⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ถึงแม้จะไม่จำเป็นมากนัก แต่ชายหนุ่มก็เลือกที่จะไปอาบน้ำใหม่อีกครั้ง มันคงจะเหมาะสมมากกว่าหากจะทำตัวให้สะอาดยามเมื่อต้องออกไปข้างนอกหรือพบเจอใครสักคน ถึงแม้เซปเบียตจะไม่เชี่ยวชาญเรื่องเครื่องประทินผิวทั้งหลายมากนัก แต่เขาก็รักษาความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ก๊อกน้ำของอ่างล่างหน้าถูกหมุนเปิดออกก่อนที่มือทั้งสองจะลองรับมวลน้ำควักขึ้นล้างที่ใบหน้าคม แม้ใบหน้าจะยังคงนิ่งงันจนน่ากลัวแต่ชายหนุ่มก็รู้สึกสดชื่นขึ้นเล็กน้อยยามเมื่อได้สัมผัสความเย็นและเปียกของน้ำใส แทนที่จะเป็นเหงื่อกาฬที่ทำให้รู้สึกชื้นอับ

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ยามเมื่อนึกถึงชื่อนั้นชายหนุ่มมักจะนึกถึงกลิ่นหอมนุ่มนวลของไม้ซีดาร์เสียทุกครั้ง คงเป็นเพราะน้ำหอมที่เซปเบียตได้กลิ่นจากนักบวชหนุ่มยามเมื่อโน้มมาที่ข้างใบหูเพื่อสวมต่างหูเส้นนี้ให้กับเขามันเป็นกลิ่นนั่นเสียกระมั่ง

⠀⠀⠀

(จบครับ ทุกคนเงียบ)

(ครือ ก็ไม่คิดไง คิดไม่ถึง เข็มขัดสั้น ยูโหน้ว)

(หลังม่านฮ้อปอยู่บนรฟฟ.จะบ้า)

⠀

⠀⠀⠀’เห็นเสียแล้วเหรอ
ไม่ใช่อย่างที่คิดหรอก’

อย่าเชื่อในทุกสิ่งที่เห็น

━━ 𝕽𝔞𝔭𝔥𝔯𝔬𝔞𝔦𝔤 ♱̥̇ 𝔖𝔠𝔥

⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀" อยากให้อยู่หรือไง? "

⠀⠀⠀เซปเบียตกล่าวอย่างนิ่ง ๆ โดยปกติเขาก็เทียวมาเทียวไปจากที่นี่อยู่เป็นประจำ ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่อยากอยู่หรอก แต่เขาอยู่ไม่ได้เสียมากกว่า

⠀⠀⠀" เดี๋ยวก็กลับมา "

⠀⠀⠀ชายหนุ่มกล่าวสั้น ๆ ก่อนจะเดินหันหลังจากไปโดยไม่มีคำบอกลา

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ส่วนในเรื่องเหตุผล ชายหนุ่มคาดว่าอาจเป็นเพราะมันเป็นของขวัญชิ้นสำคัญ บางทีมันอาจเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าเขายังมีความรู้สึกผูกพันธ์

⠀⠀⠀ยังคงเป็นมนุษย์

⠀⠀⠀ยังคงมีที่ให้เขามีชีวิตอยู่ต่อ

⠀⠀⠀หรืออาจจะแค่เพราะ ' ราฟรอยก์ ' ตั้งใจสวมมันให้กับเซปเบียตเอง

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀เรียวนิ้วสมส่วนซึมซับความเย็นและพื้นผิวที่ไม่สม่ำเสมอของเครื่องเงินพระจันทร์เสี้ยว ต่างหูเงินชิ้นนี้นับเป็นเครื่องประดับชิ้นเดียวที่เขาแทบจะสวมมันตลอดเวลาและสวมออกไปไหนมาไหน เซปเบียตเป็นคนที่มันสวมเครื่องประดับก็จริง แต่ก็ไม่มีชิ้นไหนที่ดูจะหวงแหนเป็นพิเศษเท่าใดนัก

⠀⠀⠀ยกเว้นแค่สิ่งที่ห้อยอยู่ที่ใบหูของเขาแค่เพียงชิ้นเดียว

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀จันทร์เสี้ยวพร้อมด้วยกางเขนสีเงินสลักลวดลายอย่างปราณีต แม้มันจะมีขนาดเล็กกว่าอันที่ห้อยอยู่ที่คอของนักบวชหนุ่มร่างสูงชะลูดอยู่มากก็ตาม แต่ก็ทำให้ทราบได้ว่าของชิ้นนี้หากตีเป็นมูลค่า ก็คงไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับของที่สามารถหยิบจับจนทั่วไป

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀มือหนายกเสยผมที่ปรกหน้าอย่างช้า ๆ ให้ปลายนิ้วได้สัมผัสกับหนังศีรษะ เสมือนเป็นการนวดคลายความปวดร้าวตรงขมับก็มิปาน แต่กระนั้นปลายนิ้วกลับได้สัมผัสกับความเย็นของเครื่องประดับสีเงินที่ห้อยอยู่ที่ใบหูได้รูป

⠀⠀⠀ปลายนิ้วเกี่ยวที่สายโซ่เส้นเล็กที่ห้อยลงมาจากปลายติ่งหูก็จะไล่ลงมาที่จี้อันเล็กที่อยู่สุดปลาย

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ช่วงระยะ 2 ปีมานี้เขาเริ่มเผชิญกับปัญหาใหม่ คือการเห็นภาพความทรงจำของคนที่ตายไปแล้วหรืออาจจะเป็นนิมิตแบบระยะสั้น ซึ่งไม่นับรวมกับภาพหลอนที่เซปเบียตมักจะเห็นในช่วงคืนวันศุกร์

⠀⠀⠀ซึ่งวันนี้มันก็เป็นวันศุกร์อย่างพอดิบพอดีเสมือนจับวางเสียอย่างนั้น

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ทันใดนั้นเสียงกรีดดังหวีดหวิวจนปวดศีรษะเล่นเข้ามาในหัวพร้อมกับภาพของใครที่เขาไม่เคยรู้จักกำลังพูดกับเขาด้วยคำที่เขาจับใจไม่ได้ มันเล่นผ่านภายในสมองเพียงชั่วครู่แบบไม่ทันตั้งตัวทันจนชายหนุ่มที่หน้าตายดั่งหินต้องถึงกับหลับตาและเบ้หน้าไปเล็กน้อยด้วยความเจ็บที่แล่นเข้าสู่สมองและแก้วหู

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀มือหนาสัมผัสที่รอยแผลเป็นเดียวที่เสมือนเครื่องยืนยันว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นมนุษย์แสนธรรมดา มีชีวิต มีความสุข ความเศร้า ความเกลียดชัง และความเจ็บปวด ซึ่งไม่มีหนทางหันหลังกลับไปอีกแล้ว ตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่หมากของเกมกระดานที่ไม่อาจหาทางสิ้นสุดได้ก็เพียงเท่านั้น

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀เขาจำความรู้สึกนั่นได้ ความรู้สึกของเชือกเส้นหนาที่ถูกมัดเป็นปมด้วยมือของเด็กวัยรุ่นอย่างเก้ง ๆ กัง ๆ ร่างที่สั่นเทาด้วยความหวาดกลัว จนไปถึงความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อกระดูกที่ต้นคอเกิดส่งเสียงหักแตกพร้อมที่ทุกอย่างก็มืดลงไป

⠀⠀⠀และเขาก็ตื่นขึ้นมาพบกับ...อมตะชีวิตทั้ง 7....

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ดวงตาหลุบลงเล็กน้อยพอให้เห็นแพขนตาในระดับความยาวพอเหมาะ และสายตาที่ส่งไปยังที่รอยแผลเป็นทางยาวที่ช่วงต้นคอหนา มันเป็นรอยแผลเป็นคล้ายกับรอยถูกรัดด้วยเชือก ซึ่งเกิดขึ้นมาได้นานได้เกินหลักปี มันก็เป็นแผลเป็นรอยเดียวที่เซปเบียตมีและยังคงจดจำได้ถึงความเจ็บปวดแรกที่ร่างกายของเขาถูกกระทำด้วยน้ำมือตนเอง

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀เจ้าของเงาสะท้อนหายใจเข้าลึกก่อนจะค่อย ๆ ยืดตัวและปิดเปลือกตาลงเสียพักหนึ่ง เมื่อดวงตาค่อย ๆ เปิดขึ้นช้า ๆ นัยตาดำเหมือนจะนิ่งสงบลงกว่าในช่วงแรก

⠀⠀⠀' ไม่จำเป็นต้องแสดงออกในสิ่งที่ไม่จำเป็น ' เขาท่องเช่นนั้นเอาไว้ในใจก่อนที่สายตาที่พิจารณาตนจะเลื่อนลงไปยังที่ร่างกายส่วนที่ไร้อาภรณ์ของตนเอง

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ดวงตาคมเฉี่ยวมองเข้าไปยังภาพเงาสะท้อนของตนเองในกระจกขณะที่สองแขนเท้ายันไว้กับขอบอ่างล้างหน้า นัยตาดำที่จัดว่าลึกลับเต็มไปด้วยการเคลื่อนไหวล้อแสงที่ไม่สว่างมากนักจากไฟที่ติดตั้งข้างกระจก

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀กระจกบานใหญ่สะท้อนให้เห็นเงาของผู้ที่เป็นเจ้าของห้อง ใบหน้าคมคาย สันกรามชัด ดวงตาและสันจมูกเฉี่ยวคม ปากก็เป็นกระจับ แม้จัดว่าเป็นคนที่หน้าตามีทั้งมุมหล่อเหลาและสวยงาม ถึงกระนั้นใบหน้ากับนิ่งราวกับคนตาย ผมเผ้าก็เปียกชื้นเหงื่อ

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀ร่างสูงค่อย ๆ เขยิบกายลงจากเตียงหลังจากที่นั่งสงบตนอยู่เป็นเวลาหลายนาที สองขายาวที่สวมใส่กางเกงขายาวผ้าซาตินบางสีดำย่างสู่ห้องอาบน้ำแม้ไม่มีอ่างอาบน้ำแต่ก็มีฝักบัว ขนาดพอเหมาะ และการตกแต่งก็สวยงามแบบโมเดิร์นเล็กน้อย

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀' มิมีดับสลาย แต่พึงพิชานทุกความทรมาน ' ข้อแลกเปลี่ยนของการเป็นอมตะที่เขาไม่ได้แม้แต่ร้องขอ กลับได้รับ ' อวยพร ' จาก ปีศาจ หรือจะเรียกมันว่า ' คำสาป ' ก็คงเหมาะสมกว่าเป็นไหน ๆ

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀การนอนหลับของเขาแย่ลงทุกวันเช่นเดียวกับอาการทางจิตที่นับวันยิ่งดิ่งลงเหว หลายต่อหลายครั้งที่เซปเบียตแยกไม่ออกระหว่างภาพหลอนประสาท ความฝัน และโลกความเป็นจริง ซึ่งเป็นบ่อเกิดของความเจ็บปวดของร่างที่หลุดพ้นซึ่งการสูญสิ้นนี้

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀นาฬิากาบนหัวเตียงแสดงตัวเลขที่ 7 นาฬิกา 33 นาที ในเวลาที่แสงลอดจากผ่านม่านวับแวม แต่ไม่อาจสว่างไสวจนรู้สึกว่าเป็นช่วงกลางวัน เซปเบียตจึงได้รู้ว่าตัวเองนอนหลับลงไปได้เพียงไม่ถึง 1 ชั่วโมงดีนัก ความพยายามที่จะหลับตาลงให้ได้มากกว่า 5 ชม. ต่อครั้ง ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀

⠀⠀⠀เสียงลมหายใจอุ่นจากห้วงสั้นค่อย ๆ ผ่อนปรนให้ยาวขึ้นและเบาบางลงตามลำดับของห้วงเวลาที่ชายหนุ่มค่อย ๆ ปรับจูนจิตใจเข้าสู่ความเป็นจริง เช่นเดียวกันกับศีรษะที่เจ็บปวดจนตาแทบพร่า ก็ค่อย ๆ คลายความตึงเครียดไปพร้อม ๆ กัน แม้เช่นนั้นมือทั้งสองก็ยังคงทิ้งความสั่นเทาไว้อย่างไม่อาจหายโดยง่าย

⠀⠀⠀