"ม-ไม่เชิงครับๆ!.. ก-ก็เดาถูกจริงๆแหละครับ" รีบหันขวับไปแก้ตัว "แค่..กลัวรบกวน.."

เสียงเบาลงไม่น้อย แต่ว่า...พูดแบบนี้หรืออีกคนจะจำเขาได้นะ ได้แต่สงสัยแต่ไม่กล้าจะถามให้ยืนยันหรอก เพียงแต่ในหัวพยายามนึกชวนคุยเพื่อให้บรรยากาศมันเงียบน่าอึดอัดนักสำหรับอีกคน

"อ-เอ่อ ดาว..ว-วันนี้สวยนะครับ คุ้มที่..เหนื่อยจากกิจกรรมเลย"

!!!!

พอถูกทักเข้าก็สะดุ้งจนใจจะวาย ตัวสั่นนิดๆค่อยหายใจ บ้าเอ๊ย นี่หรอความรู้สึกหนังสยองขวัญ.. แต่ในเมื่อถูกทักแล้วก็ปิดไม่มิด เจ้าตัวแอบเม้มปากแก้ประหม่าฮึดใจอยู่เพียงครู่ก่อนค่อยหันไปมองอีกคน พร้อมโค้งระรัวเล็กน้อย

“ข-ขอโทษครับๆ ขอโทษที่รบกวน…-”

“…”
“เอ๊ะ?-” พอมองเห็นหน้าอีกฝ่ายชัดๆ ความทรงจำก็ผุดขึ้นมา

“คุณ…ดอกคาร์เนชั่น?“
” อ่ะหมายถึง!- ..ม-ไม่มีอะไรครับ“หันหนีขวับ

!? สะดุ้งไม่น้อยที่อีกคนยกมือขึ้นเสมือนร่างกายมันตอบสนองไปเอง แต่แล้วพอกลายเป็นว่ามือนั่นให้ความอ่อนโยนกับศรีษะแทนก็นิ่งอึ้งไปไม่น้อยจนลืมเจ็บ

กระพริบตาปริบๆกับการปลอบนั่น เอาจริง..คนเท่แบบไซเอะกิซังไม่ควรมาห่วงไรแบบนี้แท้ ๆ

" ว ว ว -ไหวครับ! ไม่เป็นไรๆ ขอบคุณมากเลยครับ!" โบกมือไหวๆพร้อมโค้งหัวระรัว ก่อนจะเผลอกัดหันเล็กๆเพราะความเจ็บ

"ค-แค่นี้เองครับ เดี๋ยวก็หาย"

เลยเลือกหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดแอพกล้อง ชูขึ้นบังหน้าตัวเองแล้วเดินเนียนไปทำเป็นถ่ายรูปวิว ก่อนจะหยุดยืนอยู่ตรงจุดที่ห่างจากอีกคนพอประมาณให้รู้สึกไม่ผิดปกติ

แต่เพื่อความเนียน กดถ่ายรูปด้วยน่าจะดีกว่า ถึงจะถ่ายไม่ค่อยเป็นก็เถอะ

!?!? ทำไมมีแฟลชล่ะ!? แล้วทำไมถ่ายตัวเองละ!?

แผนถ่ายรูปแย่กว่าเดิม รีบเก็บมือถืออย่างลนลานแล้วหันหน้าหนีอีกคนทั้งตัวแดงร้อนอายขายหน้าเนียนเหมือนไม่มีอะไร

(เค้าแวะมาทักทาย)

หลังจากปลีกตัวจากทุกคนได้ ก็ถอนหายใจโล่งอย่างไม่เคยเป็นมา การทำกิจกรรมนี่ทำเอาเสียพลังเยอะสุดๆ

แต่พอเดินมายังสถานที่ที่คิดว่าคนน้อยที่สุด พอรู้ว่ามีคนอยู่ก็หยุดชะงักสะดุ้งไม่น้อย จะเดินหนีก็เดี๋ยวทำอีกฝ่ายคิดมากว่ารังเกียจ จะเดินเข้าหาก็ยิ่งเป็นคนคุยกับใครเก่งที่ไหน

ค-คิดสิ อิโจ…

…! รู้ละ!

+

(อยากคุย แต่เอ๊ะ คุยได้ไหมว่า

ขี้ระแวงก็งี้ แต่จริงอยากเข้าหาจะตาย🥺🥺🥺🥺💖💖💖💖ขอบคุณที่เอ็นดูกันนะคะ!)

พอได้มาในมือก็ใช้แขนเสื้อเช็ดปัดอย่างไม่กลัวสกปรก พร้อมเป่าไล่ฝุ่นออกไปให้พ้น ความอายในการสร้างความประทับใจของตนทำให้เนื้อตัวขึ้นสีแดงร้อนไม่น้อย ก่อนจะค่อยสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วหันไปคุยกับอีกฝ่ายอย่างกล้า ๆ กลัวๆ

“ อ-เอ่อ.. ข-ขอโทษที่ทำให้…ตกใจครับ”
“ ค-คือ ม-ไม่คุ้นหน้าเท่าไหร่… ”

”ถ-ถ้าอยากใช้เวลาส่วนตัว ผม-ผมจะได้กลับ คือ..ผมแค่มาเช็คสภาพการเติบโตของพวกเขาเฉยๆ“

น่าอายชะมัด ดันล้มต่อหน้าคนอื่นซะงั้น ทำไงดีล่ะ ไม่กล้าลุกขึ้นมาเลย

แต่ดันได้ความใจดีของอีกคนช่วยเอาไว้ซะได้ ทันทีที่ถฏประคองให้ยืนขึ้นก็เผยให้เห็นหน้าเปื้อนฝุ่นมีแผลเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็ไม่คิดจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ กลับปัดๆเช็ดฝุ่นจากหน้า ตัว ระหว่างคนแปลกหน้าเก็บของ

จนพอเสร็จสรรพ หันมาอีกทีบันทึกของตนก็ถูกยื่นมาให้ซะแล้ว จึงรีบกล่าวขอบคุณและโค้งเคารพระรัวก่อจะยื่นมือไปรับมา

+

" ย-อย่างที่คิโยทากะซังแจ้งนะ..ครับ"

"ก็..ข-ขอย้ำว่ารบกวน..ช่วยเช็คลิสต์ของเตรียมให้พร้อม ล-แล้วก็อย่านำของไม่จำเป็นมา..นะครับ"

"ห-หากใคร..มีปัญหาอะไรให้แจ้งก่อนเวลา 17:00 น-นะครับ"

"ข-ขอให้สนุกกับ..ค่ายครับ ล-และถ้าเกิดระหว่างกิจกรรม..จะไปที่ไหนก-ก็แจ้งก่อนด้วยนะครับ"

/ยังไม่ชินกับการคุยหน้าห้อง ไม่ได้มองตาใครเลย หลุบตามองต่ำอย่างเดียว

(/หันไปมอง

/สะดุ้ง!! ตาสว่าง)

!?!?!

โดนส่งวิ้งมาให้ก็สะดุ้ง ทำตัวไม่ถูก เลิ่กลั่กสักพักก่อนจะร้อนทั้งหน้า แล้วค่อยโน้มโค้งเคารพก่อนจะรีบเดินออกไป

หวา.. เขาจับได้ว่ามาดู น่าอายชะมัด!

(ยูมะซังสุดโก๊ย เท่สุดๆ!!)

(:0 เค้า เค้าใส่เกราะป้องกัน มั่ย ไม่ฟังความเห็นต่าง ย๊ากากสกาาก)

(ก็คุณน่าเอ็นดู 🥺🥺🥺🥺🥺)

(รุยจ๊างงงงง กี๊ดดดดดด)

(ยูมิโกะจ๊างงงง!!!)