"Tea"

ยูจินหย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ อีกฝ่าย ระบายยิ้มจาง ๆ คล้ายกับจะทักทายคุณรุ่นน้องที่อยู่ชมรมเดียวกัน

"แต่ผมก็ชอบกาแฟไม่แพ้กัน เลือกยากจังเลยนะ..."

อย่างไรก็ตามเขาก็เลือกชาเพราะกำลังพยายามลดปริมาณกาแฟให้น้อยลงอยู่

"ได้ยินคำตอบของหัวข้อนี้ของเธอจากรอบของคนอื่นมาพอสมควร ถ้างั้นคราวนี้ผมจะถามหัวข้ออื่นเลยก็แล้วกันนะ—

ภาพยนตร์แนวแฟนตาซี หรือว่า สยองขวัญ ?"

แต่ว่ารอบ ๆ บริเวณนี้ไม่มีแสงจากไฟฉายของกลุ่มอื่นอยู่เลยซักนิด..

บรรยากาศรอบข้างอุณหภูมิลงอย่างน่าใจหาย ลมหนาวเย็นยะเยือกปลิวพัดผ่านช่องระหว่างต้นไม้มาระลอกหนึ่งจนเกิดเสียงเสียดสีในอากาศ คล้ายกับกำลังโหมโรงการมาเยือนของ 'บางสิ่งบางอย่าง'

เพราะเหตุนั้นด้วยสัญชาตญาณเราควรส่องไฟไปทางต้นเสียง...ใช่ไหม ?

@1stkonoe-umn.bsky.social

.
.
.

"มีหิ่งห้อยด้วย สวยดีนะครับ"

พูดด้วยน้ำเสียงไม่รู้ร้อนรู้หนาว
ไม่ว่าจะมีเสียงโวยวายเป็นเดือดเป็นร้อนมาจากอีกทางหรือไม่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่

แต่ว่ายังไม่ทันจบกับเรื่องแรกก็มีเรื่องที่สองเข้ามาแทรกซะก่อน

ครั้งนี้มีเสียงดังมาจากทางพุ่มไม้ที่อยู่เยื้องออกไปทางด้านขวา เป็นเสียงเหมือนกิ่งไม้บนพื้นที่ถูกอะไรกดทับจนหักคล้ายกับมีใครไปเหยียบเข้า

+

พอได้ยินเสียงของอีกฝั่งสั่นระริกไม่หยุดเจ้าตัวก็เลยลองพูดอะไรซักอย่างขึ้นมาเผื่อจะช่วยปรับบรรยากาศให้ดูน่ากลัวน้อยลงบ้าง

....

หลังจากที่พูดอยู่ซักระยะ จู่ ๆ ยูจินก็ชะงักฝีเท้า ขยับข้อมือกระตุกเรียกรุ่นน้องและเพื่อนร่วมชั้นปี

"โคโนเอะ อุทสึมิ ตรงนั้น—"

เขาค่อย ๆ ชี้ไปทางรูปปั้นหินกลางป่าที่ดูคร่ำครึ
ยิ่งสะท้อนกับแสงไฟฉายที่ส่องไปยิ่งขับให้เงามืดตามความประณีตของงานศิลปะดูสมจริงขึ้นมาอีก

+

รู้สึกว่าเสียงของกลุ่มนี้จะหนักเข้าที่ทางขวาของซากิเป็นส่วนใหญ่ ดูท่าทางกำลัง 'สนุก' ใหญ่ ครึกครื้นสมวัยจริง ๆ

แต่ทางซ้ายของซากิก็เงียบจนเกินไปจนอาจจะมีจังหวะเผลอคิดว่าผ้าผูกข้อมือที่ผูกไว้หลุดเข้าแล้วเดินหลงกันไปแล้ว

"จะว่าไปแล้วสีผมของโคโนเอะก็เป็นแลนด์มาร์คที่ดีในเวลาแบบนี้เหมือนกันนะครับ ถึงจะเป็นกลางคืน แต่แสงจากพระจันทร์ก็อาบชโลมจนเห็นอยู่ลาง ๆ เหมือนกันนะ?"

+

มุมริมฝีปากหักเลี้ยวกลับมาเป็นสีหน้าเรียบ ๆ โดยอัตโนมัติหลังภารกิจเสร็จสิ้น หมดโควต้าทางสีหน้าของวันนี้แล้ว

"ถ้ารู้สึกว่าแน่นหรือหลวมเกินไปบอกได้เลยนะ"

ค่อย ๆ จัดการพันผ้าผูกข้อมือแล้วลองขยับไปมา พอเห็นว่าเรียบร้อยแล้วก็พยักหน้าส่งสัญญาณว่า 'พร้อมแล้ว' และค่อย ๆ พากันเริ่มก้าวเดินเข้าไปในป่า

"ถ้างั้นให้โคโนเอะเป็นคนถือไฟฉายก็แล้วกัน ?"

@1stkonoe-umn.bsky.social

ยูจินลากเสียงไปพลางยืนกอดอกมองไปที่ซากิและคานาโตะ

ต้องขอขอบคุณทักษะการแสดงออกทางสีหน้าของตัวเองที่พอจะมีติดตัวไว้พอสมควรตั้งแต่ไปอยู่ที่อังกฤษมา กล้ามเนื้อใบหน้าขยับไปตามธรรมชาติ เกิดเป็นสีหน้าที่แม้แต่เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองกำลังทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่ปฏิกิริยาที่ตอบกลับมาก็สื่อไปในทางที่ดีล่ะมั้ง..?

..... ล่ะ ..... มั้ง ?

ทำไมถึงกำลังกลั้นยิ้มกันขนาดนั้นล่ะ ..... ????

+

โคโนเอะเป็นคนที่สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแทบจะทุกห้าวินาทีเลยแฮะ.. เหมาะกับชมรมการแสดงอยู่เหมือนกันนะ ?

อันที่จริงก็คอยสังเกตท่าทางที่เหมือนจะขอความช่วยเหลือนั่นมาซักพักแล้ว..แต่ในเมื่อเจ้าตัวเป็นคนยืนยันว่าจะไปเองเขาก็แค่สนองให้นั่นแหละ (ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ก็ยังคงส่งยิ้มให้คนผมสีสว่างตรงนั้น)

เอาล่ะ มีเวลาทั้งหมด 15 นาที

"เริ่มจากการ....จ้องตา?"

+

"อ๋า..—นี่ก็ผ่านการย้อมมาก่อนเหมือนกันครับ ตอนนี้สีผมและท่าทางของคุณดูเป็นลูกครึ่งอังกฤษมากกว่าผมซะอีกนะ?"

แน่นอนว่าเขากำลังเอ่ยปากชมท่าทางดูเป็นผู้ใหญ่ที่พึ่งพาได้ของอีกฝ่าย

"ยังไม่มีแผนจะย้ายกลับไปในเร็ว ๆ นี้หรอกครับ อย่างน้อยก็คิดถึงญี่ปุ่นที่ไม่ได้กลับมานานเหมือนกัน

—ว่าแต่คุณสุงิโมโตะไม่สนใจไปเข้าร่วมการทดสอบความกล้าเหรอครับ ? หลาย ๆ คนดูตื่นเต้นกับกิจกรรมนี้มาก ๆ เลยนะ"

"ตกลงตามนั้นก็ได้ครับ ถ้างั้นไว้รอคืนนี้เราค่อยไปทดสอบความกล้าทีเดียวดีกว่าเนอะ?"

พยักหน้าให้กับตัวคันจิ(จำได้เพราะเป็นคำสั้น ๆ อีกฝ่ายเคยติวให้) อย่า อย่า อย่า อย่า อย่า อย่า (ดาเมะ x6) ที่ลอยออกมาตรงนั้น

"โอ้ะ ว่าแต่แบบนี้นับว่าทำให้ตื่นได้แล้วหรือเปล่านะ?"

พอได้จังหวะแล้วก็หยอกแหย่หน้าตายแถมอีกซักหน่อย

"เข้าใจแล้วครับ ถึงอย่างนั้นก็อย่าฝืนตัวเองเกินไปล่ะ ระหว่างวันมีอะไรก็เรียกผมได้เสมอ คุณดูแลคนอื่นมาตลอดปล่อยให้ทุกคนได้ดูแลคุณบ้างเถอะนะ"

เขาพยักหน้ารับให้กับคำยืนยันของเพื่อนร่วมห้องและเน้นย้ำเรื่องการพึ่งพาอย่างหนักแน่น

และจังหวะนั้นเอง...

[ ยูจินค้นพบข้อเท็จจริงบางอย่าง ]

โฮ่...

(´ ˘ ` .oO (คุณทาคาฮาชิก็มีมุมแบบนี้เหมือนกันเหรอเนี่ย ....)

+

....
........
............
.................. ( ◜◡◝)

".......ครับ ?"

เพื่ออรรถรส...ก็คงมีเสียง 'ไฮ้ ?' ออกมาสั้น ๆ แต่แฝงด้วยอารมณ์และพลังของความสับสนมึนงงอันยิ่งใหญ่ ถ้านี่เป็นการ์ตูนแก๊กเรื่องหนึ่งเขาคงจะล้มเท้าชี้ฟ้าไปนานแล้ว ให้ตายเถอะ

"คำตอบสุดท้ายแล้วแน่นะ...?"

ถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ อย่างน้อยก็กำลังพยายามแอบช่วยอยู่... มันชัดเจนมากเลยนะ !?

ระหว่างที่ถามก็เว้นช่วงรอให้อีกฝ่ายตอบพลางกวาดสายตามองหาแผลที่อาจรุนแรงได้

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ? กลิ้งลงมาเป็นทางยาวแบบนี้ไหนจะกิ่งไม้ใบหญ้าหนามแหลม เธอต้องมีแผลถลอกตามตัวเยอะแน่ ๆ"

ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าอีกฝ่ายเป็นเด็กดีที่ชอบช่วยเหลือเพื่อน ๆ แต่คงจะใช้พลังงานล้นเหลือเต็มที่จนพลัดกลิ้งหล่นลงมาน่ะสิ....

เศษซากอารยธรรมผลงานของอาร์มินทำให้เขาอึ้งอยู่เหมือนกัน
ถ้าบอกว่ารับงานพาร์ทไทม์ถางหญ้าสร้างทางเดินศึกษาเส้นทางธรรมชาติในป่าหลังโรงเรียนก็เชื่อนะ..

แน่นอนว่ายูจินชะงักฝีเท้าได้ทัน เกือบจะย่ำลงไปเต็มแรงเพราะมัวแต่รีบร้อนตามหาคนอยู่แล้ว พอเห็นว่าคนที่กำลังตามหานอนในสภาพที่ดูไม่จืดก็รีบเข้าไปถามไถ่ดูอาการ ตรวจสอบการกระทบกระเทือนซะก่อน

"จำได้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน? วันนี้วันอะไร"

+

เขาขยับตัวหันหน้าเข้าหาทั้งสองคน ต่างคนต่างยื่นใบภารกิจที่ได้รับออกมาแลกเปลี่ยนกัน

สายตาที่ไล่อ่านตัวหนังสือบนกระดาษฉายแววไม่พึงพอใจชั่วครู่...แค่ชั่วครู่เท่านั้น พร้อม ๆ กับริมฝีปากที่กระตุกยิ้มนิดหน่อย ยูจินรีบปรับสีหน้าและส่งยิ้มอย่างสุภาพให้ทั้งคู่

"เป็นภารกิจที่ไม่ง่ายแล้วก็ไม่ยากจนเกินไปนับว่าโชคดีเหมือนกัน ถ้างั้นก็รีบไปกันเถอะ เรามีเวลาจำกัดนี่นะ"

@1stkonoe-umn.bsky.social

ยูจินชำเลืองมองรุ่นน้องที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน ว่าแต่มือที่จับลงมาบนไหล่ดูสั่นชอบกลนะ..?

ช่างน่าเสียดายที่คำตอบของคนถูกชวนทั้งสองไม่ได้ช่วยให้คนที่เริ่มชวนถูก 'ลากออกไปจากตรงนี้' อย่างที่หวังไว้

"ได้สิครับ ด้วยความยินดี"

ปฏิเสธไปก็ไม่ดีซักเท่าไหร่ ถึงตอนแรกจะตั้งใจมาเดินกินลมชมวิวรับบรรยากาศเฉย ๆ ก็เถอะ

ใช่..กินลมชมวิวรับบรรยากาศ เข้าใจถูกแล้ว

+

"สมแล้วที่เป็นคุณชิมิซึ"

ยูจินได้ยินแบบนั้นก็ขยับยิ้มนิดหน่อยเพราะท่าทางของอีกฝ่ายก็ดูเหมาะกับฐานที่มีความท้าทายจนน่าตื่นเต้นแบบนั้นแหละ

"ทางผมอาจจะเป็นฐานปฐมพยาบาลล่ะมั้งครับ..? ส่วนตัวเคยศึกษาเรื่องนี้มาพอสมควร ก็เลยเหมือนได้ทบทวนไปด้วย"

ว่าไปพลางยื่นกระป๋องน้ำเย็น ๆ สำหรับคลายเหนื่อยให้

"อ๊ะ ว่าแต่ไหน ๆ ก็ต้องเดินไปทางเดียวกันอยู่แล้วให้ผมช่วยถือของสำหรับทำอาหารไปด้วยไหม?"

เขากะพริบตาปริบ ๆ มองเพื่อนร่วมชั้นที่แม้แต่พุ่มไม้ข้างหลังก็พร้อมจะกลายร่างเป็นเตียงให้คุณเขานอนหนุนได้ทุกเมื่อ.. น่าเป็นห่วงจริง ๆ

"คืนนี้จะมีกิจกรรมทดสอบความกล้าที่ศาลเจ้าอิเสะด้วย ถ้างั้นเอาเป็นเรื่องลี้ลับดีไหม ? อาจจะช่วยให้คุณตื่นได้นะ"

"คงไม่ได้เผลอคิดเชื่อขึ้นมาจริง ๆ ใช่ไหมครับ...?"

สายตาที่จับจ้องกลับไป เหมือนจะมีเสียงทิ้งท้ายว่า [ ใช่ไหม —? ] ลอยขึ้นมาซ้ำอีกหนึ่งรอบ

ระหว่างนั้นก็ค่อย ๆ หย่อนตัวลงนั่งข้าง ๆ เพื่อนร่วมห้องตามคำเชื้อเชิญ

"ท่าทางคุณดูพักผ่อนไม่เพียงพอจริง ๆ นะครับเนี่ย วันนี้มีกิจกรรมทั้งวันด้วย อย่าฝืนเกินไปนะ ?"

+

........

........( ◜◡◝)

ส่งยิ้มแห้ง ๆ กลับไป

"ชัดเจนชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้สงสัยจะรู้คำตอบแล้วใช่ไหม"

เข้าใจความรู้สึกเวลาตัวละครในเรื่องแ●รี่ พอตเตอ○ พูดถึงตัวละครอย่าง He who must not be named (เขา ผู้ที่เราไม่ควรเอ่ยนาม) ขึ้นมาซะแล้วสิ...

ยูจินชูนิ้วโป้งให้เหมือนกับจะพูดว่า

[ พยายามเข้านะคุณรุ่นน้อง ชีวิตยังมีพรุ่งนี้เสมอ ]

ถึงจะยังไม่มีเรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้นก็ตาม...

(ขออนุญาตเอ็นดูรีแอคน้องได้ไหมคะ เอ็นดู ขอแกล้งอีกได้ไห— /เตรียมแป้ง)