Kalanların elinden gidenlerin helak olmasını dilemekten başka bir şey gelmez. Giden, yerkürenin her karışının aynı olduğunu, başkalığın imkansız olduğunu, her şeyin olduğu gibi kalacağını kabullenmek zorunda kalmalı ve bakışları yerde yuvaya dönmelidir.

Sorabilir miyim, siz hangi ölçüde prensipleri bir yana bırakabilirsiniz? Demek istediğim, genelde hangi ölçüde bir yana bırakırsınız? Hangi ölçüde vazgeçersiniz, teoriden yani? Bunu zaman zaman hepimiz yaparız, aksi takdirde yaşayamazdık;

Ben herhangi bir görüş sahibi olmamak için uğraşıyorum, bu nedenle de ağabeyimin gözünde duruşu olmayan ilkesiz biriyim. Tabii özgür düşünceli demesini tercih ederdim.

Belirsizliği kabullenmeli, belirsizlikle birlikte yaşamayı öğrenmeli, ona saygısızlık etmemeli, zamanın akışını zorlamamalıyız. Ne var ki, beklemeyi unutmak iradeyle gerçekleşmiyor, bunun yavaşça, neredeyse sezilmeden kişilik özelliği haline gelmesi gerekiyor.

İnsanların genelde ya da en azından kendilerini iyi hissettikle­ri zamanlarda, tehdit edilmeyen huzur yanılsamasını sevdiklerini ve "karamsarlara" katlanamadıklarını söyleyebiliriz.
Carl Schmitt, Siyasal Kavramı. Çeviri Ece Göztepe. Metis, Sf. 89.

“Doğa düşmanca bir yer; mutlu bir şekilde doğaya çıkan, kalabalık gençliğimden beri beni hayrete düşürmüştür. Doğa her an bizi öldürebilir. Yerimiz aynı zamanda bizi öldüren uygarlığın içindedir, orada en azından toplu halde gelecek olanı bekleyebiliriz.”
László Krasznahorkai

"Günümüzde sadece mutlu sona inanmayan ve bilinçli olarak ondan feragat eden insanlar hayatını idame ettirebilir."
Ernst Jünger, Cam Arılar (1957)
Çeviri Mert Moralı. Jaguar, 2019.