"...💦"

ฮางิริเกาแก้มตัวเองเบา แล้วพยักหน้าให้กับคำตอบที่ว่า เลี้ยงผีเสื้อให้เชื่องได้

แต่พอถามถึงชื่อ เขาก็ส่ายหน้าเล็กน้อย

“...พวกเขา…อายุสั้น…”

เขาอธิบายอย่างช้าๆ

“ผมเลย…ไม่ได้ตั้งชื่อ… เพื่อให้เป็นธรรมกับพวกเขา”

"...?!"

ฮางิริชะงักเมื่อได้ยินเสียงตกใจจากด้านหลัง เขาจึงรีบหันไปเห็นเด็กนักเรียนล้มจ้ำเบ้าอยู่บนพื้น

เขาเข้าไปเพื่อช่วยแต่ก็หยุดลงเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาว

กลัว...?

หันไปมองสาเหตุว่าคืออะไร แล้วเดินไปที่ไหนสักที่ก่อนจะกลับมา

เขาวางถาดน้ำหวานไว้ในท้ายแปลงทำให้พวกผีเสื้อบินเข้าไปที่ถาดด้วยความหิวโหย

ฮางิริก้าวไปหานักเรียนตรงหน้าแล้วยื่นมือเพื่อช่วยเหลือ

"...💦"

ชายร่างใหญ่กำลังกระวนกระวาย ถ้าดึงออกมาอาจจะทำให้ปีกของผีเสื้อเสียหายได้... และเกล็ดปีของผีเสื้อก็ไม่ดีต่อสุนัขด้วย

คงต้องใช้วิธีแลกของซะแล้ว...

ฮางิริใช้ท่าไม้ตายลับ หยิบขนมบิสกิตสำหรับสุนัขขึ้นมาตรงหน้าเจ้าก้อน...แลกกันนะ

+

เขาหันตามเสียงของไฮบาระเซนเซย์ที่ถามเกี่ยวกับยากิโทริ เขาก็พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบเห็นด้วย

พอพูดถึงเรื่องเงิน... ฮางิริจึงหยิบธนบัตรสีน้ำเงินอ่อนจากกระเป๋าแล้วยื่นให้อาชิยะอย่างเงียบๆ

@kanbeumn.bsky.social

"...น้ำเปล่าครับ..."

ฮางิริขยับปีกหมวกเล็กน้อย เขามักจะสวมมันตลอดเวลาและก้มหน้าก้มตาไม่ค่อยสบตากับใครปกติ

อันที่จริงแล้ว เขาไม่ใช่คนดื่มเก่งด้วยซ้ำ... น้ำเปล่าน่าจะปลอดภัยกว่า

"..."

+

"...💦"

หลังจากเดินมาถึงร้านที่พวกเขานัดกันไว้ ฮางิริชะโงกหน้ามองจากประตู ก่อนก้าวเข้าไปข้างใน

คนเยอะกว่าที่คิด... แต่ก็ไม่ชินอยู่ดี...

เขามองลอบมองคนอื่นๆ ก่อนจะหาที่นั่งแล้วเลือกนั่งที่ริมสุด เพราะไม่อยากรบกวนใคร เขาจึงนั่งเงียบๆ และทำให้ตัวเองตัวเล็กที่สุดจะได้ไม่เบียดใครเขานะ...

@sui-umn.bsky.social

(อย่าเพิ่งส๊วบบบ😭)

มองตามเสียงที่คุ้นหู เมื่อได้ยินคำถาม เขาพยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ เหล่าผีเสื้อยังคงเกาะอยู่กับเขา

เห็นอีกฝ่ายดูจะตื่นเต้นมาก จึงยกแขนแล้วให้ผีเสื้อสองสามตัวบินมาเกาะ

แล้วยื่นแขนที่มีเหล่าผีเสื้อให้นานาเสะดูใกล้ๆ

"!!"

ช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว รีบวางกล่องลงแล้วอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นด้วยสองมือที่สั่นๆ

"...กินไม่ได้...💦"

เขาพูดกระซิบแผ่ว พยายามขอร้องให้เจ้าตัวเล็กคายผีเสื้อผู้หน้าสงสารออกมา

ร่างใหญ่สะดุ้งตกใจ แต่ยังดีที่กล่องในมือไม่ร่วงตกลงไป

โดนจับได้ซะแล้วสิ...

"...💦"

ยกนิ้วขึ้นเกาแก้มตัวเอง เหมือนพยายามหาข้อแก้ตัว

"...ให้พวกเขา...บินเข้า..."

เขาค่อยๆ พูดออกมาทีละประโยคเหมือนด้วยความที่ไม่ได้พูดนานทำให้ประโยคดูงุนงง

"...ผมเลี้ยง....พวกเขาเชื่อง..."

ก้มมองกล่องในมือ ขณะที่ผีเสื้อบางตัวยังคงเกาะบนหมวก

ฮางิริหันไปมองตามเสียงทัก ก่อนจะโค้งเล็กๆ เป็นการทักทาย ผีเสื้อยังคงไม่บินหนีเขาไปไหน… ด้วยความไว้ใจยังคงเกาะอยู่แบบนั้น

เขามองอย่างเงียบๆ นึกคิดเรื่องที่พูด มือใหญ่เอื่อมไปหยิบของจากในกระเป๋าคาดเข็มขัด

“...ปีสุดท้าย…”

เขายื่นมันให้เด็กหนุ่มตรงหน้า มันคือดอกบ๊วยเล็กๆ ถักจากไหมพรม

(มาตอบแน๊ววว)

(ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว🐻🧹✨)

(เห็นครับ🐻✨)

(แต่เราจะไม่ไปดูเด็กคนนั้นหน่อยหรอ?)

(ต่ายชุ่วล้าย😭)