#BunkasaiRKM #SeichoMusic #FeelOurRhythmRKM

ยูกิริต้องวิ่งไปวิ่งมาสองบูธ เพราะงั้นมาโอกาสเยอะมากที่จะได้เห็นการแต่งกายแบบผสมผสาน(?) แบบนี้

(อิอิ เสื้อน่ารักมาก ของอกอีกสกิน)

#BunkasaiRKM #SeichoBakeRKM

ถึงจะกลัวและไม่มั่นใจ แต่ก็อยากช่วยเพื่อนๆ ให้ได้มากที่สุด

ต้องขอบคุณฝีมือการแต่งหน้าของน้องสาวที่ทำให้เขาดูน่ากลัวจนต้องหลับตาในขณะที่เดินผ่านกระจกเลยล่ะ

(มาแปะสกินผีให้น้งหน่อย)

มาอุดหนุนแล้ว อย่าลืมรับสแตมป์จากเราไปด้วยล่ะ 🐶💕

Stamp - drive.google.com/file/d/1tX39...

ของที่ระลึกของวงก็มีให้เลือกมากมาย ทั้งพวงกุญแจและแท่งไฟจิ๋วที่พกง่าย 🎸🎶

ใช้เสร็จแล้วเอามาห้อยติดกระเป๋าหรือกระเป๋านักเรียนก็ดูเก๋ไปอีกแบบ ‼️

แต่หากคุณสนใจคุกกี้รูปเครื่องดนตรีของเราล่ะก็... 🍪

จะต้องขอเตือนไว้ก่อนว่าในนี้มีของหลุด QC ปะปนมาด้วย 🧂‼️

แป้งคุกกี้ปลอดภัยดี แต่หน้าไอซิ่งนี่สิ มีบางส่วนที่หยิบส่วนผสมผิดจากน้ำตาลเป็นเกลือ เจ้าตัวอาจไม่รู้ด้วยซ้ำ ใครซื้อสิ่งนี้สามารถไปเสี่ยงดวงได้ว่า ดวงของคุณมันหวาน หรือเค็มระดับไหนกันแน่

🥠 : th.shindanmaker.com/1254809
(สุ่มชินดันแล้วโควตไปได้เลย)

นอกจากเครื่องดื่มแล้ว ภายในบูธยังมีขนมหวานให้เลือกชิม ตั้งแต่คุกกี้รูปเครื่องดนตรี คัพเค้ก เค้กโรล ไปจนถึงเค้กป็อป 🍰

ทุกเมนูทำขึ้นด้วยความตั้งใจ เหมาะสำหรับเก็บเป็นความทรงจำ หรือแบ่งปันความรู้สึกดี ๆ หลังเสียงดนตรีจบลง 🎶

เมนูเครื่องดื่มสุดซ่าที่ออกแบบมาให้สื่อถึงความรู้สึกและสไตล์ของพวกเราโดยเฉพาะ ‼️

เลือกจิ้มเมนูที่ชอบ เมนที่ใช่จากใบเมนู หรือถ้าเลือกไม่ถูก จิ้มสุ่มเมนูได้เลย มีเมนูซีเคร็ตด้วยนะ 🤫

🥤: th.shindanmaker.com/1254815
(สุ่มชินดันแล้วโควตไปได้เลย)

**ภาพเมนูประกอบการโฆษณา สินค้าจริงท็อปปิ้งอาจไม่ได้จัดเต็มขนาดนี้ แต่หวานหอม อร่อย สดชื่นทุกแก้วอย่างแน่นอน**

ตำแหน่งร้าน

ลานกลางแจ้ง ซุ้มหมายเลขที่ 70
ขายของที่ระลึก และอาหารแบบ take away only

#BunkasaiRKM #SeichoMusic #FeelOurRhythmRKM

บูธของที่ระลึกวงดนตรี 🎹 Feel Our Rhythm 🎶 จากโรงเรียนมัธยมปลายเซย์โจ

พื้นที่เล็ก ๆ ที่รวมจังหวะ เสียงดนตรี และตัวตนของสมาชิกในวงเอาไว้
แวะมาเลือกของที่ระลึก แล้วสัมผัส “จังหวะของหัวใจ” ไปด้วยกัน ❤️

Doc - docs.google.com/document/d/1...

[story | คลับเต้นย่านการค้าคิตะ | ช่วง 18.00 น. เป็นต้นไป]

ว่ากันว่าเมื่อรวบรวมความกล้าทำสิ่งใดได้ครั้งหนึ่งจนสำเร็จ ครั้งต่อไปมันจะง่ายขึ้น

ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมายูกิริมีโอกาสได้คุยกับใครคนหนึ่งที่ลงคลิป dance battle และเขาชวนมาจอยที่คลับอีกครั้งในวันนี้ โดยครั้งนี้ยูกิริไปที่นั่นเพียงคนเดียว เพราะคิดว่าตนจะมัวแต่พึ่งพาเพื่อนสนิทตลอดไปไม่ได้

และพอได้ลองทำแล้ว.. มันก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด

(หลานป้านั่งรถเมล์ด้วยความดึมเด้า)

[โกงเวลา | วันอาทิตย์ | หอสมุดชุมชน | บันทึกความซวยของยูกิริ(?)]

เป็นเด็กตัวสูงเลยไม่มีปัญหาเรื่องหยิบหนังสือบนชั้นบนๆ แต่เหมือนหนังสือจะเรียงกันแน่นไปนิดนึง เลยออกแรงมากหน่อย ทำให้มันหลุดออกมาทั้งแถบแลยน่ะสิ...

“ข- ขนาดนั้นเลยเหรอครับ..” หน้าหวอยลงทันตาไปพร้อมกับออร่าที่สะท้อนเกราะป้องกันออกไป

“น้องแมวเยอะมากเลยสินะครับ”

หันไปเอาหน้าจุ่มหน้าต่าง ที่คิดขบถว่าจะแอบลงไปดูแปปนึงก็หุบเก็บไว้ชั่วคราว แต่ใจมันอยากเห็น อยากเล่นกับแมว 🥲

"นี่ครับ..."

หยิบห่อมันจูไส้ถั่วบดรูปไดโนเสาร์ยื่นส่งให้ซื่อๆ

"มิสึคามิังไม่ได้ซื้อไปฝากที่บ้านสินะครับ" อันนี้เข้าใจไปเอง

"ถึงจะน่าสงสาร แต่เจ้านี่อร่อยมากเลย"

และจนถึงตอนนี้สมาธิของยูกิริไม่ได้จดจ่อที่ฝ่ายตรงข้ามอีกแล้ว แต่เป็น 'เสียงดนตรี' ใบหน้าของเขาในตอนนี้สงบเยือกเย็นในแบบที่เห็นได้ยาก หัวของเขาเต็มไปด้วยหมอกขาวแห่งความสงบ ลืมเลือนทุกความกังวล ลืมว่าตนกำลังอยู่ที่ใด ใครกำลังจ้องมองมาที่เขา รู้แค่ว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่

ยูกิริเบื่อที่จะเต้นตามคนอื่นเริ่มออกสเต็ปในแบบของตัวเองตั้งแต่เทิร์นที่สี่ สร้างความประหลาดใจให้คนทั้งในและนอกสนาม

+

[ห้องชมรมดนตรีเซย์โจ | ดาดฟ้าตอนไม่มีคน]

บางครั้งบางคราวยูกิริก็ชอบจู่ๆ ก็เต้นขึ้นมาตามจังหวะดนตรีที่ได้ยิน... ในตอนที่มั่นใจว่าไม่มีใครกำลังมองอยู่น่ะนะ

(ขุดเจอรูปเก่าขอรียูส > <💦)

และเมื่อต้องเลยตามเลย สายตาของยูกิริจึงจดจ้องไปทางคู่ต่อสู้ และตั้งใจเต้นตามด้วยสเต็ปที่เหมือนกันเป๊ะ จนคนรอบเวทีรวมถึง MC ต้องร้อง อู้ววว ออกมา

ในเทิร์นที่สองและสามแ้จังหวะไวขึ้น แต่ก็เป็นเพียงการเต้นตาม

ตัวประกอบ ABC ข้างๆ อาคาเนะพูดคุยกันให้ได้ยินว่า

"นี่ dance battle หรือ dance copy วะเนี่ย"
"เมื่อกี้ตัวแข็งท่อขนาดนั้น เต้นออกมาได้ ก็ดีกว่าไม่ขยับ”
"มือสมัครเล่นชัดๆ"

(เต๋าบอกจงดราม่า-- บททดสอบยุกกี้❌ บททดสอบอัคคุง✅)

หยัดตัวลุกขึ้นเอาแขนเสื้อซับหน้าเปียกๆ

"กก ก- กลับกันเถอะ"

(ทอยเต๋า 1 กลัว 2 ไม่กลัว )

ยูกิริไม่กล้ามองไปรอบๆ ด้วยซ้ำ ยืนเกาะโต๊ะสักตัวหันหลังให้ผู้คนตัวสั่น

"ไม่รู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เด็กดีเครื่องช็อต(...)

ฟุบหน้าเปื้อนน้ำตาลงกับโต๊ะสติแตก

"ฮือ โดนดุแน่ๆ เลย..."

/ตั้งใจเต้นน่าดูเลย

ยูกิริก็เป็นเพียงแค่คนนอกที่มองเข้าไปผ่านช่องหน้าต่างเท่านั้น

ยูกิริใจชื้นขึ้นเมื่อเดินมาถึงเส้นทางที่คุ้นเคย เป้าหมายของเขาไม่ใช่ป้ายรถเมล์ แต่เป็นย่านการค้าหลังโรงเรียงต่างหาก

"ขอบคุณนะครับ" ยกยิ้มให้กับคนใจดีคนหนึ่งที่ช่วยมาส่ง ไม่ลืมโค้งขอบคุณจนสุดตัวให้ครั้งหนึ่ง

"อร่อยจริงๆ ด้วย เฮะๆ"

สีหน้าแฮปปี้ ถึงจะไม่ได้กินทั้งอันแต่แค่ได้ชิมก็แฮปปี้แล้วล่ะ

"อ๊ะ.. นั่นสิ!" นึกอะไรออกเลยรีบก้มๆ หยิบตุ้กกี้ห่อเล็กๆ ออกมายื่นคืนให้บ้าง

"ระหว่างเดินมานี่ ผ- ผมได้อันนี้มาเกินสองถุง.."

ยื่นห่อคุกกี้ห่อเล็กๆ ให้ถุงหนึ่ง

"แลกกัน.. ครับ"

ถือว่าเป็นหนึ่งในความโชคดีก่อนความโชคร้ายรึเปล่านะ เพราะเหมือนคนแจกจะจำไม่ได้ว่าเคยแจกให้เด็กนี่ไปรอบนึงแล้วซะงั้น

แต่รุ่นพี่จามไม่หยุดเลยนี่นา.. นั่นยังไม่เรียกแพ้หรอกเหรอ...

ยูกิริได้แต่ทำหน้าทำตัวไม่ถูก แต่เคารพการตัดสินใจของรุ่นพี่ล่ะนะ อีกอย่าง ยาแก้แพ้ไม่ควรกินข้ามยี่ห้อซะด้วย

"ข- เข้าใจแล้วครับ..." มองตาละห้อยด้วยความเป็นห่วง จะมองดูอยู่ห่างๆ ให้แน่ใจว่าเลี้ยวไปห้องพยาบาลโดยสวัสดิภาพน่ะนะ

(แวะหน่อย แบบเส้นมินิมัล)

[16:00 | บ้านทสึกิคาเงะ]

ดูเหมือนจะมีคนไม่อยากให้พี่ชายไปทัศนศึกษาล่ะ

ล- ลำบากใจจังเลยน๊า

(ขุดเจอรูปเก่า น่ารักจนขอรียูส > <,,)