มองหน้าขึ้น ! ไม่ใช่คนรู้จักนี่นา ! ว่าแล้วก็แอบเลิ่กลั่กนิดหน่อยทำตัวไม่ถูก

“ อะ อื้ม! ซูซุมิเระ ยูซุกิ! ”

.. ไม่สิ นั่นชื่อของเธอนี่นา

แต่ตามน้ำไปดีกว่า

“ ตามหาคนชื่อ ซูซุมิเระ ยูซุกิน่ะ ! ”

“ อะ อื้อ! จะว่าไปเธอชื่ออะไรอยู่ห้องไหนหรอ ”

เปลี่ยนเรื่องแก้เขินที่ตัวเองททั้งล่กทั้งอ๋องไปพร้อมกัน

พอได้ยินแบบนั้นก็ค่อยวางใจได้หน่อย

" ดูเป็นห่านที่เชื่องจังเลยน้า.. "

พอพูดถึงต้นนะจังก็ผงกหัว ก็ถูกของเขา

" ซูซุมิเระ ยูซุกิค่ะ "

" ถูกต้อง ! รู้ได้ยังไง!?! หรือเป็นความสามารถพิเศษกันนะ!?!? "

เธอพูดเวอร์ ตอนแรกก็กะจะพูดต่อ แต่ไปๆมาๆกลายเป็นอีกฝ่ายพูดไม่หยุดสะงั้น..

ผ่านไปสักพัก สุดท้ายก็จับต้นนะจังได้

" ได้แล้ว! "

ไม่ใช่เพราะเธอวิ่งทัน แต่เพราะต้นนะจังเหนื่อยต่างหาก

พอบอกว่าห้อง E ตอนแรกก็เชื่อ..แต่ว่าไม่ใช่ว่ามันไม่มีหรอกหรอ..

" อ..เอ่ออ "

" คนอยากฉันไม่โดดหรอกนะ แค่พูดไปอย่างนั้น ..มั้ง "

แอบล่ก เพราะถ้าทำได้ก็ทำไปแล้ว

" ตื่นเต้นปีที่แล้วไปแล้ว พออยู่ ปี 2 ก็เริ่มขี้เกียจแล้วน่ะ "

" ฉันตอนนี้อยากนอนอยู่บ้านอยู่กับหมาอ้วนแบบสุดๆ "

เธอถอนหายใจ ถึงแม้ภายนอกจะดูเป็นคนสดใสดูอยากมาโรงเรียนสุดๆแต่ในใจตรงกันข้ามเลยน่ะสิ!

พอต้นนะจังเห็นอาหารก็รีบเงยหน้าขึ้นมองทันทีทันใดในสภาพที่น้ำลายยังเยิ้มอยู่

" ได้ๆ แต่ว่ากินเยอะมากๆจะไม่ดีเอา เดี๋ยวต้นนะจังอ้วนกว่านี้ "

ไม่ทันขาดคำ เจ้าคอร์กี้อ้วนก็งับกล้วยนั้นทันทีทันใด

" ..อย่าตะกละมากสิต้นนะจัง เดี๋ยวคนเดินผ่านไปผ่านมาก็คิดว่าฉันไม่ให้อาหารเธอกินหรอกนะ "

ว่าแล้วก็ย่อตัวลงเพื่อลูบเจ้าหมาอ้วน

โดนเรียกว่ายัยจิ๋วทีก็แอบปรี๊ดเล็กๆ

“ อะไรกัน สูงตามมาตรฐานต่างหาก ! ”

“ โอ้ ห้อง A เลยหรอ สมกับเป็นฉันจริงๆ ”

เวอร์ไปงั้น

ก่อนที่จะได้ตอบกลับอะไรไปเจ้าตัวก็เดินไปก่อนแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยอมเดินตาม

“ นายแว่นแดงอยู่ห้องอะไรน่ะ ”

เอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

“ แต่ในเมื่อรู้ห้องแล้วฉันกลับบ้านได้รึยังนะ.. ”

พูดแล้วก็ถอนหายใจ ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว

" ถ้าอย่างงั้นก็ฝากตัวด้วยนะคะรุ่นพี่! “

แต่พออีกฝ่ายอธิบายรูปร่างหรือลักษณะของน้องชายของเจ้าตัวออกมา...ก็ตรงเป๊ะเลยนี่!

พอโดนทักว่าเป็นเพื่อนก็กระแอ้มที

” ฮะฮ่า แน่นอนสิคะ ฉันน่ะนะเพื่อนสุดที่รักของโยรุเลยน้า “

ยิ้มไปพูดไป ดูจากดาวไหนก็รู้ว่ากวนน่ะ

” โยรุน่ะนะเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยล่ะ พูดจาสุภาพ อ่อนหวาน โห เป็นเพื่อนที่ดีสุดๆเลยล่ะค่ะ “

เธอติดตลกพลางทำท่าทำทางวิ๊งวั๊บ

“ ใช่ๆๆ ”

เธอตอบกลับเรื่องชื่อหมาของเธอ

ถึงจะบอกว่าให้ไว้ใจได้เลยแต่ตอนนี้จะกลายเป็นเธอวิ่งไล่หมา เขาก็วิ่งไล่หมา แล้วก็รวมถึงวิ่งไล่ห่านของเขาด้วยน่ะสิ เรื่องวุ่นวายอะไรกันเนี่ย?!!?!

“ อย่าลืมห่านของนายด้วยนะ เดี๋ยวมันก็วิ่งไปอีกหรอก ”

พูดพลางพยายามวิ่งไล่ไปจับคอร์กี้ของตนที่วิ่งสุดขีด คิดว่าพวกเธอเล่นด้วย ทำไมตอนให้ออกกำลังกายไม่วิ่งแบบนี้บ้างนะ!?!?!

ได้ยินเสียงของคนคุ้นหูทีก็แอบสะดุ้ง

" โอ๊ะ! ฮารินจัง! "

เธอหันไปโบกมือด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

" ใช่.. เหมือนว่าจะขี้เกียจ เพราะต้นนะจังอ้วนขึ้นกว่าเดิมมากเลย "

" สงสัยคุณยายจะให้อาหารเยอะไปหน่อย "

โดนทักก็พงกหัวตอบรับ

" ฮ่าๆ บังเอิญจริงๆนั่นแหล่ะ พอดีวันนี้เหมือนต้นนะจังอยากออกมาเดินเล่นน่ะ "

( เหยย มามาคับ )

ระหว่างที่เธอกำลังดุเจ้าคอร์กี้อ้วนอยู่นั้น ก็รู้สึกถึงสายตาบางอย่างที่จ้องมองอยู่

มองหน้าอีกฝ่ายทีก็รู้แล้วว่าอยากมาเล่นกับต้นนะจังด้วย

" จับได้นะคะ ต้นนะจังไม่กัด "

ไหนๆไม่มีแววที่เจ้าคอร์กี้จะลุก เลยเรียกให้นอนตรงนี้ต่อนี่แหล่ะ!

" แต่ว่าน้ำลายอาจจะเลอะมือ.. "

.. นั่นน่ะสินะ ตอนแรกคิดว่าเจ้าคอร์กี้นั่นน่าจะนอนอ้วนอยู่ แต่หันไปอีกที..

" ต้นนะจัง.. วิ่งไปนู่นแล้ว!!! "

หันไปอีกทีต้นนะจังก็วิ่งไปแต่ไหนแต่ไรแล้วก็ไม่รู้!!!

" อะไรเนี่ย! ส่งไม้ต่อกันรึไง "

เธอรีบออกตัววิ่งพยายามจะไปจับต้นนะจัง แต่ว่าเจ้าคอร์กี้อ้วนดันวิ่งเร็วกว่าที่คิดไว้นี่สิ!