ชายเจ้าของร้านยื่นถุงที่มีหนังสือส่งให้กับลูกค้าที่มาใช้บริการพร้อมรอยยิ้ม

“นี่ครับสินค้า ขอบคุณที่ใช้บริการ”

คุโรเอะสองขาโค้งกายเล็กน้อย ส่วนเจ้าแมวมองคุณลูกค้าตาใส คล้ายกำลังส่งลาและอวยชัยให้คนที่เลี้ยงขนมมันในวันนี้มีความสุข

"โอยะ" เขาอุทาน

คุโรเอะทำสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มตาสระอิ เขารับจำนวนเงินนั้นมาก่อนจะหันไปหาคุโรเอะนี่จังใกล้ตัว

“นี่จัง เขาให้ทิปแหนะ”

เจ้าแมวสีดำสนิทหาวหวอดไม่รู้ประสีประสาว่าความออเซาะของตัวเองได้รับการตอบแทนเป็นจำนวนเงินเพียงพอกับขนมแมวเลียแล้วเรียบร้อย

“ง้าวว”
แล้วมันก็ร้องไปอีกหนึ่งที

+

(แอคทีพกันครับ ผมเหงา55555555)

(สุขสันต์วันเกิดครับคุณฮาซามะ มีความสุขเยอะๆนะครับ)

หมวดหนังสือฮาวทูต่างๆจะถูกจัดอยู่หมวดหนังสือสำหรับแม่บ้าน เพราะมีแม่บ้านหลายคนมาเฝ้ารอหนังสือเทคนิคทำอาหารและขนมอยู่กลุ่มหนึ่ง ข้างๆเชลฟ์หนังสือสอนทำอาหารก็เป็นเทคนิคการถักไหมพรมที่แม่บ้านชื่นชอบ

"ทางนี้ๆ"
เขาโบกมือเรียก

"อ้าว สุงิโมโตะคุงนี่นา"
เขาเก็บหนังสือเข้าชั้นอยู่พอเห็นเจ้าของดวงมรกตสีสวยที่เขาชื่นชมมาหลายครั้งก็ยิ้มกว้าง เขารีบจัดแจงหนังสือเข้าชั้นก่อนจะเดินมาหา

"หนังสือสอนทำอาหารเหรอ มีอยู่แล้วล่ะ อยากได้หมวดไหนเป็นพิเศษมั้ย"
เขาเอ่ยถาม มือเกี่ยวเปียตัวเองไปด้วย

"ตามมาทางนี้สิ พวกหนังสือสำหรับแม่บ้านอยู่ทางนี้น่ะ"
ว่าแล้วเขาจึงผายมือเชิญอีกฝ่ายให้ตามมา

สำหรับร้านของคุโรเอะแล้ว

+

มันลุกขึ้นมา เอาหัวโหม่งมือของคุณครู ส่งเสียง prrr...prrr.... ออกมาเป็นจังหวะ คล้ายดักไม่ให้ลูกค้าออกจากร้านไวเกินไป

"นี่จัง อย่าเป็นโจรมุมตึกสิ ขึ้นมานี่มา มิ้วมิ้ว"
พอทำเสียงมิ้วมิ้ว แมวขนฟูก็โดดขึ้นมาบนเคาท์เตอร์ เอาพวงหางสีดำปัดป่ายไปตามใบหน้าคุโรเอะแล้วจบที่นั่งอยู่บนเคาท์เตอร์ ดวงตาสีเหลืองอมเขียวมองหน้าลูกค้าของตนเอง

"ทั้งหมด xxx เยนครับ"
เขาแจ้งราคา

"ชื่อคุโรเอะครับ"

เขาตอบเสียงใส ระหว่างที่เจ้าแมวตัวอ้วนนอนยืดตัวสุดจนกลายเป็นปลิงทะเลตัวยาวๆ ก่อนจะบิดตัวกลับมาทำหน้ามีความสุข
"ชื่อเดียวกับผมเลย"

"แต่เขามีคำสร้อยพ่วงมานิดนึง ที่บ้านเรียกเขาว่าคุโรเอะนี่จังน่ะ"

แล้วคุโรเอะมนุษย์หันมาหัวเราะเบาๆ ดวงตาสีดำสนิทหยีลงจนกลายเป็นสระอิ เขาคิดเงินและแพ็คสินค้าให้ลูกค้าคนสำคัญของเขาเรียบร้อยแล้ว

ส่วนเจ้าแมวยังคงออเซาะ

+

ก่อนจะผายมือเชิญอีกฝ่ายมายังเคาท์เตอร์

เขาเดินมายังเคาท์เตอร์ก่อน กดเครื่องอยู่สองสามครั้งก็สแกนบาร์โค้ดและจัดแจงหนังสือเข้าถุงกระดาษที่มีโลโก้ร้านแปะอยู่

ระหว่างที่คุโรเอะที่เป็นมนุษย์กำลังทำงาน คุโรเอะนี่จังที่เป็นแมวก็ต้อนรับขับสู้ลูกค้าในร้านอย่างดี มันขยับกายตัวเองตรงไปหาคุณครูศิลปะ เอาตัวถูกับข้อเท้าก่อนจะล้มลงนอนโชว์พุง

"แง้ววววววว"
มันเรียกร้องความสนใจ

"บอกความลับผมแบบนี้ เวลาผมออกไปชมจันทร์ ผมคงเผลอมองตามหาคุณกลางทะเลแน่เลย"

เขาพูดติดตลก รับหนังสือในมืออีกฝ่ายขึ้นมา

อ้อ นั่นสินะ .. วรรณกรรมเก่าเกี่ยวกับนางเงือกไม่ได้มีแค่ในญี่ปุ่นอย่างเดียวนี่นะ ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ถูกยกมาเปรียบเทียบกับเรื่องอมตนิรันดร์กาลอย่าง the little mermaidอยู่บ่อยๆ

"ตาถึงนะครับ"
เขายกหนังสือมาโบกเบาๆ

+

เขาเอ่ยถาม เผื่อว่าจะมีอะไรที่เขาพอจะช่วยแนะนำได้

ระหว่างนั้นก็สำรวจคนข้างกายไปด้วย จากการคาดคะเนคงเป็นคนหัวศิลป์ไม่แพ้เขาจากการที่เปรียบเปรยตัวตนเป็น 'สี'

เรือนผมและดวงตาสีน้ำเงินอ่อนโยน เฉดสีเดียวกับดอกยาการุมาจิคุ(矢車菊)...ผสมกับทรงผมแล้ว ลูกค้าของเขาคนนี้คล้ายแมงกะพรุนดวงจันทร์ก็ไม่ปาน

"สีของคุณลูกค้า ..เหมือนสีของแมงกะพรุนที่เคลือบสีของแสงจันทร์เลยนะครับ"

"ผมอาจจะเหมือนผลอะโวคาโด้ก็ได้ ข้างนอกสีดำ ผ่าเข้าไปสีเขียวน่ะ"

เขาแซวอีกฝ่ายที่กำลังมอบ [สี] ให้กับเขา

เป็นความจริงที่ตัวเขาเหมือนก้อนสีดำเดินได้ ยิ่งเมื่อไหร่ที่เขาไปไหนมาไหนกับแมวที่เลี้ยง ก็เหมือนแมวสีดำตัวโตสองตัว แค่ตัวนึงเดินสองขา อีกตัวเดินสี่ขา ทว่าเขาจะคล้ายจักรวาลหรือไม่ก็อีกเรื่องหนึ่ง

"เล่มนี้นะครับ"
เขายิ้มให้คนข้างกาย

"สนใจเล่มไหนหรือแบบไหนอีกมั้ยครับ"
+

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันครับ!! ไว้โอกาสหน้าผมมีโอกาสไปลองยิงปืนจะไปทันทีเลยครับ)

"ครับผม ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ"
เขาอวยพรถึงการเดินทางที่ใกล้เข้ามาของฮาซามะ หันมองเวลาก็เห็นว่าเย็นย่ำใกล้เวลาทานอาหารแล้วจริงๆ

"คุณแม่คงเตรียมสำรับใกล้เสร็จแล้วล่ะครับ อีกเดี๋ยวผมก็ปิดร้านแล้ว"
"ถือว่าคุณฮาซามะเป็นลูกค้าคนสุดท้ายพอดีเลย"

เขาหัวเราะ ก่อนจะโค้งให้ลูกค้าตามมารยาท

"ขอบคุณที่ใช้บริการ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ"

แล้ววันนี้ร้านหนังสือของคุโรเอะก็ปิดทำการ

แล้วเขาจึงหยิบอีกเล่มขึ้นมา หน้าปกถูกเขียนชื่อ เปลือกหอยจากนางเงือก วรรณกรรมเยาวชนเล่มบางเบาดูอ่านง่าย

"เล่มนี้เลยจะสอดรับกับแนวคิดของผมน่ะครับ ดำเนินเรื่องเรียบง่าย แต่มีความหมายเชิงสัญญะ"

"ถ้าคุณอ่านอาจจะได้ความคิดต่างไปก็ได้นะ"

"เป็นสิ่งแตกต่างจากผู้คนอื่น เป็นตัวตนของแต่ละคน หรืออาจเป็นคำจำกัดความของสิ่งนามธรรมบางอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความอมตะ ความสวยงาม หรือความรู้สึกแปลกแยก"

"ที่ผ่านๆมาเราแค่ถูกสวมภาพด้วยตำนานเดียวกันเท่านั้น ไม่สิ กระทั่งภาพตำนานก็ยังต่างกันเลย เหมือนภาพของญี่ปุ่นกับตะวันตกนี่ไง"

+

"นางเงือกสำหรับผม..." เขานึก มองไปยังใบหน้าของลูกค้าข้างกาย สำรวจใบหน้าและเรือนผมสีสว่างไปด้วยราวกับจะจดจำรายละเอียดไว้ระหว่างใช้ความคิด ก่อนจะหัวเราะในลำคอขึ้นมา

"ถ้าผมบอกว่า สำหรับผมแล้ว ผมในตอนนี้เป็นนางเงือกล่ะครับ?"
เขาถาม ก่อนจะเว้นช่วงเสียงแล้วอธิบายต่อ

"ที่ผมจะพูดคือ- สำหรับผมแล้ว ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือผม เราก็ต่างเป็นนางเงือกครับ"

+

"ตามประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น นางเงือกเป็นมนุษย์แค่ส่วนหัวแล้วลงมาตัวยาวเหมือนปลาリュウグウノツカイ(Ryugunotsukai)"
เขาว่า เปิดหนังสือสำหรับเด็กไปยังหน้าสาระหน้ารู้ที่ปรากฏภาพวาดของนางเงือกในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น

"นางเงือกเพิ่งมีรูปร่างน่ารักขึ้นมาก็ตอนที่อิทธิพลตะวันตกเข้ามานี่เอง" แล้วเขาก็พลิกหน้าปกให้คนตรงหน้ารับชม มันเป็นภาพวาดสำหรับเด็กเขียนบนหน้าปกว่า 'เทียนสีแดงของนางเงือก'

+

"แม้วววว"
แมวที่ไม่รู้ว่ามนุษย์ตรงหน้าไม่ชอบใจยังคงถูไถกับขากางเกง ซ้ำยังนอนล้มแหมะโชว์พุงดำเมี่ยมให้เห็น มองไกลๆเหมือนหนอนบุ้งโดนดีดตกจากต้นไม้แล้วหงายท้องดิ้นไปดิ้นมา

"ไม่ทุกตัว แต่นี่จังชอบเป็นพิเศษกว่าตัวอื่นนิดหน่อยครับ"
เขาเรียกแมวว่า 'นี่จัง' เพราะเจ้าเหมียวตัวนี้ชื่อเหมือนเขา ครั้นจะเรียกอีกฝ่ายว่าคุโรเอะทั้งที่ตัวเองชื่อคุโรเอะเหมือนกันก็คงคันๆปาก

"ดูมันจะชอบคุณนะ"