Korte termijn pijn versus lange termijn opbrengst vereist politieke moed, maar ook praktische instemming van lidstaten. Neem Duitsland, dat zo’n 100 miljard exporteert naar China. Maar het doel van Peking was altijd al die 100 naar vrijwel 0 terug te brengen. Dat inzien, vereist ook een heldere blik

Het gaat om schaal waarmee een significant deel van onze grid kan worden uitgeschakeld. Chinese omvormers zijn tweederde van de grid. Israëlische minder dan een procent

Fransen zijn eigenzinnig dus altijd interessant, dank. Miste nog het scenario dat Trump institutionele beleggers beweegt om te speculeren tegen de Franse staatsschuld. Le Pen profiteert daarvan en de Eurozone krijgt een knal. Wat zou Trump hiervan weerhouden? Welke strategie hanteert Frankrijk dan?

En ze zoeken terecht hun heil in Europa

Ik post berichten onder mijn eigen naam. Ik argumenteer. Ik neem de moeite iemand te woord te staan.

U daarentegen bent anoniem, scheldt en geeft geen argumenten.

Ik tutoyeer bovendien niet. Of kennen wij elkaar?

Graag een bericht zonder spelfouten, anoniempje! En een fijne zomer voor u

De ervaring van de afgelopen decennia leert dat Europese eenheid en eenwording bij forse dreigingen van buitenaf groter bleek dan menigeen vooraf inschatte, dus in die zin ben ik niet pessimistisch