:)))))))))) خب چی باید باشه؟ اینا رو که خودمون میدونستیم.

آره، صحبتاش از جاکشی و پدوفیلی فراتر نمیره

دقیقا

تازه یه ماجراهای تاثیرگذاری هم تعریف میکردن که واقعا بهش میومد :))) دیگه رفت تو ناخودآگاهم که آدم خوبیه.

:)))) تو خاکسپاری بابای من، عکسشو یه گوشه گذاشته بودیم وسط گریه یکی خودشو رسوند در گوش من گفت بیک ایمانوردی مرده؟

سروی جون فکر کنم تو محله‌های اعیونیش رفتی، اونجاها که من دیدم همه سلفچگون بود.

خیلی خیلی موافقم.

نکته عجیبش برا من اینه که همیشه از هر سن و هر قشری تو صف میبینی. اگه فقط جوون و نوجوون بودن میکفتی خب حالا ترند شده اینا میرن بخرن، ولی یارو با واکر و عصا تو سگ سرما واستاده تو صف.

ولی باز یه ترسی اون پشت بود که اگه بقیه بفهمن با مونجارو وزن کم کردم انگار تقلب کردم و تن‌پرور آمپولیم :)))) واسه همین آخرین بار دکتر دیوونگیم گفت وزن کم کردی الکی گفتم ورزش شدید میکنم که بعدش پشیمون شدم از دروغم. ولی اینم باید ازش حرف بزنم تا خجالت نکشم که از دارو کمک گرفتم.

سالهای سال با افسردگی دست و پنجه نرم میکردم و دارو میخوردم و بدتر چاق میشدم و میفتادم توی یه لوپ خودتخریبی، افسردگی. شکست پشت شکست و اون پذیرش انگار از سر ناچاری بود. بعد از اینکه دکتر بهم مونجارو داد و وزنم کم شد و افسردگیم کمتر شد و اعتمادبنفسم رفت بالاتر اینا رو فهمیدم.

به‌نظر عموم جامعه آدم تن‌پرور و پرخوری میومدم، در صورتیکه کار فیزیکی زیاد انجام میدادم و یک‌سوم بقیه غذا میخوردم. رژیمای سخت و طولانی میگرفتم و هربار وزنم به بالاتر از اولش بر میگشت.

میرفتم باشگاه، اولش که شرح حال میدادم که یک ساله ۲۰ کیلو وزن زیاد کردم، مربی میگفت چرا؟ غذاهای اینجا خیلی خوشمزه‌اس؟ رفتم دکتر غدد که دلیل اضافه وزنمو بفهمم. دکتر میگفت اضافه وزن چیه؟ شما رسما چاقین. تو اتوبوس فکر میکردن حامله‌ام و بهم صندلی تعارف میکردن.

من اینجوری بهش نگاه نمیکنم که اگه از دوستم که مثلا دماغشو عمل کرده یا اونی که با آمپول وزن کم کرده تعریف کنم دامن زدم به صنعت تبلیغات. رنجی که اون کشیده و الان احساس بهتری به بدنش و خودش داره رو دوست دارم درنظر بگیرم و بهش فیدبک بدم اگه ببینم براش مهمه.