ว้าย คืออะไรน่ะ

ㅤ
รอยยิ้มของฮายาเสะพร้อมด้วยขนมไทยากิในมือผ่านไปไว ๆ แล้วกลับกลายเป็นแสงไฟระยิบระยับส่องสว่างของงานประดับไฟในศาลเจ้าช่วงฤดูใบไม้ผลิ ริมฝีปากของฮายาเสะที่เอ่ยเรียกเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลคือภาพสุดท้ายก่อนจะถูกดึงกลับมาด้วยใบไม้เหล่านั้นซึ่งปลิวว่อนไปจนไกลสุดสายตา
ㅤ

ㅤ
พวกมันหมุนควงวนเป็นวงกลมกลางอากาศราวกับเข็มนาฬิกาที่กำลังหมุนย้อนเราสองคนกลับไปยังจุดเริ่มต้น ในวันที่เสียงหัวเราะของเราสองคนดังกึกก้องสวนกระแสไอฝนที่กระเซ็นกระทบใบหน้า ฝ่ามือที่กอบกุมกันขณะที่นัยน์ตาต่างสอดประสานอยู่บนขบวนรถไฟที่หนาแน่นไปด้วยผู้คน
ㅤ

ㅤㅤ
แม้จะไม่ได้หันใบหน้ามามองเธอขณะพูด แต่กลับสัมผัสได้ถึงความเป็นกังวลจากความอยากรู้ผ่านน้ำเสียงและภาษากายที่เผยออกมาโดยไม่มีส่วนไหนปิดบัง

ㅤ
“ถามเรื่องอะไรเหรอ”

“เรื่องที่คุณป๊ปโปะคบอยู่กับเด็กที่ชื่อทาเคอุจิเป็นเรื่องจริงงั้นเหรอครับ“

กระแสลมระลอกใหญ่พัดโกรกทันทีหลังฮายาเสะพูดจบ กลุ่มใบไม้พริ้วไหวดูคล้ายกำลังเต้นระบำตามแรงลม
ㅤㅤ

ㅤ
เขามองเธอนานมากพอจะจับสังเกตได้ว่าเขาจ้องเธอไปเสียนาน ตอนที่คุณป๊ปโปะทักเขาเรื่องเจาะหู เขาแตะอันที่ใส่ไว้ข้างซ้าย เอียงคอนิดหน่อยแล้วบอกกลับไปว่า พอทำงานแบบนี้ เห็นคนอื่น ๆ แต่งตัวได้อิสระ เลยอยากลองเจาะหูดู เผื่อว่าจะช่วยเสริมภาพลักษณ์ของตัวเองขึ้นมาได้บ้าง
ㅤ

ㅤ
เสื้อโค้ตตัวนอกของเธอเป็นเนื้อผ้าวูลสีน้ำตาลอ่อน ทรงยาวจนเกือบคลุมถึงหัวเข่า ตัดกับคาร์ดิแกนสีครีมและเสื้อคอเต่าสีขาวอีกชั้นด้านในเป็นอย่างดี พอมองโดยรวมแล้วชุดเธอวันนี้เหมือนกับขนมคุกกี้ไอศกรีมแซนด์วิช ชุดสีอ่อนยิ่งขับเส้นผมสีสว่างของเธอเป็นเท่าตัว
ㅤ

ㅤ
ถึงอย่างนั้น ส่วนที่เขาชอบที่สุดก็เป็นเส้นผมสีสว่างของเธออยู่ดี — คุณป๊ปโปะพิถีพิถันกับการแต่งตัวเสมอ แม้ปกติจะเห็นสวมชุดสูททำงานที่ก็ดูตั้งใจเลือกอยู่แล้ว ในชุดนัดเจอกันวันนี้ก็ยิ่งดูแปลกตาเป็นเท่าเดิม นั่นก็เป็นอีกข้อที่เขาก็พึงพอใจในการช่างเลือกในแบบของเจ้าตัว
ㅤ

แงงงง ขอโทษค่ะ🥺

หาา ความจริงอะไรกันยะ!!