ลุกขึ้นบอกบายก๊วนเหมียวคำเดียวแล้วก็เดินกลับเข้าอาคารไปพร้อมอีกฝ่าย

พอถึงหน้าห้องเรียน เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับ หนึ่งในเดอะแก๊งนั้นกำลังตบอุ้งแปะๆ อยู่ที่หน้าต่างห้อง

ปีนมาถึงนี่เลย!

“นี่มันชั้นสามนะ..“

แล้วรู้ได้ยังไงว่าพวกเขาอยู่ห้องนี้ล่ะเนี่ย

เห็นท่าทางกินอย่างเอร็ดอร่อยก็ยกยิ้มบาง

ได้แบ่งปันของที่ชอบ และอีกฝ่ายก็ถูกใจสิ่งนั้น มันชวนให้รู้สึกยินดีจริงๆ

“ถ้างั้นก็กินเยอะๆ เลย”

(ย้อนอ่านแล้วเขินค่ะ//^//)

ถอนหายใจโล่งอก

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว.. คราวหลังอย่าปีนอีกเลยจะดีกว่า”

พูดจบก็รู้สึกตัวเองดูเจ้ากี้เจ้าการเกินไป

“โทษที ไม่ได้ตั้งใจจะพูดเหมือนสั่ง ฉันแค่เป็น..ห่วง..”

ประโยคหลังแผ่วลงเมื่อหันไปทางอีกฝ่าย และรับรู้ระยะห่างตอนนี้ของพวกตน

เขาค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ..ด้วยท่าทางที่ติดขัด เก้ๆ กังๆ

“งั้นต้องช่วยกันดูแล้ว”

แต่ถ้าขึ้นไปบนอาคารจริงๆ ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง.. ขนาดรูปปั้นโรงเรียนยังมีแมวเลย

.
เล่นกับแมวไปๆ มาๆ ดูเวลาอีกทีก็ใกล้เวลาโฮมรูมเสียแล้ว เขาจึงเอ่ยเตือน

“ถ้าไม่ไปตอนนี้เดี๋ยวไม่ทันเช็คชื่อนะ”

“เชิญเลย”

จริงๆ ให้เลือกเค้กเป็นของที่เขาอยากกินนี่มันก็แปลกนิดหน่อย แต่ตัวนี้มันก็อร่อยจริงๆ นะ

พนักหน้ารับก่อนลุกขึ้นจากโต๊ะ

“งั้นรอเดี๋ยวนะ”

แล้วก็ไปจัดการตามรายการที่เธอสั่ง ระหว่างกำลังใส่กล่องสำหรับกลับบ้าน แม่เขาก็เปิดประตูครัวออกมาพอดี

พอเห็นเป็นของเพื่อนลูกชายก็หยิบนู่นเติมนี่ แถมใส่เข้ามาเพิ่มจนเขาต้องปรามให้พอก่อน

เสร็จหมดแล้วค่อยเดินกลับมาที่โต๊ะ วางจานเค้กส้มลงบนโต๊ะ ก่อนนั่งลงตรงข้ามตามเดิม

(ผีผลักอยู่ไหนคะ ทำไมไม่ทำงาน)

ระยะห่างย่นลงจนมองเห็นเงาสะท้อนของตัวเองในดวงตา ทำเอาเผลอกลั้นหายใจไปชั่วขณะ

ก่อนจะสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายมากระซิบข้างหู รู้สึกจั๊กจี้เล็กน้อย

ตอบรับเสียงตะกุกตะกัก ช่วยพยุงอีกคนลงมา

!!

ตกใจที่อีกฝ่ายเสียหลัก แขนโอบร่างเธอดึงเข้าตัวมาจนแนบชิด เหมือนกำลังกอดจากด้านหลัง

”เป็นอะไรไหม!?“

น้ำเสียงมีความตระหนก โน้มถามทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือ

หัวเราะฟุทีนึง

“มีหลายแก๊งจังแมวเมืองนี้”

ว่าจบก็ย่อตัวลงไปลูบหัวแมวบ้าง สลับๆ ลูบไปมา

“เป็นเด็กดีอย่าขึ้นอาคารเรียนล่ะ“

หัวหน้าเอ่ยกำชับ ลูกน้องก็ม๊าวๆ ตอบรับ เป็นงานเป็นการจริงๆ

(อยากคืนเมื่อไหร่ก็แวะมา~╰(*´︶`*)╯♡)

(/แปะ ผ่าม—)

“จะว่าไปตอนนี้มีเมนูประจำฤดูอยู่นะ เป็นธีมซากุระน่ะ มีเค้ก มองบลังค์ กับอีกสองสามอย่าง“

(แนบภาพประกอบ /น่ากินจัง)

เผลอยืดตัวขึ้นมา ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายแค่แซว แต่ก็อดร้อนตัวขึ้นมาอย่างคนเคยมีชนักติดหลังไม่ได้

“ที่ขายดีตลอดการก็เป็นช็อตเค้กสตรอเบอร์รี่กับพวกเค้กช็อกโกแลต”

พูดเมนู best seller ประจำร้านมาก่อน

“แต่ส่วนตัวฉันชอบเค้กส้มน่ะ”

ที่ร้านเขามีเมนูค่อนข้างเยอะ พวกมีทั้งเค้กและเบเกอรี่ แม้แต่เขาเองก็ไม่เคยชิมทั้งหมดหรอกนะ

มองภาพที่อีกฝ่ายถูกแมวรุมล้อมด้วยรอยยิ้มบาง ในหัวคิดว่าคนๆ นี้ดึงดูดทั้งหมาทั้งแมวเลยนี่

ไม่ได้ย่อตัวลงไปนั่งแจม แต่ยืนมองอยู่แบบนั้น

“มีเพื่อนเยอะเลยนะ“

ซึ่งเป็นเรื่องที่ดี เจ้าแมวน้อยจะได้ไม่เหงา มีเพื่อนให้เล่นด้วยเยอะๆ

สายตาที่มองมานั้นอ่อนโยนและแฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง

..อะไรบางอย่างที่ปัดผ่านหัวใจให้สั่นไหวมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลัวว่าจะหลุดออกมา

ไม่มีคำพูดใดเอ่ยออกมา มีเพียงเสียงหัวใจเต้นรัวและใบหน้าที่แดงซ่านของคนที่ได้แต่ยืนนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์

(ช่วยด๊วย😭)

หรี่ตาเล็กน้อยเมื่อเจอแสงตอนอีกฝ่ายละมือออก แต่เพียงครู่เดียวก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเบิกกว้าง

อาจจะเพราะอากาศหนาว ปลายนิ้วที่สัมผัสลงบนผิวถึงเย็นเล็กน้อย

แต่น่าแปลกที่บริเวณที่ถูกสัมผัสกลับร้อนขึ้นมา จนตอนนี้มันเห่อร้อนไปทั้งใบหน้า

เขาทำได้เพียงสบตาอีกฝ่ายกลับไป เหมือนถูกร่ายมนต์ให้กลายเป็นคนบื้อใบ้ ริมฝีปากอ้าออกและปิดกลับไปหลายครั้ง ราวกับลืมวิธีการพูด

ระบายรอยยิ้มบาง พอได้เคลียร์กันชัดเจนก็โล่งใจ ไหล่ที่เผลอเกร็งไว้ตลอดก็คลายลง

ตามองทาร์ตและชาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ก่อนเลื่อนสายตาไปมองอีกฝ่าย

“กินแค่นี้เหรอ”

ไหนๆ ก็มาถึงร้าน เผื่อเธอจะอยากทานเพิ่มเขาจะได้บริการให้

คน(ตัว)นำทางพามุดเข้าพุ่มมาโผล่พื้นหญ้าหลังต้นไม้ ตรงหน้ามีเดอะแก๊งที่เจอกันหน้าโรงเรียนเมื่อกี้

แถมยังมีขาประจำอย่างมิเกะอยู่ด้วย!

“อะไรกัน รู้จักกันอยู่แล้วเหรอ”

ราวกับฟังภาษามนุษย์รู้เรื่อง ทุกตัวหันมาตอบเหมียว ม๊าว กันหมด

กะพริบตางุนงงอยู่ใต้ฝ่ามือ ไม่เข้าใจการกระทำของอีกฝ่าย

“รองหัวหน้า?“

เอ่ยเรียกด้วยความสงสัย พอโดนปิดการมองเห็นแบบนี้จึงไม่กล้าขยับตัวมาก กลัวจะไปโดนอีกฝ่ายเข้า

เพราะยังอยู่ในสถานะสำนึกผิด(?)อยู่เลยไม่ทันสังเกตอาการของเธอ แต่ตอบกลับไปตามตรง

“ถ้างั้นวันนี้ฉันจะไปส่ง ไม่คนละครึ่งทางแล้วนะ”

ในเมื่อความแตกแล้วก็ไม่ต้องเนียนครึ่งทางอีก แบบนี้ตัวเขาเองก็สบายใจด้วย

เหมียว

เดินเข้ามาแปปเดียวก็มีเสียงร้อง เมื่อหันไปก็พบว่าเป็นเจ้าถุงเท้าขาว กำลังทำท่าเหมือนต้องการให้ตามไป

โทคิหันไปมองคนข้างๆ พลางยิ้ม

เห็นไหม จัดการได้จริงๆ ด้วย

มองเห็นแล้วว่าหน้าประตูมีคนเฝ้า เขาหันไปสบสายตาก่อนตอบเสียงเรียบ ไม่มีความร้อนรนใดๆ

“ปล่อยให้พวกนี้ลองจัดการเอง”

จากประสบการณ์แล้ว.. คิดว่ารอบนี้น่าจะไม่มีปัญหา

เขาพยักหน้าให้เธอเดินเข้าไปตามปกติ ส่วนพวกแมวตอนนี้ก็หายไปแล้ว

เข้าประตูโรงเรียนมาโดยสวัสดิภาพ ที่เหลือก็รอ..