( ย้อนหลังอีเว้นท์ค่ะ อ้าก ๆ อยากเก็บไว้สักหน่อย เขียนไว้แต่ไม่ได้เอาลง ใครมาอ่านเราจะเขิน ๆ หน่อย ขอบคุณค่ะ /มุดหัวกลับ )

งั้นเหรอ..
งั้นเองสินะ…

เข้าใจแล้วล่ะ

“ อรุณสวัสดิ์ ”

และแล้ว ซากุระเหล่านั้นกำลังไหลทวนสายน้ำกลับมา
รับร่มในมือมาถือไว้

จนรู้สึกคืนสติ รู้สึกตัวอีกครั้ง
พร้อมด้ายเส้นหนึ่งในมือ

กับความทรงจำที่คิดว่าเป็นเพียงฝันตื่นหนึ่ง
แม้ลึกในใจจะจดจำไว้ให้ได้ขึ้นใจก็ตาม เรื่องราวพวกนั้นในความฝัน

—- End —-

“ หากสักวันจะต้องพรากจาก งั้นก็จงผูกสายใยของคุณเอาไว้ให้แน่นที่สุด... ”

“ เขาว่ากันว่าช่วงเวลาในวัยมัธยมคือช่วงที่สายใยของมิตรภาพเหนียวแน่นที่สุด สายใยของความรักเป็นรองลงมา... ”

“ ช่วงเวลาที่เรียบง่ายและสวยงามนี้จะไม่วนมาอีกแล้วนะ ฉันไม่อยากให้คุณต้องมานั่งเสียใจในภายหลัง ไม่รู้เลยว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อไหร่แต่หลังจากนี้ก็พยายามเข้า ”

“ ใช่แล้ว... เมื่อตอนที่แม้แต่ตัวคุณเองก็ยังจำไม่ได้ สายรกก็เป็นสายใยเช่นกัน ”
“ เพราะสายใยของคุณและมารดาผูกกันไว้อย่างเหนีนยวแน่น พวกคุณจึงไม่พรากจาก เมื่อสายใยหลุดลุ่ย ตอนนี้คุณเลยไม่ได้ตัวติดกันกับแม่ของคุณแล้วใช่ไหมล่ะ? ”

“ คุณรู้จักสายใยหรือเปล่า? ”
…
“ สายใยก็คือสิ่งที่เชื่อมโยงผู้คนเข้าด้วยกันเหมือนการผูกชะตา ไม่เพียงเท่านั้น มันยังเชื่อมโยงตัวคุณทั้งในอดีตและตอนนี้เข้าด้วยกัน สายใยแรกถูกถักทอขึ้นเมื่อตอนที่คุณนั้นเกิดขึ้นมาบนโลก ”

จนสะอื้นไห้ออกมา อย่างโล่งอกใจ
ถ้าเป็นตัวตนตรงหน้าต้องเข้าใจแน่นอน

ตัวตนที่เป็นเราต้องเข้าใจอย่างแน่นอน
เพราะเรื่องราวของเธอ มีเพียงเราเท่านั้น ที่จำได้อยู่เพียงผู้เดียว

ไม่ได้พูดอะไรมากไปเลย
เพียงแค่ร้องไห้

จนน้ำตาแห้งจางไป และ สายฝนก็ซ่าลง

จนเผลอเห็นตัวตนตรงหน้าเป็น ’เธอ‘ ผู้ที่จากไปไกลแสน

ความทุกข์ใจที่สูญเสียเธอ
ยังคงไม่ถูกชะละล้างไป

และไม่มีวันถูกล้างจากใจไป
เพราะไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ไม่อาจลืมเลือนเด็กสาวคนนั้น

เพื่อนสนิทของตน
บนดาดฟ้าลำพัง
ท่ามกลางฟากฟ้าผืนนั้น

ไปไม่ได้อยู่ดี

อธิบายว่าเป็นใคร บอกว่ารู้เรื่องทั้งหมดนั้นอย่างดี
บอกว่าถูกสร้างขึ้นมาเป็นที่พึ่ง
บอกว่ามิติแห่งนี้กำลังพังทลายลง

บางอย่างในใจ เอ่อล้นทะลักออกมา
เหมือนสายฝนสาดเทลงมาให้เต็ม ทั้งที่มีร่มใสหนึ่งเล่มคอยกางกันไว้ให้

ทั้งวัยเด็ก ที่หาดีไม่ได้
ทั้งสิ่งที่ค้างคาใจในแต่ละวัน ไม่เคยเอื้อมเอ่ย
ทั้งความทุกข์ที่อัดแน่นตึงใจ

เมื่อหันไปก็พบ
เสียงของ ’เรา’

คาวามุระ ซังโกะ
ตัวตนของคนตรงหน้าเรา
นั้นคือเรา

ใบหน้าไม่ผิดเพี้ยนไป
แต่ท่าทีแตกต่างจนรู้สึกแปลกไม่น้อย

และเธอก็ยื่นร่มใสมากันสายฝนเอาไว้ให้

“ ขอแนะนำตัวใหม่อีกครั้ง ชื่อของเราคือ คาวามุระ ซังโกะ “

ตัวตนนั้นแนะนำตัว

“ เราคือคุณ ”

พร่าง—ซ่า—

น้ำฝนตกลงกระทบเปลือกตา
รู้สึกตัวอีกครั้ง ก็อยู่ภายในเมืองคูเมอิที่มีแสงไฟกระทบ แม่ไร้ผู้คน

’สายฝนในฤดูใบไม้ผลินั้นเป็นสัญญาณว่ายามที่ดอกไม้ผลิบานนั้นใกล้จะหมดลงแล้ว ดอกซากุระถูกสายฝนพาไปอย่างไม่หวนกลับ‘

และแล้ว
ก็ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นจากข้างหลัง

เสียงเห่าของสุนัข วินาทีแรกเธอคิดว่าเป็นเสียงของสุนัขที่เธอเลี้ยงไว้
จนได้ยินเสียงชายหนุ่มกำลังร้องไห้จากคนละทิศทาง และแมวสีดำและแมวสีขาวในความมืด

ในวินาทีนั้น
เรา..วิ่งตามแมวสีดำไป..

จนพบกับแสงสว่าง—

“ รู้ใช่ไหมคะว่าถ้าตายในความฝันจะเป็นยังไง

บางอย่าง บางสิ่ง คลาดเคลื่อนมาหา สัญชาตญาณตน ขาสองข้างก็วิ่งหนีออกไปสุดชีวิตเสียแล้ว

ในหัวโล่งเปล่า
จะกลัวรึเปล่า รู้สึกอะไร สับสน ไม่เข้าใจ

ไม่เข้าใจ
**จริงเหรอ**

’ โฮ่ง ‘

จนเสียงของสาวไร้หัว เอ่ยออกมา

“ เธอคือร่างเนื้อที่สร้างขึ้นจากความทรงจำส่วนลึกของคุณค่ะ ”

กระดาษที่พับนกกระดาษ เหลือแค่แผ่นเดียว
เด็กคนนั้นลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีหายไปในความมืดจนลับสายตา

ก่อนที่จะมองภาพถ่ายใบนั้น..
จนได้ยินเสียงหอบหายใจตนดังผสานกับเสียงของสาวไร้หัว

เธอผละออกมา ปล่อยภาพในมือปลิดปลิวทิ้งไป

จนกระทั่ง เสียงพึมพำในความมืดดังขึ้นมา
จนเห็นร่างเด็กน้อย นั่งพับกระดาษ

“ มีใบหน้าน่ารักมากเลยนะคะ ตัวคุณน่ะ ” นักเรียนหญิงไร้หัวกล่าว

เด็กคนนั้นคือ เรา

สองเท้าเดินเข้าไปหา ก่อนจะย่อตัวลงเพื่อนั่งพับกระดาษกับเด็กคนนั้นอย่างเงียบ ๆ

ความเงียบที่อบอวลไปด้วยความสบายใจ

“ เราคิดว่าคุณไม่อันตราย เราอยากออกจากที่นี่ ช่วยบอกเราที “

เธอเดินนำคุณไปเล็กน้อยแล้วหันหลังกลับมา
“ ทางออกหรือคะ? หากมีใครสักคนปลุกคุณอยู่ไม่นานคุณก็จะออกไปได้เองค่ะ แต่หากว่าจะออกไปด้วยตัวเองก็คงยากหน่อย ”

ฟังอย่างนั้น ก่อนจะเดินตามไป
ด้วยความรู้สึกขุ่นมัวที่เพิ่มขึ้นมา

“ เธอน่ะ เป็นใครกันแน่ ”

“ ฉันเป็นใครสำคัญด้วยหรือคะ? ”
“ ลองหาดูในอ้วกของคุณเดี๋ยวก็ทราบเองค่ะ ”

ประโยคสุดท้ายทำเธอไม่โอเคนัก แต่เพียงถอดหายใจใส่กับตัวตนตรงหน้า

“ หากเรียกว่ามันคือมิติความไม่เสถียรของหน่วยความจำและการตอบสนองของสิ่งมีชีวิตที่ก่อตัวขึ้นในมิติที่ 3 โดยมีโรงเรียนคูเมอิเป็นทางเชื่อม ...คุณอาจจะไม่เข้าใจก็ได้ ”

“ ไม่…เราเข้าใจนะ แต่ทำไมล่ะ.. ”
“ ครั้งล่าสุดเราจำได้ว่าเราเพียงหลับไป ”

“ ...ที่นี่คือความฝันของคุณค่ะ แต่มันไม่เหมือนกับที่คุณรู้จักหรอกนะคะ ”

“ สวัสดีค่ะ คุณคาวามุระ ซังโกะ ฉันดีใจที่ได้พบกับคุณนะ... ”
“ นี่คือการพบกันครั้งแรกของเราทั้งคู่ ฉันคาดหวังให้มันออกมาดีนะ ในคืนที่แสงจันทร์สว่างแบบนี้คุณดูเหมือนเด็กแรกเกิดที่ยังไม่ตัดสายรกจริง ๆ ”

“ ที่นี่คือที่ไหนเหรอ ? ”

หลังการแสดงจบลง นักแสดงทั้งหมดยืนเรียงแถวกัน โค้งคำนับให้ผู้ชมอย่างพร้อมเพรียง

แฟนท่อม — @rin-kmi.bsky.social
ราอูล เดอ ชาญี — @sangokmi.bsky.social
คริสทีน ดาเอ — @kyou0n-kmi.bsky.social
คาร์ลอตต้า จูดิเชลลี — @kmi-satoumai.bsky.social
มาดามจีรี — @nana-kmi.bsky.social
มองซิเออร์ เฟียร์มิน — @tsumugishin-kmi.bsky.social

♪ เจ้าคิดว่าข้าจะทำร้ายเธอหรือ ♪ ทำนองที่เปล่วงออกมาอย่างเย้ยหยัน

♪ เหตุใดข้าต้องให้เธอชดใช้ ในบาปของเจ้ากันเล่า!? ♪ สิ้นเสียงเขาก็หยิบบ่วงเชือกที่ซ่อนไว้คล้องคอราอูลในทันที

ใบหน้าของคริสทีนซีดเซียวลงโดยพลัน ยกมือป้องปากอย่างหวาดผวาก่อนจะทรุดลง