( เค้ากลิ้งหลุนๆๆมา )

เห็นว่าโดนจิ้มที่แขนเลยหันไปมองพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย, เหมือนจะถามว่ามีอะไร

" มีของที่แพ้ในนั้นเหรอ ? "

" หรืออยากเปลี่ยนอัน "

เขาถามออกไปอย่างไม่คิดอะไรมาก

มองอยู่ซักพักถึงเดินเข้าไปถาม, เพราะไม่อยากกดดันตอนกินมากเกินไปถึงเลือกจังหวะนี้

" คานายะ "

" รสชาติเป็นไงบ้างข้าวปั้นน่ะ "

มือก็ชี้ข้าวปั้นในมืออีกคนประกอบไปด้วย

คอยเหลือบมองอยู่เป็นพัก ๆ ตอนที่เห็นว่ากำลังกินอยู่ พอกินไปเยอะแล้วถึงเข้ามาถามไถ

" เป็นไงบ้าง "

" รสชาติ "

ในมือก็หยิบแก้วชาติดมายื่นให้ด้วยเผื่ออีกคนอยากได้

เห็นว่าดูลุกลี้ลุกลนก็ถึงกับเหงื่อตก มือยกขึ้นมาเกาท้ายทอยตัวเองเล็กน้อย

" ใช่ หมูน่ะ "

เขาไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้มาก เว้นระยะห่างไว้ให้ไม่น่าอึดอัดหรือเผลอไปกดดันจนเกินไป

" กินเท่าที่ไหวก็ได้ฉันไม่คิดมาก "

" ดันเผลอหนักมือตอนทำไปหน่อยด้วย "

พอได้ยินเสียงขำก็ยกมือขึ้นมาเกาท้ายท้อยแก้เก้อแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรออกไป

" อืม "

" เอาสิ "

เทปเปย์พยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องของตัวเองไปโดยไม่ลืมที่จะทิ้งขยะให้เรียบร้อยด้วย

" พอเข้าใจน้องนายอยู่ "

ถือวิสาสะจับปลายผมขึ้นมาดูคล้ายกับอยากรู้อยากเห็น ในระหว่างนั้นมือก็ขยับเปียผมเล่นไปด้วยเลย

" ยูอิกับยูกิชอบผมยาวเพราะทำผมเป็นทรงนั้นทรงนี้ได้เยอะ "

" เด็กสมัยนี้ชอบทำผมแปลก ๆ "

แม้จะมีเสียงพ่นลมหายใจออกมาแต่ก็ชัดเจนว่าเขากำลังเอ็นดูลูกพี่ลูกน้องฝาแฝดของตนอยู่

" ผมสั้นมันก็สบายดี "

" เวลาเหงื่อออกแค่เอาหัวจุ่มก๊อกน้ำสะบัดสองสามทีก็เสร็จแล้ว "

" งั้นเหรอ, ขอบคุณนะ "

/ได้รับคำชมมากก็ยกยิ้มภูมิใจออกมา/

" ให้ขายข้าวปั้นเพิ่มตัวเป็นระวิงกันพอดี "

" เอาชามั้ย ? "

" งั้นเหรอ "

/ได้ยินแบบนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร/
/หันไปหยิบแก้วชายื่นให้/

" งั้นเธอว่ารสชาติควรเพิ่มหรือลดอะไรตรงไหนอีกมั้ย ? "

เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นว่ามานั่งข้าง ๆ ตัวเอง เลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ ปล่อยให้บรรยากาศเงียบลงและให้อีกคนได้ทานบะหมี่กึ่งต่อ

ไอติมในถุงทั้งหมดถูกจัดการจนหมด เขาลุกขึ้นเต็มความสูงมาแยกขยะทิ้งให้เรียบร้อย

และหันไปหาหญิงสาว

" อยากกินน้ำอะไรมั้ย ? "

" เดี๋ยวเข้าไปซื้อให้ "

พอเห็นว่าวิ่งออกไปจากจุดที่เขาวางสายตาอยู่ก็เผลอขมวดคิ้วเข้าหากัน, อะไร ?

ไม่กล้าที่จะคาดเดาอะไรไปมากกว่านี้ว่าจะทำอะไรต่อ

แต่เป็นคนที่ทักคนอื่นจากตรงข้ามตึกก็พอคิดได้ว่าเป็นคนประเภทไหน

เพราะแบบนั้นเทปเปย์เลยทำได้แค่ลูบหน้าพลางพ่นลมหายใจออกมา

" นั้นสินะ "

" รู้ตัวอีกทีก็ใกล้จะจบเร็วขึ้นไปทุกที "

/พูดออกมาในขณะที่มองนั้นมองนี้ไปเรื่อยเปื่อย/

" เด็กที่ตามตูดฉันต้อย ๆ ก็โตไวเหมือนกัน "

" รู้ตัวอีกทีก็อยู่ปี 2 แล้ว "

/พูดแหย่ออกไป, แต่ก็แลดูเหมือนคนแก่มองลูกหลานแปลก ๆ ทั้ง ๆ ที่หากกันแค่ปีสองปีเท่านั้น/

รีแอคชั่นที่ตอบกลับไปมีเพียงคิ้วที่เลิกขึ้นเท่านั้น เหมือนกับเป็นคำถามว่ามีอะไรแทน

" ก็พอจะรู้ตัวตั้งแต่แรกอยู่แล้ว "

" มีอะไร ? "

แม้คำถามจะแลดูไม่ญาติดี แต่เขาแค่สงสัยเท่านั้นเลยเลือกถามออกไปแบบนี้

ทีแรกพอรู้ชั้นปีของตัวเองแล้วก็จะเดินไปเตรียมตัวเข้าปฐมนิเทศประจำปีแทน แต่สายตาก็ไปสะดุดกับคนที่สีหัวเปลี่ยนไปจากที่คุ้นชินแทน

เขาก้าวเท้าเดินย้ายไปด้านหลัง มือวางลงที่หัว

" เป็นอะไร "

" ทำหน้าตาน่าหดหู่ชะมัด "

/ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเบา ๆ/

" ซื้อที่ไหนล่ะ ? โรงอาหาร ? "

" หรือทำเอง ? "

/จากที่เอาแขนวางไว้ที่หน้าต่างก็เปลี่ยนมายืนพิงและคุยด้วยไปแทน/

" มันมืดแล้วอันตรายจะตาย "

/เทปเปย์กัดไม้ไอติมไปตอบกลับไป/

/ยันตัวขึ้นเต็มความสูง/

" ขากลับเดี๋ยวไปส่ง "

(ไม่เป็นไรเลยค่ะเพราะเค้า /ช้ากว่า/คลาน)

เทปเปย์ยื่นเอกสารกลับคืนไปให้ ร่างสูง ๆ ค้อมตัวลงมาเล็กน้อย

" น้อง—เอ่อ ท้อง ไม่สิ "

การใช้คำสลับไปมาคล้ายกับกำลังสับสนว่าควรต้องใช้คำไหนดี

" ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ "

เขาพยักหน้าเล็กน้อยตอนที่อีกคนพูดแบบนั้น ดวงตาหลุบลงเล็กน้อยก่อนจะกลับมาสบตาอีกครั้ง

" อามามิ "

" มีอะไรหรือเกิดอะไรขึ้นให้โทรหาโอเคมั้ย ? "

" ไม่ก็มาที่ร้าน "

เพราะอยู่กันมาแต่ไหนแต่ไรและเพราะความเป็นห่วงเลยพูดออกไป

—กับหญิงสาวตรงหน้าแม้จะอายุไม่ต่างกันมากแต่เขาก็มองและดูแลไม่ต่างอะไรจากน้องสาวคนหนึ่ง

/ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งไปเล็กน้อย/

" น้องนายชอบกินขนมมั้ย ? "

" ไม่ได้เจอนานแล้วด้วยสิ, ไหน ๆ ก็วันเกิดด้วย อยากจะซื้ออะไรให้ซักหน่อยน่ะ "

/ปากก็พูดมือก็เอื้อมไปหยิบถุงในมืออีกคนมาถือเอง/

" ใช่ "

" ยังไงก็อยู่มา 2 ปีแล้วถ้าจะออกปีนี้ก็น่าเสียดายไปหน่อย "

สายตาที่เหลือบมองเลื่อนไปที่เส้นผมยาวของอีกคนแล้วก็นึกสงสัย

" ผมยาวแบบนั้นไม่รำคาญเหรอ ? "

คนที่ตัดสั้นเพียงเพราะรำคาญ คร้านจะดูแล ร้อนหรือด้วยเหตุผลข้ออ้างอื่น ๆ เอ๋ยปากถามออกไปด้วยความสงสัย