เมื่อได้รับอนุญาต ชาวประมงจึงผงกศีรษะแทนคำขอบคุณและลดตัวลงไปนั่งอยู่ห่างๆในระยะหนึ่งช่วงแขน

ต่างคนต่างเงียบ ปล่อยให้เสียงคลื่นทะเลเป็นตัวขับกล่อมบรรยากาศแทนบทเพลงประกอบที่ธรรมชาติสร้างขึ้น

ใบหน้าหันตรง เหม่อมองเกลียวคลื่นตรงเส้นขอบฟ้าโดยที่สมองพลันคำนวณทิศทางลมว่าจะหันหางเสือไปจุดไหนดีเพื่อที่จะจับปลาได้ตามที่ตั้งใจไว้ก่อนตะวันขึ้น

" ครับ ถ้าคุณว่างั้น "

ตอบเสียงค่อย เขาไม่รู้หรอกว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าคิดหนักเรื่องอะไร แต่การที่เห็นอีกคนรับทอฟฟี่ไปก็ทำให้เร็นจิสบายใจขึ้นมาบ้างแล้ว

" อีกสองชั่วโมงผมจะออกเรือแล้ว ก่อนถึงตอนนั้นผมขอนั่งตรงนี้เป็นเพื่อนนะ "

เปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อให้อีกฝ่ายไม่ต้องคิดมากเรื่องก่อนหน้านี้

เห็นเจ้าตัวว่าแบบนั้นตัวเขาก็ไม่ขัดอะไร เร็นจิปล่อยให้อีกฝ่ายอยู่คนเดียวสักพักเพื่อเดินแยกออกไปวางอวนลงบนเรือหาปลาสลับเช็คพวกเครื่องยนต์ครู่หนึ่งกันเชื้อเพลิงหมดระหว่างทาง

หลังตรวจอะไรเสร็จจึงค่อยเดินย้อนกลับมาอีกครั้งพร้อมกับยื่นบางอย่างที่อยู่ในมือให้

มันคือลูกอมทอฟฟี่สองเม็ด ดูจากสีแล้วน่าจะเป็นรสกาแฟ

" สักหน่อยมั้ย "

เสียงทุ้มเอ่ย โดยเขาหวังว่ามันจะช่วยให้อีกคนใจเย็นลงได้บ้าง

เร็นจิยืนสังเกตท่าทีของคู่สนทนาอยู่นาน ใจนึกแอบเป็นห่วงขึ้นมาเล็กๆว่ามีเรื่องน่ากังวลอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าเพราะอยู่ดีๆอีกฝ่ายก็เปลี่ยนสีหน้าท่าทีปุบปับ...ดูจากที่เห็นน่ะนะ

" มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าครับ "

เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

เห็นคนตรงหน้าไม่ถือโทษอะไรตนก็ค่อยเบาใจขึ้นมาหน่อย สงสัยหลังจากนี้เขาต้องไปฝึกพูดกับคนอื่นบ่อยๆซ่ะแล้ว

" ครับ ผมเป็นคนที่นี่ "

" ในความรู้สึกผม สำเนียงคุณคล้ายๆคนคันไซ "

เขาตอบ ก่อนจะนิ่งข้างไปประหนึ่งเพิ่งตกผลึกอะไรบางอย่างได้ หรือเขาพูดอะไรที่มันไม่ดีออกไป? หรือการทักว่าใครสักคนมีสำเนียงต่างกันมันประหลาด??

" คือ...ผมคิดว่าคุณเป็นคนคันไซโดยสรุปเอาจากสำเนียงน่ะ ถ้าไม่ใช่ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ "

ว่าพลางยกมือข้างที่ว่างขึ้นลูบหลังคอตัวเอง

เร็นจิผงกศีรษะลงเบาๆรับคำอวยพร ก่อนจะวกกลับมาตอบประโยคถัดไป

" พอดีรู้จักกับคนที่มีสำเนียงใกล้เคียงกับคุณน่ะ เลยพอฟังออกนิดหน่อย "

ชาวประมงกล่าวพลางยิ้มตอบน้อยๆ ในตลาดปลาเขามักจะพบปะกับคนหลายภูมิภาค บางครั้งบางคราก็เจอเพื่อนร่วมงานพูดสำเนียงคันไซล้วนมาเลย

ไม่แปลกที่เจ้าตัวจะฟังออก...แต่พูดไม่คล่องสักทีนี่สิ

" ผมไม่ถนัดเท่าไหร่น่ะ แต่คุณคุยคันไซกับผมได้นะ ผมฟังออก "

เสียงคราง ออ ดังขึ้นเบาๆรับกับคำพูดของอีกคน

เร็นจิเห็นด้วยเรื่องวิวทะเลที่นี่ค่อนข้างดี เพราะตัวเขาเองบางครั้งก็ชอบมาออกกำลังกายเล่นแถวหาดเช่นกันเวลาว่าง

" ครับ ผมทำประมง นี่ก็กำลังเตรียมตัวออกเรืออยู่พอดี " เขาตอบคำถามพลางกระชับอวนบนไหล่ให้เข้าที่ก่อนที่มันจะเลื่อนหล่น

" ว่าแต่ คุณไม่ใช่คนที่นี่ใช่มั้ย ฟังจากสำเนียงแล้ว "

" มานั่งชมวิวเหรอครับ "

ชายลูกครึ่งทวนคำให้คนตรงหน้าฟังอีกครั้งเนิบๆไม่รีบร้อน พร้อมกับที่สองฝ่าเท้าก้าวเข้าใกล้ในระยะที่พวกเขาจะสามารถพูดคุยกันได้สะดวก

ช่างใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะทักดีมั้ย ทว่าสุดท้ายก็ออกปากทักไป

" มานั่งชมวิวเหรอครับ? "

(ขออนุญาตมา + นะครับ🙌)

ห่างออกไปจากบริเวณนั้นไม่มาก มีเงาสูงตะคุ่มสายหนึ่งกำลังเดินหาบแหหาบอวนลงไปไว้ในเรือเพื่อเตรียมตัวออกเรือในอีกประมาณ2-3ชั่วโมงข้างหน้า

ปลายจมูกเย็นจัดจนรู้สึกไม่สบายตัว แต่ทำไงได้ ถ้าไม่ออกเรือเวลานี้ปลาที่จับได้ก็คงได้ไม่ถึงเป้า

สืบเท้าไปได้ไม่เท่าไหร่ สายตาพลันสะดุดเข้ากับคนที่กำลังนั่งอยู่บนแนวกั้นคลื่นทะเลโดยบังเอิญ
+