(ผมที่แต่งตัวเป็นโฮลม์กำลังมองพวกรุ่นพี่อยู่)

“เหมือนกำลังคิดว่า คนคนนี้พูดกับเราจริง ๆ เหรอ มากกว่า”

“ก็เลย…ดูนิ่ง ๆ แต่ไม่ได้ดูแย่นะครับ”

พูดจบก็รีบเสริม เหมือนกลัวอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด

“…ตอนนี้ก็ดูคล้าย ๆ กันอยู่เหมือนกัน”
พูดเบาลงท้ายประโยค แฝงแซวเล็กน้อยแบบไม่กล้าตรงนัก

“ไปต่อกันเถอะครับ เดี๋ยวจะถึงแล้ว”

พูดจบก็เดินนำไปข้างหน้าเร็วขึ้นนิดเดียว
แต่รอยยิ้มบนใบหน้ายังไม่จางหายไปเลย

จิฟุยะชะงักไปจริง ๆ แต่ก็เงียบลงเสี้ยววินาที เหมือนสมองต้องประมวลผลคำถามแปลกประหลาดนั่นก่อน

“…เอ่อ”

สายตาเบือนออกไปทางอื่นเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มบาง ๆ อย่างคนกำลังเลือกคำพูด

ก่อนจะหันกลับมามองใหม่

“ไม่ถึงกับบื้อหรอกครับ”

“ตอนนั้นนรุ่นพี่ทำหน้าเหมือน—”
เขาหยุดคำพูดไว้ครู่หนึ่ง แล้วถอนหายใจเบา ๆ
+

จิฟุยะหยุดเดินตามที่หยุดจริง ๆ แค่ยืนตรงนั้น หันกลับมาเผชิญหน้าเต็ม ๆ

“ครับ… มิอุระ มานากะซัง”

ตั้งใจเรียกชื่อ–นามสกุลกลับชัดเจน ไม่รู้ว่าทำเพื่ออะไรเหมือนกัน—

“ได้สิครับ คำใบ้ก็..”

“ยิ่งมอง ยิ่งรู้สึกว่ามันผ่านไปช้าจังเลยนะ—”

“อะไรทำนองนี้แหละครับ”

ยักไหล่

“เป็นคำตอบที่—-”

“ที่—”

“ยังไม่ถูกนะครับ~”

ตาปริบ ๆ เล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกนั้น

สีหน้าไม่ได้ตกใจ แต่ดูเหมือนรับรู้ว่าถูกเรียกจริงจังพอสมควร

“ครับ?^^“

สายตามองรุ่นพี่ตรง ๆ แต่ไม่จ้องนาน เหมือนเปิดช่องให้พูดต่อได้ตามสบาย

“มีอะไรรึเปล่าครับ?“

จากนั้นก็เว้นระยะพูดก่อนจะพูดต่อ

“แค่คิดว่าถ้าได้คุยกันกับรุ่นพี่ ก็น่าจะดีเท่านั้นเองครับสำหรับในตอนนั้นน่ะ”

มุมปากยกขึ้นบาง ก่อนจะผายมือไปข้างหน้า

“ไปกันต่อเถอะครับ”

“ถ้ามารุยามะซังชวนแบบนี้ ไม่ไปก็คงไม่ได้แล้วล่ะ”

ขยับก้าวนำไปทางโซนนั้นอย่างไม่เร่งนัก

“ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวจะได้เดินดูให้ทั่วก่อนคนเยอะกว่านี้”

จิฟุยะชะงักไปนิดหนึ่งตอนถูกกระตุกแขนเสื้อ ก่อนจะมองตามทิศที่เธอชี้ไป

แถวของดอกกุหลาบสีชมพูเรียงยาวสะท้อนแสงแดดอ่อน ๆ ดูเด่นกว่าที่คิดไว้

“…สวยกว่าที่นึกนะครับ”

พูดเรียบ ๆ แต่สายตากลับหยุดอยู่ตรงนั้นนานกว่าปกติเล็กน้อย

ก่อนจะเหลือบมามองสีหน้าตื่นเต้นของเธอ แล้วมุมปากก็ยกขึ้นบาง ๆ
+

จิฟุยะเดินต่อไปด้วยจังหวะสบาย ๆ เหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไร พอได้ยินคำถามนั้นก็หันมามองแวบหนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเบาๆ ในลำคอ

“อืม…นั่นสินะครับ”

“ผมก็แค่สงสัยเฉย ๆ ว่า ถ้ามีใครสักคนทักรุ่นพี่เข้ามา รุ่นพี่จะทำหน้ายังไง”

ยักไหล่เล็กน้อยเหมือนเรื่องไม่ใหญ่โต

“ไม่ได้มีเหตุผลลึกซึ้งอะไรหรอกครับ แค่ความอยากรู้อยากเห็นของผมเอง”

เว้นจังหวะนิดหนึ่ง สายตาเหลือบมามอง
“เอาเป็นว่า…ไปกันต่อเถอะครับ”

พูดจบก็เดินนำไปก่อนโดยไม่รีรอกับเร่งฝีเท้ามากขึ้น

จิฟุยะรับแรงจิ้มเอวแบบไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะหัวเราะออกมาเบา ๆ คล้ายยอมแพ้

“โอ๊ะ ๆ เดี๋ยวก่อนครับ นั่นมันข้อกล่าวหาร้ายแรงเลยนะ”

ยกมือขึ้นเล็กน้อยเหมือนขอหยุดศึก แต่สีหน้ายังดูสบาย ๆ ไม่ได้จริงจังนัก

“ผมไม่ได้ตั้งใจแกล้งจริง ๆ นะ ตอนนั้นแค่คิดว่า ถ้าพูดตรง ๆ ไป รุ่นพี่อาจไม่สนใจ เลยลองหยอกดูเฉย ๆ”
+

“เพราะตอนนั้นรุ่นพี่ดูเหมือนจะไม่อยากคุยกับผมเลยนี่ครับ”

“ถ้าไม่เรียกชื่อซ้ำ ๆ ผมก็กลัวว่าจะถูกมองข้ามไปเฉย ๆ น่ะสิ”

พูดจบก็ละสายตาไปข้างหน้า เหมือนไม่ได้ใส่ใจมาก

แต่ประโยคสุดท้ายกลับทิ้งน้ำหนักบางอย่างไว้

“แล้วก็…ผมจำชื่อคนค่อนข้างแม่นด้วยครับ พอเรียกแล้วมันติดปากนิดหน่อย”

จิฟุยะหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินเหตุผลนั้น
แบบ เอ็นดูนิด ๆ

“ก็จริงนะครับ ถ้าพูดซ้ำขนาดนั้น ใครก็จำได้ทั้งนั้นแหละ”

พอปล่อยมือเขาก็ไม่ได้ถอยหนี แค่ยืนอยู่ที่เดิม

สายตามองเหมือนคำถามนั้นอยู่ในความคาดหมายตั้งแต่แรก

“ทำไมต้องเรียกชื่อแบบนั้นเหรอ…”

เอียงศีรษะเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ
+

จิฟุยะชะงักตามแรงดึง แต่ไม่ได้สะดุ้งอะไรนัก
เพียงหันกลับมามองด้วยสีหน้าที่เหมือนกำลังไล่ความทรงจำในหัว

พอได้ยินชื่อที่ถูกเรียกเต็ม ๆ แบบนั้น มุมปากก็ยกขึ้นนิดเดียว
เป็นรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูเหมือน ‘อ๋อ…เข้าใจแล้ว’

“ครับ”

ตอบสั้น ๆ แต่ชัดเจน ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ ยืนยัน

“ครับ~“

เหมือนคนที่รู้คำตอบอยู่แล้ว แต่ปล่อยให้อีกฝ่ายพูดจนจบเอง

“จำผมได้ด้วยเหรอครับ รุ่น-พี่มิ-อุ-ระ”

ชะลอฝีเท้าลงเล็กน้อยเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทั้งสองยังไม่ได้แนะนำตัวกันจริงๆ
ก่อนจะหันกลับมามองรุ่นพี่ด้วยสีหน้าสบายๆด้วยรอยยิ้ม(ถึงแม้ตัวเองจะแนะนำตัวไปแล้วก่อนหน้านี้ก็ตาม)

“อ๋อ…จริงด้วยสินะครับ”

“ผมโยชิโยริ จิฟุยะ ครับ”
เว้นจังหวะนิดหนึ่ง

“อยู่โรงเรียนเดียวกันแบบนี้ก็คงได้เจอกันบ่อยละครับ”

สายตามองรุ่นพี่อย่างพอดีเหมือนเปิดพื้นที่ให้อีกฝ่ายเลือกว่าจะตอบหรือไม่ตอบกลับ

“แล้วรุ่นพี่ล่ะครับ?”