“อยากเห็นงั้นหรอ ถ้ามีโอกาศผมจะเปิดให้ดูนะ”

“จริงหรอ ถ้าคุรุมินจังคิดแบบนั้นผมก็ดีใจแล้วละ“

“อุหวา ลงโทษงั้นหรอ ถ้างั้นถ้าผมแกล้งจำไม่ได้ขึ้นมาเพื่อโดนลงโทษจะได้มั้ยนะ ”

“ว่าไปนั่น ~ เพราะความจริงถ้าจะแกล้งคุรุมินจังแบบนั้นผมทำใจไม่ลงหรอก“
เค้าพูดด้วยยิ้ม

”แต่ ผมจะคอยดูเลยละว่าออกมาเป็นยังไง~“
เค้านั้นตอบรับอย่างร่าเริงก่อนจะหันหน้ากลับหลังเพื่อให้ง่ายกับการทำผมให้มากที่สุด

ก่อนจะนำมือของเค้านั้นไปเขี่ยๆ ที่ผมเพราะจริงๆน่าจะสิ่งยืนยันเดียว

”แต่ว่านะ เนโกะจังถ้าเป็นไปได้ผมอยากให้เนโกะจังอยู่ข้างหน้าพวกผมมากกว่าน่ะ จะได้รึเปล่า“

เค้าพูดพลางหันไปหาเธอช้าๆ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกสดุ้งเล็กๆ แต่ในสายตาก็ยังคงเป็นริโอกะอยู่เสมอ

ก่อนจะส่งยิ้มเล็กๆให้พลางพูดว่า

“เพราะถ้าเนโกะจังอยู่ข้างหน้าจะได้เห็นรีแอคชั่นคุณสตาฟชัดๆ ยังไงละ”

@rioka-umn.bsky.social

“ว่าไปนั่น~”

เค้านั้นพูดอย่างหยอกล้อเพราะความจริงเค้าไม่ได้สนใจเสียเท่าไหร่ว่าคนจะไปตามทางที่มันผิด เค้าก็เพียงแค่ทดสอบความกล้าของทุกคนตามชื่อเกมเท่านั้นเอง
ถึงวิธีการนี้ออกจะเสี่ยงและอันตรายไปเสียหน่อย และไม่ควรมีใครทำตามทั้งนั้น

“แต่ว่าก็ว่าเถอะเค้าคงรู้อยู่แล้วแหละว่าพวกเราเป็นมนุษย์ เพราะต่อให้แต่งมาน่ากลัวแค่ไหน สุดท้ายคุณผีมองหน้าผมก็คงเข้าใจทันทีเองแหละ เนาะ~“

“อ่ะทางนั้นหรอเหรอ สมแล้วที่ชิบะคุงเคยที่เล่นมาก่อน”
เค้านั้นพูดอย่างเอ่ยๆ แต่ถึงน้ำเสียงจะเป็นเช่นนั้นเค้าก็แปลกใจในความทรงจำของอารมินอยู่ไม่นัอย ถึงแม้จะไม่แสดงออกออกมา

“แต่ว่านะ ถ้าเราไปผิดทางจะเกิดอะไรขึ้นหรอ ชิบะคุณง”
เค้าเอียงคอถามด้วยความสงสัยแต่ใบหน้านั้นกลับให้ความรู้สึกน่ากลัวแปลกราวกับเค้ากำลังคิดแผนอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้

“เนโกะจังก็อยากรู้เหมือนกับผมใช่มั้ยละ “

ในระหว่างที่ผมนั้นคิดจะแอบโดดมานั่งพักก็สังเกตุเห็นคนคุ้นตา

ไม่รอช้าเค้านั้นเดินไปหาเธอทันที ก่อนจะสังเกตเห็นน้องแมวที่นอนอยู่
“ คุรุมินจังมานั่งแอบอะไรตรงนี้กับน้องแมวงั้นหรอ”
เค้านั้นทักเธออย่างสดใส แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงเว้นระยะห่างเล็กน้อย เพราะระวังน้องแมววัวทีนอนอยู่

ก่อนจะถามเธอด้วยเสียงเบาๆด้วยรอยยิ้มว่า
“พอจะมีที่ให้ยูไปเซมบ้างรึเปล่า~ แต่ถ้าไม่มี แค่ให้ผมมาแอบตรงนี้ก็พอแล้ว~”

”เท่ากันเลยละอาจจะเตี้ยกว่านิดหน่อยด้วยมั้งนะ “

”ผมคิดว่าไม่ได้ขี้โกงหรอก แอบจะตกใจด้วยซ้ำเพราะกลัวว่าถ้าสูงขึ้นแล้วจะไม่น่ารักเหมือนเดิมน่ะ“
เค้าพูดด้วยเสียงประหม่าเล็กๆ

ก่อนที่เค้านั้นจะหันมาหาเธอพร้อมพูดด้วยเสียงสดใส
“แน่นอนสิผมจะจำได้ตลอดไปเลยละ ไม่ว่าจะเจอกันตอนไหน ”
“เชื่อผมสิ ไม่มีวันลืมหรอก”
เพราะสำหรับยูแล้วไม่ว่าจะตอนไหนผู้หญิงทุกคนก็น่ารักเสมอ

“ตื่นเต้นจังเลยนะ”

"ยูคุงไม่ชอบตื่นเช้าหรอคะ? แต่บางทีโซราระก็ไม่ตื่นล่ะ "

พอเข้าใจ แต่เรื่องทรงผมจะยุ่งเหยิงออกมาไม่ได้ดังนั้นเธอจึงต้องมีสกิลมัดผมให้ดีหน่อยล่ะเนอะ?

สาวตัวเล็กฟังคุณพูดไปแล้วก็สางผมด้วยหวีขนาดพกพา

"สีผมจริงของยูคุงเป็นสีดำสินะคะ?"

ก็เลยกัดสีผมหนักทำให้ผมเสียได้แบบนั้นน่ะ มือเล็กๆค่อยๆหวีและจัดแจงผูดผมให้ใหม่ เพียงแต่ว่า

"ทรงนี้เหมือนโซราระเลยค่ะ"

แต๊นน มัดแกละทวินเทล---

“ไว้ครั้งหน้าเจอกันผมจะพาโซระจังมาแต่งตัวด้วยกันนะ”

เค้าพูดอย่างสดใสก่อนจะหันไปหาเธอพร้อมส่งรอยยิ้มเล็กๆ ก่อนจะยื่นมือไปลูบหัวเธอด้วยความเอนดูพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ เธอ โดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ
ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบเล็กๆ
“ยังไงก็ขอบคุณจริงๆ นะ โซระจังที่ช่วยทำผมน่ารักๆ ให้”

ราวกับว่าความมั่นใจของเค้านั้นจะกลับมาแล้ว เพราะทรงผมที่เธอทำให้

“จะว่าไม่ชอบก็ได้แหละ แต่ตอนตื่นแล้วมันมึนๆน่ะ”

“ใช่เป็นสีดำละ แต่เพราะอยากน่ารักก็เลยทำสีนี้น่ะ”
เค้าพูดอย่างร่าเริงก่อนจะทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“หืม ทวิลเทลงั้นหรอน่ารักจังเลย สมกับเป็นโซระจังเลยนะเนี่ย“
เค้าพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย พลางจับผมที่ถูกมัดออกมาด้วยรอยยิ้ม

”แต่ว่าแบบนี้ผมก็มีทรงผมเข้าคู่กับโซระจังแล้วสินะ“

”ดีใจจังเลย~ ขอบคุณนะที่สละเวลาทำให้ผม ~“

เมื่อเธอเสนอมานั้นดูเหมือนว่าสีหน้าเค้านั้นจะดูดีขึ้นมาเล็กน้อย พลางหันหน้าไปหาเธอพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ
“ได้จริงๆงั้นหรอไอนะจัง ใจดีจังเลยนะ~“

เค้านั้นอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางเขินเล็กๆของเธอ ก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้ๆ ด้วยรอยยิ้ม

”แต่ว่านะแค่น้ำหนึ่งกระป๋องเองงั้นหรอ ถ้าอยากได้มากกว่านี้ผมก็ไม่ติดหรอกนะ~
ก่อนที่จะถอยออกอย่างรวดเร็ว

“แต่ว่าพอผมพูดด้วยสภาพนี้ แล้วมันน่าอายจังเลยนะ~”

“งั้นก็คุ้มค่าทั้งสองคนละกันนะ ทั้งผมทั้งคุรุมินจัง”

“นั่นสินะ เพราะผมก็ไปเรื่อยเหมือนกัน”

“เอ๋ ตัวเล็กเกินไปหรอคงไม่ใช่หรอก เห็นผมแบบนี้ตอนปีหนึ่งผมตัวๆ พอกับคุรุมินจังเลยนะ “

”เพราะงั้นคงไม่ใช่เพราะผมไม่เห็นหรอกนะ แต่ว่าอาจจะไม่เคย มาพลัดเจอกันก็ได้นะ~“
เค้าพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปมองเธอเล็กน้อย

“เพราะความจริงถ้าผมได้เห็นแล้วครั้งนึงผมจะจำไปตลอดเลยละไม่มีวันลืมหรอกนะ~”

“นั่นสินะ หาทางกลับกันเถอะฟุยุจัง ”
เค้าพูดอย่างสดใสพลางส่งยิ้มให้

“แต่ถ้าโชคดีเจอคนก็ค่อยไปหลอกคนที่พลัดหลงมาก็ได้เหมือนกันนี่~”

“แต่ไหนๆแล้ว อิชิคุงสนใจถือไฟฉายไปด้วยมั้ย ชาเลนจ์ๆ น่ะน่าสนุกดีนะ”
เค้าพูดอย่างขี้เล่นพลางถือไฟฉายไปมาอย่างขี้เกียจ

ถึงแม้ความจริงเค้าเพียงแค่อยากหาจังหวะอยู่กัฟุยุเพื่มขึ้นเฉยๆ เพราะสุดท้ายเค้าก็ไม่ชอบนำทางอยู่ดี

@umn-kenmaishiya.bsky.social

(ไอนะจังน่ารักจังเลย ไว้ผมมาทำมอนิ่งรูทีนแบบนี้ไว้บ้างดีกว่า)

“แต้นั่นสิเนโกะจังเชื่อเรื่องผีรึเปล่า เพราะในสายตาผมเนโกะจังน่าจะไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่น่ะ”

เค้าพูดพร้อมกับกำไฟฉายตลอดทาง ถึงแม้ความจริงแล้วการเดินในตอนนี้นั้นมาจากเซนส์ล้วนๆ อย่างไม่ต้องสงสัย

@rioka-umn.bsky.social

“เพราะถ้าคุณผีเป็นสาวน่ารักเราจะกลัวอะไรกันละจริงมั้ย”
เค้านั้นพูดอย่างติดตลกพร้อมรอยยิ้ม ถึงคำตอบนั้นจะประหลาด แต่ในหัวของเค้านั้นก็คิดแบบนั้นจริงๆ เพราะตอนนี้ สิ่งที่น่ากลัวที่สุดในสายตาของเค้าในตอนนี้ คือรุ่นน้องที่มากับเค้าอย่างไม่ต้องสงสัน

พลางคิดถ้าใครเผลอหลงมาเจอต้องเข้าใจผิดแน่ว่าเป็นวิญญาณ

ก่อนจะหันไปถามริโอกะด้วยรอยยิ้มพร้อมกับอาร์มินโดยไม่ได้นัดหมายอีกครั้งว่า

เค้านั้นรับไฟฉายด้วยความจำยอมโดยที่ยังไม่ได้บอกด้วยซ้ำว่าเค้าเกลียดป่าเขาเป็นไหนๆ แต่ถ้ารุ่นน้องสุดที่รักให้มาก็ปฎิเสธไม่ลงเช่นกัน

ก่อนจะเดินหน้าด้วยความสับสนโดยไม่รู้เลยว่าอะไรจะรออยู่
ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเพราะคำถามของอาร์มิน ทำเค้าหยุดนิ่งไปชั่วขณะพลางทำเค้ามีสีหน้าครุ่นคิดเล็กๆ

”หืม เรื่องผีงั้นหรอจะว่าผมเชื่อมั้ยก็ไม่เชิงหรอก “

เค้าตอบอย่างตรงไปตรงมาโดยไม่กลัวอะไรแม้แต่น้อย

“ได้เลยถึงผมจะสับสนนิดหน่อยว่าทำไมถึงเป็นผีเจ้าสาวก็เถอะนะ แต่ถ้ายุยคุงอยากให้เป็นผมก็ไม่ขัดหรอก”

เค้านั้นตอบด้วยน้ำเสียงสับสนเล็กๆ พลางจับผ้าคลุมผมไปด้วย ถึงแม้จะไม่เข้าใจแต่ถ้าเพื่อนให้ก็พร้อมที่จะใส่เสมอ เพราะสำหรับเค้าแล้วไม่ว่าเค้าจะสวมอะไรก็ดูดีที่สุด

ก่อนจะจะหันหน้าไปทางยุยด้วยรอยยิ้มพลางหยิบเครื่องสำอางค์ที่เก็บไว้ออกมา

“งั้นอยู่นิ่งๆนะผมจะแต่งหน้าให้ยุยคุงเอง! ”

“รอได้เลย”

“ยังไงดีละ ทรงผมมันไม่ได้อย่างที่คิดในหัวเพราะขาดกระจกกับหวีตอนทำเฉยๆ เองแถมต้องมามัดริบบิ้นแบบนี้ด้วย”

“ทั้งที่คิดว่ามันน่าจะออกมาน่ารักแท้ๆ
แต่มันก็มั่วไปหมดจนน่าอายเลยละ”

เค้าพูดตัดพ้อเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองเธอชัดๆ อีกครั้ง ถึงแม้จะเป็นแค่เสี้ยววิก็เพราะความไม่มั่นใจของเค้านั้นต่ำลงเยอะมาก

“แต่ยังไงก็เถอะนะ ไอนะจังริบบิ้นนั่นน่ารักดีจังนะ ทำไมผมทำเองถึงไม่ได้แบบนั้นบ้างละ~ ”

เอ๋แรงเกินไปรึเปล่าไอนะจัง พายุอะไรกัน… ”
เค้านั้นพูดด้วนน้ำเสียงประหม่าเล็กๆ พลางหลบตาเธอทั้งที่ปกติเค้านั้นแทบจะจ้องตาเธอไม่กระพริบด้วยซ้ำ

แต่เค้าตอนนี้แม้แต่ใบหน้าก็ยังไม่หันมาเลย ทั้งหมดนี้เป็นเพราะความมั่นใจที่หดหายไก่ก่ปเพราะทรงผมอย่างไม่ต้องสงสัย ก่อนที่เค้าจะพูดพลางถอนหายใจเล็กๆ พร้อมกันหน้ามองเธออย่างกล้าๆ กล้วๆ

“ผมแค่ไม่ชินกับการตื่นเช้าแล้วต้องทำผมเฉยๆ เอง”

”สีผมงั้นหรอ มันดูตัดกันจริงๆด้วยแหละ ดีจังเลยนะ พรมลิขิตแน่ๆ เลย ว่าไปนั่น“
เค้าพูดพลางหัวเราะเล็กๆ

“แต่ว่านะเส้นผมของผมดูดีงั้นหรอ !ดีจังน้า ถ้าโซระจังมองแบบนั้นผมก็ดีใจแล้วละ

“ผมยังแอบคิดเลยว่ามันจะเสียรึเปล่าเพราะผมทำสีค่อนข้างหนักน่ะ”
เค้าพูดพลางถอนหายใจเล็กน้อยราวกับมีอะไรบางอย่าง ซึ่งเรื่องนั้นถึงจะไม่ได้พูดแต่คงไม่พ้นเรื่องความสั้นยาวของเส้นผมที่ไม่เท่ากันแม้แต่น้อย

“ไม่ถนัดงั้นหรอ ก็ไม่เชิงหรอกนะ เพียงแต่เวลาเช้าๆแบบนี้ผมยังตื่นไม่เต็มที่เฉยๆ“

เค้านั้นตอบด้วยเสียงประหม่าพลางห่อไหล่เล็กๆ ด้วยความเขินอาย แม้จะไม่ได้เห็นหน้า แต่แค่เพียงท่าทางก็สามารถรับรู้ได้เลยว่าสีหน้าเค้าเป็นอย่างไร

”อีกอย่าง พอต้องมามัดผมแบบดูกระจกไปด้วยไม่ได้แบบนี้มันก็เลยยุ่งเหยิงไปหมด แถมผมยังลืมพกหวีมาอีก“

”สุดท้ายมันก็เลยยุ่งเหยิงแบบนี้น่ะ เลยคิดว่าน่าอายสุดๆไปเลย“

เค้านั้นถูกจูงไปอย่างว่าง่ายพลางเดินตามเธอไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม พลางตอบรับเธออย่างสดใส

“ได้เลยสิหาที่นั่งกันดีๆ ดีกว่าเนาะ~“

“ผมก็ไม่อยากให้คุรุมินจังลำบากด้วย”
”แต่ว่านะแปลกใจจังเลยนะ ผมไม่เคยเห็นเด็กสาวน่ารักแบบคุรุมินจังเลย พึ่งเห็นวันนี้ครั้งแรกเลยละ“

“ไม่แน่การที่ผมหัวยุ่งแบบนี้แล้วมีคุรุมินจังมาช่วยนี่ต้องเป็นโชคของผมแน่ๆเลย ~”
เค้าพูดอย่างติดเล่นพลางส่งรอยยิ้มให้เธอ อีกครั้ง

“แต่ว่านะผมในสภาพนี้ยังดูดีอยู่รึเปล่าฟุยุจัง ได้เห็นแล้วนะ ”
เค้าพูดพลางยื่นหน้าไปใกล้ๆ เธอก่อนจะถอยใบหน้าห่างออกเล็กน้อย พลันหันหน้าไปทางทั้งสองคน

“งั้นพวกเราจะทำยังไงกันต่อละ ฟุยุจัง อิชิคุง”

“กลับกันเลยดีมั้ยหรือจะเดินกันให้จบทาง”

“เพราะสายไหมนั่นความจริงผมไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่หรอกนะ”

“สำหรับผมแค่ได้เดินกับฟุยุจัง ก็โอเคแล้ว”

@umn-kenmaishiya.bsky.social