"ยังครบ 32 ครับ"

มืออีกข้างวางๆบนอกตัวเองทั้งรอยยิ้มอย่างเดิมและเสียงทุ้มที่พูดละมุนขึ้น

ดวงตาของเธอและเขาสบกันสักพัก เห็นได้ชัดว่าทั้งสองฝ่ายต่างประหลาดใจที่พบเจอกัน แม้แต่'คนโกหก'อย่างเขาเองด้วย

พอจะอ้าปากพูดอีกฝ่ายก็ขอโทษรัวๆจนไม่เปิดโอกาสให้พูดสักที แต่แทนที่จะไม่พอใจ เขากลับหัวเราะในลำคอเบาๆอย่างนั้น

"คุณผู้หญิงๆ ผมยังไม่ตายสักหน่อย"

มือข้างหนึ่งจับไหล่อีกฝ่ายให้มองกันดีๆ เหมือนจะช่วยเบรคไม่ให้อีกฝ่ายลนไปมากกว่านี้

(+)

"ฟังดูเป็นร้านที่คุณผู้หญิงไปบ่อยนะครับ อยากลองไปนั่งเลยล่ะ"

ว่าแล้วก็กลับมายืนหลังตรงเหมือนเดิม มือทั้งสองล้วงกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆทั้งก้มมองคนตัวเล็กกว่า

"รบกวนด้วยนะครับ"

ดวงตาสีเขียวภายใต้แว่นกันแดดจ้องมองคนที่กลับมาตัวขึ้นสีไม่ต่างจากมะเขือเทศสุกๆดิบๆสลับกัน คล้ายกับกำลังประหลาดใจนิดหน่อย

"คงจะชอบไอติมสินะครับ"

ทักที่อีกฝ่ายพูดถึงเมนูในร้านก่อนที่เขาจะทวนคำถามให้เสียอีก

"ผมเองก็เหมือนกัน"

เขายกยิ้มเช่นเดิมแถมยังค้อมตัวลงมาให้สายตาอยู่ระดับเดียวกัน เหมือนแกล้งคนที่เขินง่าย แต่ในขณะเดียวกันก็ดู...เป็นมิตร?

(+)

เขาเงียบฟังคำตอบของอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มที่ยังคงประดับบนใบหน้า

"คำถามบางอย่างก็ไม่ได้ซับซ้อนอย่างที่คิดนะครับ อินุซึกะซัง"

"คำตอบที่ถูกต้องน่ะ อินุซึกะซังตอบไปแล้วตั้งแต่แรกยังไงล่ะ"

เขาดีดนิ้วเบาๆแถมขยิบตาให้อีกต่างหาก

"ถูกต้องคร้าบ ความหมายของคันจิคือจิ้งจอกลม"

"ให้ไปเลย 10 คะแนนเต็มไม่หัก"

"ให้ตายสิ ไม่ระวังเลยน้า"

หลังจากที่ดูให้เสร็จก็หันไปพูดกับด้านหลังตัวเอง ก่อนจะหันกลับมาหาคนเป็นรุ่นพี่

"คราวหน้าให้ผมนำหน้าก็ได้"

เขายิ้มระหว่างที่อีกฝ่ายพาเขาเดินต่อ เว้นช่องไฟสักพักสั้นๆ...

"อารมณ์เหมือนดูแลผู้หลักผู้ใหญ่ไง"

เหมือนจะไม่กวนแล้วแต่สุดท้ายก็ยังกวนอยู่นี่หว่า ใกล้ถึงโรงอาหารก็ก้าวขากว้างขึ้นเพื่อขึ้นมานำหน้าอีกคน

"เริ่มตั้งแต่ตรงนี้ โอเคมั้ยครับ?"

หูลี่หันครึ่งหน้ามายิ้ม

"ไม่แดงเท่าไหร่นะครับ"

เขาตอบตามตรง

"สบายใจได้ มองใกล้ๆก็ไม่ค่อยชัดครับ"

แต่คงจะเจ็บน่าดู เดาจากที่อีกฝ่ายน้ำตาเล็ดเมื่อกี้ ตาเหลือบขึ้นมามองทางด้านหน้าที่โล่งกว่าเดิมมาก

"ทางสะดวกแล้ว ไม่น่าจะต้องเจ็บตัวเพิ่ม"

"ไหวมั้ยครับ"

"ไม่แน่พวกเราอาจทันซื้ออาหารกลางวันอร่อยๆก็ได้นะ"

มันคงจะไม่คุ้มเท่าไหร่กับการเจ็บตัวเมื่อกี้ แต่อย่างน้อยถ้าได้กินอะไรอร่อยๆก็คงปลอบใจกันได้

"...ดูท่าจะเจ็บจริงแฮะ"

ตาโตนิดหน่อยมองคนน้ำตาเล็ด เหมือนจะประหลาดใจนะ ก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายจับแขนตัวเองลากออกมาจนพ้นฝูงชนในที่สุด

"ฟู่"

"น่าจะมีทางเดินไปโรงอาหารเพิ่มนะครับ ถ้าคนจะเยอะขนาดนี้"

พักหายใจให้เต็มปอดหลังจากที่อัดแน่นกับกลุ่มคนมาสักพักพลางหันไปดูทางด้านหลัง ได้ยินคำถามก็ก้มดูอีกฝ่ายอีกรอบโดยรอให้เธอลดมือลงจากหน้า จะได้เห็นชัดๆ

"อ่า.."

ฟังแล้วก็ยักไหล่เบาๆให้คนที่กำลังเหริงอยู่พร้อมกับรอยยิ้มคมคายที่ยังคงประดับบนใบหน้าตลอด ช่วงที่เดินฝ่าคนก็ค่อยๆเดิน ไม่ให้เผลอชนใครหรือใครชนเขา

"อุ-"

จนเห็นคนข้างหน้าโดนศอกทิ่มใส่หน้าก็ยืนค้างแว้บหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปยืนข้างๆได้สำเร็จเพื่อย่นระยะลงอีกหน่อย

"เจ็บมากมั้ยนั่น โดนเต็มหน้าเลยนี่นา"

🦊: ว้า~ นี่ผมพลาดโอกาสสนุกๆไปหรอเนี่ย ว่าแต่...ใครแพ้เกมบ้างหรอครับ

"โอ๊ะ นึกว่าจะปฏิเสธซะอีก"

มองตามคนที่ลุกขึ้น

"ใจดีกว่าที่คิดนะครับเนี่ย รุ่นพี่"

อีกฝ่ายอุตส่าห์ตกลงก็ยังแซวไม่หยุด ก่อนจะเดินตามคนที่นำไปบ้าง ตาพลางสังเกตคนที่เพิ่มขึ้นในโถงทางเดินอย่างเห็นได้ชัด

"ไปช้าจะโดนแย่งของกินหมดก่อนรึเปล่าครับ"

เขาทักด้วยน้ำเสียงชิวๆ ดูไม่เดือดร้อนเท่าไหร่...มั้ง

"ก็คงจะลงไปกินข้าวครับ"

เขาตอบคนที่กำลังมัดผมอยู่พร้อมลุกขึ้นยืน ยังไม่ได้เดินไปแค่มาหยิบกระเป๋าตัวเองเท่านั้น

ก็นะ เที่ยงแล้วนี่นา

"ไหนๆก็อยู่นี่แล้ว ผมขอยืมตัวเจ้าถิ่นก่อนได้มั้ยครับ"

"เป็นไกด์แนะนำโรงอาหารให้เด็กใหม่น่ะ"

พูดติดเล่นแล้วก็ยกกระเป๋าสะพายมาพาดบ่าชิวๆ มืออีกข้างก็กำลังซุกกระเป๋ากางเกง

เขาไม่ได้พูดอะไรขณะที่อีกฝ่ายดูรูป เพียงยกยิ้มคมคายมองคนอายรูปตัวเองอย่างเพลิดเพลิน

คงจะสนุกจริงๆนั่นแหละ
...

จนอีกฝ่ายกดลบรูปแล้วก็หันหน้าจอกลับมาเช็ค รูปหายไปแล้วจริงๆ

"คราวนี้เพราะรุ่นพี่วาดรูปให้นะครับ"

"แต่คราวหน้าก็ไม่แน่"

เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงยิ้มๆ จริงๆคราวแรกก็จะไม่ลบอยู่หรอกแต่เดี๋ยวอีกฝ่ายไม่เปิดโอกาสให้แกล้งอีกนี่นา

(มาบวกกก)

"ไม่เป็นไรครับ"

เสียงทุ้มอันคุ้นหูตอบ แต่ด้วยความสูงที่แตกต่างกันจึงยังไม่อาจเห็นหน้ากันได้ จนกระทั่ง...

"หืม?"

เขาหันกลับมา ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อยพอได้ก้มลงมองคนที่เดินชน

ไอ้หมอนี่มันคนเดียวกับที่บอกเธอว่าเป็นนักท่องเที่ยวไม่ใช่หรอ

แล้วทำไมถึงใส่ชุดนักเรียนเดียวกับเธอเลยล่ะ
...

"ก็เก็บเอาไว้แกล้งรุ่นพี่ไงครับ"

"รูปดีๆมันเอาแกล้งใครไม่ได้หรอกนะ"

เขาตอบตรงๆไม่อ้อมค้อม ระหว่างที่มือก็พับกระดาษเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อนอกดีๆ

"อีกอย่าง ท่าทางของรุ่นพี่ตลกจะตาย~"

เขาหันมายิ้มให้ เว้นช่องไฟสักพักก่อนจะหลับตาลงแล้วเปิดมือถือ

"แต่~ ถ้ารุ่นพี่อุตส่าห์วาดรูปให้จะยอมลบให้ก็ได้ครับ"

"ให้รุ่นพี่เป็นคนกดลบเองเลย เอามั้ยครับ"

ว่าแล้วก็หันหน้าจอให้เห็นภาพเจ้าปัญหา

"เป็นคำถามที่ดีนะครับอินุซึกะซัง"

เขาดีดนิ้วด้วยท่าทางติดเล่น ก่อนจะเอาข้อนิ้วเคาะบนกระดานเบาๆ เริ่มตั้งแต่คันจิตัวแรก

...อย่างกับอาจารย์งั้นแหละ

"ตัวแรกคือคาเสะ(ลม)ครับ"
"ส่วนตัวที่สองก็โคริ(จิ้งจอก) คงจะคุ้นหูจากชื่อเต้าหู้ในราเมงนะครับ"

เขาน่าจะหมายถึงโคริโทฟุ เจ้าเต้าหูแผ่นๆนั่นเอง

"พอรวมกันแล้วก็จะได้..."

คราวนี้ผายมือกลับมาที่เพื่อนผู้ถาม เหมือนอยากให้นายตอบ

"55555555555"

แทนที่จะหยุดขำเพราะอีกฝ่ายบอกเขากลับขำหนักกว่าเดิมซะงั้น ขนาดว่าต้องยกมือกุมท้องเลยทีเดียว จนอีกฝ่ายทักเรื่องรูปก็ยกนิ้วปาดน้ำตา หันมามองยิ้มๆ

"เฮ้ออ~ หืม อะไรนะครับ?"

"อ๋อ...หมายถึงรูปที่ผมถ่ายหรอ"

ยังจะแกล้งบื้อใส่คนเรียกชื่อเต็มยศ

"อยากให้ผมลบจริงๆหรอครับ ออกจะน่าเสียดายนะ"

มือเท้าคางพลางยกยิ้มยียวน หน่ะมันกั๊ก!!??

โอะ ไม่โกรธหรอเนี่ย..

แทนที่จะได้ยินเสียงฮึแล้วรู้สึกไม่ดีหรือกลัว หมอนี่กลับยกยิ้มยียวนกลับเสียอย่างนั้น

ไม่แน่อาจมองว่าสีหน้าที่เธอทำอยู่มันน่ารักก็ได้

"ก็ประมาณหนึ่งเลยล่ะ"

"ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะครับ"

เอียงคอเล็กน้อยให้คนที่มีท่าทีตื่นเต้น มือก็ล้วงกระเป๋ากางเกงพลางๆ

"แล้ว..คุณผู้หญิงสะดวกรึเปล่าครับ"

"พอดีผมกำลังหาร้านไอติมหรือคาเฟ่นั่งพอดี"