(จบโรลตรงนี้เลยนะคะ >< อิอิ ไปละยัยบ๊อง 😋👯‍♂️)

“เห็นด้วย”

พยักหน้าหงึกๆ เขาเองก็ขี้เกียจ ถ้ามีช่องให้โดดเขาก็คงจะโดดเหมือนกันนั่นแหละ

พาอีกคนเดินมาเรื่อยๆจนถึง สายตาเหลือบมองป้ายห้อง

“ถึงแล้วห้อง A”

“โชคดีที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันนะ”

พอภารกิจเสร็จสิ้นแล้วก็ตบบ่าอีกคนเบาๆ ก่อนจะโบกมือลา

“ไปละ บายยัยจิ๋ว”

เดินจากไปด้วยท่าทีมึนๆตามปกติ ไม่วายหันมายักคิ้วใส่อีกทีด้วยเพราะชอบที่ได้เรียกฉายาที่เธอไม่ชอบน่ะ(..)

“ต่ำกว่า 180 ก็จิ๋วอยู่ดี“

ค่อนข้างภูมิใจกับส่วนสูงตัวเอง เพราะตอนม.ต้นสูงเท่าพี่สาวตัวเองน่ะ(..)

“ห้อง E “ มันมีที่ไหนกันล่ะ(…)

พออีกคนบ่นแบบนั้นก็รู้สึกแปลกใจ ท่าทางก็ดูไม่ใช่พวกชอบอู้เลยนี่นา

”ไม่เข้ากิจกรรมเหรอ“

”เอาไปฟ้องอาจารย์ดีมั้ยนะ“

หันมามองแล้วทำท่าคิด

”ไม่เห็นเธอตื่นเต้นเลย ไม่ชอบชีวิตวัยรุ่นอะไรทำนองนั้นเหรอ“

เอียงคอสงสัย

(น่ารักมากยัยบ๊องTT อิอิ กินให้อร่อยนะจ้ะ🤩🤩🥳)

พออีกคนเงียบไปเขาก็ยืนรอคำตอบเงียบๆ กลายเป็นว่าตอนนี้นิ่งกันทั้งคู่เลย นิ่งจนได้ยินเสียงลม(…)

เดาว่าเธอคงจะคิดไม่ออก ก็เลยตัดสินใจเอาเองแทน ในร้านสะดวกซื้อสารอาหารไม่พอกับหรับอีกคน ไปร้านอาหารดีกว่า

“ตามมา”

สะกิดที่หน้าผากเด็กสาวก่อนจะพยักเพยิดให้เดินตาม โยรุเดินนำมองหาร้านอาหารใกล้ๆ ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ร้านราเมงข้างทาง

ยื่นใบเมนูให้กับเธอ

”ฉันเลี้ยง“

(อ้ะจริงด้วย55555555555555 ไว้คราวหน้าค่อยถามชื่อนะพวก555555)

“อ๋อ ซูซุมิเระ ยาวจังเรียกไม่ถนัดเลย“

”เรียกยัยจิ๋วละกัน“

ทำหน้ามึนใส่(…) ก่อนจะหันไปหาชื่อให้อีกคน นิ้วไล่หารายชื่อบนบอร์ด

“ปี 2 ห้อง A ”

“หาทางไปห้องได้ใช่มั้ย ฉันคงไม่ต้องพาไปมั้ง”

มองดูอีกคนเพื่อประเมินคร่าวๆ ดูท่าทางบ๊องๆแบบนี้จะหลงทางรึเปล่านะ พอคิดแบบนั้นแล้วก็รู้สึกกังวลอย่างบอกไม่ถูก(…)

พาไปดีกว่า

”น่าจะยังพอมีเวลาสำรวจนะ”

ส่งสัญญาณให้เดินตามมา

เลิกคิ้วเมื่อเห็นอีกครดูลนล่นอึดอัดกว่าเดิม เขาทำอะไรให้อีกคนไม่สบายใจเหรอ แต่อะไรล่ะ ?? ในหัวก็ได้แต่คิด

“ไม่เห็นต้องกลัวขนาดนั้นเลย”

จิ้มๆที่หน้าผากเขาสองทีให้ลืมตาขึ้นมาสบตากัน แล้วเอากบ่องน้ำแอปเปิ้ลบังหน้าตัวเองที่แทบจะไม่มิด(..)

“ฉันเป็นแค่น้ำแอปเปิ้ล ทำร้ายใครไม่ได้หรอกนะ”

“น้ำแอปเปิ้ลมีแต่กินแล้วสดชื่น”

ทำเสียงสองเหมือนคุยกับเด็ก ก่อนจะรู้สึกอายจึงเงียบไปสามวิ(…)

เห็นอีกคนพยายามกลั้นขนาดนั้นแล้วก็ถอนหายใจ ยกมือขึ้นมากอดอกแล้วยอมรับแต่โดยดี

“อยาก..ขำก็ขำ”

“หน้าเธอแดงหมดแล้วยัยบ้า”

จิ้มไปที่หน้าผากอีกคนแล้วออกแรงดัน จากนั้นก็เดินนำเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ ปล่อยให้อีกคนขำซะให้พอใจ(..) จากนั้นหยิบโคล่ามาสองกระป๋อง เลือกเอาอันที่ถูกที่สุดซะเลย หักลบค่าขำเขาน่ะ

“แพงที่สุดในร้านเลยอันนี้”

โกหกหน้าตาย ป้ายราคามันก็บอกอยู่ว่าถูกสุด(..)

หันไปมองตามที่เธอชี้ ก่อนจะหยิบมาสองขวดแล้วยัดใส่มือเธอ มันแพงก็จริงแต่เพราะตั้งใจจะเลี้ยงเพื่อเป็นค่าปิดปากไม่ให้อีกฝ่ายเอาเรื่องที่เขาลืมแว่นมาล้อน่ะ ก็เลยไม่ได้มีปัญหาอะไร

“มันอร่อยเหรอ”

มองดูชามะลิในมือเธอที่เขายัดไปเมื่อครู่

“แพงจริงด้วยนะ แต่ถ้าชอบก็ไม่เป็นไร”

“อยากได้อะไรอีกมั้ย”

เอียงคอถาม

“เอาไปเถอะ”

ยัดลงมือเธอเป็นกล่องสุดท้าย ก่อนจะมองหาว่าจะซื้ออะไรให้อีกดี

“อยากได้อย่างอื่นอีกมั้ย”

ถามด้วยสีหน้านิ่งเฉยตามปกติ ดูเหมือนใจดี แต่กำลังวางแผนปิดปากอีกคนน่ะ อย่าได้พูดถึงเรื่องวันนี้เชียว(…)

“ของหวานล่ะ”

“ช็อกโกแลต ? สตอเบอร์รี่ ?”

“อยากได้อะไรอีก”

(แปะจร้ะ)

“สั้นมากจนมองเห็นนายแยกร่างได้เป็น 10 ร่างเลย”

พูดเวอร์ไปงั้น

เขาพ่นลมหายใจ แก้มขึ้นสีจางๆ ทำไมเอาแต่ขำกันอยู่ได้ คนเรามันก็มีมุมบ๊องๆแบบนี้กันทั้งนั่นแหละ

“เลิกขำได้แล้วน่า”

“ยังหาแว่นไม่เจออีกเหรอ”

เดินช้าๆอย่างระมัดระวัง หวังว่าคราวนี้จะไม่ไปชนอะไรเข้าอีก บาดเจ็บขึ้นคงจะเล่นกีฬาลำบากแน่

“มันหล่นไปอีกมิติหรือไงเนี่ย”

พึมพำ

(อ้วน😤)

“บ่นพึมพำอะไร ไม่ได้ยินเลย”

เพราะว่ายืดแก้มเธออยู่เลยฟังที่อีกคนพูดไม่เข้าใจเลยสักนิด ก่อนจะเปลี่ยนจากยืดเป็นนวดๆบีบๆแทน เหมือนกำลังนวดแป้งเล่นจนพอใจแล้วก็ปล่อย มือยืนกอดอก

“หิวมั้ย”

“อยากกินอะไร”

ยืนมองนิ่งๆ เป็นการตอบแทนเรื่องแว่น แต่จริงๆต่อให้บังเอิญเจอเธอก็คงตั้งใจจะเลี้ยงขนมอยู่แล้ว อีกฝ่ายตัวเล็กขนาดนี้ ลมพัดทีเดียวก็คงปลิว

(จบโรลตรงนี้ได้เลยนะคะ ! นัองน่ารักมากก ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันคับบ><)

แต่พอรู้ตัวว่าเริ่มตกเป็นเป้าสายตา สุดท้ายเขาก็ต้องยอมแพ้

“แต่เอาเถอะ ฉันไม่ใช่พวกชอบดูถูกรสนิยมคนอื่นหรอก”

แต่เมื่อกี้ทำไปแล้วไม่ใช่เหรอ(…)

เดินนำเธอไปที่เคาท์เตอร์จ่ายเงิน รับไอติมจากอีกคนมา ก่อนจะแอบหยิบขนมอันอื่นที่เป็นมิ้นต์ช็อคมาสองสามชิ้น จ่ายเงินเสร็จก็ยื่นถุงให้เธอ

ถึงจะแกล้งไปแต่ก็ไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร

“ขอบคุณเรื่องแว่น”

“ไปล่ะ”

โบกมือลา ก่อนจะเดินจากไป

เห็นท่าทางพยายามสู้ของเธอแล้วก็ตลกดี ทำเอาอยากเอาชนะขึ้นมาแบบดื้อๆเลย ถ้าเถียงต่อไปเธอจะพองแก้มแล้วกระทืบเท้ามั้ย ??

“ไอติมรสนี้นั่นแหละแปลก มิ้นต์ช่วยให้รู้สึกสดชื่น เหมาะสำหรับหมากฝรั่งหรือยาสีฟันมากกว่า”

“แต่เอามาผสมกับช็อกโกแลตทำไอติมเนี่ยไม่สมเหตุสมผลเลย“

”คนเราจะอยากกินไอติมรสชาติคล้ายยาสีฟันทำไม”

แทบจะพูดยาวที่สุดในชีวิตแล้วมั้ง(…)

+

“ก็แค่นั้น”

ไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าทำให้คนอื่นเขาอึดอัดกว่าเดิม ยิ้มบางๆภูมิใจที่ทำให้อีกคนยอมได้(…)

ก่อนจะเดินนำเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ แบ้วกวักมือเรียกให้ตามมา หยุดอยู่หน้าตู้เย็น คิดสักพักว่าคนแบบอีกฝ่ายจะอยากดื่มอะไร ถ้าถามคงได้คำตอบชาติหน้าแน่(..)

สุ่มหยิบอะไรเซฟๆอย่างน้ำผลไม้มา

“ชอบรึเปล่า”

ยื่นกล่องน้ำแอปเปิ้ลไปตรงหน้าเขา พลางเอียงคอมอง

“หรืออันนี้”

ยื่นน้ำองุ่นให้เป็นอีกทางเลือก

(แก้แค้นคุนไงคะ คริคิคิริคิคิริริ5655555555666666555)

“คิโนชิตะ โยรุต่างหาก ความจำสั้นจัง”

ยกมือขึ้นมากอดอก ก่อนจะเลิกคิ้วมองคนตัวเล็กกว่าที่กำลังทำหน้าพิลึกใส่ ไอ้ตาเป็นประกายแบบนั้นรู้สึกขนลุกซู่เลย(…)

“เพ้อเจ้อ”

ถือวิสาสะใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากเธอก่อนจะออกแรงดันเล็กน้อย จากนั้นก็หันไปสนใจบอร์ด หาชื่อตัวเองเจอแล้วก็หันมาถามเธอ

“เธอชื่อ ซูโม่ ยูกิ ใช่มั้ย ฉันจะได้หาชื่อให้”

“ตัวแค่นี้คงจะมองไม่ค่อยเห็น : P ”