"อื้อ น่าจะเคยเล่าตอนอยู่ที่นู่นนะว่าที่บ้านทำธุรกิจใหญ่โต ก็เลยส่งไปเรียนนั่นได้แบบไม่ต้องฝ่าฟันอะไรมากน่ะ"

ที่ฝ่าฟันมากจริงๆ ก็เป็นการทำให้เป็นที่ยอมรับในเส้นทางอาชีพมากกว่า นั่นลำบากพอดูเลย

"เห..."

ฟังดูเหมือนคุณป้าจะอาศัยอยู่คนเดียว กับสัตว์เลี้ยง เขาชะโงกมองรูปมัน

"น่ารักจริงๆ ด้วยนะ ชื่อว่า 'ปอนปอน' สินะ"
"แล้วที่ว่ามาศึกษาวัฒนธรรมนี่ แปลว่าพอเรียนจบจากที่นี่จะกลับไปเหรอ?

(เย้--- 🙌)

"อ๋อ~ มุราซากินี่เอง ก็อยู่ใกล้ๆ กันเองนะ"

พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะถูกยิงคำถาม

"อืม..กลับดึกก็มีส่วนนะ" เขาคิด "ที่บ้านฉันเขาอยู่กันหลายครอบครัวในรั้วเดียวกัน มันก็เลยมีบางช่วงก็อยากจะมีที่อยู่แบบส่วนตัวๆ ไว้บ้างเหมือนกันน่ะ"

"แล้วบ้านคุณป้าของโซราระเป็นไงบ้างล่ะ อยู่สบายมั๊ย?"
"ปรับตัวได้รึเปล่า?"

"ไง เจ้าเปี๊ยก"

เทรุย่อตัวลงไปยื่นมือให้ลูกแมวดมเล่น ลูบหัวมันอย่างเอ็นดู
เขาฉีกขนมปังออกมาชิ้นเล็กๆ แล้วยื่นให้มันกิน

หันไปมองหญิงสาวอีกที

"จะว่าไป ผมให้อาหารมันได้ใช่มั๊ยครับ?"

แอบเหล่มองปกหนังสือไปด้วย

(ผมขอมาทายทัก---)

...

เป็นเช้าอีกวันนึงที่ดูเหมือนเทรุดูจะไม่ต้องเร่งรีบ มีเวลาพอที่จะมานั่งเล่นในสวนสาธารณะก่อนจะเริ่มงาน เขาแวะซื้อกาแฟถ้วยนึงกับขนมปังอีกชิ้นก่อนจะเดินเข้าไป

ไม่นานนักจึงได้สะดุดตากับหญิงสาวที่กำลังถูกลูกแมวรายล้อม ดูเธอจะกำลังคุยกับพวกมันอย่างเป็นมิตร พอถูกรู้ว่ามองอยู่ก็ค้อมให้สักที

"อรุณสวัสดิ์ครับ"

"ใช่แล้วล่ะ เพราะงั้นถือว่าโซราระเป็นรุ่นน้องของฉันแล้วสินะ"

เขาหัวเราะ มองรุ่นน้องปีห่างอย่างเอ็นดู

"อ๋อ ตอนนี้ก็อยู่กับคุณป้างั้นเหรอ เขตไหนล่ะ?"
"ส่วนบ้านของฉันอยู่เขาอากะล่ะ แต่วันธรรมดาส่วนใหญ่จะไปนอนที่ร้าน"

มองพลาสเตอร์แล้วยิ้มให้ พยักหน้า

"เก็บไว้รอล้างแผลก่อนดีกว่านะ"

ค่อยๆ เดินไปด้วยกัน พยายามไม่นำไปเยอะเผื่อว่าอีกคนจะเดินช้าลงเพราะเจ็บขา(?)

"อื้อก็... เรื่องมันยาวสักหน่อย แต่ตอนนี้มาช่วยงานที่โรงเรียนนิดหน่อยน่ะ ยังไม่เคยบอกสินะว่าฉันเป็นศิษย์เก่าที่นี่น่ะ"
"ผมมีร้านอยู่ในเมือง เอาไว้จะชวนไปสักวันนะ"

"ซาราระจังล่ะ ตอนนี้ย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นเหรอ?"

(อัพเดท (2)
ทางสภานักเรียนอนุมัติเรียบร้อยนะคะ
ดอคชมรมนะคะ 🌻)
shorturl.asia/Ka02M

(ตั้งแต่วันแรกเลยเหรอครับเซนเส...)

"นั่นก็ต้องไปทำที่ห้องพยาบาลอยู่ดีไม่ใช่เหรอ..."

เทรุหัวเราะแห้ง ยื่นมือให้หญิงสาวเพื่อจะช่วยดึง

"เดี๋ยวผมเดินไปด้วยแล้วกัน อยากจะถามอะไรหลายๆ อย่างอยู่ด้วย"

เขายิ้มให้ ถึงจะแปลกใจ แต่การมาเจอคนที่ไม่คาดคิดหนนี้ดูจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีใจอยู่ไม่น้อย

"แหม จะให้โควาดะซังเลี้ยงทั้งหมดเลยก็ไม่ดีมั๊งครับ ฮะฮะ"

พอคนมาเพิ่มบรรยากาศก็คึกคักขึ้น แม้แต่เสียงท้องร้องของคนข้างๆ เทรุก็ดูจะไม่ได้ยินแต่อย่างใด มันทำเขานึกย้อนไปถึงกลุ่มเพื่อนที่เคยมาดื่มกันแบบนี้เมื่อสมัยก่อน ในขณะที่จิบเบียร์ทีละน้อย

...มาได้ยินตอนที่สั่งเครื่องดื่มนี่แหละ

"ด--ไดกินโจ?????" หันควับแบบเกือบสำลัก "ไม่ธรรมดาเลยครับ ชิมามุระซัง?" 😅

@umn-shoko.bsky.social

“สายัณห์สวัสดิ์ครับ”

เทรุทักทายทุกคนที่ทยอยกันเข้ามา ดูเหมือนว่าเหลือเพียงไม่กี่คนก็จะมากันครบ

“ขอเป็นเบียร์ด้วยคนครับ ฮามากุจิเซนเซย์” ✋

ถึงจะไม่ได้ชอบกินเบียร์นัก แต่ก็สั่งมาวางเป็นเพื่อนให้คนที่กำลังดื่มอยู่จะได้ไม่เขิน

“เริ่มมากันครบแล้ว งั้นเราเริ่มสั่งกันเลยดีมั๊ย?”
“แต่ละคนชอบกินอะไรกันมั่งเหรอครับ?”

ส่งเมนูไปให้เพื่อนร่วมโต๊ะ

@umn-shoko.bsky.social

เทรุพยักหน้า

“เทอมนี้คิดว่าอยากจะลองสั่งจากหลายๆ ร้านมาให้เด็กๆ ลองกินดูน่ะ ที่ผ่านมาตัวที่ขายดีดูจะเป็นยากิโซบะปังแหละนะ”

“ในร้อยชิ้น จะส่งมาเป็นรสเดียวกันก็ได้นะ สัปดาห์ต่อไปค่อยเปลี่ยน” คีบข้าวกินอีกคำพอกลืนแล้วค่อยพูดต่อ “ถ้าอร่อย อาจจะมีคนที่ตามไปซื้อถึงร้านด้วยนะ”

ดูเหมือนจะช่วยโฆษณาสปอนเซอร์ด้วย