دانشگاه یه رفیق صمیمی داشتم شیفته‌ی صدای رضا بهرام بود. تقریبا حافظ کل ترانه‌هاش و مترصد هر موقعیتی برای پلی‌کردن یکی از اونها. خیلی بهش غر میزدیم و سلیقه‌ش رو مسخره میکردیم. ولی امشب که تقریبا بعد ۶ سال "در پی چشمت شهر به شهر خانه به خانه" به گوشم خورد خیلی منجنیق‌طور پرت شدم وسط همه‌ی اون خاطره‌ها. هعی.