ยิ้มร่ารับคำ เหมือนจะพอใจกับคำชมกว่าที่คิด

“เอางั้นหรอ”

เห็นทุกคนดูคาดหวังแล้วก็แอบเหลิงนิดหน่อย (…)

“ตอนนี้มีแต่ฟลูตน่ะ—พอได้มั้ย?”

กลับมาตื่นเต้นกับเครื่องดนตรีโปรดอีกครั้ง ไม่รอช้า หยิบออกมาจากกระเป๋า เพราะเป็นวงดุริยางค์เลยพกมาปกติอยู่แล้ว

[♩]

“แหะ … ประมาณนี้น่ะ…?”

(แนบประกอบ—)

youtu.be/vdMn2jIUU6A?...

“สนใจดนตรีคลาสสิกตั้งแต่เด็กเลยครับ แต่ขึ้นมัธยมมาแล้วก็ดันมาชอบมาร็อกซะอย่างนั้น” หัวเราะแผ่วเบาขณะเล่าเรื่องของตัวเองไปด้วย “ตอนนี้เครื่องดนตรีหลักก็เลย…มีฟลูต กีตาร์ แล้วก็เปียโนฮะ ไม่ค่อยเข้ากันเลยเนอะ?”

“กำลังมารบกวนขอยืมคิเซกิเขาใช้ห้องซ้อมบ้างน่ะเพราะว่าที่ห้องพักของผมมันไม่ค่อยมีอุปกรณ์แล้วก็เก็บเสียงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ขอฝากตัวด้วยนะครับ~”

“ยูเมะซากิ โคจิมะ เรียกตามที่สะดวกได้เลย”

คนใส่ชุดไดโนเสาร์โบกมือเล็กน้อย

“แล้วก็เป็นเพื่อนร่วมห้องของคิเซกิเองครับ~”

กล่าวจบก็หันกลับไปมองเพื่อนนิดหน่อยว่าพอได้รึเปล่า แต่เห็นอีกฝ่ายพูดถึงด้านดนตรีด้วยก็หันกลับไป จริงๆตอนบอกที่โรงเรียนก็เป็นครั้งแรกๆเลยเหมือนกัน ได้เอามาคุยกับคนแปลกหน้าก็นับว่าแปลกใหม่เลย แต่ก็แปลกใจที่ไม่ได้อึดอัดอะไรนัก เพราะเป็นคนแปลกหน้าแหละมั้ง

+

ฟังคำทักทายอันร่าเริงของคนอื่นๆแล้วคงเพราะมันแต่คิดตามไปว่าทุกคนมีเอกลักษณ์ดี อีกทั้งยังสงสัยเรื่องการรวมตัวนี้ด้วยอันแปลกประหลาดของคนกลุ่มนี้ด้วยเลยไม่ทันคิดเรื่องแนะนำตัวต่อ

“อา-สวัสดีครับ..!”

พูดสุภาพอัตโนมัติเมื่อต้องรู้จักกับคนใหม่ แต่คงเพราะทุกคนดูเป็นมิตรด้วยเขาเลยสลัดความประหม่าแล้วปรับตัวได้โดยง่าย โคจิมะหันหน้าเข้ากล้องแล้วยิ้มทักทาน

+

มีของแบบนี้มากกว่าหนึ่งชุดนี่เพื่ออะไรกันนะ(…)

พยักหน้าเข้าใจแล้วก็นั่งหลบกล้องตามที่บอก ตาก็มองจอไปด้วย

นั่งฟังไปได้สักแปปก็เหมือนจะถูกพูดถึงด้วย คอยรอดูเมื่ออีกฝ่ายบอกจะแนะนำตัวตามลำดับ ได้แต่สงสัยว่าจะมีคนแบบไหนบ้างนะ?

ระหว่างนั้นที่เห็นว่าเพื่อนมองมาก็แต่ยิ้มให้

(●’◡’●)???

เป็นวงมีคอนเสปต์หรอ ยังไม่เข้าใจว่าเป็นการระดมสมองแบบไหน แต่ประสบการณ์บอกให้ถอดสมองดู

“เอาสิ”

เขาตอบซื่อๆ ไม่มีเหตุ และไม่ได้สนใจผลอะไรอีก ต่อต้านไม่ได้ก็เลยเข้าร่วมเลยละกัน

…

แต่ไม่ได้คิดว่าจะต้องมาเลือกเหมือนกัน…อะไรนะ?

“ไดโนเสาร์…ล่ะมั้ง?”

พูดแล้วยังงงๆกับตัวเองเหมือนกัน ตัวเลือกอื่นๆก็ไม่ได้ดูแตกต่างกันเท่าไหร่สำหรับเขา

“หรือว่าให้ฉัน…ด้วยหรอ?”

คนเรียบร้อยทิพย์นั่งเหม่อๆ ระหว่างรอก็เหมือนจะได้น้ำกับขนมมาด้วย

“อืม ก็สนใจหลายอย่างอยู่นะ”

จากที่เริ่มทำใจให้ชินกับสถานที่แล้วสนใจแต่เครื่องดนตรี พอหันกลับไปมองโคจิมะก็ชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด

“เอ…”

ไม่รู้จะพูดอะไรก่อนเลยดี เขาควรจะเตรียมพร้อมกับการตกใจทุกสถานการณ์เลยรึเปล่านะ (…)

“ชุดนี่…ก็เป็นของจำเป็นหรอ?”

(ถ้าคิเซกี้ทำแบบนี้555555555)

“อ๋อ ไม่เป็น—”

ก็ไม่ทันได้ปฏิเสธจริงๆ โคจิมะงุนงงกับการมีอยู่ของปุ่มบนผนังห้อง แต่ก็แค่ครู่เดียวทั้งนั้น

“…”

“ได้เลย”

ไหนฟะครับ ครอบครัวธรรมดา—

ระหว่างที่อีกฝ่ายออกไปก็เลยได่แต่เดินสำรวจอุปกรณ์ห่างๆ ไม่กล้าแตะมากกลัวพัง (…)

*มีมประกอบอินเนอร์ในใจ*

“อย่างนั้นหรอ”

มองแบบไม่ค่อยเชื่อนิดหน่อย… แม้แต่ก่อนที่บ้านของเขาจะล้มละลายก็ยังไม่มีบ้านแบบที่แทบจะตะโกนออกมาว่าเงินหนาขนาดนี้เลย(…) แล้วมันธรรมดาแบบใดกันฟระ

“เห มีพี่น้องด้วยนี่เอง”

แต่เขาก็ไม่ได้ซักไซร้เรื่องฐานะต่อ สายตามองไปทางลำโพง คีย์บอร์ด และ…แพดคอนโทรลเลอร์ ให้ตายสิ เพิ่งจะเคยเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันมีอะไรแบบนี้จริงๆนี่แหละ — โดนอุปกรณ์ดึงดูดความสนใจไปแล้ว

“รบกวนด้วยนะครับ…”

โคจิมะกล่าวเบาๆ รู้สึกตัวเล็กลงมาเหลือเท่ามด เขาค่อยๆกวาดสายตาไปทั่วห้อง ยังช็อกอยู่ แต่ห้องที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ดนตรีก็ดึงความสนใจได้จริงๆ

“เอ่อ…ฉันอาจจะถามแปลกๆ…แต่บ้านนายเป็นเศรษฐีอะไรแบบนี้รึเปล่า?”

เหมือนพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมคนถึงเกรงใจจะมากัน (…)

พยักหน้าตอบเมื่อเพื่อนบอกว่าจะมีรถมารับ เข้าใจว่าเป็นรถผู้ปกครองหรืออะไรทำนองนั้น…

???

หือ?

นั่งงงในรถหรูแพงหูฉี่ พื้นที่กว้างขวาง แอร์ก็เย็นฉ่ำ

???

เดินตามลงมาจากรถก็เห็นบ้านโมเดิร์นขนาดใหญ่เกินกว่าที่จินตนาการ

???

มีรอยยิ้มสับสนขณะเดินผ่านห้องนับสิบกว่าจะถึงสตูดิโอในบ้าน อุปกรณ์ครบครันดังที่เคยเห็นในภาพ

(ขอติ๊ต่างรถกะบ้านนะคับYY)

+

ไม่ทันได้พูดต่อเสียงกริ่งก็ดังขึ้น จึงทำได้แค่รับคำว่าจะลองคิดดู แต่เรียนไปคิดเรื่องนี้อยู่ไปหลายครั้ง จนในที่สุดก็ตัดสินใจได้ ถ้าฝ่ายไม่ว่าอะไรก็ไม่จำเป็นต้องคิดมากนี่นา

“คิเซกิ!”

ไม่รอช้าหลังเลิกเรียน เขาเร่งลุกขึ้นทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายเดินมาหา คงเพราะตื่นเต้นที่จะไปเที่ยวบ้านเพื่อนเลยหายลังเลอย่างง่ายดาย

“อืม ไปกันเถอะ!”

โคจิมะยิ้มร่า เก็บของพร้อม ถือกระเป๋าเตรียมกลับอย่างกระตือรือร้น

“เอ๋—”

ถึงจะคิดๆไว้แล้วและไม่ได้อะไรกับการชวนกระทันหัน แต่โคจิมะก็ลังเลนิดหน่อย นิ่งคิดไปนิดหน่อย

“อืม… จริงๆก็ว่างนะ! แต่จะไม่เป็นไรหรอ…?”

เห็นอีกฝ่ายมีนัดคอลอยู่แล้วเลยไม่รู้ว่าจะเป็นการรบกวนเกินไปรึเปล่า แต่โอกาสแบบนี้ก็หาได้ยากเหมือนกัน นานๆเขาจะว่างตรงวันแบบนี้พอดีด้วย

“อ๊ะ แน่นอนว่าถ้าเพื่อนๆของคิเซกิไม่ว่าอะไรก็อยากจะไปดูอยู่แล้วน่ะนะ!”

ยังรู้สึกเกรงใจแปลกๆ แต่เห็นอีกฝ่ายพยายามใส่ใจแล้วก็สบายใจขึ้น

“พูดแบบนั้นแล้วก็ยิ่งอยากฟังเลยสิ”

หัวเราะเบาๆอีกครั้ง

“อ๊ะ งั้นหรอ” เกาแก้มเบาๆ พอเข้าใจคนอื่นๆอยู่หรอก “งั้นกับเพื่อนออนไลน์ที่ทำวงด้วยกัน ก็อัดเพลงแล้วส่งไฟล์มาอะไรแบบนี้หรอ?”

แน่นอนว่ายังสนใจเรื่องนี้อยู่ ได้ยินว่าไม่เคยเห็นหน้ากันด้วยเลยสงสัยนิดหน่อย

“เอ… ทำด้วยอุปกรณ์พวกนี้สินะ”

จิตวิญญาณนักดนตรีเข้าสิง (…)

โคจิมะอึกอักเล็กน้อย ตามจริงก็ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ไม่ใช่พวกปฏิเสธคำชวนอยู่แล้ว (…) แต่เรื่องรับการช่วยเหลือก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“ก็ไม่ติดใจอะไรหรอกถ้าจะไปบ้านเพื่อน… แต่เกรงใจนั่นแหละ” เอ่ยยิ้มๆ “ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันก็อยากลองฟังเพลงที่คิเซกิเล่นดูบ้างนะ ถ้าเป็นแบบนั้นจะแวะไปบ้างได้รึเปล่า?”

ดวงตาเป็นประกายคล้ายจะคาดหวังหน่อยๆ สุดท้ายแล้วก็เป็นเรื่องดนตรีที่ดึงดูดเขาไปได้โดยง่าย

เพราะเห็นอีกฝ่ายดูงุนงงตอนแรกเลยหัวเราะนิดหน่อย ยังยิ้มระรื่นเหมือนกับว่าที่พูดไปไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรนัก

“อื้อ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก”

พูดติดปากจนเคยตัว

“โอ้ ดูดีเลยนี่นา” ดูสนใจห้องของเพื่อนที่มีทั้งอุปกรณ์ดนตรีแล้วก็การจัดห้องดูเป็นระเบียบ แต่พอถูกชวนก็มีสีหน้าแปลกใจ “เอ๊ะ? ได้หรอ?”

+

(ขอโทดจากใจหลังจอ /มาแร้ว🥹✋🏻!)

เขาพยักหน้าอย่างร่าเริง

“อื้ม!”

เหมือนจะพอใจกับคำว่านักดนตรีคลาสสิกมาก

“ไม่เป็นไรๆ ถามได้น่ะแหละ ฉันเองก็ซักไซร้…แถมถามไปตั้งเยอะแล้ว” เขาบอกพลางโบกมือปัดไปมา “จะว่าไงดี แรกๆก็สนับสนุนให้เล่นเป็นงานอดิเรกน่ะแหละ แต่แบบว่าช่วงนี้…”

เขาครุ่นคิด เว้นช่วงไปนิดหน่อยพลางคิดว่าจะตอบอย่างไรให้เข้าใจได้ทันที

“อืม… ถังแตกน่ะ!”

ก็เลยพูดออกมาตรงๆซะเลย!?

จู่ๆก็พูดเรื่องตัวเองขึ้น แอบคิดไปเองว่าถ้าแลกเปลี่ยนข้อมูลอาจจะทำให้อีกฝ่ายสบายใจ

“แบบว่าตอนแรกก็แค่เปียโน… แต่สักพักก็เล่นฟลูตด้วย แล้ว… พอขึ้นมอต้นมาก็แบบว่า ว้าว ร็อกนี่ดีจัง ก็เลยเล่นกีตาร์ด้วยน่ะ”

“แต่ว่าที่บ้านไม่ได้สนับสนุนเท่าไหร่เลยเล่นได้แค่ที่นี่”

โคจิมะเกาแก้มเบาๆ รู้สึกแปลกๆถ้าจะเล่าต่อ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ที่จะบอกก็คือ…ไม่บอกใครก็ได้อยู่แล้ว…แต่มาคุยกับฉันเรื่องนี้บ้างก็ได้นะ?”