(ไม่อนุมัติ👹)

(เกือบมาสาย แต่ทำความดีแบบนี้ ลดโทษให้ขอรับ เด็กดี กู้ดบอย😭😭😭😭)

ถึงใจจะสู้ไหวแต่ร่างกายขอยอมแพ้ ยูโตะกลั้นใจสารภาพความในใจออกไปอย่างรู้สึกผิดบาป

"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แต่เท้า...คือ...เท้ามัน.."
"เหยียบอยู่น่ะ..."

น้ำตาแทบเล็ด

"ครั้บ!..." ถึงกับเสียงหลงเหินขึ้นฟ้าแปรผันตรงกับแรงกดที่เท้า

"เอ้ะ รอยเท้า..เอ้ย รอยร้าวมัน.."
"นั่น..สินะ..."
"มันอันตรายจริงแหละเนอะ...."

เหลือบสายตาลงล่างอย่างมีนัยยะสำคัญ

+

"ค่าสายตาไม่ตรงแบบนี้ลำบากแย่ ให้ฉันช่วยหาเถอะ"
"นายอยู่..ปี1หรือเปล่า? ไม่คุ้นหน้าเลย อยู่ห้องไหนล่ะ"

ในฐานะคนที่ค่าสายตาเข้าขั้นเลวร้ายย่อมเข้าใจดีว่าวิสัยทัศน์ยามไม่มีแว่นคู่ใจมันช่างใช้ชีวิตลำบากแท้ ยูโตะขยับแว่นตัวเองด้วยความเคยชิน ตัดสินใจว่าในฐานะสมาคมแว่นค่าสายตาก็ต้องช่วยเหลือกันหน่อย

(มาต่อแล้วคร้าบ ขออภัยที่ช้าน้าTT)

กำลังจะตอบอะไรอย่าง 'อย่างนี้นี่เอง' แต่ก็ต้องเก็บไปเพราะถูกคนที่เขาอนุมานว่าเป็นรุ่นน้องทักอย่างเป็นห่วง ยูโตะเกาแก้มอย่างกระอักกระอ่วน

ไอ้เราก็เข้าไปทักไม่ดูสภาพตัวเอง แบบนี้คนคงจะยอมพึ่งพาหรอก(...)

"เอ่อ..มีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ.. "

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก" กระแอมทีนึง ดูเหมือนจะไม่ยอมลงดีเทลว่าไปเจออะไรมา

+

“อ้ะ” เอื้อมมือไปจับหน้าตัวเองในตำแหน่งเดียวกันรวมถึงภาษามือ ก็พอคาดเดาได้ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร

ยูโตะเห็นแบบนั้นก็พยายามใช้ภาษามือที่พอรู้คร่าวๆประกอบบทสนทนาไปด้วยโดยอัตโนมัติ ดูเก้ๆกังๆนิดหน่อยเหมือนนึกไปด้วย

“ไม่เป็นไรๆ”
“สบายมาก”

เขาไม่ลงดีเทลว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ส่งยิ้มแหยๆไปให้

“ขอบคุณที่เป็นห่วง“

“อ้ะ รู้จักๆ ของซานริโxสินะ”

ถึงปกติจะไม่ค่อยสนใจพวกมาสคอต แต่มันก็ดังพอที่จะเคยได้ยินชื่อผ่านหูอยู่บ่อยๆ

“ฉันชอบหมานะ มันน่ารักดี”

“ในฐานะที่ไม่ใช่คนชอบวาดรูปแต่ก็วาดได้ดีเลยนะ” เขาชมอีกฝ่าย

“ว่าแต่ ขอถามชื่อได้ไหม เรียนอยู่ที่นี่อยู่แล้วหรือมาใหม่ล่ะ“

”ฉันอิชิอิ ยูโตะ อยู่ปีสอง“

พออีกฝ่ายเสนอเรื่องแว่นขึ้นมายูโตะทำหน้าตาสนใจ ไม่ใช่เพราะดีใจที่มีแว่นใส่ แต่ประหลาดใจที่อีกฝ่ายมีแว่นต่างหาก

”คุรุมิจังมีแว่นด้วย?“ แถมตั้ง400!?

”สายตาสั้นหรอ ฉันไม่รู้มาก่อนเลย“

“ก็บอกว่าห้ามหัวเราะ…”

บ่นอุบอิบแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แค่เขินนิดหน่อยเท่านั้นแหละ นึกไปนึกมาเหตุการณ์มันก็ตลกอยู่เลยยอมให้ได้

“ไม่ได้ซนสักหน่อย อุบัติเหตุต่างหาก👓“

”ตอนนี้ก็แสบๆแผลบ้างถ้าไปโดน แต่ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก“

”ที่ลำบากคืออาการระบมน่ะ…“ คอบ่าไหล่ไปทั้งแผง

ว่าแล้วก็จับไหล่เช็คอาการ ยังปวดหนึบๆ พ้นวันไปมีรอยช้ำแหง

+

“ง งั้นเองหรอ..” พอเห็นความร่าเริงปนทะเล้นแล้วก็ดูจะไปไม่ถูกขึ้นมา เขาไม่ค่อยได้รับมือกับผู้หญิงประมาณนี้บ่อยนัก

นายน้อย?.. ไหงเขากลายเป็นนายน้อยละเนี่ย??

แต่ไม่ได้ทักไป

“อ้ะ! เด็กใหม่นี่เอง ยินดีต้อนรับนะ”

เหมือนโดนดึงความสนใจไปเรื่องใหม่ ยูโตะยิ้มให้แล้วชวนคุยต่อ

“คิริกิริซัง เป็นนามสกุลที่โดดเด่นดีนะเนี่ย“

“ฉันอิชิอิ ยูโตะ อยู่ปี2 ฝากตัวด้วยล่ะ”

พอได้ยินคำถามเรื่องความสนใจในสายงานก็ทำหน้าคิด

“ชีววิทยาหรอ..ฉันชอบเรียนนะ แต่เป็นสายงานไหมที่จะทำไหม..ก็ไม่แน่ใจน่ะ”

ยิ้มแหย

“แล้วเธอล่ะ มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษไหมฮายะเสะซัง“

พอได้ยินประโยคที่สาม จะว่าอายก็อายอยู่หรอกแต่ก็ชวนขำ ยิ่งเห็นอีกฝ่ายตั้งใจพินิจงานวาดไปด้วย ยูโตะเลยหัวเราะออกมา

“แบบนี้ฉันจะถือว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านศิลปะได้ไหมเนี่ย”

“ใช่แล้ว ฉันชอบวิทยาศาสตร์ แต่ถ้าให้ชอบที่สุดก็คงเป็นดาราศาสตร์ล่ะนะ”

“อันนี้ฉันวาดเอง” เขาจิ้มไปที่รูปวงโคจร สังเกตได้ไม่ยากว่าน้ำเสียงสีหน้าดูสดใสกว่าเก่า ท่าจะชอบจริงๆ

+

พอได้ยินเสียงหัวเราะกับสีหน้าแหยงก็ยิ่งทำให้หน้าบางๆสะเทือนไม่น้อย

“อ อะไร!? ทำไมต้องตกใจขนาดนั้น!”

ยูโตะกระดากอายสิ่งที่เขียนไปจะแย่ แต่พอเป็นอุเมมิยะก็ยิ่งไม่อยากจะยอม ขอปกป้องศักดิ์ศรีอันน้อยนิดไว้หน่อยเถอะ

“ฉันก็แค่เขียนสิ่งที่ถนัดลงไป เขาไม่ได้บังคับสักหน่อยว่าต้องวาดอะไร”

“วิทยาศาสตร์ก็เป็นศิลปะได้เหมือนกัน”

กระแอม

•กิจกรรม•

✨สกู๊ปสัมภาษณ์(สุด)พิเศษจากชมรมวารสาร✨

—-ขณะที่กำลังเดิน ๆ อยู่ สมาชิกชาวชมรมวารสารก็ตรงดิ่งมาที่ [คุณ] พร้อมเอาไมค์จ่อยิ่งถามคำถามให้ผู้โชคดี (เหยื่อ) ได้ตอบคำถามที่ทั้งมีสาระและไม่มี

[วิธีร่วมกิจกรรม]
สามารถทำการดาวน์โหลดเทมเพลตภายในลิงก์ด้านล่างเพื่อวาดภาพประกอบและรีแอคโรลในโควทได้ตามสะดวกเลยค่ะ✊✨💗

drive.google.com/drive/folder...