“ไม่เบื่อเลย”
“ฝีมือชิโระนี่”
หัวเราะเบาๆ

“หรือชิโระอยากทำเมนูอื่นก็ได้นะ ฉันกินได้หมดแหละ”

“เอาเหมือนทุกทีเลย”

“ปลาซาบะย่างกับซูปมิโซะ”
กินแบบนี้ทุกวันเมนูเดิมๆตั้งแต่เด็กจนโต

“แต่ว่าพรุ่งนี้ขอเพิ่มไข่หวานด้วยแล้วกัน”

“นั่นสิเนอะ” หัวเราะเบาๆ นึกแล้วก็คิดถึงช่วงเวลาสมัยเด็ก

“เปิดเทอมแล้วเดี๋ยวรินปั่นจักรยานให้ชิโระซ้อนทุกวันเลยดีไหม”

เอ่ยถามขณะปั่นจักรยานกลับบ้าน ค่อยๆปั่นช้าๆให้อีกคนได้เสพบรรยากาศอีกสักหน่อย

ยื่นมือไปจับมือของอีกคนพร้อมยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะเดินนำไปที่รถจักรยานของตน

“ขึ้นมาเร็ว”
ตบเบาะซ้อนเบาๆให้ชิโระขึ้นมาซ้อนท้ายตน

ได้ยินแบบนั้นเขาก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ว่าแล้วเชียว

“งั้นกลับบ้านกันมั้ย”
“รินจะชงชาให้ชิโระเอง” เอ่ยออกไปพร้อมหันไปปรายยิ้มกว้างให้กับแฝดของตน

“ไม่ว่าหรอก”

“ฉันบอกแล้วว่าจะออกมา”
ว่าออกไปด้วยท่าทีสบายๆไม่ได้ทุกข์ร้อนใจอะไร

พวกท่านคงไม่ว่าอะไรหรอกถ้าจะพักบ้าง

“อยากดื่มอะไรมั้ยเดี๋ยวฉันเดินไปกดตู้กดน้ำให้”

“เปล่าหรอก”
“ฉันแค่เป็นห่วง นายก็รู้ว่าฉันชอบกังวลเวลานายหายไปน่ะ”
พูดออกมาพร้อมหัวเราะเบาๆก่อนจะค่อยๆเอนไปด้านหลังแล้วใช้ยันพื้นทรายไว้สบายๆ

“นั่งต่อยาวๆเลยก็ได้นะ” ดวงตาทอดมองผืนทะเลตรงหน้าบ้าง “ไม่มีใครว่าเราหรอก”

สังเกตเห็นว่าแฝดตนไม่ได้อยู่ช่วยงานที่บ้านจึงปั่นจักรยานออกไปตามหาแถวระแวกบ้าน

สุดท้ายก็มาหยุดที่ชายหาด…อยู่ที่นี่จริงๆด้วย

สองขาก้าวเข้าไปหาก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างกายอีกฝ่าย

“แอบมาอู้หรอ”

“ออกมาไม่บอกกันบ้างเลยเป็นห่วงแทบแย่”

❄️🪼 : ปัญหาอาจจะอยู่ที่รองเท้า…รองเท้าคับไปรึเปล่าล่ะ

❄️🪼: ลองแป้งโรยระงับกลิ่นเท้ามั้ยครับ มันน่าจะช่วยได้