"ไม่เลยครับ ผมเพิ่งคุยโทรศัพท์กับที่บ้านจบพอดี"

คิโอกิสายหน้า ริมฝีปากคลี่ยิ้มละมุนคล้ายบอกหญิงสาวว่าไม่ต้องเกรงอกเกรงใจกันขนาดนั้นก็ได้

"แล้วเรย์นะจังล่ะครับ?“

เขาเป็นฝ่ายถามกลับบ้างพลางเหลือบมองรอบๆ 、ทุกคนน่าจะขึ้นตึกกันไปหมดแล้วจึงนึกสงสัย

"ค่อยๆ คิดก็ได้ครับ"

คิโอกิตอบก่อนจะโคลงศีรษะเล็กน้อย

"ขอบคุณนะครับที่มาร่วมเล่นกิจกรรม“

"ผมขอตัวไปจัดการงานต่อก่อนนะครับ"

"ขอบคุณนะครับ เรย์โตะคุง"

คิโอกิกล่าวพร้อมโค้งหัวให้เล็กน้อยก่อนเดินตามรุ่นน้องขึ้นรถไป

“ผมก็หวังว่าปีนี้จะเป็นปีที่ดีเช่นกับครับ”

"อยากสนิทกับทุกคน แล้วก็เรย์โตะคุงด้วยน่ะ"

"ได้ก็ดีครับ"

คิโอกิไม่ปฏิเสธซ้ำยังรับไว้ด้วยความยินดี ถือว่าเปิดประสบการณ์แปลกๆ ในการกินข้าวปั้น

ไม่ใช่ไม่อร่อย แต่มันแค่แปลกเกินไปสำหรับเขา ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่ใช่พวกกินทิ้งกินขว้าฃตราบใดที่มันยังกินได้

ชายหนุ่มยินดีอยู่ในใจที่มีคนเข้าใจถึงความสุดยอดของธรรมชาติ ก่อนแสดงสีหน้าเขินปนประหม่าเล็กน้อยเมื่อรุ่นน้องหักวกกลับมาชมตัวเขา

"ฮะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ"

ปลายนิ้วเกาแก้มแก้เขินเบาๆ

"แต่ก็ขอบคุณนะครับ
ได้ยินอย่างนี้ก็มีกำลังใจเต็มเปี่ยมเลย"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ อาร์มินคุง"

คิโอกิกล่าวพร้อมรอยยิ้ม ดวงตาใต้กรอบแว่นพินิจมองอักฝ่ายชั่วครู่ราวกับขบคิดอะไรบางอย่าง

"ถึงจะเป็นปีสุดท้ายแต่มันก็เพิ่งเริ่มต้นเอง“

"ยังมีเวลาเหลืออีกตั้งหนึ่งปี ผมหวังว่าจะได้สนิทสนมกับอาร์มินคุงนะครับ"

( รุยจังของพี่ต่อให้ยืนกับใครก็เท่ที่สุด(ในสายตาพี่)แล้วครับ .◜◡◝ )

"ถ้าตัวไม่สูงเหมือนพี่ช่วยไม่ได้นะ"

เขาหัวเราะแผ่วเบาขณะหยอกล้อปลายสาย

"ฝันดีนะครับ สีน้ำ สีเทียน"

"อือ พี่สมุดก็คิดถึงเหมือนกัน"

ดวงตาใต้กรอบแว่นทอประกายอ่อนโยนบังเอิญเลื่อนมาสบเข้ากับดวงตาที่ชวนให้นึกถึงแมงกระพรุนในสกุล Aurelia 、ริมฝีปากคลี่ยิ้มบางกล่าวทักทายด้วยภาษาที่ใช้คุณเคยชินอยู่ทุกวัน

" こんばんは— "

" レイナ-ちゃん "