุ่มต้นไม้ รอยยิ้มของผู้คอยดูแลวัยเด็กนั้นเศร้าหมองกว่าที่จำได้ ตนขอความเป็นส่วนตัว

ดั๊กหน้ามุ่ยก่อนยื่นหน้าจูบริมฝีปากรั้นทั้งสอง ยืนโบกมือส่งจนสุดสายตา หันมาเท้าเอวให้พี่ชายทั้งสองก่อนเอ่ยขอสิ่งเหลือเชื่อออกมา "ข้าอยากพบลุงวินสตันวันนี้" หรี่ตาใส่พี่ชายทั้งสองว่าตนไม่ได้พูดเล่น ก่อนดันหลังให้ลาสเซนไปเตรียมรถม้า

"ข้ามิใช่เด็กน้อยนะ ข้าจะ-- เอ๊ะ-- เข้าใจแล้ว! หยุดเชียว" ดั๊กโวยลั่นเมื่อโดนขัดจังหวะการพูดรอยจูบบนแก้ม เสียงหัวเราะคิกคักเอ็นดูรอบตัวทำให้ตนอยากมุดดินหนีไปบ้านลาสเซนเดี๋ยวนี้

"เช่นนั้น ให้ข้านั่งรถม้าและลงระหว่างทางแล้วกันหนา" เจ้าตัวเอ่ยเสร็จก็ขอให้มาเรียช่วยผลัดชุดผ้าไหมลื่นมือเป็นเสื้อคลุมหนาขนแกะของพรานป่ามาคุมทับชุดบุรุษที่คาดกางเกงให้คลายกว่าปกติเล็กน้อย หยิยสร้อยตะเกียงคู่สำคัญสวมไปด้วย

ดั๊กหันไปมองหน้าหลานสาว ไม่ทันอ้าปากนางก็โวยวายว่าบอกไม่ได้เพราะยังไม่เกิดพร้อมหนีกลับไปหามารดาตนเองที่งีบพักประสาชาวเงือกจำแลง ดูเหมือนหลานสาวจะรู้อะไรที่ตนไม่ทราบ "งั้นข้าจะไปหาลาสเซน เจ้าต้องกลับมารับข้าวันนี้"

"ให้ข้าไปด้วยหรือไม่?" ดั๊กเอ่ยโดยซื่อ หลานตัวน้อยหันตามด้วยตกใจและพยายามกอดแขนน้าเอาไว้ รั้งไม่ให้ไป ทำหน้าเป็นห่วงแฝดแต่ไม่เท่า

"... เกิดอะไรขึ้นหรือ ซื่อสัตย์กับข้าหนา" ดั๊กยอมหยุดเดินเพื่อให้คนรักก้าวเท้าตามทัน สะดุ้งเมื่อมือเย็นแตะแก้ม หรือกล่าวว่าตนเองตัวร้อนอาจถูกต้องมากกว่า

แดนนี่หัวเราะตามท่าทางความพยายามกล่อมให้ตนคล้อยตามอย่างตั้งอกตั้งใจ เจ้าตัว​เลือกทำไม่รู้ไม่ชี้และช่วยจัดแจงเสื้อผ้ายับยู่ยี่ให้ลูกสาวแทน ดั๊กกอดหมอนนั่งมองพี่ชายต่างสาย​เลือดที่นับวันยิ่งยิ้มจากใจง่ายขึ้นแม้เรื่องเล็กน้อย
"เจ้าเปลี่ยนไปมาก"
'ประเดี๋ยวเจ้าก็เข้าใจ ไม่ง่วงก็ลุกมาสูดอากาศในสวนเถิด ต้นไม้ที่เจ้าสุ่มหยิบมาไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง'​