"อ๋า..คิดแบบนั้นเหรอครับ" เกาหลังคอ "ผมแค่อยากให้คุณได้ลองพูดอะไรดี ๆ บ้างเฉย ๆ เอง ~"

ยกมือไปจิ้มปากเธอ

"เพราะเธอคงพูดแต่อะไรแบบนี้ คงขาดชีวิตชีวาของวัยรุ่นน่าดู U-U,," ทำหน้าเศร้า

นั่นสินะครับ..อยากจะพูดแบบนั้น(...)

"ว่าจะซื้อพวกน้ำนิดหน่อยน่ะครับ" เริ่มเดินข้าง ๆ "แล้วคุณนิชิทาเทะโนะล่ะครับจะไปซื้ออะไรเหรอ?"

".." ยืนนิ่ง

"งั้นเหรอครับ?" ไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ทำเป็นยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องไป

"มีพี่ชายด้วยเหรอครับเนี่ย?"

"โชคดีนะที่ฉันถามเธอก่อน" พูดแล้วก็ทำตามที่คิดไว้คือปัดผมเธอให้ไม่รกสายตา "ขืนโดนสาวน่ารักแบบนี้สลัดทิ้งมีเศร้าแน่เลย~"

พูดติดงอแงแล้วยื่นเงินจ่ายไป อาจจะเกินราคาที่พูดมาเพราะไม่ได้ใส่ใจว่ายื่นแบงค์ไปกี่ใบ ใบละเท่าไหร่ (...)

"ขอบคุณนะครับคุณเจ้าหญิง" ยิ้มให้จุนเปย์ ^___^

ทีแรกได้ยินก็ว่าจะขำ แต่พอประโยคถัดไปกล่าวมาก็เงียบลง

หลังเขาพิงเข้ากับที่นั่งอย่างช่วยไม่ได้

"งั้นเหรอครับ.." เขาเริ่มพูดติดตลกน้อยลง "งั้นก็ขออภัยด้วยนะครับ"

และยอมเอ่ยขอโทษอย่างตรงไปตรงมา ไม่ได้มองหน้ามองตาเพียงแต่กำลังรอรีแอคของอีกฝ่ายเท่านั้น

"งั้นเหรอครับ คิดว่าจะให้ซื้อยกบูธซะอีก-" พูดติดตลกและปล่อยให้อีกฝ่ายลงมาพิงเบา ๆ

พอเห็นแบบนั้นก็หุบยิ้มไม่อยู่

"จะว่าไป.." เขาก้มตามลงมา

"..ได้ใจแล้วจริง ๆ เหรอครับ?"

กระซิบเสียงเบา

"อะไรเล่า" เขาหัวเราะตอบแล้วมือก็เอื้อมไปใกล้แก้มเธอก่อนจะชะงักลง

"..จับผมได้หรือเปล่า?" ถามด้วยเสียงที่เบาพอที่จะให้ได้ยินกันแค่สองคน

"เห๋ งั้นเหรอครับ" เอียงคอไปมา "ผมอยากไปด้วยพอดีเลย!"

เหมือนนิสัยจะเปลี่ยนนิด ๆ จากที่ดูสุขุมหน่อย ๆ เริ่มยิ้มร่าขึ้นมา

"งั้นไปด้วยกันดีไหมครับ?" ยิ้มแป้น

"ไหนลองบอกรักผมดูสิครับ"

"โอ้ มีจัดบูธด้วยสินะครับ" พูดทัก "งั้นเราไปเดินเล่นดูบูธกันก่อนดีไหมครับ? เดี๋ยวถ้าเกิดซื้อมาถือไว้จะไม่สะดวกเอา.."

(/บล็อค)

เขาเดินตามไปนั่งตรงข้าม พลางมองไปรอบ ๆ

"นั่นสินะ.."

"อยู่ที่เธอจะคิดแล้วล่ะมั้ง" หันไปมองออกนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้า ๆ นิด ๆ "แต่โดนบอกแบบนี้ก็รู้สึกเสียใจอยู่น้า.."

"เอ..." มองไปรอบ ๆ หาพนักงานในบูธแล้วค่อยกลับไปสบตากับเธอ

"ถ้าต้องเลือกคง..โยทสึบะล่ะมั้งครับ?" ยิ้ม

"เจ้าหญิงผมดำเหรอ..." หัวเราะเบา ๆ กับท่าทีของเธอแล้วหันไปมองจุนเปย์

ช่างเถอะ

"เธอจะใส่อะไรมันก็น่ารักทั้งนั้นแหละ" แอบส่งสายตาวิ้ง ๆ ให้จุนเปย์คุง

/ขนลุก/ เข้าห้องน้ำดีกว่า.. /พึมพำแล้วเดินหนี---

"เดินเข้ามาแบบนี้แปลว่าถูกใจผมด้วยหรือเปล่าครับ?" ^^

เจ้าตัวยิ้มดีใจ (˶ᵔ ᵕ ᵔ˶)

"จะว่าไป...ให้ผมเดินไปส่งที่โทโมยาสึไหมครับ? เดินปิดตาแบบนี้น่าจะลำบาก?"

((ขออนุญาตรีโรลก่อนหน้านี้เรียกคิเซกิจังว่าคาเมะทานิจังนะคะ(...) /เพิ่งรู้ตัวว่าเขียนผิด555))

"ยืนชะงักอะไรล่ะครับ เข้าไปสิคู่ใหม่ปลามัน^^"

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแอบถ่าย (...)

"เดี๋ยวนะครับ..."

เหมือนจะนึกอะไรที่สำคัญได้

โปรคู่รัก 1 แถม 1 นั่นก็หมายความว่ามันมีไว้สำหรับคู่รักจริงๆ

ตรงนี้เรามีชายหนุ่มอยู่ 3 คน

สองในสามระบุชัดเจนว่าตัวเองเป็น 'สเตรท'

เพราะฉะนั้น คนที่จะเป็นคู่รักให้เซมไปทั้งสองได้จะต้องเป็นผู้หญิงเท่านั้นตามเงื่อนไข

แต่อีกคนที่อยู่ตรงนี้คือตน ซึ่งเป็นผู้ชาย และไม่ตรงตามเงื่อนไขของรุ่นพี่...

แบบนี้แสดงว่าไม่มีใครได้สินะครับ

แย่แล้ว......

ทำหน้าเหวอไปสักครู่ ก่อนจะหัวเราะ

"ผมดูเป็นคนขี้โกหกเหรอ?" เอามือล้วงกระเป๋า "..งั้นก็ได้สิครับ"

"ผมจะพยายามทำให้คุณเชื่อผมเอง"

ไม่นานก็ดูจะได้เข้าชิงช้าแล้ว เธออยากจะพูดอะไรก่อนขึ้นไหม?

"เพราะคิดแต่ว่าต้องทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองเป็นที่ยอมรับ..."

"เพราะคิดแต่ว่า...ปมด้อมของตัวเองเป็นปัญหาต่อผู้อื่น..."

"......"

"ขอบคุณนะครับที่นายอยู่ตรงนี้ในวันนี้...และผมฝากขอโทษโฮตารุซังด้วย...ที่ทำให้บรรยากาศไม่น่ารื่นรมย์..."

ผมพยายามแล้ว

เพราะไม่อยากให้ใครเห็นด้านนี้ของตัวเองมาก่อน

แต่สุดท้ายคงต้องยอมรับว่า มนุษย์ทุกคนก็มีขีดจำกัดที่ไม่เพอร์เฟคเหมือนกัน

.
.
.

"ฉันไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายน่ะ พวกนายเข้าไปด้วยกันเลย" ชี้เข้าร้านแล้วหันมายิ้มให้

"ยินดีกับคู่รักคู่ใหม่ด้วยนา~"

"ยูทสึกิกับ...คิเซกิจัง?"