เพราะล้มแบบนั้น ก็ทำเอาผีน้อยที่วิ่งตามถึงกับนิ่งไปและได้แต่ยืนกุมมืออยู่ห่าง ๆ ไม่กล้าวิ่งไล่ต่อ

"ข- ขอโทษครับ"

กล่าวขอโทษกับอีกฝ่าย ก่อนจะหันไปมองไฟฉายที่ทำหลุดมือไป

อดไม่ได้ที่จะนิ่วหน้าน้อย ๆ เมื่อรู้สึกเจ็บกับส่วนที่กระแทกพื้นลงไปเต็ม ๆ

"อาซาโตะซังเจ็บตรงไหนไหมครับ"

ไม่วายหันกลับมาถามอีกคน เจือความรู้สึกผิดหน่อย ๆ ที่เป็นคนพาล้ม

"ครับ ​? อ่ะ- !"

ระหว่างวิ่ง ดูเหมือนว่าลมที่พัดสวนกันจะทำให้ไม่ค่อยได้ยิน เพราะแบบนั้นในตอนที่รู้สึกว่าได้ยินเสียงของอีกคนพูด ถึงได้หันไปมอง

แต่เพราะแบบนั้น ถึงได้สะดุดเข้ากับรากไม้ที่อีกฝ่ายพูดถึง

จนสุดท้ายก็ล้มก้นจ้ำเบ้าลงไปจนได้ ไม่วายดึงอีกคนล้มตามเพราะมือที่ยังไม่ได้ปล่อยออก

อาจจะเรียกได้ว่าโชคดีที่ว่าเพราะเขาวิ่งนำเลยล้มลงพื้นก่อน อีกฝ่ายเลยไม่ต้องหน้าคะมำไปกับพื้น

( เย่ จบค่า ขอบคุณมากเลยนะคะ 🤲🏻🥰 )

ยืนรอจนอีกฝ่ายเข้าห้องเรียนไป ถึงได้เดินเข้าห้องเรียนของตนบ้าง นำกระเป๋าไปวางไว้ที่โต๊ะติดประตูหลังห้องเพื่อจับจองอย่างรวดเร็ว

ไม่คิดว่าจะได้เพื่อนตั้งแต่วันแรกเลยล่ะ

...ชักจะคาดหวังกับชีวิตมัธยมปลายหน่อย ๆ แล้ว

"ครับ ไว้เจอกันนะครับเซริซาวะซัง"

เอ่ยพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ ขณะยืนอยู่หน้าประตูเข้าห้องเรียนของตนเอง ที่ดูเหมือนว่าในตอนนี้จะเริ่มมีคนเข้ามาจับจองที่นั่งกันบ้างแล้ว

กระชับกระเป๋าสะพายของตนหน่อย ๆ

พอคิดว่าชีวิตวัยมัธยมปลายของตนกำลังจะเริ่มต้นขึ้นแล้วก็แอบอดประหม่าไม่ได้

"ขอบคุณสำหรับวันนี้มากเลยนะครับ"

"ยินดีที่ได้ทำความรู้จักกันนะครับ"

กล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม

ก่อนที่จะขยับแขนที่ถูกจับเอาไว้ เปลี่ยนไปจับมืออีกคนไว้แทน

"วิ่งกันเถอะครับ"

ฉายไฟไปข้างหน้าเพื่อดูพื้นที่ที่พวกตนจะต้องไป

"อ้อ...อย่าลืมภารกิจของอาซาโตะซังด้วยนะครับ"

หันไปมองอีกคนขณะพูด จนเสียงวิ่งเข้าใกล้มากขึ้น ถึงได้ออกแรงดึงอีกคนให้วิ่งมาด้วยกันจนได้

ทันทีที่ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นมา สึยุไม่รอช้าที่จะหันไปฉายไฟทางนั้นทันที จนเห็นกับเงาที่กำลังวิ่งมาทางพวกเขา

ถ้าเป็นปกติก็คงจะยืนเฉย ๆ แหละนะ

แต่อีกฝ่ายดูพร้อมที่จะออกวิ่งแล้วล่ะนะ

ก้มมองมือของอีกคนที่ที่จับแขนของตนเองเอาไว้ พอ ๆ กับเสียงวิ่งที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

"...รีบไปกันเถอะครับ"

เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่พลัดกันไปในตอนที่วิ่งหนี(?)ถึงได้กำไฟฉายในมือให้มั่น

"ต่าง...สุด ๆ ไปเลยล่ะครับ"

สึยุตอบได้อย่างในทันทีเพราะภาพจำของโรงเรียนเดิมยังคงชัดเจน

"ยิ่งบรรยากาศยิ่งต่างกันมากเลยล่ะครับ"

อาจจะเพราะเติบโตมาในเมืองหลวงตลอดชีวิต จึงไม่แปลกถ้าเขาจะรู้สึกแปลกตากับสถานที่แห่งนี้

แต่เขาก็ชอบมันนะ

"ห้องเรียนเราอยู่ติดกันใช่ไหมครับ"

หันไปถามผู้ที่นำทางของตนมาตลอดทั้งวัน

"ถ้าอย่างนั้น— เราขึ้นไปพร้อมกันเลยไหมครับ ?"

"ก็แอบหนาวอยู่นะครับ"

เพราะเป็นคนที่ชื่นชอบแสงแดดมากกว่าลมหนาว จึงรู้สึกหนาวได้ง่ายกว่าปกติ เอาเข้าจริงก็หนาวตั้งแต่ก่อนเข้ามาทดสอบความกล้าแล้วล่ะ

พออีกฝ่ายทักเรื่องเสียงถึงได้หันมองรอบ ๆ พลางฉายไฟฉายไปด้วย

"...สภานักเรียนอีกหรือเปล่าครับ"

สึยุถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจนัก ก่อนจะขยับเข้าใกล้อาซาโตะ เผื่อว่าอีกคนจะเจอเรื่องให้ตกใจอีก

อย่างน้อยก็จะได้คว้าไว้ทัน

ยิ่งถูกเอามือดันก็ยิ่งรู้สึกว่า

ก็เหมือนแมวจริง ๆ นั่นแหละ—

แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ในเมื่ออีกฝ่ายบอกมาว่าไม่ใช่แมวชัดเจนซะขนาดนั้นน่ะนะ

ไม่ใช่ก็ไม่ใช่

"เปล่านะครับ ผมไม่ได้จะแหย่เรื่องนั้นซะหน่อย"

สึยุรู้ตัวดีว่าเขาเป็นคนที่โกหกได้แย่ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังจะทำ

ซ้ำยังพูดไปยิ้มไปอีก ให้เด็กน้อยมาดูก็คงจะดูออกว่าตั้งใจแหย่จริง ๆ

ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ได้แต่เดินตามแรงจูงของอีกฝ่ายไปแต่โดยดี

พอโดนอีกฝ่ายแหย่เข้า อาซาโตะก็ขมวดคิ้วเล็กๆ แต่ก็แก้มแดงหน่อยๆ

"คุณสึยุนี่ก็นะครับ"

เขาหันไปทางอื่น พร้อมกับใช้มือดันอีกฝ่ายเบาๆ คล้ายจะบอกว่าหยุดแกล้งได้แล้ว

"ผมไม่ใช่แมวสักหน่อย"

เจ้าตัวเว้นวรรคครู่หนึ่ง

"หรือคุณตั้งใจจะแหย่ผมที่ผมร้องเหมี๊ยวกันครับ?"

ว่าแล้วเขาก็รู้สึกอายๆ แต่ก็หันมายิ้มอย่างเก้อๆ

"คุณสึยุอย่ายิ้มสิครับ...!"

หนุ่มแว่นจับชายเสื้อของอีกฝ่าย พร้อมกับจูงเดินทันที

แต่แล้วเสียงเลียนแบบแมวร้องที่ดังขึ้นมาจากคนตรงหน้าก็ทำเอาเขาที่มักจะแสดงอารมณ์ไม่มากนักหลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมา

ขยันทำภารกิจเกินไปแล้ว

"ฮึ- น่าจะเพราะผมอุ้มแมวบ่อยล่ะมั้งครับ"

พูดไปก็พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้จะปนเสียงขำอยู่หน่อย ๆ ขณะมองไปยังคู่หูทำกิจกรรมทดสอบความกล้าของตนในคืนนี้

"เมื่อกี้ก็เพิ่งอุ้มไปตัวนึง"

ครั้งนี้เขาตั้งใจล้ออีกคนเต็ม ๆ เลยล่ะ

แปลกใจจนตาโตกว่าปกติเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายเรียกชื่อเต็มของเขาในคำตอบนั้น

ยิ่งเห็นว่ายกมือขึ้นมาปิดหน้าก็ยิ่งสงสัย แต่ก็โดนห้ามให้มองเสียก่อน

"ครับ ๆ ผมไม่มองแล้ว ๆ "

ถึงจะดูเหมือนว่าง่ายที่ยอมทำตามที่อีกคนพูดง่าย ๆ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับเต็มไปด้วยการหยอกล้ออยู่ไม่น้อยเลยล่ะ

ค่อย ๆ วางอีกฝ่ายลง ดูให้แน่ใจว่าทรงตัวบนพื้นได้เป็นปกติแล้วก็สบายใจ

(อาซาโตะคุงตัวแค่นิ้เองค่ะ 🤏🏻🥺 อุ้มง่าย อุ้มเลย- )

"...ก็เพราะอาซาโตะซังตัวเบาไงครับ"

ตอบออกไปแบบนั้นแม้อีกใจหนึ่งก็แอบคิดว่า หรือเพราะตนเองแรงเยอะกันนะ

"เขิน ?

แต่แล้วท่าทางและคำพูดของคนตรงหน้าจะทำให้สึยุรู้สึก...สนใจ ?

"เขินเพราะร้องเหมียวตลอดทาง ?"

"หรือเขินเพราะโดนอุ้มกันครับ ?"

ถามออกไปอย่างนั้น แม้คำถามจะดูเหมือนกำลังแกล้งหยอกอีกฝ่าย

แต่เขาสงสัยจริง ๆ น่ะสิ

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะช่วยถ่ายรูปทำภารกิจให้ ถึงได้ก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อที่จะได้อยู่ในเฟรม และไม่ลำบากอีกคนในการยืดแขนมากจนเกินไป

ทั้งที่ตั้งใจว่าจะคงสีหน้านิ่ง ๆ ไว้ระหว่างถ่ายรูป

แต่เมื่อถูกบอกให้ยิ้ม ก็คงต้องยิ้มล่ะนะ

สุดท้ายก็ได้รูปภาพเป็นการยืนยันว่าทำภารกิจสำเร็จแล้วมา สึยุก้มมองรูปถ่ายในมือถือของคนในแขน ก่อนที่จะละความสนใจไปเมื่อได้ยินคำถามของอาซาโตะ

ขยับเข้าไปใกล้ ๆ กับอีกฝ่ายก่อนจะเอ่ยปากขออนุญาต

"ถ้าอย่างนั้น ผมขออนุญาตทำภารกิจของตัวเองตอนนี้เลยนะครับ"

รอจนอีกฝ่ายให้คำอนุญาต ก่อนจะส่งไฟฉายไว้ให้อาซาโตะถือเรียบร้อย ถึงได้ช่วยพาอีกคนขึ้นมาจากพื้น ด้วยการอุ้มท่าเจ้าสาวตามที่ภภารกิจของเขาได้ระบุเอาไว้

...เบาจังแหะ

"อาซาโตะซังนี่— อุ้มง่ายนะครับ"

ไม่ทันไรคนในผ้าคลุมสีขาวก็กระโจนใส่พวกเขาทั้งคู่ ยังดีที่เขายังพอเตรียมใจไว้บ้างถึงสะดุ้งเพียงเล็กน้อย

แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้เป็นแบบนั้น

"...สุดยอดไปเลยนะครับ"

ไม่เพียงชื่นชมสภานักเรียน แต่ยังหมายถึงอีกคนด้วยที่ถึงจะลงไปนั่งกับพื้นด้วยความตกใจและเสียงสั่น ๆ อยู่แบบนั้นก็ยังคงทำภารกิจได้อย่างต่อเนื่อง

"ภารกิจ..."

สึยุพึมพัมเบา ๆ พลางนึกถึงภารกิจของตนที่ยังไม่ได้ทำบ้าง

"นั่นสิครับ สงสัยคิดว่าเป็นพวกเดียวกัน"

ลืมสถานการณ์ที่ดูคล้ายภาพยนตร์ระทึกขวัญเมื่อครู่ไปก่อนจะย่อตัวลงไปนั่งยองกับพื้น หวังจะสัมผัสแมวขาวตัวนั้น

แต่ยังไม่ได้จะทันได้แตะกลุ่มขนของแมวตรงหน้า เจ้าเหมียวก็วิ่งหนีไปซะก่อน ทิ้งไว้เพียงความเสียดายเล็ก ๆ ในแววตาของสึยุเท่านั้น

เงยหน้าขึ้นมองตามที่อีกคนบอกว่าได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

เริ่มแล้วสินะ

สึยุคิดในใจ

เสียงวิ่งก็มาหยุดลงด้านหน้าของพวกเขาทั้งคู่ ที่เป็นพุ่มไม้

พุ่มไม้ในความมืดสั่นไหวหน่อย ๆ แม้จะไม่มีลมพัด ก่อนที่จะขยับแรงขึ้น และปรากฎร่างของสิ่งสิ่งหนึ่ง

"!!"

สึยุตาโตด้วยความประหลาดใจน้อย ๆ ขณะจ้องมองไปที่สิ่งที่ปรากฎตัวออกมาจากหลังพุ่มไม้นั่น

...แมวสีขาว ?

เพราะเงาที่เห็นนั้นไม่ได้ดูชัดเจนนัก ถึงไม่ได้ตัดสินไปว่าเป็นผีหรือคนที่หลอกว่าเป็นผีกันแน่ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ยังเดินต่อไปตามที่อีกคนบอก

เสียงที่ดูเหมือนว่าเงานั้นกำลังวิ่งตามทำให้สึยุพยายามก้าวเดินให้ไวขึ้น

เหลือบมองคนที่มาด้วยกันที่ดูเหมือนจะกลัว ? แต่ก็ยังคงทำภารกิจได้ดี

"อาซาโตะซัง ?"

เรียกชื่อของอีกฝ่ายเพื่อให้แน่ใจว่าจะยังโอเคดี แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ

คิ้วขมวดลงอย่างเคร่งเครียดประหนึ่งกำลังจริงจังอยู่กับการทดสอบความกล้านี้

ทั้งที่ความจริงกำลังกลั้นยิ้มอยู่

ภารกิจนี้ก็ดูเข้ากับอีกฝ่ายจริง ๆ นั่นแหละ

สึยุกระแอมไอน้อย ๆ เมื่ออีกคนเอ่ยขอโทษขึ้นมาในตอนที่เหยียบกิ่งไม้

เขาไม่ทันได้ยินด้วยซ้ำเพราะมัวแต่พยายามรักษาสีหน้าให้เรียบนิ่ง

"ผมไม่เป็นไรครับ"

ฉายไฟฉายไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดอยู่กับเงาของอะไรบางอย่าง

"...ตรงนั้น"

พยายามหรี่ตามอง

"ผมเฉย ๆ กับพวกผีน่ะครับ"

ตอบออกไปตามตรง แต่ถ้ามีโผล่มาแบบไม่ให้ทันตั้งตัวก็คงจะพอทำให้สะดุ้งได้อยู่บ้าง

"อ่า...นั่นสินะครับ แต่คงไม่เป็นอะไรหรอก"

บอกตามนั้นไปเมื่ออีกฝ่ายถามเกี่ยวกับการมองเห็น

มือจับไฟฉายไว้มั่นก่อนจะก้าวเดินเข้าไปด้านในป่า จนกระทั่งได้ยินเสียงอีกฝ่ายพูดขึ้นมาพร้อมกับภารกิจของเจ้าตัว

สึยุได้แต่ยกมือข้างที่ไม่ได้จับไฟฉายเอาไว้ขึ้นมาปิดปากของตน