ネットの人たち💁🏻‍♂️

จุดยืนผมคือไม่สนับสนุนทุกสิ่งอย่างที่ผิดกฎหมายครับ ตามนั้น ขี้เกียจอธิบายยืดยาว

เห็นหรอกนะ

อีกนิดก็คงย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วล่ะมั้ง เพื่อนคนนั้นของยูกินะน่ะ

คนที่ยูกินะไม่สนใจไงล่ะ

แม้สิ่งที่ ‘อินโระ’ วิญญาณนักโทษที่ก่อคำสาปจากการถูกลืมเลือนจะพูดในสิ่งที่มิชิมิยะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่นั่นก็ทำเอาเขาหยุดเดินและรั้งเรียกยูกินะเอาไว้ด้วยเสียงที่หนักแน่น สายตาหลุบลงมองพื้น มือข้างถนัดยกขึ้นมาลูบท้ายทอยคล้ายคนที่ทำตัวไม่ถูกเวลาต้องพูดเรื่องน่าเขินอาย

“ทานาบาตะน่ะ…ไปกันเถอะ จะหาอะไรกินที่งานก็ได้นี่ใช่ไหม”

“หากท่านยังทำให้เขาต้องรู้สึกเช่นนี้อยู่ล่ะก็ เชื่อข้าเถอะว่าสักวันพ่อหนุ่มคนนี้อาจเหลือเพียงแต่เงาให้ท่านได้ถวิลหาอย่างทรมาน” อินโระค่อย ๆ คลายตัวออกจากยูกินะในที่สุด แต่ยังคงไม่ไปไหน ตัวลอยขาไม่ติดพื้น โซ่ที่ล่ามตัวเอาไว้ก็ลากไหลตามทางเดินเสียงดังจนแสบแก้วหู

และก่อนที่อินโระจะสลายหายตัวหายไป มันก็ได้ทิ้งท้ายไว้ว่า “ที่คนคนนี้ลาพักร้อนก็เพราะอยากอยู่กับท่านไม่ใช่รึไง อย่าโง่นักสิโว้ย！”

“คนคนนี้น่ะ” อินโระลอยมาเกาะไหล่ยูกินะ คางเกย แก้มแนบ โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้รู้สึกถึงสัมผัสอันแปลกปลอมเลยสักนิดเดียว “ไม่ได้เสียใจแค่เรื่องที่ท่านไม่ไปด้วยกันหรอกนะ แต่เพราะท่านน่ะทำเหมือนเขาเป็นความลับที่น่าอับอายต่างหาก！”

‘ห๊ะ? ฉันไปทำแบบนั้นตอนไหนไม่ทราบ แล้วก็ออกมาจากตัวของยูกินะเดี๋ยวนี้เลยนะ’