แหะ เธอหัวเราะออกมาแห้งๆ และเบาหวิว ใจนึกอยากให้คนใจดีแบบนี้อยู่ห้องเดียวกันจัง ก็ได้แต่หวังว่าเพื่อนในห้องจะมีคนใจดีแบบนี้อยู่เหมือนกัน

"ยินดีมากค่ะ"

ดีจัง เธอเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศที่แบกมาตลอดเบาลงได้จริงๆ

"ถ้าจำไม่ผิด ทางนั้นใช่มั้ยคะ"

ชี้ไปที่อาคารที่ค่อนข้างมั่นใจว่านั่นใช่จุดมุ่งหมาย

ภาพประกอบธีมสีจากอาจารย์ชิโรคุโมะค่ะ🤍💚

ขาพาตัวเองก้าวออกมาทันทีที่คำลาสิ้นสุดลง ถึงไม่รู้ว่าต้องไปทางไหนแต่ออกห่างเพื่อตั้งสติดีๆอีกสักรอบก่อน

เพื่อนใหม่เป็นคนร่าเริง แต่การที่ร่าเริงท่ามกลางบรรยากาศแปลกๆ แบบนี้ มันไม่ดูเหมือน..เป็นอีกอย่างที่แปลกเหรอ

ไม่คิดแล้ว เพื่อนใหม่เธอแค่ชอบเรื่องราวแปลกๆ นั่นแหละ คิดแค่นี้ไปก่อนแล้วกัน!

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะะ 🥺🙏)

(ขออะไรคะตัวเอง😌)

ฮะ ฮะๆ เธอหัวเราะไร้ความสนุกร่วมกลับไปเองโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

คงเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้าละมั้ง ทำให้เธอคิดว่าการแกล้งหยอกกันนี้มันน่ากลัวกว่าปกติ

"อ อย่าแกล้งกันสิคะ"

เริ่มชักทำตัวไม่ถูก สายตาพยายามมองหาทางออก จนหลุบไปมองสิ่งที่อยู่ในมือ

"ฉัน ฉันคิดว่าต้องไปหาเจ้าของบัตรนี้บ้างแล้วค่ะ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะมิสึกิ ขอตัวก่อนนะคะ"

ทุกกิริยาเต็มไปด้วยอาการเลิ่กลั่ก รวมถึงที่โค้งลาด้วย

จากที่หายใจติดขัดอยู่แล้ว ตอนนี้เธอยิ่งรู้สึกอึดอัดถึงขั้นที่โบว์ที่คอเหมือนสายรัด สัมผัสที่โอบล้อม สัมผัสที่ผิวหน้า มันแผ่วเบาทว่าหนักไปสำหรับเธอ

จะว่าไป.. เสียง ก็เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น ถึงอย่างนั้นตอนนี้มันก็ไม่เข้าหูเลยสักนิด เมื่อโดยบังคับสบตากันอีกครั้ง เธอก็ไม่รับรู้สิ่งใดอีก

'อย่า อย่าเข้ามา-'

-วูบ-

ที่สุดเธอก็สลบไป

หัวใจที่เต้นรัวของเธอร่วงหล่นในวินาทีที่ถูกสัมผัส และที่โดนกระชากกลับไปไม่เพียงร่างกาย สติของเธอก็ด้วย

สัมผัส เป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นในฝันเจ็ดคืน แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้น มันทำให้เธอสับสน ถ้านี่คือความจริงทำไมสัมผัสไออุ่นจาก คน คนนี้ไม่ได้ มีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจไหลเข้าสู่สมองจนจวนจะรับไม่ไหว

(+)

ไม่ว่าเหตุผลที่อีกฝ่ายแสดงออกแบบนั้นจะเป็นการแกล้งกันหรืออะไร แต่นั่นทำให้ยูสึกะถอยออกมาสร้างระยะปลอดภัยหนึ่งก้าว

เธอแสดงสีหน้าตื่นตระหนกกว่าเดิมเข้าไปอีก

"อ..เอ่อ.." เธอนึกคำพูดตอบคืนไม่ถูกแล้วด้วยซ้ำ..

เธอโค้งศีรษะตามแทบทันที ก่อนเงยหน้าวาดยิ้มจางๆ ตามสภาพคนป่วยตอบคืน

การได้พูดคุยกับคนใหม่ๆ ที่เป็นมิตรทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้น เหมือนได้หยุดคิดเรื่องอื่นไปสักพัก

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ เรียกยูสึกะก็ได้นะคะ.."

"ฉันอยู่ปี 1 ห้อง B ค่ะ"

"คิดว่าจะไปนั่งพักในห้องประชุมทีเดียวเลยน่ะค่ะ"

ถ้าไม่มีเรื่องเหนือคาด เธอน่าจะประคองร่างอิดโรยนี้ไปนั่งตรงนั้นแล้วผ่านพิธีการช่วงเช้าไปได้

หลังตอบไปก็รออีกฝ่ายดูรายชื่อ ถึงได้รู้ว่าคนคนนี้คือรุ่นพี่

"อยู่ปี1ห้องBค่ะ เอ่อ..สึเอนางะ ยูสึกะ ค่ะ"

"ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ" โน้มศีรษะลงเป็นมารยาท "รุ่นพี่"

เธอตัวแข็งทื่อขึ้นมาอีกรอบกับการเข้าประชิดตัวปุบปุับแบบนี้

แล้วไหนจะเหตุผลที่เพิ่งได้รู้อีก...คอแห้งจนต้องลอบกลืนน้ำลาย

"ม ไม่กลัวสินะคะ"

ก็เข้าใจอยู่ คนที่ชอบเรื่องน่ากลัวต่างจากเธอแบบนี้..

แหะ..

เธอพยายามยิ้ม แม้จะรู้ดีว่าต้องเป็นยิ้มที่แห้งมากแน่ๆ

พอมองอีกฝ่ายที่ร่าเริงกว่าขนาดนั้นก็อดคิดไม่ได้ ทำไมร่าเริงเป็นปกติได้ขนาดนี้นะ

"คือว่า เสียงก่อนหน้านี้ ได้ยินมั้ยคะ?"

เธอเลิ่กลั่ก ทั้งกระพริบตาทั้งหลบตา เจอจ้องกันแบบนั้นในตอนนี้มันตั้งตัวไม่ทัน

รวมถึงที่จับรั้งแขนเสื้อไว้ก็ทำให้เธอตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับหนี

"อ เอ่อ... ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ อีกเดี๋ยวต้องไปเข้าห้องประชุมแล้ว..ด้วย"

เธอเกร็งแต่ก็ยื่นมือไปรับลูกอมมา กำไว้หลวม ๆ อยู่อย่างนั้น

"ขอบคุณค่ะ.."

สบสายตาแบบหวั่นๆ

"เอ่อ...ฉันสึเอนางะ ยูสึกะค่ะ ขอทราบชื่อได้มั้ยคะ"

เหมือนกับเด็กหลงให้ยืนอยู่กับที่เฉย ๆ แบบนั้นเหรอ...

แต่ด้วยวิธีนั้นก็ทำให้เธอที่ยืนทำอะไรไม่ถูกได้เจอกับอีกฝ่ายที่เป็นคนเข้ามาหาเอง ก็คงตีความได้ว่าเป็นวิธีที่ได้ผล

พยักหน้าหงึก

"ยินดีค่ะ"

"...ขอเรียกมิสึกิได้หรือเปล่าคะ?"

เธอยังระแวงรอบ ๆ อยู่แต่การทำความรู้จักเป็นเพื่อนกับคนอื่นน่าจะช่วยลดความเครียดได้ไม่มากก็น้อย

เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้ว่าเผลอลนลานจนพลาดจังหวะต่อบทสนทนาไป

สูดหายใจปรับค่าสติ พยายามไม่ให้อย่างอื่นดึงสายตาไปจากคนข้างหน้า

"ฉันชื่อ สึเอนางะ ยูสึกะ ค่ะ ห้องเรียนคือห้องบี อ่า..เพิ่งย้ายมาจากโยโกฮามะ"

"ขอบคุณเรื่องบัตรนะคะ" ถึงจะติดขัดไปบ้างแต่ยังไงเรื่องนี้ก็จะลืมพูดไม่ได้

...

"เอ่อ..แล้วคุณฟุคุดะ เจอบัตรของตัวเองหรือยังคะ?"

(แอแหะ)

(7 คืนแต่ 10 รูปนะ อิอิ)

ฉันเหมือนทีวีที่ไร้สัญญาณ ภาพตรงหน้าพร่ามัว ผิดเพี้ยนไปทุกอย่าง
ใบหน้าเธอเริ่มเลือนราง ผู้คนรอบตัว...กลายเป็นภาพซ้อน
ฉันรู้ว่าอาการนอนไม่เพียงพอรวมถึงความเครียดสะสมกำลังทำให้ฉันเริ่มจะทรงตัวไม่อยู่
ซึ่งถ้ามันเกิดขึ้น ชีวิตธรรมดา ๆ ที่วางไว้คงพังลงไม่เป็นท่า
รวบรวมแรงอันน้อยนิด ขยับหลบสายตาจากเธอคนนั้น เดินเลี่ยงไปทางห้องประชุม

หนีไปจากเธอ

ไม่ใช่ เกลือไม่ได้กลายเป็นสีดำ

ฉันแค่ ‘ฝันร้าย’ ซ้ำวนไปมาถึง 7 คืนด้วยกัน และตอนนี้ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วว่านี่คือความจริง

เสียงเคาะเท้าช้า ๆ น้ำเสียงเย็นแผ่วเบา รูปลักษณ์ผู้หญิงสีดำ

‘เธอ’ ปรากฏตัวตรงหน้า เจอแล้ว ทั้งฉันและเธอได้เจอกันในความจริงแล้ว

…ต่อก…

‘ หวังว่าความเชื่อเรื่องเกลือไว้จะได้ผล
คืนนี้เป็นคืนก่อนเปิดภาคเรียน ฉันต้องนอนให้ได้…
และฉันหลับไปแล้ว แต่ตื่นขึ้นเพราะ เธอ เธอก้มหน้ามองฉันอยู่-!’
‘ฉันสะดุ้งเฮือก…ไม่มี เธอหายไป
เกลือที่วางไว้ข้างเตียงกลายเป็นสีดำ-!’