เมื่อไร้คนก่อกวน ซุยหันกลับมาหยิบกระเป๋านำธนบัตรขึ้นมาจ่าย หากนับดูแล้วก็เกินจำนวนจากราคาที่เขาบอก นิ้วชี้ไปที่แมวสีดำ

“ที่เหลือให้เป็นทิปค่าอาหารแมวนะคะ”

ถือเป็นค่าแรงที่มันออกมาต้อนรับเป็นอย่างดี

สีดำเหมือนกันทั้งคู่อีกต่างหาก

เธอยิ้มรับ มองดูคุโระเอะฉบับสี่เท้าคลอเคลียหลังมือ จนถึงตอนที่มันกระโดดขึ้นบนเคาน์เตอร์ ใช้หางออดอ้อนชวนหมั่นเขี้ยว

เขาว่าแมวเป็นสัตว์แสนรู้นั้นไม่เกินจริง
ตัวมันรู้จักใช้วิธีดึงดูดอย่างแยบยล

|

ดูไม่อ้วนเท่ามิกิแต่ก็น่ารักดี
อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปเกาพุงให้

“ชื่ออะไรคะ? ดาร์คชาโดว แบล็คแพนเตอร์ คุโระ?”

เธอเริ่มเดา มิวายยังติดตลกอีก

บทสนทนาสุนทรีนี้ผ่อนคลาย แต่มันก็ใกล้จบ

“ฉันแอบเก่งนะคะ คงแล้วแต่โชคชะตา”

หญิงสาวพูดหยอกล้อกลับ หล่อนเดินตามเขาถึงเคานเตอร์ช้ากว่าเพราะแวะมองสำรวจร้าน ระหว่างล้วงกระเป๋าสตางค์ สัมผัสจากเท้าดึงความสนใจ เธอก้มมองผุดรอยยิ้ม

“ขี้อ้อนดีนะคะ”

|

เธอเอียงคอจ้องเขาดังพินิจความสุนทรียะของอีกฝ่าย แมงกะพรุน แสงจันทร์ เปรียบเปรยเป็นตัวเธอ
มันอาจจะใช่ นักเต้นระบำใต้ผืนสมุทร

“เพราะฉันอาบแสงจันทร์ตลอดไงคะ”

เสียงหัวเราะกล่าวแผ่วเบาด้วยน้ำเสียงขบขนหาได้ตะขิดตะขวงใจ กลับกันเจ้าตัวดูพึงพอใจมากกว่า

ซุยยื่นหนังสือ [Undine] ให้เขา, เจ้าของร้าน

“รบกวนด้วยนะคะ ไว้ขาดไอเดียฉันจะมาอีก รวมถึงไขความลึกลับของคุณด้วย”

“หรือแมวดำ”

ซุยยิ้มอีกครั้ง บางทีสิ่งมีชีวิตน่าพิศวงนี้อาจเหมาะกว่า
เธอทำท่าครุ่นคิดอยู่เล็กน้อย สายตาพลางกวาดมองหา “ถ้างั้น... ขอเล่มนี้ค่ะ”

หยิบหนังสือเก่าๆ ขึ้นมา เป็นหน้าปกที่สะดุดตาหล่อน

“เอาไปให้ลูกพี่ลูกน้อง”
ไม่รู้ว่าเนื้อหาภายในเป็นเช่นไร คงต้องดูสีหน้าลูกพี่ลูกน้องอีกที

|

“หากมีเวลาว่างมาทำที่คั่นหนังสือด้วยกันเถอะ!”

💖การเข้าร่วมกิจกรรม
สร้างสรรค์ที่คั่นหนังสือของตัวเองโดยสามารถใส่จินตนาการได้เต็มที่ ทางชมรมจะเตรียมที่คั่นเปล่าๆ ไว้ให้ ผู้เข้าร่วมสามารถโควทโพสนี้เพื่ออวดผลงานได้และจะสุ่มหนึ่งในสมาชิกไปปพูดคุยด้วย

ที่คั่นเปล่า : shorturl.asia/FbSrp