"ไม่ต้องขอบคุณหรอกหน่า ฉันเองก็ไปลากนายมาปุบปับด้วย.."

"แต่มนุษย์คนอื่นๆก็คงไม่ได้คิดแบบเดียวกันกับฉันหรอก อย่าเชื่อฉันมากจะดีกว่า"

ยิ้มให้ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทางห้องเรียนปรุงยาไม่วายหันกลับมาโบกมือให้อีก

"ถ้ารอบหน้ามีการบ้านแบบนี้ก็มาเรียกได้ล่ะ ฉันไปล่ะ"

"ความลำบากของเผ่าอายุยืนสินะ.."

พึมพำหน่อยๆก่อนจะจดบรรทัดสุดท้ายลงกระดาษของตน

"ของฉันแค่นี้ก็น่าจะพอแล้วแหละ นายมีอะไรอยากถามเพิ่มมั้ยล่ะ?"

"คงงั้นมั้ง ก็เหมือนใช้ชีวิตให้คุ้มนั่นแหละ แต่เคยได้ยินมาว่าเผ่าที่อายุยืนมากๆก็มักจะชอบทำตัวเรื่อยเปื่อย ไม่ก็ไม่มีแรงจูงใจในการใช้ชีวิตถึงขนาดนั้นใช่ปะ?"

เงยหน้าจากกระดาษมองหน้าคนถูกถามเหมือนรอคำตอบ

"แหม เหมือนโดนชมไปด้วยเลยแฮะ"

เอ่ยปากพร้อมกับจดยุกยิกยาวๆลงกระดาษไปด้วย

"ฉันว่าคำตอบของเรื่องนั้นก็น่าจะเพราะมนุษย์อายุสั้นนั่นแหละ.."

"เพราะอยู่ได้ไม่นาน ถึงได้ยอมทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ต้องการไง"

"กับเผ่าอื่นเนี่ย ก็คงไม่พ้นความคิดที่ว่าน่าสนใจนั่นแหละ อย่างวิธีใช้เวทมนตร์ ปริมาณเวทมนตร์ในตัว หรือการใช้ชีวิตมันก็ต้องต่างกันอยู่แล้วถูกม่ะ? ถ้าเป็นไปได้ก็อยากลองเป็นเผ่าอื่นดูสักวันเหมือนกันนะ"

ถึงจะฟังดูเพ้อเจ้อไปหน่อย แต่นี่ถือเป็นเรื่องที่อยากลองสักครั้งในชีวิตเลยล่ะ

"นายล่ะ?"

พยักเหยิดไปทางอีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม

"แต่ถึงอย่างนั้นไม่ว่ามนุษย์คนไหนจะชอบอยู่คนเดียวมากแค่ไหนหรือโดนกีดกันจนต้องอยู่คนเดียวยังไงก็ยังต้องพึ่งพาคนอื่นอยู่ดี.."

"ดีหน่อยตรงที่พื้นเพชีวิตสงบสุขมากกว่าหลายๆเผ่าแล้วก็ไม่ค่อยมีข้อจำกัดอะไรที่มันยุ่งยากแหละมั้ง?"

"เห แบบนี้เอง..เป็นภูตินี่ก็ลำบากเหมือนกันนะเนี่ย"

ว่าไปมือก็จดหยิกๆระหว่างนั้นก็ตอบอีกคนกลับไปบ้างโดยยังไม่เงยหน้าจากกระดาษ

"ของฉันก็มนุษย์สินา ฉันคิดว่าเป็นเผ่าที่หลากหลายดีมั้ง? ก็อย่าง..นั่นไง มนุษย์คนไหนที่โหดร้ายหรือแตกต่างก็มักจะโดนกล่าวหาว่าเป็นปีศาจบ้างล่ะสัตว์ประหลาดบ้างล่ะ น่าตลกนะว่าปะ?"

"ถูกต้องแล้วค้าบ"

ตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนรายการตอบคำถาม(?) มือก็ควงปากกาเล่นไปพลาง

"งั้นฉันจะถามเซซิเลียก่อนแล้วกัน คำถามก็.."

เหมือนจำคำถามไม่ได้ก็เลยก้มลงอ่านกระดาษแผ่นแรก

"คิดยังไงกับเผ่าตัวเองล่ะ?"

(เรียกธรรมเนียมเปิดโรลตั่งหาก--)

"ถึงจะใกล้ส่งแล้วแต่ก็ไม่ได้รีบขนาดหรอก ไม่ต้องห่วง"

ยกมือปัดๆเหมือนจะบอกว่าช่างเรื่องเวลาเถอะ แม้ว่าเขาจะยังคงอยู่ในชุดแลปสำหรับใช้ในวิชาปรุงยาอยู่ก็ตามเหมือนกับทำการบ้านมาราธอนสุดๆ

"อ๋อ จริงด้วยถ้าไม่รู้ชื่อคนสัมภาษณ์ก็คงแปลกๆใช่มั้ยนะ? ฉันลาร์ฟ คุณภูติชื่ออะไรล่ะ?"

ถามพลางพลิกๆกระดาษที่ดูเหมือนจะเอาไว้เขียนคำตอบระหว่างคุยนี้ไปด้วย

"จะถือว่าเป็นคำชมแล้วกัน"

ยิ้มแป้นให้กับคำกล่าวหาอย่างไม่ทุกข์ร้อน มือที่เล่นผมอีกฝ่ายหยุดลงก่อนจะเปลี่ยนมาจับเล่นที่ต่างหูอีกฝ่ายแทน

"นายนี่เป็นคนดีสุดเท่จริงๆเลยนา แต่ถึงนายไม่อยากฟังฉันก็จะใช้สิทธิ์ของฉันอยู่ดี"

"'ทำทุกอย่าง'คงจำได้ใช่ม้า"

[จบแร้วจ้า]

"แล้วนายรู้ได้ไงว่าสเปคฉันเป็นผู้หญิงอะ ผู้ชายก็น่ารักได้เหมือนกันนะรู้ป่าว?"

ว่าแล้วก็ไม่ลืมยิ้มแบบมีดอกไม้บานรอบตัวให้ พออีกฝ่ายวกกลับเข้าเรื่องก็เงียบเหมือนฟังที่เขาพูดทุกคำจนจบ

"ถ้าฉันพูดออกไปหมดมันจะยาวยิ่งกว่านิทานเด็กรวมกันสิบเรื่องซะอีก"

"ฟังไหวมั้ยล่ะ?"

ถามไปพลางมือก็เล่นผมอีกฝ่ายไปพลางกลายเป็นว่าเพลินมือกว่าที่คิด

"ก็ไม่อยากให้ตึงนี่หน่า"

นอนขดตัวเอามือจับแก้มประหนึ่งสาวใช้โดนนายหญิงกลั่นแกล้ง

"ถึงนายจะตัวหนักขึ้นแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอ้วนขึ้นสักหน่อย สบายใจได้ๆ"

ยกโป้งให้แบบไม่รู้สำนึก แต่ที่พูดนั่นเรื่องจริงทั้งนั้น

"แต่นายนี่สนใจเรื่องน้ำหนักด้วยเหรอ เหมือนสาวน้อยน่ารักเลยอะ"

"พอนายพูดแบบนี้ก็รู้สึกว่ามันดูน่าจะเป็นไปได้ขึ้นเยอะเลย น่าแปลกชะมัด"

เหมือนปลดล็อคอะไรบางอย่างได้ก็เลยปล่อยให้อีกคนนอนทับอยู่แบบนั้น สักพักก็พูดขึ้นมาลอยๆ

"ช่วงนี้นายตัวหนักขึ้นหรือเปล่า"

"เจ็บอะ! ฉันก็จริงจังอยู่นะ"

เอามือถูแก้มปอยๆทำหน้าสำออยใส่คนดึงแก้ม

"แต่โดนสารภาพว่ามองกันแบบนี้ ดีใจนะเนี่ย"

รอบนี้ถึงน้ำเสียงจะดูจงใจก่อกวนแต่กลับมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่ในคำพูดกวนๆนั่น ขณะเดียวกันถึงแม้อีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะเปิดโปงหนึ่งในเรื่องลึกลับ(?)เข้าก็ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธอะไร

ว่างั้นไม่พอยังแสร้งทำหน้าแดงแบบสาวน้อยแถมไปให้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเอามือหนุนหลังศีรษะนอนสบายใจเฉิบแทน

"กฎของฉันเหรอ? จะว่าไปก็นึกไม่ถึงเลยนะ.."

"เป็นอับดุลหรือไงฮะเรา หรือว่าแอบมองฉันบ่อยๆกันล่ะ?"

แหย่รูมเมทวันละนิดจิตแจ่มใส

"จริงๆแล้วนายประทุษร้ายฉันทางอ้อมอยู่หรือเปล่าเนี่ย"

ถามเหมือนเด็กพูดไม่ชัดเพราะโดนดึงแก้มอยู่ พอโดนดันลงไปนอนแหมะก็ยกมือสองข้างจับข้างแก้มตัวเอง รอยยิ้มกวนๆตามแบบฉบับของเขาผุดขึ้นมา

"ประโยคสุดเท่นั่นมันอะไรกัน ทำเอาเขินเลยแฮะ"

คนถูกถามนิ่งไปพักหนึ่ง

"ไม่รู้สิ.."

"น่าแปลกมั้ยล่ะ? ที่ฉันก็ตอบไม่ได้น่ะ"

เอียงคอยิ้มให้เจ้าของคำถามก่อนจะตอบเหมือนสารภาพผิด

"จริงๆฉันอาจจะแค่เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ มากกว่าละมั้ง.."

"แถมเจ็บตัวฟรีอีกเนี่ย"

ได้ฟังคำตอบแล้วก็หัวเราะออกมาแม้จะดูเป็นการแค่นหัวเราะมากกว่าก็เถอะ

"น่าเสียดายที่ตัวต้นเหตุที่ว่านั้นเลือกแม่ และฉันก็คือลูกหัวเน่าคนนั้น..ไม่สิ ต้องบอกว่าฉันกับพี่มากกว่านี่นะ"

เขาเฉลยคำตอบให้คนฟัง ก่อนจะยกมือขึ้นเกลี่ยปลายผมด้านหลังอีกคนเล่นไปด้วยแก้มือว่าง เอ่ยต่อแบบติดตลก

"ทำเอารู้สึกไม่ยุติธรรมแบบสุดๆเลยล่ะ ฉันมันก็ขี้หวงซะด้วยสิ"

"น่ากลัวอะ เล่าแล้วก็ได้"

ทำแสร้งว่ากลัวเล็กน้อยก่อนจะเว้นช่วงไปเหมือนเรียบเรียง

"นายคิดว่าสำหรับคนเป็นพ่อระหว่างแม่กับลูกฝั่งไหนสำคัญกว่ากัน?"

เขาเลือกเปิดด้วยคำถาม ขยับศีรษะเล็กน้อยเหมือนตั้งใจรอฟังคำตอบ