A brigada galega.

N'Os Baltar, Ed. Morgante, xa encontrara sitio (pax. 102-103).

Coño, Beteta!
"Comercial" da trama mafiosa de Montoro.

O Principado de Ourense.

Non é por poñer peros, pero boto en falta algo daquí

Molotov, de A. Avendaño e M. Romón, a catro mans, xoia da que ningún amante da poesía debería privarse. "Deixa o reguetón e segue a Cristo!".

O Chispas sabe.

[Va un hilo, qué menos] En 1982 entrevisté a Vargas Llosa tras haber seguido su obra como devoto fiel, desde Los Cachorros (nouvelle) al novelón La guerra del fin del mundo. Periodista de provincias, quise entrar en los arcanos del autor y aún sigo recordándolo como un momento de gloria profesional.

Conmemorando nos Venres Culturais da CUT os vinte anos das mobilizacións que impediron o atropelo urbanístico no Salgueirón de Cangas, referente exitoso contra a pandemia da burbulla financeira, aínda os forajidos liscaren cun botín. Acaso teña proveitos para o “eucAltri”: o fío saíu a colación.

A ver, que isto ficou mal reproducido:

E nos Venres Culturais de Cangas, o 21, para refrescar nun debate Salgheirón, a crónica recén saldada co trunfo dos forajidos.

E de volta ó mar de Vigo, que alegría!: “Para Vigo me voy… Vamos a la conga, ay Dios!”. Mais desta, con licenza de Bibiano, para bailar severos na corda da guerra e a paz, para baixala á altura republicana e todos conxurar a ameaza que plana sobre as nosas cabezas. Liberemos a paz. Vémonos.

En tempos de tribulación, os socorros dos poetas. Ollo, que son di-versos! Daniel Salgado (Apiario) congrácianos co pasado e a aspiración socialista e Calros Solla (Morgante) espreme Vigo cun humorismo case sempre só accesible para vigueses de raíz. Ambos, enormes. Moi agradecido ós dous.

Con perdón polo que nos toca: a vangarda de Cangas (o Rinoceronte) ataca dende hai meses.

Como peido do cu!
Outro motivo de confianza na Xustiza... divina.

Isto é un bolo, nonsi? Pois imos aló