"คำตอบใช้ได้ครับ" แม้จะเป็นเพื่อนร่วมชั้นของตน ฮิคารุก็เพียงแค่มองรอยยิ้มแฉ่งนั้นครู่เดียวก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางอื่น ไม่ได้ยิ้มตอบแต่อย่างใดพลางตอบกลับไปเรียบ ๆ

"นี่ครับ...ของรางวัล" เขายื่นพวงกุญแจหน้าตาน่าสนใจให้กับอีกฝ่าย

แอบสงสัยว่าโดนใจจริงไหมนะ? แต่บางคนก็อาจจะชอบของอะไรตลก ๆ ล่ะมั้ง

ว่าแต่เด็กสาวคนนี้มีผมสีส้มสะดุดตาแถมใส่เครื่องประดับหัวสีเขียว ดูเหมือนส้มจริง ๆ เลยแฮะ

"อะ..ยินดีครับ" พอรู้ตัวว่าเผลอคิดอะไรไปเรื่อยเลยรีบกระดกแว่นทำนิ่งต่อ

พอได้ยินคำตอบ คิ้วที่แทบจะไม่มีก็เลิกขึ้นนิด ๆ จะพูดว่าเขารู้สึกประทับใจก็คงได้ แม้จะไม่ได้แสดงอาการออกมามากนัก

คนแบบนี้น่าเอามาเข้าชมรม แต่ดูเหมือนจะอยู่ชมรมอื่นไปแล้ว

"ตอบมีเหตุผลดีครับ นี่ครับ" ยื่นพวงกุญแจให้เป็นรางวัล

หนุ่มใส่แว่นหนาได้ฟังคำตอบแบบนั้นไป แต่ก็ไม่ขำหรือยิ้มให้เลยสักกะนิด

"ก็ได้แหละครับ.." น้ำเสียงราบเรียบเหมือนผมที่เรียบติดหัว

"นี่ครับ" มือยื่นพวงกุญแจให้ เป็นรางวัลสำหรับตอบคำถาม

กิจกรรมทาย : ไข่กับไก่ อะไรเกิดก่อนกัน ❓️

ทุกคนสามารถเข้ามาทายคำตอบฟรีสไตล์โดยการโควทใต้โพสต์โปรโมทชมรม ทุกคำตอบมีของรางวัลให้ แต่จะเป็นอะไรคอยลุ้นกัน ! เพราะนี่เป็น Secret Gifts จากชมรมเราไงล่ะ🌟

ไม่ผิดหวังแน่นอน/กระซิบ

หญิงสาวเดินตามไปด้วยกันอย่างเงียบ ๆ เธอไม่ใช่คนชอบชวนคุยอยู่แล้ว บวกกับมีสาเหตุอื่นที่ทำให้ไม่อยากพูดบ่อยด้วย มือทั้งสองยังจับอยู่กับสายกระเป๋า ท่าทางดูเป็นคนเรียบร้อยและขี้อายพอควร

"เท่าที่เคยลอง..เค้กอร่อยนะคะ" ตอบแบบนั้นแล้วก็แอบอายนิด ๆ เพราะร้านนั้นเป็นร้านที่ตนจะมาได้ก็แค่ตอนที่แต่งตัวแบบนี้เท่านั้น พูดง่าย ๆ คือเป็นร้านคาเฟ่ที่เป็นที่นิยมในหมู่หญิงสาว

"ชอบทานของหวานเหรอคะ?"

กลายเป็นว่าต่างคนก็ต่างประหม่าใส่กันเสียอย่างนั้น หญิงสาวชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งว่าควรจะเสนอการตอบแทนต่อหรือแยกกันไปตอนนี้เลยดี ทว่าเธอเองก็ยังรู้สึกอยากแสดงความขอบคุณแค่สักเล็กน้อยก็ยังดี

"ถ้าอย่างนั้น..." ว่าแล้วก็เปิดกระเป๋าแล้วหยิบคูปองใบหนึ่งออกมายื่นให้ เป็นคูปองของร้านขนมปังแถวนี้ที่เขียนว่าสามารถนำไปแลกขนมปังราคาไม่เกิน 500 เยนได้ฟรีหนึ่งชิ้น

"โปรดรับนี่แทนคำขอบคุณได้ไหมคะ?"

(เย่ๆ มาเรย)

(สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังค่า ขอให้ลูกพี่จุนสุขภาพแข็งแรง ร้านขายดีวันดีคืนน้า 🍞🥖🍞🥖)

เด็กหนุ่มที่กำลังยืนดูกระดานรายชื่อแอบคิ้วกระตุกเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงเหยียบที่เท้า ใบหน้าเรียบนิ่งหันไปทางต้นเสียง ก่อนที่ดวงตาภายใต้เลนส์หนาจะเจอเข้ากับหญิงสาวผมชมพูหน้าตาน่ารัก

"สวัสดีครับ" ตอบเสียงเรียบพอ ๆ กับความเรียบแปล้ของทรงผม "ก็วันเปิดทอม ไม่ได้มีอะไรน่าตื่นเต้นสำหรับผมหรอกครับ"

"แล้วก็..เลื่อนเท้าออกไปด้วยครับ" พูดแค่นั้นเขาก็หันกลับไปดูกระดานต่อ

(แอบมาปักไว้ก่อยค่ะ😆)

"ไม่เป็นไรค่ะ" ส่ายหน้าน้อย ๆ ก่อนที่ข้อเสนอของอีกฝ่ายจะทำให้เธอต้องก้มหน้าคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ส่วนหนึ่งก็รู้สึกไม่อยากรบกวนไปมากกว่านี้ แต่อีกส่วนก็คิดว่ามีคนไปส่งก็ดีเหมือนกัน คิดต่ออีกครู่หนึ่งก็เงยหน้าขึ้นมา

"อ่า..คือ..เดินตรงไปอีกหน่อยมีคาเฟ่...รบกวนไปส่งที่นั่นได้ไหมคะ?" ดวงตาสีฟ้าสบอีกฝ่ายเพียงครู่ก็หลุบลง เหมือนจะไม่ถนัดสบตาใครนาน ๆ

โชคดีที่ดูเหมือนว่าชายแปลกหน้าจะไม่ตามมา หญิงสาวพาเดินต่อเพียงไม่นาน พอคิดว่าพ้นแล้วก็หยุดฝีเท้าลง เธอหันมาหาอีกฝ่ายก่อนจะก้มหัวให้ด้วยท่าทีเรียบร้อย

"ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ...ขอบคุณที่ช่วยฉันค่ะ" เสียงยังคงเบาและฟังดูแปลกเช่นเคย ก้มค้างอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมายืนช้า ๆ แม้จะดูเป็นคนนิ่ง ๆ แต่ก็ดูประหม่าและเกรงใจชัดเจน

"คือว่า ฉันขอเลี้ยงอะไรตอบแทนได้ไหมคะ? อย่างเครื่องดื่ม.."

"หา..ว่าไงนะ?!" ได้ยินคำจิกกัดแบบนั้นชายแปลกหน้าก็คิ้วขมวดอย่างไม่พอใจทันที แต่ก่อนจะได้ทำอะไรเพื่อนที่มาด้วยกันก็ดึงแขนเอาไว้

"เห้ย..พอเถอะน่า ไปกันเถอะ" คนเริ่มมองแล้ว แถมโดนปฎิเสธซะขนาดนี้ สุดท้ายทั้งสองก็จากไปอย่างไม่สบอารมณ์ พอไปหมดแล้วสาวผมดำก็ผ่อนลมหายใจอย่างโล่งใจเบา ๆ

"คือว่า...เป็นอะไรไหมคะ? ขอบคุณนะคะที่ช่วย" ว่าพลางก้มหัวขอบคุณอย่างเกรงใจปลก ๆ