“ นั่นสิ…ถึงผมอยากดูคนที่ตัวเองชอบก็เถอะ “

บ่นพึมพำกับตัวเองอย่างทีเล่นทีจริง เรย์โตะไม่ได้โหยหาที่จะมีความรักอะไรทำนองนั้นขนาดนั้นหรอก

“ พูดไรแบบนี้กับนายแล้วแปลกชะมัด อาราตะอย่าชวนเพ้อเจ้อสิ “
” โตกว่าผมแท้ๆ ”

ญาติดีกันได้ไม่เท่าไหร่ เรย์โตะก็กระโดดพังมันซึ่งหน้า ไม่โดนด่าซักวันเขาดูจะนอนไม่หลับ

“ ยินดีต้อนรับเสมอ“

รอยหยักฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร

” อ๋าาา จะทานให้อร่อยครับ ”

ไม่รู้ว่าเขาเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้รอบที่เท่าไหร่แล้ว ทั้งที่พึ่งจะเคยเจอแท้ๆ ทำเอาอยากมีน้องสาวอีกซักคนเลยล่ะ

“โอ้ะ ไว้เจอกันใหม่ ผมต้องไปเข้าฐานแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะโซราจิจัง”

เรย์โตะยืดตัวเต็มความสูง เพื่อจะแยกไปทำกิจกรรม แขนยาวยกมือโบกลาพร้อมยิ้มร่าด้วยความอารมณ์ดี

“จริงดิ บ้านผมเปิดร้านแถวทะเลนะบางวันมีโดนัทหน้าพิเศษด้วย ถ้าแวะมาเดี๋ยวผมเลี้ยงเอง”

เห็นแววตาเป็นประกายของโซราจิก็อดไม่ได้ที่ต้องกลั้วหัวเราะด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหยิบคุกกี้มา

”แต้งกิ้ว โอ้ะ มีคุณแพนกวินด้วย ทำเองหรอน่ารักแฮะ“

มือใหญ่พลิกซ้ายขวาสำรวจคุกกี้ราวกับกำลังวิเคราะห์วัตถุดิบ ลูกชายร้านคาเฟ่เบเกอรี่นี่นะ

“ จิ๊! ”

เสียงไม่พอใจดังขึ้นเมื่อเพื่อนสมัยเด็กดันทำเสียบรรยากาศซะได้

“ผมพูดคนเดียว! นั่งเงียบ ๆ แบบเมื่อกี้ไปสิ”

ยกคอหันไปแว้ดอย่างเหลืออด อุตส่าห์แวะเล่นด้วย แล้วดูหมอนี่ทำตัว

เรย์โตะนอนแกว่งเท้าไปมาไม่อยู่นิ่ง สายตามองไปที่ท้องฟ้าตรงหน้า โดยไม่พูดอะไรต่อ

จริงๆ แล้วตัวเขาเองนั่นแหละที่เหงาและไม่มีอะไรทำ...

“นั่นสินะ..เข้าใจคุณพี่จ๋าเลยล่ะเป็นผมคงจับทุ่มซะ ฮะๆ”

เขาเข้าใจอย่างว่าง่าย ก่อนจะพูดติดตลกตบท้ายประโยค

“โซราจิจังสิน้า งั้นเรียกผมเรย์โตะก็ได้ เป็นเพื่อนกันแล้วเนอะ…ชอบของหวานรึเปล่า? ผมพกมาเต็มกระเป๋าเลยล่ะ”

เรย์โตะย่อตัวลงในระดับสายตาของอีกคน มือใหญ่ล้วงขนมออกมาจากกระเป๋ายื่นออกไปด้านหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง

“เลือกซักชิ้นสิ”

“โอ้ส!”

ตอบรับด้วยเสียงหนักแน่น

“โอ้ะ ตรงนั้นน่ะร้านเพื่อนผมล่ะแวะมาได้นะ - -~~~”

บทสทนามากมายออกมาจากปากเรย์โตะไม่หยุด ระหว่างการเดินทางเขาแนะนำนั่นนี่ ทุกสิ่งอย่างที่คุ้นชินไม่เว้นแม้แต่แมวคุณยายข้างบ้าน…เพื่อหวังว่าเพื่อนใหม่จะคุ้นชินได้โดยเร็ว

เขาน่ะรักเมืองนี้มากจริงๆ…

เพราะงั้นการต้อนรับที่ดีก็ต้องเป็นหน้าที่ของเจ้าบ้านสิ

(ตัดจบตรงนี้ได้เลยนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ!💖💕)

“เอ้ะ! ได้ยิน?!! น่ากลัวนะ”

เรย์โตะสะดุ้งนิดหน่อยตอนเพื่อนตัวเองดันตอบกลับหน้าตาเฉย หูจะดีเกินมนุษย์ไปแล้วป่ะ!

“ก็ดีกว่าคนหัวทองนั่งทำมิวสิควิดีโอแหละหน่า”

โยกไหล่พูดด้วยท่าทีไม่สนใจ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ทิ้งตัวนอนเหยียดที่ม้านั่งฝั่งตรงข้าม

“วันนี้ดาวสวยเนอะ” ว่าโดยที่ตาไม่มองคู่สนทนาซักนิด

เรย์โตะกอดอกพิงกำแพงมองด้วยสีหน้าสงสัย ก่อนพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“แอ็คจัดเลยรุ่นพี่”

เหมือนเธอจะได้ยินเสียงของคุณ เลยหันหน้าไปมองก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อย

ใครนิ, คิดในใจ แต่ก็พอรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายเป็นรุ่นพี่จากสีผ้าน่ะนะ

" มีอะไรรึเปล่าคะ .... "

มีคนเล่นมุกใส่เขารึเปล่านะถึงได้กลั้นขำขนาดนี้ ?
<ไม่รู้ตัว(?????)

“หว๋าาโทษทีๆ พอดีเห็นแล้วนึกถึงน้องชายน่ะ..นาโอกิ เรย์โตะครับ เป็นรุ่นพี่ปี2ล่ะ”

เห็นอีกฝ่ายรู้ตัวก็รีบขอโทษขอโพย พร้อมแนะนำตัวแม้พูดด้วยท่าทียิ้มกลั้นก็ตาม

“ขอลูบหัวได้รึเปล่า? ว่าแต่เธอชื่ออะไร”

สายตามึน ๆ ก้มลงไปมองรุ่นน้องตรงหน้าที่กำลังจ้องเขาอยู่ ปากก็พูดในสิ่งที่คิดทันใด…

แต่ที่บอกอยากลูบหัวเพราะเอ็นดูจริง ๆ นั่นแหละ

(แวะมาเอ็นดูค่ะ!🫳)

“อุ้บส์”

เรย์โตะที่มองรุ่นน้องวุ่นวายกับผ้าสีอยู่ซักพัก ตะครุบปากตัวเองไม่ให้หลุดขำจนตัวสั่น

ผูกซะเป็นกล่องของขวัญเชียว

พยายามกลั้นแล้วขอโทษนะ…