ฟังดูเป็นแม่ที่ไม่ค่อยได้ความสักเท่าไหร่—คิคุจิแอบตัดสินคนนอกบทสนทนาในใจ ชื่อ ‘ชูบารุ‘ ก็ถูกจารึกไว้ในสมอง (ฟังจากสำเนียงแล้วอาจจะเป็นชื่อ ’สุบารุ‘ ?)

“คิดว่าแม่ของเธออยู่ที่โรงพยาบาลเสียอีก“

เขาทวนตามสิ่งที่ได้ยินมาก่อนหน้านี้แบบไม่ใส่ใจนัก เรื่องสำคัญตอนนี้คือเด็กไม่ควรอยู่ตามลำพัง ”แล้วจะมีใครมารับเธอกลับบ้านรึเปล่า?“

พอเห็นท่าทางเลิ่กลั่ก ก็ก่อให้เขาต้องค่อยเป็นห่วงตามกัน
แต่เมื่อเริ่มอธิบาย เขาก็เข้าใจสถานการณ์ของอีกคนทันที

โชคไม่ดีเลยแฮะ ..
"อ่าา .... แบบนั้นนี่เองสินะ

แต่ถ้ากลับไปเปลี่ยนตอนนี้ ก็มาสายกว่าเดิมรึเปล่านะ " แบบนั้นก็ยิ่งไม่ดีเข้าไปใหญ่แต่หลังจากตรงนี้็มีกิจจกรรมอื่นๆอีก

'แบบนี้ ก็คงจะไม่ดีทั้งวันไปเลยรึเปล่า'
พูดแล้วก็ถอนหายใจไปพลาง ตอนนี้ก็มีแต่ต้องไปต่อ

" งั้นทำยังไงดีล่ะทีนี้ "

+

คิดและพูดอะไรสมกับเป็นเด็กดี แต่ถ้าเป็นหลานเขาอาจจะปากหวานกว่านี้สักหน่อย(เพราะจะหลอกเอาขนม) “อืม แก่เหมือนลุงแล้วก็ยังต้องออกมาซื้อของนะ”

แต่คิคุจิไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมเด็กน้อยที่รู้จักคำว่าธุรกิจสีดำถึงไม่รู้จักคำว่าหลงทาง

“หลงทางคือตอนที่เธอไม่รู้ทางกลับบ้าน”

เขาเสริมขึ้นมา “ถ้าจำทางไม่ได้ คุณตำรวจจะช่วยพาเธอกลับบ้าน—รู้จักคุณตำรวจใช่หรือเปล่า?”

…จินตนาการไปได้ยังไงหนอ หรือเห็นรูปปืนในโลโก้เลยคิดไปแบบนั้น?

“คุณลุงแค่มาซื้อของ“ เอียงถุงผ้าใส่ผักที่คล้องไหล่อยู่ให้ดูนิดหนึ่ง ”แล้วก็เจอคนขายดินน้ำมันเข้าน่ะซี“

คิคุจิเหลือบมองรอบๆ อีกหน ใคร่ครวญสักพักก่อนถาม

“เธอคงไม่ได้หลงทางใช่ไหม หนุ่มน้อย?”

(ขอบคุณครับ จะรอต้อนรับอย่างดีเลย☺️)

➤ สุ่มรับข้าวปั้นจากสมาชิกชมรม 🍙
th.shindanmaker.com/1255244

(สุ่มได้อะไรสามารถโควทรีแอคได้เลยนะครับ ขอบคุณที่แวะมาหาชมรมคหกรรมครับ🤍)

(หลังลงทะเบียนแล้วแนะนำให้เข้าดิสคอร์ดทางคอมมูเพื่อรับข่าวชมรมได้ไวหรือหากไม่สะดวกจริง ๆ ให้ติดต่องานผ่านผมนะครับ)

”คุณลุงน่ะเหรอ“ ชี้ตัวเองก่อนจะส่งเสียงกระแอมในลำคอนิดหน่อย “ขอโทษที่แนะนำตัวช้านะ“

”คิคุจิ—คิคุที่แปลว่าดอกเบญจมาศ“ เขาคิดเอาเองว่าเด็กๆ น่าจะต้องเคยตัดกระดาษรูปดอกไม้ประจำชาติในห้องเรียนบ้าง

ไม่พูดเปล่า คิคุจิหยิบนามบัตรในกระเป๋าสตางค์ส่งให้ ประหนึ่งอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ตัวจิ๋ว

“ทีนี้คุณลุงดูน่าสงสัยน้อยลงบ้างหรือยัง?”

“ผมไปล่ะ ยาคุชิจิคุง” คิคุจิพยักหน้า มองนาฬิกาข้อมือกับท้องฟ้าที่เริ่มเป็นสีแดงส้ม “ใกล้ถึงเวลามื้อเย็นแล้ว เธอเองก็ควรรับประทานอาหารให้ตรงเวลา”

มิวายสำทับตามประสาอดีตแพทย์ระบบทางเดินอาหาร

เขาหรี่ตาลง ดูไม่ออกว่ารังเกียจหรือแค่ทำตัวไม่ถูก

“แมวของลูกสาวผมก็ชอบทำแบบนี้—ช่างไม่ระวังตัวเอาเสียเลย” สุดท้ายก็ใช้ปลายเท้าเขี่ยข้างลำตัวเจ้าแมวไปสองสามทีแบบทีเล่นทีจริงก่อนถอยออกมา

หนังสือสามเล่มใส่ห่อคล้องอยู่ในวงแขนเรียบร้อย

+

ไม่มีใครอยู่ที่นี่สักคนสินะ

คิคุจิมองตามมือน้อยๆ ที่ชี้ขึ้นฟ้า กวาดตามองย่านการค้าซ้ายขวาอีกหน แอบคะเนอายุของเด็กน้อยคนนี้ไปด้วย—จากขนาดตัวและชุดนักเรียนอนุบาล อาจจะอายุไล่เลี่ยกับหลานเขาที่อีกซีกโลกหนึ่งกระมัง

“ผู้ปกครอง…ไม่สิ“ เดาว่าเด็กชายยังไม่โตพอจะรู้จักคำว่าผู้ปกครอง ”ปกติเธออยู่บ้านกับใคร?“

เขาหยิบกระเป๋าสตางค์สีดำหน้าตาจืดสนิทออกมา ควานนิ้วผอมๆ หาธนบัตรและนับเศษเหรียญจ่ายให้พอดี ระหว่างนั้นก็แอบชักเท้าหลบเจ้าแมวดำไปด้วย

“เป็นมิตรดีเหลือเกิน“ คิคุจิเอ่ยขึ้นหลังจากหลบไม่สำเร็จ รอยยิ้มนุ่มนวลยังประดับบนหน้าขณะมองเจ้าแมวไถตัวกับขากางเกง เห็นรอยฝุ่นนิดๆ บนผ้าสีดำ

“แมวจงใจเข้าหาคนที่ไม่ชอบมันเป็นปกติสินะ”

”เด็กหญิงอีดะ—ผมเคยอ่านในชั้นเรียน“ การพูดถึงหนังสือที่มีอายุเท่ากับตัวเองฟังดูแปลกพิกล คิคุจิจึงไม่ได้ขยายความไปมากกว่านั้น เพียงแต่พยักหน้า—

“ห่อเล่มนี้ให้ด้วย” —และซื้อหนังสือเล่มที่สามในเวลาไล่เลี่ยกันไม่ถึงนาที