แดเนียลยกมือขึ้นให้ลาร์คเชยชมเลือดฝาดใกล้ๆ ก่อนพลิกเชยคางอีกฝ่ายขึ้นสบตา "ยังแดงไม่เท่าแก้มเจ้าคนยิ้มเก่ง" บีบจมูกเจ้าบ้านและหันมาสนใจเด็กขี้โวยวายว่าแม่ลำเอียงโอ๋แต่พ่อที่โดนรังแก มื้อเช้าแสนชุลมุนแต่ควบคุมได้ ระหว่างถักผมให้ลูกเพื่อเตรียมไปข้างนอก ไอทะเลพัดพาข่าวมา "พวกเขาหาเกาะสำเร็จ คงกลับถึงเรือนอาทิตย์ต่อไปพร้อมของฝากจากสารพัดมิตรประเทศ"

".......ช่วยลวกน้ำทะเลร้อนสักชั่วหยิบนิ้วทราย (30-​45วินาที)​ จักได้ไหม" แดเนียลเอ่ยหลังรับประทานไปได้คำเดียว กลิ่นทะเลนั่นรุนแรงเกินไปจนเจ้าตัวต้องคายใส่กระดาษน้ำตาล มินนี่เอ่ยปลอบว่าเจ้าตัวนอนนานเกินไปจนอาจไม่สบายก็เป็นได้ รอยแดงจางๆ บนผิวเนื้อทรายนั้นบอกลาร์คเป็นนัยได้ว่าร่างกายอีกฝ่ายมีความอบอุ่นเป็นของตนเองระดับหนึ่งแล้ว

#ไอ้น้องเวรรรรร
แดเนียลหัวเราะในคอเมื่อเห็นเด็กน้อยกุลีกุจอย้ายก้นไปนั่งเก้าอี้ให้เรียบร้อย ชะงักเมื่อลูกสาวใช้จิ้มเนื้อไก่อบราดซอสมาให้ตนชิม คนกินแต่อาหารทะเลสดมาทั้งชีวิตเม้มปากใช้ความคิดก่อนอ้าปากยอมกินตามใจลูกสาวท่ามกลางเสียงค้านเบาๆ จากลาร์ค "... อร่อยดีนะ" แม้จะเป็นคำชมเล็กๆ แต่ก็มาจากใจ เขากินได้แม้กระทั่งขนมปังที่เคยคิดเป็นเพียงฟองน้ำเก่าๆ

#พี่ชายบอกไอ้น้องติดแฟนจนไม่สนใจพี่มันติดเกาะแล้ว
แดเนียลไม่คุ้นชินการนอนช่วงสาย เขาหาวหวอดขณะลูกสาวที่กลัวแนนนี่เก็บสำรับไปเสียหมด ตนจึงผลัดผ้าและล้างหน้าล้างปาก ปล่อยให้เด็กเดินนำไปยังห้องรับแขก มินนี่กอดคนเป็นพ่อจากด้านหลังอย่างคุ้นเคย ตนจึงจูบแก้มทักทาย เลิกคิ้วเมื่อเห็นสีหน้าของคนรัก "อะไรกัน ยิ้มค้างจากเมื่อคืนหรือไร"

"... วันมะรืนเป็นอย่างไร"
'ทำอะไรกันคะ?'
"อ้อ พ่อแม่คิดว่าอยากนอนดูดาวบนหลังคาเรือน เจ้าอยากดูด้วยกันไหม"
'เอาค่ะ พรุ่งนี้เลยได้ไหม'
"แน่นอน แต่วันนี้ต้องพักก่อนนะคะ"
แดเนียลขยิบตาให้แล้วรุนหลังเด็กสาวไปพัก ทำหน้าที่ๆ ลูกฝันอยากให้ทำแม้กระทั่งการนอนข้างลูก การนอนเยี่ยงมนุษย์จนเช้านับเป็นเรื่องใหม่ทีเดียว

"ห้องในละแวกใกล้กันเป็นพอ ข้าจะได้เวียนดูทั้งพ่อลูก ชดเชยเวลาที่หายไป"
'แต่สัปดาห์นี้อยู่กับข้านะ...'
"แน่นอนลูกรัก ข้ายังต้องการฝึกเดินอีกมาก... โอ้ จริงสิ" แดเนียลดึงปกเสื้อเจ้าตาซื่อมาใกล้ "เจ้าอยากให้ชดเชย'อย่างอื่น'​ด้วยหรือไม่' กระซิบพอได้ยินและแตะริมฝีปากซีดเพราะอากาศเย็นหยอกเย้า ก่อนกลับมาเป็นคุณแม่แสนอ่อนโยนดังเดิม

ไม่ทันที่แดเนียลจะอ้าปากตอบรับ ดาวทะเลลอยเข้าใส่หน้าผู้สืบทอดอาวุธเจ้าสมุทร เงือกไข่มุกแสนงามได้แต่มองมินนี่ที่กำลังดุม้าหน้าพยศที่ยังไม่ชอบใจลาร์คดังเดิม กับคนรักที่หงายหลังไปพิงหินก้อนโต เสียงหัวเราะบางเบาเรียกความสนใจจากเด็กสาว เธอกระโดดโลดเต้นมาหาผู้ให้กำเนิดเพื่อออดอ้อนจะพาเดินไปทั่วคฤหาสน์ แม้จะปฏิเสธไม่ลง หากมีคนประคองเดินคงดีเพราะกลัวจะคว่ำหรือขาพันไปเสียก่อน

"คิดเสียว่าเป็นที่ทำงานเสมียน ชาวแอตแลนติสกลายเป็นลูกบุญธรรมข้ากลายๆ ไปเสียแล้ว จนกว่าเด็กๆ จะมีบ้าน" แดเนียลกระซิบตอบ ฟังเสียงคนรักส่งเสียงงึมงำเหมือนแมวถูกแย่งที่นอนก็หันตาม ดวงตาเหมือนสุนัขถูกทิ้งนั้นทำให้คนยึดถือเป้าหมายใจอ่อน "แต่ข้าต้องมีบ้านมิใช่หรือ ให้ข้าอยู่ห้องเดียวกับลูกหรือเจ้าดีเล่า หืม?"

"อดทนไม่ไหวหรือไร ข้านึกว่าเจ้าสอนนางให้เป็นเด็กดี" แดเนียลฮัมในคอและปล่อยให้มือหยาบลูบบ่าและเอวของตน ขยี้หัวเจ้าหัวทุยแสนอ่อนไหวไปพลาง

ฝนเรียกรอยยิ้มบางๆ ได้ดี "นางใช้ขาคล่องและแรงเยอะ เหมือนเจ้าไม่มีผิด" เอ่ยกับเจ้าของคฤหาสน์ที่วิ่งตามมาติดๆ บรรยากาศวุ่นที่แสนคุ้นเคยทำให้เจ้าผ่อนคลายลงนัก

มินนี่ที่โดนนินทาระยะเผาขนหน้างอและส่งเสียงงอแงแต่พองาม
'แล้วแม่จะอยู่กับมินนี่นานไหม... '
"แน่นอน แต่เตียงมินนี่เล็กไปหรือเปล่า หือ?"
'ไม่เลย! ห้องมินนี่ใหญ่ หนูจะพาไปดู'
"แน่นอน แต่เด็กน้อย ลูกไปทักทายเพื่อนก่อนไหม" เอ่ยพลางเป่าเวทย์ไปยังหน้าต่างที่ปิด เห็นเป็นม้าพยศที่กระโดดเป็นปลาบิน ไม่ทันจะเอ่ยอะไร แดนนี่ก็โดนลูกลากไปยังชายฝั่งดังกล่าว ภาพสามสหายกอดกันกลมไม่เกรงใจฟ้า

มินนี่สูดน้ำมูกจนจมูกแดงหันตามที่พ่อบอก เจอนิ้วเย็นๆ แตะจมูกเบาๆ พลันลาร์คก็ถูกทิ้งให้นั่งดูลูกสาวร้องไห้ดีใจเพราะโล่งอกที่เห็นคนที่อยากเจอมาเกือบครึ่งกำลังยิ้มให้ แดเนียลไม่เอาอะไรและจัดแจงให้เธอได้แนบหูกับอกข้างซ้ายที่มีเสียงหัวใจเต้นแม้จะช้ากว่าคนธรรมดาเล็กน้อย อาการดีใจจนพูดไม่ออกนั้นทำให้คนขี้แกล้งใจอ่อนยวบ "ตัวโตขึ้นจนอุ้มไม่เต็มกอดเสียแล้วหนา กินขนมเยอะล่ะซี"

'เอ๊ะ! พ่อเจอแม่แล้วเหรอ! แม่อยู่ไหน! ทำไมไม่พาแม่มาด้วยเจ้าคะ ท่านพ่อใจร้าย ฮือ!!' แดเนียลแทบหลุดขำเมื่อลาร์คโดนลูกอาละวาดใส่เสียจนทำอะไรไม่ถูก ตนจุ๊ปากมาเรียที่สังเกตเห็นตน ก่อนเดินไปนั่งยองข้างๆ ลาร์คที่กำลังทำหน้าที่กระดาษซับน้ำตาลูก

"เอาเถิดหนา ข้าแค่อยากดูอะไรสักนิด" คนเจ้าคารมยิ้มมีเลศนัย จุ๊ปากให้ปิดความลับ ก่อนดันให้อีกฝ่ายออกเดินไปเตรียมรับแรงกระแทกจากเสียงฝีเท้าน้อยๆ ฟังไกลๆ ไม่ต่างจากเป็ดแตกรัง 'ท่านนนนนพ่อออออออ ฮือออออ กระจกมองไม่เห็นอะไรแล้ว'​ เสียงร้องโวยวายนั้นมีเสียงปลอบขวัญไล่ตามมาติดๆ

แดเนียลที่ลองใช้เวทย์สองสามอย่างอย่างตั้งใจ กลอกตาเมื่อสำเร็จเพียงโดมคุ้มภัย "ข้าเองก็ไม่คิดจะโดนรุมโทรมเช่นนั้น" ว่ายหามาลาร์คเมื่อมั่นใจแล้วว่าปลอดภัย กระซิบให้ลาร์คเดินนำไปหาลูกก่อนเมื่อถึงพื้นดินเพราะตนคงวุ่นวายกับขาใหม่สักครู่

แดเนียลฮัมในคอขณะใช้ความคิดและฝึกใช้เวทย์มหาสมุทรที่อ่อนโยนต่างจากเวทย์ดั้งเดิม เจ้าตัวลูบหัวสหายทั้งสองที่ตัวโตขึ้นชั่วคราวให้คลายกังวล ไม่ลืมที่จะดึงแขนนายผู้ครองตรีศูลมาจูบที่มุมปาก "หน้ามุ่ยเทียว ข้าเอาอยู่หนา" จุ๊ปากก่อนว่ายลงไปยังอาศรมตนเอง มือถอนสาหร่ายรอบอาศรมอย่างง่ายดาย แตะตัวเหล่าปลาหมดแรงให้พอฟื้นก็กลับมาสนใจกระจก "อา... พังแล้ว เสียดายจริง"

"เจ้า... ทำไมมาอยู่ที่นี่... เอ๊ะ" แดเนียลสังเกตมาหางตนเองเปลี่ยนเป็นขามนุษย์ส่วนลวดลายประกายมุกนั้นแปลงเป็นผ้าเนื้อบางพันเอว ยาวและหนาพอจะปกปิดผู้พิทักษ์หัวใจสมุทรคนใหม่ เมื่อสัมผัสถึงรัศมีเทพที่ขัดแย้งกับสายฟ้าฟาด ตนจึงจับมืออีกฝ่ายพาว่ายหนีจากน้ำวน "เร็วเถอะ ข้าไม่ชอบยุ่งเรื่องผัวเมีย"

#ฉลามวาฬดุล้ายไม่น่าด้าย #หงุงสู้
สัตว์ที่ได้รับพรนั้นร่วมกันช่วยกันขับไล่วิญญานที่มาวุ่นวายห้วงน้ำศักดิ์สิทธิ์ พายุที่พยายามต่อต้านทายาทโพไซดอน แดเนียลสะดุ้งสุดตัวเมื่อหัวใจใหม่เริ่มเต้นและรู้สึกถึงอากาศเย็นเพราะผิวที่ซีดเผือดได้รับพรจากปัญญา สังเกตมือที่โอบตนแน่น "... จอห์น...?"

เมื่อไม่มีพวกปีศาจก่อกวน หัวใจดวงใหม่ก็ค่อยๆ เข้าสู่ร่างกายแสนเปราะบางนั้นได้ สีหน้าของผู้พยายามต่อสู้ด้วยตนเองผ่อนคลายลง แต่ความสงบอยู่ไม่นานเมื่อคลื่นน้ำรอบตัวเริ่มปั่นป่วนเช่นเดียวกับเสียงฟ้าฟาดเบื้องบน เงาวัวสีทองตนเดียวกับที่เคยลักพาตัวยูโรปาสะท้อนบนคลื่นราวจะท้าทายทายาทของโพไซดอน

เสียงคำรามต่ำดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อดำดิ่งลงสู้ก้นเหวมืดดำอันไร้จุดจบ เจ้าฉลามที่พอเหลือแรงช่วยกระชากสาหร่ายสีดำอันเกิดจากความเจ็บปวดและอดีตอันหม่นหมองของประกายไข่มุก เงือกมุกงามกำลังขดตัวด้วยความเจ็บปวดขณะหัวใจสมุทรจมกลางอกถึงครึ่งหนึ่ง การชำระจิตวิญญานก่อให้เกิดเงาดำที่กลายเป็นสาหร่ายที่ดูดพลังชีวิตผู้อื่น ดึงดูดปีศาจก้นสมุทรที่หวังจะฝากฝังกายในตัวผู้ถือพลังเทพีแห่งปัญญา

บาเรียสะท้อนแรงกายของลาร์คจนกระเด็น เสียงม้าดังข้างหลังจ้าวสมุทรที่พลังจัดการคำสาปจากเทพเจ้า ยุก้างับที่ปลายเสื้อโค้ทเพื่อกระตุกให้ตามเจ้าตัวไปยังเหวข้างเคียง ฉลามวาฬผู้เป็นเสมือนสะพานพลังเวทย์ของแดเนียลพยายามดิ้นรนอีกครั้งหลังใช้ตัวเองเป็นเหยื่อเพื่อดึงรากถอนโคน เจ้าม้าที่เป็นปีศาจไม่อาจเข้าใกล้ได้จึงยืนร้อนรนในระยะที่ปลอดภัยที่สุด

อาศรมของมหาเวทย์มือฉมังเต็มไปด้วยสาหร่ายสีดำ ล้อมเป็นโดมสูง บาเรียคุ้มกันมีประกายสีแดงเรื่อๆ เหล่าปลาน้อยใหญ่ที่เคยเป็นลูกมือแสนกระฉับกระเฉงนอนนิ่งหายใจแผ่วเบาบนพื้น

'เจ้าค่ะ ดิฉันนึกว่าหลานกลัวคลื่นลมแรงเสียอีก ข้างนอกแสงประหลาดนัก ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ'​ ประตูหน้าต่างของคฤหาสน์ต้องปิดจนทางเดินมืด ทะเลที่ซัดสาดนั้นดำสนิทจนมองไม่เห็นชีวิตข้างใต้

'หนุ หนู หนู ฮือ เรียกไม่เจอ หายไปอีกแล้ว'​ มินนี่ปล่อยโฮอย่างสิ้นหวังจนมาเรียเคาะประตูถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

มินนี่ที่ร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวชี้ไปที่กระจกสื่อสาร รอยแตกร้าวเกิดขึ้นจากภาพในกระจก ไม่เห็นเงือกแสนงามที่ปลายทาง เสี้ยวเศษกระจกแต่ละชิ้นที่ต่อกันสมบูรณ์ค่อยๆ มืดลงราวว่าเวทย์มนตร์กำลังสลายไป กระจกในมือลาร์คก็ค่อยๆ กลายเป็นกระจกธรรมดาที่ขาดคู่สื่อสาร