“อะไรเล่า ฉันเป็นห่วงนี่”

หากมีหางคงหางลู่ไปแล้ว

“ถ้างั้น! นายก็บอกชื่อเพื่อนมาก่อนสิ! เกิดโดนคนอื่นหลอกทำไง…”

น้ำเสียงพร้อมสายตาละห้อยถูกส่งให้กับเพื่อนอีกคนอย่างเป็นกังวลไม่น้อย

“หาาา!?!?! นายมีเพื่อนนอกจากฉันด้วยงั้นหรอ! นี่เรียวจิ!”

มือเรียวคว้าข้อมืออีกคนทันใด กระพริบตาปริบ ๆ ไม่เข้าใจก่อนมันจะหรี่ลงสบมอง

“หรือนายแอบซุกแฟนเอาไว้…. เป็นงั้นหรอ!!!!!”

“หาาาาาา นายจะไปทำอะไรที่นั่นน่ะ !?”

เหลือเชื่อเลยแถมไกลกว่าโตเกียวอีกต่างหาก ลุกพรวดขึ้นไปจับประตูทันใด

“คนเดียวงั้นหรอ ทำไมกันล่ะ !?”

แถมตอนช่วงบุงคะไซที่เขาไปด้วยไม่ได้อีกต่างหาก

“ไปทำธุระที่โตเกียวหรอ ?”

คนที่กำลังนั่งปรับจูนสายกีต้าร์ไถ่ถามพลางเงยใบหน้าสบมองอย่างสงสัย

“คิดงั้นหรอ ?”

พออีกคนว่ามาแบบนั้นถึงได้หลับตาพริ้มออดอ้อนแก้มเนียนกับมือเล็กกว่าไปมา

“อืม… งั้นไว้ฉันไปตัดมันออกก่อนงานบุงคะไซแล้วกัน”

“แบบนั้นคงจะเท่ดีล่ะมั้ง”

กล่าวจบจึงค่อยผละใบหน้าออกมาคลี่ยิ้ม ก่อนก้มหน้าก้มตาหม้ำข้าวกล่องให้หมด

“??”

สายตาเบิกขึ้นเล็กน้อยยามอีกคนเกลี่ยผมให้ตน ทว่าก็เพียงชั่วครู่ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มเอนใบหัวถูไถออดอ้อนนิ้วเรียวนั้น

“ขอบคุณครับ~”

เจ้าตัวกล่าวพลางสบสายตาคู่สวย

“ผมน่ะ”

“ฉันตัดดีมั้ย?”

(*รองหัวหน้า โอ่ยช่วยด้วย)

“เอ๋….. เรื่องนั้น”

หันไปใบหน้าไปคลี่ยิ้มจนตาปิดให้กับคนข้างกาย

“ ความลับครับ ”

เรื่องอะไรจะบอกกันล่ะ ! ถ้าทำแบบนั้นก็ไม่ตื่นเต้นน่ะสิ !

“ไว้รอดูวันงานน้า~ ขืนฉันบอกไปห้องสองบีคงได้เพ่งเล็งหัวหน้าห้องอย่างชั้นแหง”

กล่าวจบก็ตักข้าวคำโตง่ำไปอีกคำ อร่อยชะมัด

“หืม? เรื่องนั้นwww”

เขาเค้นขำเล็กน้อยก่อนจะยิ้มจนตาปิดส่งให้กับคนข้างกาย

“ได้อยู่แล้วล่ะ~! ก็อยู่ตรงนี้มาตลอดนี่นะ”

กล่าวจบแล้วจึงตักคำที่สองอ้ำใส่ปาก เติมพลังจากการซ้อม

“เข้าใจเลยล่ะงานชมรมและห้อง เป็นทั้งรองประธานชมรม รองหัวหน้าฉันวิ่งวุ่นเลยล่ะ~”

“แต่ยังดีที่มีเรียวจิคอยช่วย หมอนั่นมีความรู้ละครเวทีเยอะสุด ๆ โอ้ะบอกไปหรือยังนะ? ว่าห้องเราทำละครเวทีน่ะ”

“ไว้รอดูได้เลยล่ะ~ เดี๋ยวฉันเอาตั๋วมาให้เอง✨”

เขากล่าวหลังจากคำแรกถูกกลืนจนหมด และก่อนคำที่สองจะตักเข้าปากคิ้วก็เลิกขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังสงสัยว่าทำไมอีกคนดูเหนื่อยล้า

“งานหนักเลยหรอห้อง A น่ะ”

ว่าพลางเอื้อมมือไปยีผมสีน้ำเงินเข้มสองถึงสามทีแล้วจึงค่อยผละมือออกมาจัดทรงผมให้เข้าที่ดังเดิม

“มีอะไรอยากให้ฉันช่วยม้า ?”

เมื่อได้รับคำอนุญาตจึงขยับลงนั่งข้าง ๆ เปิดกล่องข้าวที่วันนี้มีทงคัตสึชีสระหว่างเอ่ยตอบ

“คร้าบ~ จะว่าแบบนั้นก็ได้ล่ะน้า วุ่นวายเลยล่ะ~”

“โดยเฉพาะชมรมเนี่ย งานหินสุด ๆ”

หันไปสบมองด้วยรอยยิ้ม

“แล้วห้อง A ล่ะ? เป็นไงบ้าง?”

สิ้นคำจึงค่อยตักข้าวอ้ำใส่ปาก

“ครับ~ นั่งด้วยได้ม้า ?”

กล่าวก่อนจะนั่งยอง ๆ ด้วยรอยยิ้มให้สายตาคงอยู่ในระดับเดียวกัน

“มาอ่านหนังสือหรอครับ ? จะรบกวนหรือเปล่า ?”

สภาพตอนนี้เสื้อผ้าออกนอกกางเกง ดูเป็นคนที่ผิดระเบียบสุด ๆ เลยล่ะ

ใครสักคนผ่านมากะจะมาหาที่สงบ ๆ ทานข้าว ทว่าสายตาและใบหน้าดันหันไปสบมองคนจามแบบพอดิบพอดี

“โอ้ะ ?”

“เหลือเชื่อเขาเลย..”

ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเริ่มซ้อมเต้นในส่วนของตัวเองต่อ เหมือนจะสนุกใช่เล่น

🕺🕺

“หยึ๋ย น่ากลัวชะม้าด~ ยังกับกำลังขู่เพราะหิวข้าวแหน่ะ”

ส่ายหน้าไปมากับคำขู่ของเพื่อนก่อนจะหยิบข้าวกล่องส่งให้ สงสัยต้องให้คุณแม่ทำบ่อย ๆ แล้ว

“อะนี่~ ไปกินก่อนได้เลย ฉันว่าจะซ้อมอีกหน่อย”

สองมือปรบมือทันใด ลุกขึ้นไปสวมกอดเพื่อนถูไถใบหน้าไปมา

“เก่งจริง ๆ baby เรียวจิ”

“คิก เหมาะกับนายชะมัด”

“อื้มอื้ม✨แบบนั้นล่ะ”

มือนึงเอื้อมไปยีหัวเพื่อนทันใด ก่อนที่จะไปนั่งหันหน้าให้พนักพิงเก้าอี้เพื่อพุบใบหน้าสบมองเพื่อน

“ไหนนายลองเต้นท่อนแร็ปให้ดูหน่อยสิ~”

(ไคโตะคุงหล่อมากคับ😭✌️)