โปสเตอร์จัดทำโดย @.koushin-rkm.bsky.social
ตั๋วหนังจัดทำโดย @.kouhei-rkm.bsky.social

ค่าเข้าชม 500 เยน/ท่าน
ก็ได้ร่วมผจญภัยกับอลิซและผองเพื่อน
ในโชว์สุดพิเศษเฉพาะงานบุงคะไซเท่านั้น!
มาก่อน จองก่อน ที่นั่งมีจำนวนจำกัดนะ! 🌟

🌟 สามารถติดต่อจองที่ห้อง 2 -B โทโมยาสึ หรือซื้อที่หน้างาน

ช่องทางส่งผลงาน(ตามสตอรี่ที่มีอยู่บนโปสเตอร์)

สามารถหย่อนใส่กล่องจดหมายหน้าห้องชมรมวรรณกรรมโทโมยาสึ
หรือส่งอีเมลมาที่: [email protected]

( แบบฟอร์มนี้เปิดให้เขียนถึง 13 ธันวาคม (ไฟลุกมาก)
มาแบ่งปันเรื่องราวกันเยอะ ๆ นะครับ 💖📖 )

Shindan สำหรับสุ่มหัวข้อในการเขียนเรื่องราว
th.shindanmaker.com/1255274

เซนะชะงักคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้แล้วดวงตาก็สว่างขึ้นมาทันที

“อ๊ะ…ถ้างั้นไปกินเครปกันไหม?”

“ไม่ได้อยากซื้ออะไรพิเศษหรอกนะ แค่รู้สึกว่าเดินไปกินอะไรด้วยกันเรื่อย ๆ ก็น่าจะสนุกดีน่ะ”

เงยหน้ามองแฟนอย่างคาดหวังเล็ก ๆ

เซนะยกมือโบกเล็ก ๆ ให้คิเซกิพร้อมรอยยิ้มนุ่ม ๆ แบบที่มักใช้กับคนรู้จักที่รู้สึกโอเคด้วย

“งั้นไว้เจอกันคาเมะคุง~! ขอให้เจอคนที่ตามหาเร็ว ๆ นะ”

พูดจบก็หันกลับไปมองไคโตะด้วยสายตาเหมือนอยากตามเขากลับบ้านเร็ว ๆ เพราะตอนนี้หมดธุระแล้ว ทั้งยังมีความดีใจลึก ๆ ที่เขาอยู่ข้างตัวเธอในตอนที่เจอคนรู้จักแบบนี้ด้วย

“งั้นกลับกันเถอะเนอะ~“
หันไปบอกแฟนหนุ่มข้างๆ

“แล้ว…เธอจะกลับบ้านเลยมั้ย หรือจะแวะซื้ออะไรก่อนไหม?”

ถามเหมือนชวนคุยเฉย ๆ แต่ดวงตากลับเป็นประกายแบบลุ้น ๆ ว่าเขาจะตอบว่าอะไร—

เธอส่ายหน้าเร็ว ๆ จนปอยผมขยับตาม ก่อนจะยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิมอีกนิด ทั้งหน้าตา ท่าทาง ทุกอย่างเขียนชัดเลยว่า—ดีใจมาก

“ไม่เลย~”
เสียงฟังดูสดใสแบบพยายามกดไว้แล้วแต่กดไม่ค่อยลงเท่าไหร่ (…)

“จริง ๆ ก็เพิ่งมาถึงนี่แหละ เห็นว่าไคโตะยังไม่ออกจากห้อง เลยลองเดาเล่น ๆ ว่าอาจจะยังอยู่น่ะ”

นิ้วเรียวที่ถือกระเป๋าสะพายไกวเบา ๆ ขณะก้าวเข้ามาใกล้อีกนิดเหมือนจะย่นระยะห่าง
+

“ ได้สิ ๆ งั้นไว้เจอกันนะทั้งสองคน“

ยกมือโบกมือลาทั้งคู่ที่กำลังจะไป

”ขอบคุณเช่นกันนะ!“

@rkm-kaito.bsky.social

(โรลไคโตะคุงต่อไปปิดโรลได้เลยค่ะ!)

เมื่อคิเซกิพูดเรื่องตามหาคน เธอก็หันมาจริงจังขึ้น มองหน้าเขานิดหนึ่งก่อนอธิบายให้ไคโตะฟัง

“อ้อ จริงสิ! คาเมะคุงกำลังตามหาคนอยู่น่ะ… เหมือนว่าอยู่ปี 2 เหมือนกัน แต่ไม่น่าใช่ห้องฉันนะ”

เธอหันไปหาไคโตะ พร้อมยกนิ้วแตะคางตัวเองเหมือนกำลังพยายามช่วยนึก

“ไคโตะ พอจะมีเพื่อนร่วมห้องที่ผมสีเขียวกับตาสีแดง บ้างมั้ย?”

น้ำเสียงฟังดูตั้งใจมาก เป็นโหมดที่อยากช่วยแก้ปัญหาให้เพื่อนสุด ๆ

“เอ๊ะ—จริงด้วยเหรอ!?”
เธอเผลออุทานออกมาเบา ๆ แบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะไม่คิดว่า ทั้งสองคนจะรู้จักกันมาก่อน แถมเป็นเหตุการณ์ใหญ่พอสมควรอย่างเรื่องกระเป๋าตังค์หายอีกต่างหาก

เซนะหันมามองไคโตะที คิเซกิที สายตากลอกไปมารัว ๆ คล้ายพยายามประติดประต่อข้อมูลอย่างตั้งใจ

“นี่มัน…โลกแคบสุด ๆ เลยนะเนี่ย…”
พึมพำเบา ๆ แบบอึ้ง ๆ แต่ก็ยิ้มออกมานิด ๆ เพราะมันน่าตกใจดี
+

(ไม่น้าาาโฮมูระคุงงง55555555555555555555555555)

“อ้ะ! เดี๋ยวฉันช่วยนะ ขอโทษทีนะเท็นโกะจัง!”

ว่าจบก็ลงไปช่วยเพื่อนเก็บทันที

“อ่อ—เรื่องนั้น”

ระหว่างเก็บก็นึกไปด้วยว่าตัวเองมาทำอะไรกันนะ

“ฉันมาหาแฟนฉันน่ะ”

น้ำเสียงสดใสจนฟังออกว่ารอเขาอยู่นานแค่ไหน

ไม่ได้ลังเล ไม่ได้เก็บความรู้สึกไว้เลย
เหมือนพูดทันทีที่เห็นหน้าเขาโดยไม่ต้องคิดด้วยซ้ำ

ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก เธอก็หันไปทางเขาแทบจะทันที ดวงตากลมกระพริบปริบ ๆ สองสามครั้งเหมือนประมวลผลว่า ใช่จริง ๆ นะ…เขาออกมาแล้วจริง ๆ

แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างเก็บไม่อยู่—
แบบที่ไม่ต้องเสแสร้ง ไม่ต้องพยายามใด ๆ เลย รอยยิ้มของคนที่กำลังดีใจมากจริง ๆ

เธอก้าวเข้าไปหาเขาหนึ่งก้าว

“ไคโตะ—กลับบ้านด้วยกันนะ!”
+

เมื่อกดถ่ายรูปเรียบร้อยแล้วสัก 2-3 ช็อตก็ดูมือถือตัวเองที่เป็นรูปที่ตัวเองถ่ายไว้ แล้วยกให้คนอื่นดู

“ดูดีใช้ได้เลยแฮะ หน้าฉันดูตลกมากเลย”

หัวเราะแซวตัวเองไม่น้อย

“เป็นไงบ้าง มีใครอยากถ่ายอะไรเพิ่มเติมไหม”

@rkm-kaito.bsky.social