(ขอบคุณรูทเช่นกันค่ะ!)

(ขอบคุณค่ะ มิวะจังก็น่ารักไม่แพ้กัน ><,,)

หันมองตามไป แล้วพยักหน้าหงึกๆ เชิงตกลง จากนั้นจึงเริ่มก้าวเท้าเดินออกไปพร้อมๆ กัน
เงียบไปหน่อยในช่วงแรก แต่แล้วไม่นานจึงเป็นฝ่ายเริ่มชวนคุย

“เอ่อ...”
“นิชิโนยะซังเองก็ไม่ค่อยได้มาพวกสวนสนุกเหมือนกันใช่หรือเปล่าคะ?”

หากฟังจากที่พูดเมื่อครู่

อิโรฮะอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ กอดสมุดในอ้อมแขนทั้งหลุบสายตาลง
ดูซ่อนความดีอกดีใจไม่มิดสำหรับบ่ายวันนี้

จากนั้นจึงเงยหน้ากลับขึ้นมา กระพริบตาช้าๆ แล้วพยักหน้า

“อื้ม.. ไม่ได้รบกวนเลยค่ะ กลับกัน.. ขอบคุณที่ทักทายกันนะคะ นิชิโนยะซัง”

เธอคลี่ยิ้มจนดวงตาสีใบกิงโกะนี้หยีลง

"เดินทางกลับอย่างปลอดภัยนะคะ.."

(พอดองนานแล้วกลับมาอ่าน ผปค.ก็สงสัยเองว่าเธอจินตนาการไรอะอิโรฮะ--)

กระพริบตาปริบๆ มองทางเท็นโกะ
ได้ยินแบบนั้นจึงหัวเราะออกมาเบาๆเลย

“เปิดประตูเองได้หรือคะ? ทำอย่างไรเหรอ?”

ดูจะสนใจแฮะ

“ไม่แน่ใจว่าจะเรียกสุดลูกหูลูกตาได้หรือเปล่า แต่ฉันเพียงแค่.. นึกถึงความรู้สึกของพวกเขาที่กำลังเวียนว่ายอยู่ในที่แห่งนี้ พวกเขาอาศัยที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ และจะทราบหรือเปล่า..ว่ายังมีที่ๆ กว้างใหญ่กว่านี้อยู่”

น้ำเสียงเป็นไปด้วยจังหวะเรียบเรื่อย

รอยยิ้มของเธอถูกวาดโค้งมากยิ่งขึ้น สีแดงระเรื่อจางๆ ยังคงแต้มบนแก้มตามประสาความขี้อายนิดหน่อย

เหมือนดวงตาจะโตขึ้นเล็กน้อย ยามได้เห็นท่าทีตื่นเต้นของคุณ นั่นทำให้อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ จนต้องยกปลายนิ้วปิดปาก

“ฉัน—.. ชอบรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ในรอบตัวน่ะค่ะ” เอ่ยตอบพลางเคลื่อนสายตากลับไปทางตู้กระจกอีกครั้ง

+

อิโรฮะคลี่รอยยิ้มทั้งลู่คิ้วลงเล็กน้อย พยักหน้าหงึกรับอีกครั้ง

“..ค่ะ วันนี้ฉันประมาทไปหน่อยค่ะ ที่ไม่ทันได้ดูพยากรณ์อากาศตั้งแต่แรก”

จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น มองทางสายฝนซึ่งกำลังโปรยปรายอยู่ด้านนอก

“แต่ถึงอย่างนั้น”
“… ฉันก็ไม่ได้รู้สึกไม่ชอบฝนหรอกค่ะ”

⍟ ของที่ระลึกจากชมรมศิลปะเซย์โจว ⍟
รวมสินค้าแฮนเมดสุดพิเศษ

สุ่มผลงาน ราคาเพียง ครั้งละ 250 เยน
⚠️ สินค้าบางรายการมีจำนวนจำกัด

𖤐 ไขกาชาปองได้ที่นี่ 𖤐
👉 th.shindanmaker.com/1255425

(ขอบคุณค่ะเซมไป 😚)

(ขอท่ดค่ะที่เป็นคนเยอะ-- น่าจะประมาณนี้ ขอบคุณคับ!)

(ตอบช้า-- จะตอบอีกทีก็พิมพ์ยาวเหยียดประมาณว่า สวัสดีค่ะ วันนี้ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงเลยนะคะ ตอนนี้ถึงบ้านเรียบร้อยแล้วค่ะ และท้องฟ้าสวยงามมากมายค่ะ /พรรณาอีกล้านแปด(...))

"อย่างนั้นหรือคะ.." ฟังแล้วกระพริบตาปริบๆ

"แต่คุณแม่ของนิชิทาเทะโนะซังยังคงยอมให้ดูแลอิกกี้อยู่ใช่หรือเปล่าคะ...?"

"หรือว่า..." เหมือนจะเผลอจินตนาการอะไรแปลกๆ แต่ก็ส่ายหน้ากับตัวเอง(...)

ถึงจะตอบดีเลย์ก็ยืนรออย่างใจจดใจจ่อ พอได้รับคำตอบจึงยิ้มมากขึ้น แล้วโค้งให้แบบมากมารยาทนักทำไมก็ไม่รู้(...)

"ฉ ฉันก็ขอรบด้วนด้วยค่ะ"

จากนั้นจึงมองซ้ายมองขวา "เอ่อ ถ้าอย่างนั้น...." ไปไหนดีนะ(...)

(ก็จะให้แลกโดยง่าย5555555 ชื่อไอดี : Momij-iro / ชื่อไลน์ : Hana Iroha / ดิสเพลย์เป็นรูปใบเมเปิ้ล)

อิโรฮะก้าวไปด้านหน้าเงียบๆ ยังไม่ได้เริ่มชวนคุยอะไรเป็นพิเศษนัก
จนเมื่อถูกสะกิดจึงหันไปมองปริบๆ

“อา…”

เว้นจังหวะเล็กน้อย แล้วพยักหน้าหงึกรับ
“ค่ะ แต่ส่วนใหญ่เป็นเพียงภาพสเก็ตซ์น่ะค่ะ ยังไม่เสร็จดีเลยสักแผ่น..” คลี่ยิ้มบางออกมา

คำตอบรับเช่นนั้นทำให้ยิ้มจนดวงตาหยีลงมากกว่าเดิม

จากนั้นจึงเงียบไป สลับมาเป็นฝ่ายตั้งใจฟังในสิ่งที่คุณพูดบ้าง แววตาของอิโรฮะไหววาบอ่อนลงกว่าปกติ ภาพที่ทาคุมิพูดถึงอยู่นั้นฉายในหัวเด็กคนนี้อย่างชัดเจน

อ้อมแขนที่กุมสมุดสเก็ตซ์ยุกยิกเล็กน้อย อิโรฮะคลี่ยิ้มตลอดราวกับคนกลั้นไม่อยู่
เสียงบางอย่างดังอยู่ในหัว และคงมีแค่เธอคนเดียวที่รู้ ว่านั่นคือเสียงอะไร

“…. ดีใจจังเลยค่ะ” พึมพำตอบเสียงแผ่ว

สายตาไล่อ่านตัวเขียนอีกครั้ง จากนั้นจึงเคลื่อนมาสบสายตามิวะ
อิโรฮะยิ้มบางๆ พยักหน้าหงึก

"ขอรบกวนด้วยนะคะ..."

สายตาเคลื่อนไปมองทางฝนเล็กน้อย แต่คงไม่เป็นปัญหาเพราะอย่างน้อยทางเดินตรงนี้คงพอจะมีจุดที่หลังคายื่นออกมาให้เดินต่อไปได้จนถึงสถานีรถไฟ

เมื่อจัดการเตรียมตัวกันเรียบร้อย พวกเราจึงเริ่มออกเดิน

กระพริบตาอีกทีสองที ดวงตาค่อยๆ โตขึ้น-- แล้วผิวข้างแก้มจึงขึ้นสีเมื่อถูกกล่าวชมตรงๆ เช่นนั้นอีกครั้ง

เกือบจะไม่รู้ว่าควรแสดงออกอย่างไรดี มือกำยกมาแนบช่วงอก
เผลอหลุบสายตาลงเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับมามองทางคุณ

“ข ขอบพระคุณค่ะ”

เธอคลี่ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ ปะปนกับท่าทีเคอะเขิน

“… ฉันอยากเห็นค่ะ”

“… อย่างนี้นี่เองค่ะ” พยักหน้าหงึกๆ รับทราบเรื่องราว

มีท่าทีคิดอะไรเล็กน้อยแล้วเอ่ยต่อ

“เอ่อ งั้นเรา.. ลองไปหาที่สงบๆ นั่งรอกันดีไหมคะ?” คลี่รอยยิ้มออกมาบางๆ

สีของกิงโกะกลับมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง แววตาสื่อไปอย่างมั่นคงต่อสิ่งนึกได้

“… สบายใจค่ะ”