คำพูดที่อีกคนพูดออกมาชวนสับสนไม่น้อย จะมีวิธีการป้อนอย่างอื่นด้วยหรอ

เธอขมวดคิ้วงุนงง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆไม่คิดอะไรเพิ่มเติมอีก

“ยูคารินพูดจาเข้าใจยากอีกแล้วน้า…”

เธองึมงัมก่อนจะยิ้มออกมา

“ยินดีเลยล่ะ”

“ดีใจที่ทำให้อารมณ์ดีขึ้นนะ~”

ดูเหมือนจะไม่ได้รู้สึกถึงสายตาที่ผิดแปลกไป เพียงแค่รู้สึกว่าเพื่อนของตนช่างขี้อ้อนเหมือนแมวจริงๆนั่นแหละ

“ แต่แมวน้อยเค้าชอบกินแค่แมวเปียกนะยูคาริน ”

ดวงตาหรี่ลงนิดๆอย่างขบขัน มือที่แตะที่ปากอีกฝ่ายผ่านๆก็สะดุ้งเล็กน้อย

“นึกว่าจะอยากกินจริงๆซะอีก”

“เค้ามีพกไว้นา”

ก็นึกบ้าจี้ยื่นมือไปเกาคางอีกฝ่ายจริงๆ ถึงจะทำเพียงนิดเดียวก็เถอะ

“ น่ารักจัง ”

เธอขำออกมาก่อนจะตอบเจ้าเหมียวยักษ์ตรงหน้าพลางหรี่ตาลงอย่างชอบใจ

“ อื้ม เด็กดีมากเลยล่ะเจ้าแมวยักษ์”

“จะเป็นเด็กดีกว่านี้ถ้าเลี้ยงขนมเค้านะ?”

เพื่อนดูร่าเริงขึ้นเธอก็ดูจะดีใจไปด้วย เธอเอียงคอยิ้มก่อนดวงตาจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อเพื่อนเข้ามาใกล้

ดูเหมือนจะร่าเริงขึ้นแล้วจริงๆด้วย!

มือยกขึ้นไปลูบผมอีกฝ่ายแผ่วเบาอย่างเอ็นดู ไม่ได้รู้สึกเขินอายกับความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นเท่าไหร่นัก

” ก็เป็นมาตลอดนี่นา~ “

เธอหัวเราะออกมา

” ยูคารินเมี้ยวๆเด็กดีล่ะ “

“ใช่มั้ยล่ะ เค้าทำให้น้องชายบ่อยน่ะ “

ถึงฝ่ายนั้นจะไม่เต็มใจก็เถอะ

เธอสบตากับคนที่ขยับใบหน้ามามองตาของเธอไว้ ยูโกะเอื้อมมือไปก่อนจะจับแก้มแล้วหยิกมันเบาๆอย่างเอ็นดู

”อื้ม เหมือนสุดๆเลยล่ะ!“

หัวเราะออกมาเสียงใส

”ก็ยูคารินเหมือนแมวนี่นา”

พออีกฝ่ายหันมาเธอก็ฉวยเค้ากิ๊บแมวดำในมือติดให้อีกคนไว้ ก่อนจะเผยรอยยิ้มอย่างพอใจ

“อื้ม ! เหมาะมากจริงด้วยนะ ”

ภาพตรงหน้าทำเอายูโกะภูมิใจออกมาหน่อยๆเลย

เธอยื่นกระจกอันเล็กให้อีกคนดู ก่อนจะเอ่ยถามเอียงคอ

”เป็นไง ชอบมั้ยคะ?“

“ เค้า— เค้าคิดแทนคนอื่นไม่ได้หรอก แต่ว่า ยูคารินน่ะเท่จริงๆนะ ! ”

“ถึงจะไม่มั่นใจก็อยากจะให้รู้ไว้ว่ายังมีคนที่มองว่าเท่อยู่ล่ะ ! ”

เธอยิ้มออกมาจนตาปิด ก่อนจะทำเปียในมือต่ออย่างเบามือ เพียงไม่นานก็เสร็จพร้อมผูกริบบิ้น

เหมือนมีอะไรขาดไปแฮะ

เธอคิดก่อนจะคิดไอเดียดีๆขึ้นมาได้จึงเอื้อมมือไปในกระเป๋าแล้วหยิบกิ๊บแมวดำขึ้นมา

”ยูคาริน หันมาหน่อยสิ “

“ เห— อย่างงี้นี่เอง”

ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจก็เถอะ ยังไงคนเราน่ะก็ต้องมีความสุขให้มากที่สุดอยู่แล้วไม่ใช่งั้นหรอ

“ ไม่เป็นตัวเอง ? ”

ท่าทางเนือยๆนั้นรวมถึงคำพูดที่เอ่ยถึงความไม่มั่นใจตัวเองทำให้ยูโกะขมวดคิ้วนิดหน่อย

ก็เพราะว่าสำหรับยูโกะน่ะ เพื่อนของเธอเป็นคนที่เหมาะกับความมั่นใจและความรักที่สุดยังไงล่ะ !

คิดเสร็จเธอก็ยกมือไปลูบศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ

+

“สมกับเป็นเค้าเนี่ยแปลว่ากินเยอะสินะ?“

พูดออกมาขำๆ เธอหัวเราะออกมาแผ่วเบาพลางใช้มือจับช่อผมของอีกฝ่ายขึ้นมาก่อนจะเริ่มถักมันตามทรงผมที่ตนคิดไว้ในหัว

”ถึงจะพูดแบบนั้นก็ไม่ได้มีผมเสียเยอะเลยนี่นา “

ทั้งนุ่มและเรียบลื่น

” อีกอย่างผมของยูคารินน่ะเหมือนคอมเปโตะไม่มีผิด “

”ที่ตัดไม่ลงก็ไม่ได้แปลว่ารักมันมากอย่างนั้นหรอ ?“

ไม่นานนักทั้งคู่ก็หาที่นั่งได้ พอตบที่นั่งให้อีกฝ่ายนั่งเธอก็เริ่มพูดเจื้อยแจ้วไปพลางทันทีตามประสา

” น่าตื่นเต้นจังน้อไปค่ายเนี่ย“

เพราะว่าเป็นปีสามแล้วด้วย นี่คงจะเป็นปีสุดท้ายที่ได้ทำอะไรแบบนี้แล้ว

”ครั้งนี้จะต้องไปกินของอร่อยเยอะๆให้ได้เลย “

ว่าไปมือก็หยิบหวีขึ้นมาสางไปที่ผมที่ถูกปล่อยออกเบาๆ เธอเบามือกว่าปกติเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเจ็บ

” ยูคารินผมสวยจังน้า “

ชมไปหวีไป

“ เอ๊ เค้าว่าก็แปลกใหม่ดีออก ”

พูดด้วยรอยยิ้ม ในสายตาเธอยูคารินถึงจะหัวยุ่งก็ยังเป็นคนที่เปล่งประกายนะ!

“ แน่นอน เห็นอย่างงี้ก็เป็นพี่สาวนา ”

ตบอกตัวเองอย่างภูมิใจ มือก็เอื้อมไปหาหวีที่ตัวเองใส่ในกระเป๋าไว้

“ เชื่อมือได้เลย! ”

รับริบบิ้นมา ในหัวก็เกิดไอเดียบรรเจิดขึ้นมา

ถ้าถักเปียต้องน่ารักมากแน่เลยน้า—

คิดก่อนจะเอ่ยพูด

”หาที่นั่งกันเถอะ~ ไม่งั้นยูคารินต้องย่อตัวลงมานะ“

มองเพื่อนที่ดูรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ยูโกะก็ รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา เธอจับมือเพื่อนเขย่าให้เขาขึ้นมามองหน้าก่อนจะพูดด้วยตาระยิบระยับ

“ยูคารินก็ยังน่ารักเหมือนเดิมนั่นแหละ ! ”

ตอนนี้เหมือนแมวขี้เซาไม่มีผิด

เธอคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยเสนอ

“ แต่ถ้ายูคารินไม่มั่นใจให้เค้าทำผมให้มั้ย เป็นการตอบแทนที่พาไปซื้อลิปยังไงล่ะ? ”

“ยูคาริน–! ”

โผล่มาจากข้างหลัง ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความสดใสร่าเริงเช่นทุกที ดูเหมือนการตื่นเช้าจะไม่สะทกสะท้านสำหรับเธอเท่าไหร่นัก

“เป็นอะไรหรอ ดูไม่ร่าเริงเลย–”

เพื่อนดูจะเศร้าสึมกว่าทุกทีนะ

“ มีใครรังแกหรอ เดี๋ยวเค้าไปตีให้เอง ಠ_ಠ ”

(เนียนมาปักไว้ก่อน เดี๋ยวมาหยิกแก้ม)