มันอาจออกมาไม่ดีอย่างที่หวังแต่พยายามแล้วจริงๆค่ะ

ไมค์ที่เป็นฮันเด็กใหม่ต้องกุมขมับเพราะสนิทกับเซอร์ซะส่วนใหญ่ เซอร์ที่มีร่างฮันที่เขาสนิทด้วยก็มีแค่โจ๊กกับเหนือ มีเดียวพี่มีคือพี่ทองโง่ที่ช่วยอะไรไม่ค่อยได้

โจ๊กเกอร์เหมือนเจ้าหญิงที่มีอัศวินขวาทาง

"จะเข้าหาโจ๊กเกอร์เหรอ!? ก็ผ่านพวกเราไปก่อนสิ"

ฉันจะเขียนมันฉบับย่อแบบย่อมากเพราะอารมณ์คลั่งรักมันหายไปแล้วตอนนี้ เรื่องก็คือไมค์ตามง้อโจ๊กสำหรับความผิดของเขา แต่โจ๊กกลับบอกให้ไมค์ไปไกลๆ ไมค์ผู้ไม่ยอมแพ้ตามง้อต่อ แต่อุปสรรคไม่ใช่อีกฝ่ายไม่ยอมคุยด้วย โจ๊กมีที่ร่างฮันมานานกว่าเลยสนิทกับพี่ๆฝั่งฮันและขอให้ช่วยกีดกันไมค์ ออเฟียสกับลูซี่ช่วยน้องอยู่แล้ว ไม่ต้องพูดถึงแจ๊กกับโจเซฟน้องไม่ขอพี่ก็ช่วย ตามใจมาก

"มาคบกับฉันได้แล้ว ฉันรักจริงนะ ชอบนายมากๆ เป็นแฟนกันเถอะ"ไมค์กอดขาจริงข้างเดียวของโจ๊กเกอร์แน่นขึ้น

"ปล่อยนะเจ้าบ้า!!"

"นี่ฉันกอดบางสิ"ไมค์ออดอ้อนก่อนที่จะหันมองอิธากวาที่ทำหน้างงด้วยสายตาโกรธจัดราวกับจะบอกว่า"แกไสหัวไปซะ นี่ของฉันยังไงอย่างงั้น"

ไม่นานเสียงหัวเราะเล็กๆครั้งแรกของวันจากผู้ล่าก็ดังขึ้นเบาๆ

'แม่ครับผมเจอที่ที่น่าสนุกแล้วล่ะ'

Fin

"ไม่เอาๆๆ ทำไมเขาทำแบบนี้ แต่ฉันไม่เคยได้อะไรแบบนี้เลย แค่จะจับเตงยังไม่ให้"ไมค์เริ่มงอแงและลงไปนั่งกับพื้น

"อย่าทำตัวเป็นเด็กไมค์ นายเหมือนเขาที่ไหน"โจ๊กเกอร์มองอย่างเย็นชา

"ขี้โกงๆๆๆๆ จะเอาแบบนั้นจะกอด จะหอม จะอ้อนเตงอะ!!"ไมค์เริ่มลงไปนอนกลิ้ง

"ไร้สาระไมค์เราไม่เป็นอะไรกันนะ"โจ๊กเกอร์มองแล้วจะลุกหนี แต่ก็ถูกเจ้าหมาขนทองกอดขาไว้

"ผมขอโทษจริงๆ แต่คุณก็ช่วยผมไว้มากวันนี้ ผมเคลียดและไม่มีสติเลยครับ แต่จะรบกวนมั้ยหากผมจะขอเจอคุณอีกหากคิดถึงแม่น่ะ"

"รบกวนมากไอสัส มาครั้งเดียวก็พอแล้ว รีบไสหัวไปซะ"เสียงกล่าวของไมค์ดังขึ้นบนหัวของคนทั้งคู่ ชายหนุ่มยืนจ้องเขม็งเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อผู้ล่าตรงหน้าให้ได้

"ไมค์!!"โจ๊กเกอร์ตวาดห้ามกับความหยาบคายของอีกฝ่าย"ไม่ต้องไปฟังเขานะครับ มาหาผมได้เสมอถ้าคุณต้องการ"

"ไม่เป็นไรนะครับ"โจ๊กเกอร์นั่งมองคนที่นั่งเช็ดน้ำตาอยู่ตรงหน้า

"ขอโทษด้วยที่รบกวนคุณ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ พอดีผมคิดว่าคุณเป็นแม่ที่จากไปน่ะครับ"อิธากวากล่าวขอโทษซ้ำๆ

"ไม่เป็นไรเลยครับ ผมโอเคมาก ดีใจช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อยนะครับ"โจ๊กเกอร์ค่อยๆใช้มือตบเข่าอีกฝ่ายช้าๆ

"ว่าไงนะ!!!!!!"ไมค์ที่อยู่ชั้นร่างถึงกับต้องลุกขึ้นเมื่อได้ยินข่าว

"ใช่ มีคนบอกอิธากวากับโจ๊กเกอร์กอดกันกลมที่ระเบียงทางเดินชั้น2 เห็นว่าทำไงก็ไม่ยอมแยกกัน คุณเอด้าบอกว่าโจ๊กเกอร์น่าจะเป็นคนเดียวที่ช่วยฮิลใจเขาได้เลยปล่อ--- เดี๋ยวไมค์ จะรีบไปไหน"นอร์ตันที่กำลังสวาปามไปเล่าไปถึงกับต้องตกใจกับความเร็วของชายผมทองตรงหน้า

"ก็ไปเฉือดไม่คนที่แย้งอ้อมกอดอุ่นของฉันไปไง!!"

"ไม่ต้องร้อง คุณทำเต็มที่แล้ว"โจ๊กเกอร์กล่าวก่อนค่อยๆลูบที่แผ่นหลังใหญ่

แม้จะไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับอีกฝ่ายเลย แต่ความหนาวก็นำคนที่ถูกกัดกร่อนทั้งกายใจมาเจอกัน

ราวกับหัวที่แหลกสลายของคนแปลกหน้าทั้งคู่กำลังเติมความอุ่นให้กันบนระเบียงเล็กๆ

อิธากวาร้องไห้ในอ้อมอกของโจ๊กเกอร์แบบนั้นเกือบหนึ่งชั่งโมง จนเขาเริ่มสบายใจขึ้น

"คุณจำคนผิดแล้ว ผมไม่ใช่แม่ของคุณนะ!!"โจ๊กเกอร์พยายามดันอีกฝ่ายออกแต่แรงลัดกลับมากขึ้น

"ผมกลัวครับ ผมหนาว ในวันที่แม่จากไปหัวใจของผมเหมือนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ผมทำอะไรไม่ได้เลย เป็นคนที่ดีเหมือนแม่ไม่ได้"อิธากวากล่าวและขยับเข้าหาคนตัวเล็กมากขึ้น

ทั้งกลัวและหนาว ความรู้สึกที่เป็นดั่งหวังไม่ได้ไม่ใช่ว่าโจ๊กเกอร์จะไม่เข้าใจ

"ไม่เป็นไรนะ"ร่างเล็กค่อยๆโอบกอดผู้ล่าตรงหน้าอย่างเบามือ

น้ำตาหยดเล็กไหลลงอาบแก้มผู้ล่าอย่างควบคุมไม่ได้ อิธากวาร่ำไห้ก่อนจะวิ่งเข้าไปโผลกอดชายตรงหน้าอย่างไม่ลังเล

คนตัวเล็กตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นการกอดที่ทั้งรุนแรงและไม่ทันตั้งตัวทำให้โจ๊กเกอร์ล้มลงไปกับพื้น

"เกิดอะไรขึ้น!?"โจ๊กเกอร์จ้องมองคนตรงหน้า

"คุณแม่ๆ ดีใจจริงๆที่ได้เห็นแม่อีกครั้ง ผมขอโทษครับ ขอโทษที่ทำอะไรไม่ได้"ผู้ล่าหนุ่มกู่ร้องดังก้องทั่วทางเดิน เสียงสะอึกสะอื้นยิ่งทำให้โจ๊กเกอร์สับสน

ชายหนุ่มเดินโซเซไปมาเหมือนคนเมา จนกระทั่งได้พบกับคนคนหนึ่งที่ยืนขอบหน้าต่าง

คนที่มีเส้นผมแดงสดราวกับกุหลาบ ร่างเล็กผอมบางเหมือนสุภาพสตรีตัวเล็ก ดวงตาสีม่วงคล้ำของอีกฝ่ายจอดจ้องออกไปมันว่างเปล่าแต่กลับเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ไม่อาจคาดเดา มือราวยาวและผอมบางดึงผ้าพันคอสีสดขึ้นเล็กน้อย และปล่อยให้ควันจากความหนาวไหลออกมากับลมหายใจ

"คุณแม่.."

สายตาที่แม่มองเขามีเพียงความกลัว ใบหน้าของเขาสร้างความเจ็บปวด ใบหน้าที่เหมือนกับเจ้าปีศาจร้ายที่พลากทุกสิ่งไป

เขาไม่กล้ามองใบหน้าตัวเองด้วยซ้ำยิ่งในเวลาแบบนี้ เขาอยากตี อย่างล่า อยากฆ่าใครสักคน แต่การที่ควบคุมสติไม่ได้ทำให้เขาจัดการใครไม่ได้ ยิ่งสติแตกก็ยิ่งทำเรื่องโง่ๆลงไป จนผู้รอดชีวิตต่างสมเพช

'ฉันทำอะไรไม่ได้ อีกแล้ว!!!'อิธากวากัดฟัน คิดแค้นอยู่ในใจ

หิมะสีขาวเคลื่อนไหวอยู่ใกล้แค่หางตา แม้ไม่จ้องมองก็เห็นได้ แม้ไม่สัมผัสยังรู้สึก ความหวานที่เข้ามายังรูเล็กของรอยแตกเพียงเล็กน้อยทำให้หัวใจของชายผมเงินเหน็บหนาว

ภาพของแม่ผู้จากไปของเขาฉายซ้ำๆในสมอง

มันคือช่วงเวลานี้ ช่วงที่เหมันต์กำลังร่ำร้อง ทุกอย่างขาวโพลนไม่ต่างจากความรู้สึก ในตอนที่แม่จากไปเขาเหมือนกำลังจมลงในน้ำที่หนาวถึงจนถึงจุดเยือกแข็ง เหมือนถูกกดจนหายใจไม่ออก

ฉี่เดินเข้ามาพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมา

ไม่ใช่ว่าเธออยากซ้ำเติมผู้ล่าที่กำลังสิ้นหวังแต่ในเมื่อการพูดดีๆของคนอื่นไม่ได้ผลบางทีการด่าไปตรงๆอาจเป็นทางออก

อิธากวาแค่จ้องมองใบหน้าของสาวน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินกลับห้องแต่โดยดี

ที่เขาเป็นแบบนี้เพราะหิมะกำลังตกหนัก

อิธากวาเดินผ่านหน้าต่างทีละบานทีละบาน เจ้าเกล็ดน้ำแข็งล่วงหล่นลงเกาะกุมพื้นที่จนทุกอย่างขาวโพลน

ฉันเจอแม่จีนที่วาดพรในนั้นและเจองานที่เขาไม่เคยลงในทวิต ว้าว

ช้าไปมั้ยแต่ฉันอ่านฟิคสั้นๆของชาวจีนที่เว่ยป่อ มันน่ารักดี ฉันชอบมันนะ